บทที่ 7 ตามใจ

หลังจากที่ช่วยท่านหมอจ้าวจนทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ไต้ฝูหรงก็กลับมาที่กระโจมของตน ก่อนจะทำแผลให้ตนเอง อย่างไรท่านหมอจ้าวก็เป็นบุรุษ เขาย่อมไม่กล้าเปิดดูบาดแผลภายในร่างกายของนางได้ส่งเดช จึงเอ่ยแนะนำนางว่าจะต้องทำแผลเช่นไร จากนั้นก็มอบทั้งยาทาและยากินให้แก่นาง ทั้งยังบอกว่าอีกสองสามวันแผลก็จะสมานกันและหายดี

ยามนี้เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว ท้องฟ้ามีแสงแดดอ่อนๆ ส่องมารำไร อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงเวลาอาหารมื้อเย็นแล้ว อยู่ๆนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่ด้านหลังค่ายทหารมีแม่น้ำสายหนึ่งตัดผ่าน แม่น้ำสายนั้นใสสะอาดเป็นอย่างมาก อีกทั้งในแม่น้ำคล้ายว่าจะมีปลาและหอยอยู่ไม่น้อยเลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงเดินไปหาท่านเฉิงซุน อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนสนิทของกงเหล่ย การบอกกล่าวกับเขาสักหน่อยย่อมนับว่าเป็นเรื่องดี อย่างไรยามนี้กงเหล่ยก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับการเตรียมออกรบ ย่อมไม่มีเวลามาสนทนากับนางเท่าใด นางเองก็เข้าใจเขาดี

"ท่านเฉิงซุนเจ้าคะ"

ท่านเฉิงซุนที่กำลังยืนสั่งการเหล่าทหารอยู่เมื่อได้ยินเสียงของไต้ฝูหรงเอ่ยเรียกเขาจึงหันมามอง ก่อนจะยิ้มให้นาง หลายวันมานี้แม่นางน้อยผู้นี้พูดเก่งขึ้นมาก นางชอบถามเขาในสิ่งที่ตนไม่รู้อย่างสนอกสนใจ เขาเองก็ชอบคนที่เรียนรู้สิ่งต่างๆรอบตัวด้วยความตั้งใจอยู่แล้ว จึงไม่ได้รู้สึกรำคาญยามที่ต้องตอบคำถามของนาง 

เขาสั่งให้ทหารไปทำตามคำสั่ง ก่อนจะเดินเข้ามาหาไต้ฝูหรง

"แม่นางไต้ มีอันใดหรือ?"

ไต้ฝูหรงยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ย

"ข้าจะไปจับปลาที่ด้านหลังค่ายทหารมาทำอาหารมื้อเย็นของวันนี้เจ้าค่ะ"

เฉิงซุนเมื่อได้ฟังก็รู้สึกสนใจขึ้นมา

"เจ้าจับปลาเป็นด้วยหรือ?"

"เป็นเจ้าค่ะ งานพวกนี้ข้าทำจนเคยชินแล้ว"

ไต้ฝูหรงเอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดี เฉิงซุนที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เจ้าเป็นสตรี ไปคนเดียวเกรงว่าจะลำบาก เอาอย่างนี้ิ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย อีกเดี๋ยวไปตามเซียวเย่กับเฉิงซานให้ไปด้วยกัน ไปกันหลายๆคน จะได้จับปลามาเยอะๆ"

"ดีเจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ"

ไต้ฝูหรงเมื่อได้ยินว่าจะมีคนไปช่วยก็ดีใจมาก นางจึงรีบเดินแบกกระบุงคู่ใจมุ่งหน้าไปที่ริมแม่น้ำทันที

เซียวเย่กับเฉิงซานเมื่อได้ยินเฉิงซุนบอกว่าให้พวกเขาตามไปที่ริมแม่น้ำก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา 

เมื่อมาถึงไต้ฝูหรงก็จัดการวางกระบุงลงที่ริมฝั่ง ก่อนจะใช้มือพับแขนเสื้อทั้งสองข้างของตนขึ้นจนเห็นท่อนแขนที่ขาวนวลเนียน หญิงสาวเดินไปที่กอไผ่ ก่อนจะจัดการตัดต้นไผ่มาหลายต้น พร้อมกับเหลามันให้แหลมคม เซียวเย่ที่เห็นเช่นนั้นจึงเดินเข้ามาถามนางด้วยความสนอกสนใจ

"แม่นางไต้ เจ้านี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ งานหยาบเช่นนี้ก็ยังทำได้ดี เดิมข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีอ่อนแอเสียอีก"

"สบายมากเจ้าค่ะ ข้าทำจนชินมือแล้ว แต่ก่อนต้องขึ้นไปตัดฟืนมาต้มน้ำทำอาหารให้ท่านพ่อที่ป่วยหนักอยู่ที่บ้าน ข้าจึงคล่องแคล่วอย่างไรเล่า"

