บทที่ 2 หญ้าดับไฟราคะ ตอนที่ 3/5

เธอใช้ศัพท์ใหม่ในการพูดกับคนงานเพื่อไม่ให้ถูกเตือนครั้งที่ 2 

“อาฟู่ จงนำน้ำบริสุทธิ์ไปทำละลายสมุนไพรกลุ่มอัลคาลอยด์ชนิดนี้ให้ข้า ข้าต้องการสารสกัดเข้มข้นที่จะช่วยให้จิตวิญญาณของเราเกิดความสมดุล”

แม้คำพูดจะดูสุภาพขึ้น แต่ซูฉิงก็ไม่ลืมที่จะแฝงนัยยะตลกๆ ลงไปเสมอ

หลังจากถูกท่านหมอเทวดาอวี้เหยียนสั่งห้ามเรื่องการพูดถึง 'อวัยวะ' ของพืช ซูฉิงก็ถอนหายใจยาวอย่างเสียดาย แต่เธอก็ไม่ได้หยุดการปั่นป่วน ท่านหมอไม่ได้ห้ามการกระทำหรือการวาดภาพนี่นา

อวี้เหยียนมอบหมายภารกิจใหม่ให้ซูฉิง การคัดลอกและทำสำเนาตำราสมุนไพรโบราณที่หายากเล่มหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยภาพวาดสมุนไพรที่ซับซ้อน 

“ตำราเล่มนี้มีภาพประกอบที่ละเอียดอ่อนมาก” อวี้เหยียนกำชับขณะวางตำราลงบนโต๊ะในห้องสมุดเล็กๆ ที่อยู่ติดกับห้องทำงานของเขา “เจ้าต้องคัดลอกรายละเอียดให้ครบถ้วนและแม่นยำที่สุด”

“ได้เลยเจ้าค่ะท่านหมอ ข้าถนัดเรื่องการวาดภาพรายละเอียดและสัดส่วนที่ซับซ้อนอยู่แล้ว” ซูฉิงรับคำอย่างกระตือรือร้น

งานคัดลอกเริ่มต้นขึ้นอย่างเคร่งเครียด ซูฉิงไม่ได้คัดลอกแค่ภาพวาดสมุนไพรตามตำราเท่านั้น แต่เธอยังเพิ่มภาพประกอบเสริมที่อิงจากความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ลงไปในส่วนที่ว่างของตำราด้วย เพราะเธอเชื่อว่าการเข้าใจกลไกของสมุนไพรต้องคู่ไปกับการเข้าใจ กายวิภาคของมนุษย์

เธอเริ่มวาดภาพระบบย่อยอาหารของมนุษย์อย่างละเอียดอ่อน เพื่ออธิบายว่าทำไมสมุนไพรบางชนิดถึงถูกดูดซึมได้ดีกว่าเมื่อรับประทานพร้อมกับไขมันดี ซูฉิงใช้พู่กันวาดภาพ กระเพาะอาหาร ลำไส้เล็ก และ ลำไส้ใหญ่ ที่มีรายละเอียดของ กล้ามเนื้อเรียบ ที่หดตัวและคลายตัว ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพลังในการขับเคลื่อน 

ท่านหมอไม่รู้หรอกว่านี่คือภาพประกอบที่สวยงามและวิเศษที่สุดในโลก ข้ากำลังแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของร่างกายมนุษย์เชียวนะ

ขณะที่เธอวาดภาพส่วนที่สำคัญที่สุด... นั่นคือระบบหมุนเวียนโลหิต ซูฉิงต้องวาดภาพ หัวใจ และ หลอดเลือด ที่กระจายไปทั่วร่างอย่างซับซ้อน และเพื่อความสมจริง เธอจึงวาดกล้ามเนื้อและเส้นใยที่อยู่ภายใต้ผิวหนังอย่างละเอียด เธอเขียนคำอธิบายด้วยลายมือเล็กๆ กำกับภาพวาดเหล่านั้น 

“การไหลเวียนของโลหิต เป็นดังกระบวนการถ่ายทอดความร้อนและพลังงานชีวิตไปยังทุกอณูของร่างกาย การมีแกนหลักที่แข็งแกร่งจะทำให้โลหิตสามารถหมุนเวียนได้อย่างสมบูรณ์และตื่นตัวตลอดเวลา”

