ตอนที่6

เสียงร่ำไห้ที่ดังอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งก้านธูป ทำให้ข้าต้องมานั่งซับน้ำตาให้เจ้าของเสียงร้องอยู่กว่าครึ่งก้านธูปเช่นกัน เอ่อ ท่านพ่อ เหตุใดน้ำตาท่านถึงมากมายเพียงนี้ ใช่แล้วเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ดังอยู่นี่คือท่านพ่อข้าเอง

ก็หลังจากที่ข้ากับชิงชิงทองหล่นทับก็รีบนำหีบทองนั่นมาที่ห้องหนังสือที่ท่านพ่อข้ากับพ่อบ้านหวังหารือกันเรื่องค่าใช้จ่ายในจวนอย่างเคร่งเครียดกันอยู่ พอบอกว่าเป็นของท่านแม่ที่เก็บสะสมไว้เพื่อมอบให้แก่ข้าเป็นสินเจ้าสาวตามที่ท่านแม่เขียนไว้ในจดหมายในหีบก็เอาแต่ร้องไห้คิดถึงท่านแม่จนข้ากับชิงชิงต้องปลอบกันยกใหญ่ ส่วนพ่อบ้านหวังน่ะหรือเป็นลมไปตั้งแต่ข้าเปิดหีบทองแล้ว

"ท่านพ่อเจ้าคะ สงบใจเสียเถอะนะเจ้าคะ หากท่านแม่รู้ว่าท่านเสียน้ำตามากถึงเพียงนี้วิญญาณท่านแม่จะไม่สงบเอานะเจ้าคะ" กล่าวจบข้าก็ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกสูดใหญ่มือเรียวขาวจึงส่งผ้าเช็ดหน้าในมือไปให้แก่บิดาอย่างรู้งาน

"ลำบากเจ้าแล้วลูกรัก"ตามด้วยเสียงสั่งน้ำมูกจนพ่อบ้านหวังถึงกับสะดุ้งตื่น

"เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูก้อนทองนี่ดีหรือไม่เจ้าคะ ว่าท่านแม่เก็บไว้เท่าไหร่ เราจะได้คิดกันว่าจะเอาอย่างไรต่อไป"

"แต่แม่เจ้าเก็บไว้เพื่อเป็นสินเจ้าสาวให้นะ"

"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านแม่เข้าใจไม่เช่นนั้นจะดลใจให้ข้าเจอมันหรือ ถือว่าเอามาต่อยอดแล้วค่อยคืนภายหลัง ดีหรือไม่เจ้าคะ"เห็นท่านพ่อพยักหน้าตกลงข้ากับชิงชิงจึงช่วยเอาก้อนทองออกมานับได้สามสิบห้าก้อน แล้วก้นกล่องยังมีตั๋วเงินอีกสามพันตำลึงทอง โอ้ ขอบคุณท่านแม่ยิ่งนัก เมื่อเอาตั๋วเงินออกมาก็เก็บก้อนทองไว้ในกล่องดังเดิม

"แล้วก้อนทองนี่นำไปแลกเป็นตำลึงได้เท่าไหร่หรือเจ้าคะ"

"ก้อนทองหนึ่งก้อนแรกเป็นตำลึงได้สองพันตำลึงทองขอรับคุณหนู"เป็นพ่อบ้านหวังที่เป็นคนตอบหัวน้อยๆ ของข้าก็คำนวณโดยไว สามสิบห้าก้อนคูณสองพัน

"เจ็ดหมื่นตำลึงทองงงงงง"ชีวิตอิน้ำหนึ่งลูกรักพระเจ้าจริงๆ โว้ยยยยแม่จะช้อปให้กระจายไปเลยยย แต่ข้าไม่บอกความคิดนี้ให้ใครฟังหรอก หึหึ หันมองทุกคนเห็นแววตามีความสุขก็รู้สึกสุขใจยิ่งนัก แต่เอ๊ะ ทำไมชิงชิงเหมือนรู้ทันข้าเลยน้าาา

"ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าขอไปดูโรงเตี๊ยมได้หรือไม่ ข้ายากไปดูให้เห็นกับตาว่าจะต้องแก้ไขที่ตรงไหนบ้าง"เมื่อมีทุนข้าก็เหมือนมีไฟความฝันของภพก่อนที่ถูกพับเก็บว่าอยากจะเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเอง สว่างไสวอีกครั้ง

"อืมมม เอาสิลูกแต่เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆนะรู้หรือไม่ ชิงชิงข้าฝากเจ้าด้วย" บอกอนุญาตพร้อมกำชับสาวใช้ของบุตรสาว เห็นทีเค้าคงไม่ต้องเป็นห่วงบุตรสาวแล้วว่าหากไร้เค้านางจะลำบากเพราะตั้งแต่หายป่วยนางก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก