บทที่ 2 อดีตของณิช

AA: [ชลาจิรากำลังรับสมัครผู้ช่วยเลขาประธานบริษัทอยู่ ลองไปดูไหม]

  [คุณเป็นใครคะ] ณิชชาพิมพ์ถาม เมื่อเห็นข้อความจากบุคคลปริศนาเด้งเข้ามาในแอปพลิเคชันแชตชื่อดังในโทรศัพท์

 [พี่เป็นห่วง ณิชเป็นคนเก่ง น่าจะได้ทำงานที่ที่ดีกว่านั้น จะได้มั่นคงกว่านี้]

 “พี่อัค?” 

ณิชชาน้ำตาไหลพราก จะมีใครในโลกนี้เป็นห่วงเธอนอกจากเขา หัวใจของหญิงสาวเต้นถี่รัว

...คิดถึง...

ปีกว่าแล้วที่เธอไม่ได้รับการติดต่อจากอัครชัยเลย ปีกว่าแล้วที่เธอยังคงรอเขา มั่นใจว่าเขาต้องกลับมา

AA: [ร้องไห้อยู่รึเปล่า อย่าร้องไห้นะคนดี]

น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ยิ่งไหลออกมาราวกับเขื่อนพัง ไม่มีใครรู้จักเธอดีเท่าเขาแล้ว ไม่มีเลย

NiTCHA: [คิดถึงพี่อัคจังเลยค่ะ]

AA: [พี่ก็คิดถึง]

NiTCHA: [วิดีโอคอลล์ได้ไหมคะ อยากเห็นหน้าพี่อัค]

AA: [อย่าเลยนะ คุยกันแบบนี้ดีกว่า]

NiTCHA: [พี่อัค...]

หญิงสาวไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยสักนิด เธอคิดถึงเขาจะตายอยู่แล้ว

AA: [เพื่อความปลอดภัยของเราเอง]

NiTCHA: [ค่ะ พี่อัคสบายดีไหมคะ]

แต่เข้าใจก็ได้ อย่างน้อยในหนึ่งปีนี้ได้คุยกับเขาบ้างก็ยังดี ถือว่าการรอคอยเป็นปีนั้นคุ้มค่า

AA: [อย่าลืมเรื่องที่พี่บอกนะ อายุยังน้อย ทำงานนอกจากเก็บประสบการณ์แล้วยังต้องหาความก้าวหน้าด้วย]

NiTCHA: [ได้ค่ะ เดี๋ยวณิชจะลองกรอกใบสมัครนะคะ]

AA: [ไปสมัครด้วยตัวเองนะ อย่าสมัครออนไลน์ ไปพบเลขาท่านประธานเลย วันนี้เลยนะ]

NiTCHA: [ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยล่ะคะ]

AA: [ทำตามที่พี่บอกก็แล้วกัน พี่เป็นห่วงนะ]

NiTCHA: [ค่ะ ณิชคิดถึงพี่อัคนะคะ รักมาก ๆ ด้วย]

AA: [พี่ก็รักณิช เป็นห่วงณิชเสมอนะ]

NiTCHA: [ถ้าสมัครเสร็จแล้ว ณิชไลน์หานะคะ]

AA: [ไม่ต้อง ไลน์นี้เดี๋ยวพี่ก็ทิ้งแล้ว อย่าไลน์หาพี่ อย่าติดต่อพี่]

???

อัครชัยทำอย่างที่เขาบอก เพราะหลังจากนั้นไม่ว่าณิชชาจะส่งข้อความไปเท่าไร เขาก็ไม่เปิดอ่านข้อความเหล่านั้นเลย และไม่ติดต่อกลับมาอีกเลยจนกระทั่งวันนี้

สิ่งที่ทำให้ณิชชาคลายคิดถึงคนรักลงได้บ้างก็คงจะเป็นแค่การอ่านข้อความในแอปพลิเคชันซ้ำไปซ้ำมา

ดวงตาสีนิลในชุดสูทสีกรมท่าพอดีตัวเผยให้เห็นไหล่กว้าง หลังตรง และช่วงหน้าอกที่มีกล้ามโผล่มาให้เห็น มองหน้าพนักงานของตนที่หน้าห้องของเขาอย่างพินิจพิจารณา

 ณิชชาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ในมือแล้วก็ยิ้มจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จนกระทั่งได้ยินเสียงกระแอมคุ้นหูดังขึ้นเบา ๆ ร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมาดูก็ถึงกับสะดุ้งเพราะแววตาที่เขามองมานั้นมันแปลกจนรู้สึกว่า