เซียวเย่หันไปสบตากับเฉิงซานทันที ด้านเฉิงซุนไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเพียงยิืนมองดูอยู่เงียบๆ และให้คนไปช่วยนางเหลาไม้ไผ่

เมื่อเหลาไม้ไผ่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ไต้ฝูหรงจึงเดินลงไปในแม่น้ำ ก่อนจะใช้ปลายไผ่แหลมแทงปลามาได้หลายตัว อีกทั้งยังเก็บหอยตลับมาได้อีกมากมาย หอยตลับเหล่านี้ชอบฝังตัวอยู่ในโคลนลึก กว่าจะเก็บมันขึ้นมาได้ มือของนางก็เลอะเทอะไปหมด แต่หญิงสาวไม่ใส่ใจเท่าใดนัก

ด้านกงเหล่ยก็เพิ่งจะจัดการรายงานทางทหารแล้วเสร็จ เมื่อออกมาจากกระโจมและไม่พบผู้ใดจึงเอ่ยถามทหารที่ยืนเฝ้าเวรยาม ก็ได้ความว่าพวกเขาไปที่ิริมแม่น้ำพร้อมกับไต้ฝูหรงแล้ว

ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น พวกเขาไปที่ิริมแม่น้ำด้วยเหตุใดกัน?

ชายหนุ่มรีบเดินตามไปที่ริมแม่น้ำทันที เมื่อมาถึง ภาพเบื้องหน้าก็ทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจเป็นอย่างมาก

ไต้ฝูหรงกำลังใช้ไม้ไผ่แหลมแทงปลาอย่างชำนาญ โดยมีเซียวเย่และเฉิงซานเป็นลูกมือ ส่วนเฉิงซุนก็คอยยืนมอง

เสียงหัวเราะกังวานใสและรอยยิ้มที่เจิดจ้าราวดวงอาทิตย์ของนางนั้นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวแรงอย่างบ้าคลั่ง

เขาไม่เคยมีความรัก อีกทั้งยังไม่คิดอยากจะเกี่ยวพันกับสตรีคนใด ที่เขาช่วยนางเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็เพียงเพราะความสงสาร แต่เมื่อได้พบเจอนางทุกวัน มันกลับทำให้เขารู้สึกว่าจิตใจเริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุข

ไต้ฝูหรงล้างมือในแม่น้ำ ก่อนจะหันมามองและพบกับกงเหล่ยที่ยืนอยู่  นางยิ้มจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาเขา

"ท่านอ๋อง ดูสิ ข้ากับศิษย์พี่เซียวเย่และศิษย์พี่เฉิงจับปลามาได้มากมายเลยเจ้าค่ะ วันนี้เรามีอาหารอร่อยกินแล้ว"

กงเหล่ยหันไปมองเซียวเย่และเฉิงซาน ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เซียวเย่ที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้ามาสมทบพลางเอ่ย

"ศิษย์พี่ใหญ่กง ศิษย์น้องเล็กไต้นิสัยน่าคบหานัก อีกทั้งยังทำงานได้ทุกอย่าง พวกข้ารู้สึกชอบนางมาก ไหนๆพวกเราก็ไม่มีน้องสาว ไม่สู้ให้นางเป็นศิษย์น้องเล็กดีหรือไม่ ข้าไม่อยากเป็นน้องเล็กแล้ว"

"เหลวไหล!"

กงเหล่ยรู้สึกว่าเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว อยู่ๆเซียวเย่ก็ได้สหายเที่ยวเล่นเพิ่มมาอีกคนอย่างนั้นหรือ

ไต้ฝูหรงไม่เอ่ยกันใด นางเข้าใจดี อย่างไรนางก็เป็นสตรี ไม่อาจเป็นสหายกับพวกเขาได้

แต่เซียวเย่กลับเบ้ปาก ก่อนจะหันมาเอ่ยกับไต้ฝูหรงอย่างเอาแต่ใจ

"ช่างเถิด ผู้ใดไม่อยากสนใจเจ้าก็ช่าง ไต้ฝูหรง เอาเป็นว่าข้ากับศิษย์พี่รองเฉิงจะเป็นศิษย์พี่ของเจ้าเอง นับจากวันนี้เจ้าก็นับว่าเป็นศิษย์น้องเล็กของพวกข้าแล้ว ส่วนคนอื่นเจ้าไม่ต้องไปสนใจ!"

กงเหล่ยถึงกับถลึงตาใส่เซียวเย่คราหนึ่ง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับไต้ฝูหรง

"เจ้าเพิ่งได้รับบาดเจ็บ จะออกมาทำงานเช่นนี้ทำไมกัน มีอันใดก็เรียกใช้ทหารในค่ายได้"

"ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าไม่ชอบอยู่เฉยๆ มันน่าเบื่อ"

ในขณะที่พวกเขากำลังเอ่ยสนทนากันอยู่นั้น ก็มีทหารกลุ่มหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา อีกทั้งพวกเขายังช่วยกันแบกหมูป่าตัวใหญ่ที่ถูกล่ามาได้กลับมาอีกด้วย ส่วนอีกคนก็อุ้มลูกหมูป่าตัวน้อยวิ่งตามกันมา กงเหล่ยหันไปมองพวกเขาก่อนจะเอ่ย

"พวกเจ้้าไปล่าสัตว์มาหรือ?"

