บทที่ 40

บทที่ 40

เวลาเกือบสี่ทุ่ม กว่าที่รังสิมันต์กับปรัชญ์จะแยกย้ายกันกลับบ้าน แม้ปากบอกว่าจะไปดื่มเหล้าด้วยกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่ได้ดื่มหนักอะไร ส่วนใหญ่จะเป็นคุยกันสัพเพเหระซะมากกว่า หรือถ้าให้พูดตรงๆ เรื่องดื่มเหล้ามันก็เป็นแค่ข้ออ้างสำหรับการออกไปเที่ยวเตร่ตามประสาผู้ชายโสดเท่านั้น

ออดี้สีเหลืองแล่นมาจอดที่หน้าบ้านอย่างคล่องตัว คนขับจัดการดับเครื่องดึงกุญแจออกแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้านเลย โดยไม่ได้สนใจจะขับรถราคาแรงนั้นไปจอดในโรงรถแต่อย่างใด ด้านนอกไฟยังคงสว่างไสว ทว่าภายในบ้านไฟกลับถูกปิดเกือบทุกดวง ยกเว้นตรงบริเวณทางขึ้นบันไดชั้นสองเท่านั้นที่เปิดอยู่

ร่างสูงก้าวขาไปยังบันไดเพื่อขึ้นห้อง ทว่าอยู่ๆ ก็เปลี่ยนใจกะทันหัน หันหลังกลับแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนชั้นล่างแทน

เขาหยิบกุญแจสำรองที่แอบเก็บไว้ติดตัวตลอดเวลาออกมา กำลังจะไขเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แต่ก็ชะงักมือเอาไว้เมื่อได้ยินเสียงหวานแว่วดังออกมานอกห้องเบาๆ

“นอนลงๆ เป็นเด็กว่าง่าย นอนได้แล้วเมสซี่ วันนี้จันทร์ง่วงมาก แล้วก็ไม่มีอะไรจะคุยให้เมสซี่ฟังด้วย ฝันดีนะ”

แม้เสียงนั้นจะเล็ดลอดออกนอกห้องมาแค่แผ่วเบา แต่ด้วยบรรยากาศที่เงียบเชียบของบ้าน รังสิมันต์ก็ได้ยินชัดเต็มสองหูว่าจันทริกากำลังกล่อมแมวของเขานอน ครู่หนึ่งเสียงนั้นก็เงียบไป มือใหญ่จึงจัดการไขลูกบิดแล้วผลักประตูห้องนั้นเข้าไปเงียบๆ ขยับไปยังเตียงเล็กๆ นั้น ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตรงขอบเตียงอย่างแผ่วเบา

ตอนนี้ทั้งคนทั้งแมวต่างก็อยู่ในภาวะหลับใหล คงจะเหนื่อยมากสินะ ขนาดเขานั่งอยู่ใกล้แค่นี้ยังไม่รู้สึกตัว ทั้งที่ปกติเวลาที่เขาเข้ามาเธอมักจะผวาและดีดตัวลุกขึ้นนั่งทุกครั้ง

ความรู้สึกวูบไหวบางอย่างเกิดขึ้นอย่างรุนแรงในหัวใจ ทำให้รังสิมันต์โน้มหน้าลงไปหมายจะจูบปลอบขวัญ แต่เขาก็หยุดตัวเองก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะประทับลงบนหน้าผากมนนั้นแค่เอื้อม เมื่อมีเสียงบางอย่างตะโกนก้องขึ้นมาในใจว่า อย่าใจอ่อนกับเด็กผู้หญิงร้ายกาจคนนี้อีกเด็ดขาด สิ่งที่จันทริกาได้รับอยู่ตอนนี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำหากจะเทียบกับสิ่งที่เธอทำกับลูกและเมียของเขา

ความคิดที่แทรกขึ้นมากลางคัน ทำให้รังสิมันต์ลุกพรวดพราดขึ้นแล้วรีบก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องนอนของจันทริกาทันที ราวกับกลัวว่าหากอยู่นานกว่านั้นตัวเองจะใจอ่อนมากไปกว่าเดิม

                รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือน จันทริการู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่โดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุกเหมือนเคย ตอนนี้ร่างกายของเธอเหมือนปรับตัวเป็นอัตโนมัติไปแล้ว อากาศในยามเช้าเช่นนี้ค่อนข้างจะหนาวเย็น แต่มือบางก็จำต้องสลัดผ้าห่มอันแสนอบอุ่นออกจากร่างกายเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง เมสซี่รู้สึกตัวกับความเคลื่อนไหวนั้น มันลืมตาตื่นแล้วบิดขี้เกียจด้วยท่วงท่าแสนสบาย ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งตามหญิงสาวเข้าไปในครัว

                อาหารเช้าถูกเตรียมและตั้งโต๊ะเสร็จก่อนที่รังสิมันต์จะลงมา เขานั่งลงประจำที่ตัวเอง แต่ไม่ได้ลงมือรับประทานอาหารในทันที ตาคมมองไปยังร่างบางที่ยืนอยู่ใกล้ๆ โต๊ะ ก่อนจะออกคำสั่งบางอย่างกับเธอ

                “เธอกินอะไรหรือยัง”

                “ยังค่ะ”

                “ไปหาอะไรกินซะให้เรียบร้อย คนที่ห้างลางานอีกสองวัน ในช่วงสองวันนี้เธอต้องไปทำงานแทนเต็มวัน”

                “แล้วที่บ้านล่ะคะ” จันทริกาอดถามไม่ได้ ไม่ใช่กลัวว่าตัวเองจะต้องเหน็ดเหนื่อย แต่เป็นห่วงเมสซี่ เมื่อวานเธอก็ทิ้งมันไปเกือบครึ่งวัน

                “งานที่บ้านไม่ต้องทำ ส่วนเมสซี่ฉันจะให้อุ้ยคำดูแลเอง”

                ได้ยินเช่นนั้นจันทริกาก็หมดห่วงจึงเดินเข้าครัว ตักโจ๊กใส่ถ้วยที่ไม่ใหญ่นัก รีบตักใส่ปากเพื่อรองท้องเพื่อเตรียมไว้ใช้เป็นพลังงาน ก่อนออกไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าตามที่รังสิมันต์สั่ง

                หลังจากอิ่มร่างบางก็รีบออกไปเก็บโต๊ะอาหารให้กับรังสิมันต์ ถือถ้วยโจ๊กและแก้วน้ำเข้าไปล้างในครัว จากนั้นก็เข้าไปหยิบเอากระเป๋าสะพายข้างใบเล็กๆ ของตัวเอง เพื่อออกไปรอรถมอเตอร์ไซค์วินที่แล่นผ่านหน้าบ้าน

                “นั่นจะไปไหน” เสียงดุๆ ของคนที่ยืนอยู่ข้างรถสีเหลืองของตัวเองดังขึ้น เมื่อจันทริกากำลังจะเดินผ่านหน้าไป

                “ออกไปรอรถวินค่ะ”

                “ไม่ต้อง ไปพร้อมฉันนี่ละจะได้ไม่เสียเวลา”

                “ไม่เป็นไรค่ะ จันทร์ไปเองดีกว่า” จันทริกาบอกอย่างเจียมตัวและรู้สถานะของตัวเองดี เด็กรับใช้ในบ้านที่แต่งตัวมอซอและต้องไปทำหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำอย่างเธอ ไม่คู่ควรที่จะนั่งรถราคาแพงๆ ไปทำงานพร้อมเจ้าของห้างสรรพสินค้าให้เขาเสื่อมเสียราศีหรอก

                “อย่าอวดดีกับฉันจันทริกา ขึ้นรถเดี๋ยวนี้”

                จันทริกาไม่ได้ทำตามที่เขาบอก แต่ยังคงยืนนิ่งอย่างคนลังเล รังสิมันต์จึงขยับไปเปิดประตูรถ แล้วอุ้มร่างเล็กบางยัดเข้าไปในรถ

                “รัดเข็มขัดด้วย” เขาหันมาสั่งหลังจากขึ้นมานั่งประจำที่คนขับแล้ว

                จันทริกาขยับไปจับสายเข็มขัดกำลังจะดึงมันมาคาด รถออดี้ก็พุ่งออกไปเสียก่อน ทำให้ร่างบางเสียหลักถลำไปข้างหน้า หน้าผากโขกเข้ากับคอนโซลรถเต็มแรง

                เจ็บไม่น้อยกับอุบัติเหตุที่รังสิมันต์จงใจทำให้เกิดขึ้น แต่จันทริกาก็ไม่ยอมแสดงอาการใดๆ ออกมา เธอยังคงนั่งนิ่งปล่อยให้เขามีความสุขกับการได้ทำร้ายเธอทุกครั้งที่มีโอกาส