น่ากลัวเกินไป หญิงสาวรีบยืนขึ้นแล้วเอ่ยทักทาย ก่อนจะก้มหน้างุดรอฟังคำสั่ง

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที เจ้าของดวงตาคมกร้าวนั้น ก็หายไปแล้ว

การทำงานในวันนี้วุ่นวายมาก แม้จะ ‘เอาอยู่’ แต่ก็เป็นการเอาอยู่แบบ ‘เจียนตาย’ วันนี้เจ้านายของเลขาทั้งสองคนมีประชุมสองครั้ง ลูกค้าสาม และงานเอกสารอีกหลายตั้ง ‘ขาขวิด’ ยังแทบจะบรรยายลักษณะการทำงานของสองหญิงเก่งแห่งชั้นบนสุดในตึกนี้ไม่ได้

เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ร่างบางก็จัดการเคลียร์โต๊ะทำงาน หวังจะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วรถเมล์รอบสุดท้ายน่าจะหมดแล้ว รถไฟฟ้าก็ด้วย คงเหลือแต่แท็กซี่ที่มักจะเรียกค่าโดยสารโหด ๆ โดยไม่เปิดมิเตอร์ในช่วงเวลาแบบนี้

หญิงสาวมองนาฬิกาข้อมือเรือนหมื่นที่ใส่ติดข้อมือมาหลายปีแล้ว มันเป็นหนึ่งในของขวัญที่อัครชัยซื้อให้ ณิชชาใส่มันติดตัวตลอด อันที่จริง เธอก็ใส่ของขวัญที่คนรักให้ตลอด ตอนนี้สร้อยทองพร้อมจี้ที่อยู่ที่คอของเธอก็เป็นเขาที่ซื้อให้ แหวนที่ตอนนี้เธอใส่ไว้ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายก็เป็นเขา น้ำหอมขวดนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาชอบกลิ่นนี้ ชอบให้เธอมีกลิ่นนี้ติดตัว เธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้มองพวกมัน ราวกับอัครชัยไม่ได้จากไปไหน

ณิชชาจัดการส่งอีเมล์สรุปงานต่าง ๆ ในวันนี้ให้เจ้านาย และ

ทุกคนที่เกี่ยวข้อง จากนั้นก็เตรียมวิ่งทันที

“เฮ้ย!!!”

หญิงสาวลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นหลังจากที่ชนกำแพงที่ทั้งหนาทั้งใหญ่และเป็นกำแพงที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงและไม่คิดจะหลบด้วย 

“โอ๊ยยย...” ณิชชาร้องคราง เจ็บตรงสะโพกที่กระแทกกับพื้นและข้อเท้าข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่อย่างที่คิด เพราะชลาสินธุ์รั้งแขนของเธอเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ดึงร่างของหญิงสาวเพิ่มขึ้น

“เอ่อ...ขอบคุณมากนะคะคุณสินธุ์” ณิชชาลุกขึ้นมาปัดแข้งปัดขา สำรวจความเรียบร้อยของข้อเท้า ขาและสะโพกของตัวเอง ปรากฏว่ามันยังใช้การได้ปกติ เพียงแต่ยังเจ็บ ๆ อยู่บ้างเท่านั้น

“ดึกแล้ว กลับบ้านไปได้แล้วไป” เขาเอ่ยเสียงดุจนณิชชาต้องก้มหน้าอีกครั้ง หลายอึดใจทีเดียวกว่าที่หญิงสาวจะรู้ตัวได้ว่า ถูกไล่ให้กลับบ้านแล้ว

“เอ่อ...งั้น ดิฉันขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ” เธอไหว้ย่อเร็ว ๆ ทีหนึ่งก่อนจะรีบเดินออกไป          

ชลาสินธุ์มองคนที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยแววตาครุ่นคิด

นอกจากลักษณะท่าทาง รูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ธารากานต์กับณิชชา ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันด้วย

“บ้าเอ๊ย!”

ณิชชายืนอยู่ป้ายรถเมล์ตรงหน้าอาคารชลาจิราอีกครั้ง หญิงสาวภูมิใจอย่างที่สุดที่ได้ทำงานที่นี่ เวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาพิสูจน์แล้วว่า เธอทำมันได้ดี พี่ภา หรือคุณประภาพรเลขาท่านประธานชมเธอทุกวันเรื่องงาน ส่วนท่านประธานเองนั้น แม้จะมีแววตาแปลก ๆ เวลาที่มองเธอ แต่

หญิงสาวก็ไม่เคยได้รับคำตำหนิใดๆ

สิ่งที่เธอต้องการก็แค่นี้ แค่ให้เธอภูมิใจ ให้พี่อัคของเธอภูมิใจที่เธอทำได้อย่างที่เขาบอกทุกอย่าง

