บทที่ 24 ความว่างเปล่า

ตลอดทั้งวันที่ภูเมฆเหม่อลอย หลังจากเดือนฉายออกจากไร่ในตอนเช้า รู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน ไม่ว่ามองมุมไหนมักจะมองเห็นภาพความทรงจำที่มีเธออยู่

เธออาศัยในไร่ส้มมาตลอดหลายปีนับจากบุพการีเสียชีวิต เลยค่อนข้างใจหายเป็นอย่างมากเมื่อไม่ได้เห็นหน้ากันดั่งวันวาน

ภูเมฆไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอีกต่อไปในใจว้าวุ่นไปหมด ทั้งสับสนยิ่งนัก ก่อนรู้สึกปวดหนึบราวถูกเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงกลางใจอย่างถี่รัว

เขาจึงออกไปเดินเล่นในไร่ส้มแต่ไม่รู้ทำไมยิ่งก้าวเท้าเดินมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกหดหู่ราวกับชีวิตกำลังมืดลงเรื่อย ๆ

“ไอ้เมฆ”

“หื้ม” เสียงของใครคนหนึ่งทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มสะดุ้ง ก่อนหันมองบุคคลมาใหม่ “ไอ้หมอกเองเหรอ”

“ได้ยินว่าฉายออกไปจากไร่แล้วเหรอ”

“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก กูไม่อยากได้ยินชื่อนั้น”

“มึงแน่ใจเหรอ ไม่อยากได้ยินชื่อฉายหรือจริง ๆ มึงแค่กำลังเสียใจ”

“ทำไมกูต้องเสียใจด้วย” เถียงทันควัน เขาไม่ได้รักเดือนฉายทำไมต้องรู้สึกแบบที่เพื่อนบอก

“มึงนะรักน้องเขา รักมากด้วยแหละ”

“มึงเอาอะไรมาพูด คนอย่างกูเนี่ยนะจะรักผู้หญิงคนนั้น” ภูเมฆทำราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“งั้นมึงก็รักหยาด” ถามพลางสังเกตปฏิกิริยาของเพ