ทหารชั้นผู้น้อยพยักหน้าอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ขอรับ พวกข้าไปล่าหมูป่ามา แต่พวกข้าไม่รู้ว่ามันมีลูกน้อยอยู่ตัวหนึ่ง ดูเหมือนว่าเพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน อีกทั้งยังซุกซนมากด้วย เราจะเอามันไปทำอันใดดีขอรับ หรือว่าตุ๋นน้ำแกงลูกหมูป่ากินดีหรือไม่ขอรับ?"

ไต้ฝูหรงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองเจ้าหมูป่าตัวน้อยที่ดิ้นไปมาอยู่ในมือของทหารคราหนึ่ง มันส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนา อีกทั้งเท้าทั้งสี่ข้างก็แกว่งไปแกว่งมาคล้ายต้องการจะหนี อยู่ๆไต้ฝูหรงก็เกิดความสงสารขึ้นมา นางจึงหันไปเอ่ยกับกงเหล่ย

"ท่านอ๋องเจ้าคะ ข้าอยากจะ... อยากจะขอเลี้ยงเจ้าลูกหมูน้อยตัวนี้เอาไว้จะได้หรือไม่เจ้าคะ อย่าตุ๋นมันเลยจะได้หรือไม่ มันกำพร้ามารดาซ้ำยังเด็กนัก ข้าอดสงสารมันไม่ได้เจ้าค่ะ"

กงเหล่ยหันมามองไต้ฝูหรง เดิมทีคิดจะเอ่ยปฏิเสธนาง ที่นี่คือค่ายทหารไม่ใช่สถานที่อภิบาลสัตว์กำพร้า เขาคงไม่อาจอนุญาตได้

แต่เมื่อเขาได้มองเห็นว่าดวงตากลมโตของนางกำลังเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตาราวกับกำลังเว้าวอนเขา มันทำให้คำปฏิเสธที่เขากำลังจะเอื้อนเอ่ยพลันหยุดชะงักไปในทันที

มารดามันเถอะ บุรุษเช่นข้าไม่มีทางพ่ายต่อสายตาอ้อนวอนของสตรี ไร้สาระที่สุด!

ไม่มีทาง!

ไม่มีทางเด็ดขาด!

"เช่นนั้นก็ทำตามที่แม่นางไต้บอก มอบเจ้าลูกหมูให้นางเลี้ยง พวกเจ้าก็ไปช่วยกันทำคอกให้มันด้วย เอาอาหารให้มันกินดีดี"

ไต้ฝูหรงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี แววตาที่มองกงเหล่ยยิ่งซาบซึ้งเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

"ท่านอ๋อง ท่านช่างจิตใจดีมีเมตตายิ่งนักเจ้าค่ะ"

เฉิงซุนลอบบิดเบ้มุมปากตน ไหนบอกว่าไม่พ่ายต่อสาวงามอย่างไรเล่า!

ด้านเซียวเย่และเฉิงซานก็หันมาส่งสายตาให้แก่กัน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากทำท่าทีคล้ายกำลังขบขันเจ้านายของตน กงเหล่ยหันไปถลึงตาใส่คนทั้งสอง ก่อนจะกระแอมไอออกมาคราหนึ่ง พลางเอ่ยกับไต้ฝูหรง

"เอาล่ะ อีกไม่นานก็จะถึงเวลาอาหารมื้อเย็นแล้ว เจ้าจะทำอาหารไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ ข้าเองก็เริ่มจะหิวแล้ว"

"เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้ วันนี้ข้าจะทำให้สุดฝีมือเพื่อท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ"

เมื่อไต้ฝูหรงจากไปแล้ว เซียวเย่ก็เดินเข้ามาหากงเหล่ย พลางเอ่ยอย่างหยอกเย้า

“ศิษย์พี่ใหญ่กง วันนี้นางอยากได้ลูกหมูป่าท่านก็ให้นาง เกิดพรุ่งนี้นางอยากได้ลูกหมาป่า ลูกแมวป่า  ลูกไก่ป่า ลูกห่านป่า หรือแม้กระทั่งลูกเสือ ท่านก็คงจะมอบให้อย่างเต็มใจใช่หรือไม่ หากวันหน้านางนึกสนุกอยากได้ลูกงูเห่ามาเลี้ยงเล่า ท่านจะทำเช่นไร ท่านทำใจปฏิเสธนางได้ลงคอหรือ ให้ตายเถอะจะตามใจกันเกินไปแล้ว นี่มันค่ายทหารหรือสถานที่เลี้ยงสัตว์กันแน่”

“ไสหัวไปเลย!!”