อาคาร ชลาจิรา หรือ ซีเจ ตั้งตระหง่าน เหมือนกับอัครชัย มันยิ่งใหญ่ในชีวิตของเธอเหมือนกับเขา เป็นที่กำบังฝน ที่ที่มอบโอกาส และที่ที่ให้ความเจริญเติบโต แม้เธอจะมาอยู่ที่นี่เพียงเดือนเดียว แต่หญิงสาวเห็นอนาคตของตัวเองแน่นอนแล้ว

เรื่องอื่นเธอไม่สนใจเลยสักนิด แค่ทำให้คนที่พยายามหนุนหลังเธออยู่ได้ภาคภูมิใจในความสำเร็จของเธอเท่านั้นก็พอ

ณิชชาเป็นเด็กต่างจังหวัด ใช้ชีวิตกันมากับแม่เพียงสองคน นี่ก็เป็นอีกคนที่เป็นลมใต้ปีของเด็กหญิงณิชชามาตลอด แม้ว่าตัวเองจะยากลำบากแค่ไหน แต่แม่ก็พยายามอย่างมากที่สุดให้เธอได้ พอขึ้นม.ปลาย ณิชชาก็แบ่งเบาภาระแม่ด้วยการทำงานส่งตัวเองเรียนบ้าง และเมื่อเรียนจบมีงานมีการทำ แม่ของณิชชาก็ไม่ได้ลำบากอีกต่อไปแล้ว

อันที่จริงเงินเดือนที่ณิชชาได้รับนั้นไม่น้อยเลย แต่เพราะต้องการให้แม่อยู่อย่างสุขสบาย หญิงสาวจึงเลือกที่จะเช่าคอนโดเล็กๆ ชานเมือง แล้วนั่งรถเมล์มาทำงานแทนที่จะซื้อรถ หรือสร้างบ้านของตัวเอง

“แม่ไม่ต้องห่วงนะ หนูจะทำให้แม่มีความสุขเอง” เธอเคยบอกกับแม่แบบนี้ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เธอจะรักษาของตัวเองได้ตลอดรอดฝั่ง

รถยนต์คันหรูเลี้ยวออกจากโรงแรมผ่านหน้าเธอไป เธอรู้ดีว่า มันเป็นรถของใคร เพราะทุกครั้งหากว่าประธานของเธอไม่ขับรถเอง จากรถเบนท์ลี่ย์สีน้ำเงินเงางาม จะกลายเป็นเมอร์เซเดส เบนซ์ วีคลาส สีดำสนิท

ดำเหมือน...แววตาของเขา

ทันทีที่คำคำนี้ผุดขึ้นมา แววตาสีดำทมึนของคนที่อยู่ด้านหลังรถหรูคันนั้นก็สบตาเข้ากับเธอเข้าพอดี

อยู่กันมาเป็นเดือนแล้ว แต่หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเข้าไม่ถึงความรู้สึกในแววตานั้นเลย...ไร้ความรู้สึก

ใช่...มันเป็นแววตาที่ไร้ความรู้สึก แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นแววตาที่ไร้ความรู้สึกสำหรับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น...ทำไมกัน?!

ประภาพรยื่นใบลาออกแล้ว และหลังจากทำเรื่องทุกอย่างเสร็จ เลขาสาวใหญ่ยังมีเวลาทำงานต่ออีกหนึ่งเดือน แต่ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งเดือนที่เธอใช้วันลาได้สิ้นเปลืองมาก

‘ที่ผ่านมา พี่แทบไม่ได้ลาเลย’ เธอว่าอย่างนั้น เมื่อณิชชาส่ง

แววตาน่าสงสารใส่เมื่อได้ข่าวว่า รุ่นพี่เตรียมจะลากิจอีกแล้ว อย่างวันนี้เธอก็มีธุระบางอย่างต้องทำในช่วงเช้า จึงจะเข้ามาออฟฟิศตอนบ่ายแทน ทิ้งให้ณิชชาอยู่กับกองเอกสารสำคัญกองใหญ่

หญิงสาวไม่มีทางเลือกนอกจากรายงานกับเจ้านายทันทีที่เขามาถึงว่า อีกสักครู่จะนำเอกสารสำคัญอย่างน้อยสามอย่างเข้าไปให้เซนชื่อ 

ณิชชาหอบเอาแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มเข้ามาหาเจ้าของห้อง โดยยื่นอันที่สำคัญไว้ตรงหน้าเจ้านายเลย ขณะที่อันที่ยังไม่เร่งด่วนนั้นถูกแยกวางไว้ที่ขอบโต๊ะทำงาน

ชลาสินธุ์ก้มหน้าก้มตาอ่านมันอย่างละเอียดก่อนจะบรรจงเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในแต่ละแฟ้ม

ณิชชาชอบมองการกระทำนั้นแล้วนึกไปถึงตอนที่ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย อัครชัยเป็นประธานนักศึกษา หญิงสาวมักจะเข้าไปช่วยงานบ่อย ๆ อัครชัยเป็นคนตั้งใจทำงานมาก ทำกิจกรรมเยอะมากทั้งในและนอกมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังเป็นคนที่เรียนเก่งมาก และนั่นก็พาให้หญิงสาวตั้งใจเรียนเพื่อที่จะเป็นคนที่เหมาะสมกับเขาด้วย

อัครชัยก็มักนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารอย่างละเอียดรอบคอบแบบนี้ทุกครั้ง ก่อนจะเซ็นต์ชื่ออนุมัติโครงการอะไรสักอย่างที่ทางชมรมหรือกิจการนักศึกษาส่งมาให้พิจารณา

“พี่อัค...” เธอส่งเสียงออกมาเบาๆ...พี่อัคอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

“หืม? ว่าไงนะ”

 “เอ่อ ขะ ขอโทษค่ะ คุณสินธุ์” ณิชชาระล่ำระลักเมื่ออีกคนเงยหน้าขึ้นมา แล้วพบว่า ไม่ใช่ คนตรงหน้านี้ไม่ใช่พี่อัคของเธอ แต่เป็นเจ้าของดวงตาไร้แววคนหนึ่งต่างหาก

 “มองฉันทำไมขนาดนั้น ต้องการอะไร?” เสียงเยือกเย็นนั้นทำให้ณิชชาขนลุกซู่

 “เปล่าค่ะ เปล่า ไม่มีอะไร” หญิงสาวก้มหน้างุด สายหัวปฏิเสธจนกลัวว่าคอจะหัก ภาพแววตาดำๆ น่ากลัวนั้นโผล่เข้ามาในหัว

 “เอ้า  เสร็จแล้ว” ชลาสินธุ์ส่งเสียงดุแล้วยกแฟ้มเอกสารนั้นขึ้น ก่อนนจะวางหนัก ๆ ลงบนมือของณิชชา หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว แฟ้มที่เขาส่งให้จึงตกลงพื้นทั้งหมด แล้วขาของเธอก็พลาดเหยียบลงไปบนแฟ้มหนึ่งตอนที่ตกใจมากๆ ทำให้เกือบจะล้ม หญิงสาวคว้าข้อมือเจ้าของห้องไว้มั่นตามสัญชาตญาณ และเขาก็จับเธอเอาไว้ตามสัญชาตญาณเช่นเดียวกัน

แต่เป็นสัญชาตญาณดิบ!

แรงกระชากของเขาตวัดร่างของเธอจากที่จะล้มหงายหลังกลายเป็นคะมำมาข้างหน้า จนใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าถมึงทึงของเขาไม่กี่เซนติเมตร

...ใกล้ความตาย...ณิชาอยากจะกรีดร้องให้กับความซุ่มซ่ามของตนเอง ที่พาตัวเองมาอยู่ใกล้ความตายมากขนาดนี้

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”

“ปกติเป็นคนซุ่มซ่ามแบบนี้หรือเปล่า” เสียงต่ำที่ไม่สามารถบอกอารมณ์ได้ถามขึ้น

เอ่อ...ดิฉันขี้ตกใจค่ะ”

“อ้อ...”

อ้อ? แล้วก็เงียบไป? “...”

“แล้วทำไมยังไม่ไปอีก หรือว่าต้องให้ฉันเก็บแฟ้มพวกนั้นให้เธอด้วย”

          “ค่ะ ค่ะ ขอโทษค่ะ”

          หญิงสาวรีบเก็บข้าวของที่ตกอยู่แล้วรีบเดินออกมาจากห้องท่านประธานทันที เมื่อมาถึงที่โต๊ะตัวเองณิชชาก็รีบเอามือถือของตัวเองออกมา แล้วใช้ข้อความของอัครชัยในแอปพลิเคชั่นออกมาอ่านเพื่อลบกระแสความน่ากลัวในสายตาของคนที่อยู่ในห้อง

          ...หน้าเหมือน ท่าทางเหมือน แต่สายตานี่ไม่ใช่เลย...

          ความอบอุ่นของพี่อัค ไม่มีใครเทียบได้