เธอยังวาดภาพประกอบที่แสดงถึงการทำงานร่วมกันของสมุนไพรและโครงสร้างทางกายวิภาคที่สำคัญ โดยเน้นที่จุดศูนย์กลางของพลังงาน (ที่เธอเรียกว่า จุดปลดปล่อยพลังงานสูงสุด)

หลังจากใช้เวลาหลายชั่วยามในการจดจ่อ ซูฉิงก็ถอยออกมาชื่นชมผลงานของตัวเอง ภาพวาดทางกายวิภาคที่เธอเพิ่มเข้าไปนั้น ช่างสมบูรณ์แบบและถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์ จนเธอแทบจะหลงรักตัวเอง

ทันใดนั้น ประตูห้องสมุดก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ อวี้เหยียนเดินเข้ามาเพื่อตรวจสอบความคืบหน้าการคัดลอกตำรา 

“ซูฉิง... เจ้าทำได้ดี...” อวี้เหยียนหยุดชะงัก สายตาของเขาจับจ้องไปยังภาพวาดที่ซูฉิงเพิ่มเข้าไปในส่วนว่างของตำรา

เขามองเห็นภาพโครงสร้างร่างกายมนุษย์ที่ถูกวาดอย่างละเอียดลออและชัดเจนเกินกว่าที่จารีตของโลกนี้จะรับได้ โดยเฉพาะภาพที่เน้นกล้ามเนื้อและส่วนโค้งเว้าที่ถูกซูฉิงวาดอย่างตั้งใจ อวี้เหยียนรู้สึกว่าความเคร่งครัดของเขาถูกโจมตีอย่างหนัก ภาพวาดเหล่านั้นมันโจ่งแจ้งและลามกในสายตาของบุรุษผู้ถือศีลธรรมอย่างเขา

“ซูฉิง เจ้าทำอะไรลงไป นี่คือภาพวาดอะไร” อวี้เหยียนเสียงดังขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบวัน 

“ข้าสั่งให้เจ้าคัดลอกสมุนไพร ไม่ใช่ภาพวาดเรือนร่างมนุษย์ที่ไม่อาจยอมรับได้เช่นนี้”

ซูฉิงเงยหน้าขึ้นอย่างบริสุทธิ์ใจ เธอทำท่าทางตกใจราวกับถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง 

“ท่านหมอเจ้าคะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่คือภาพประกอบวิชาการชั้นสูงเจ้าค่ะ ข้ากำลังแสดงให้ท่านเห็นถึงความแข็งแรงของระบบโครงสร้างของมนุษย์” เธอรีบชี้ไปที่ภาพหัวใจและหลอดเลือด 

“ท่านดูสิเจ้าคะ หัวใจที่สูบฉีดเลือดได้อย่างมีชีวิตชีวา หลอดเลือดที่แข็งแกร่ง นี่คือรากฐานของสุขภาพ เลยนะเจ้าคะ”

อวี้เหยียนรู้สึกว่าเลือดกำลังขึ้นหน้า เขาพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น 

“มัน... มันไม่มีความจำเป็นต้องวาดรายละเอียดถึงเพียงนี้ และภาพวาดกล้ามเนื้อที่เจ้าเน้นย้ำนั้น... มัน ชวนให้คิดอกุศล นี่ถือเป็นการละเมิด กฎเหล็กข้อที่ 3 โรงหมอคือเขตศักดิ์สิทธิ์ เจ้ากำลังพูดถึงร่างกายและความรู้สึก อย่างเปิดเผย”

ซูฉิงทำหน้าฉงน 

“แต่... ข้าพูดถึงวิชาการนะเจ้าคะ ท่านหมอไม่เข้าใจหรือเจ้าคะว่า การที่โลหิตไหลเวียนอย่างดีเยี่ยม ปยังส่วนปลายของร่างกาย... มันเป็นผลดีต่อสุขภาพโดยรวมอย่างไร” คำอธิบายของซูฉิงยิ่งทำให้อวี้เหยียนสับสนและอับอายมากขึ้นไปอีก เพราะคำว่า ส่วนปลาย และ ไหลเวียนดีเยี่ยม มันช่างฟังดูเหมือนคำยกยอที่สตรีไม่ควรพูดถึง

“หยุดเดี๋ยวนี้ซูฉิง ข้าไม่ต้องการฟังคำอธิบายทางกายวิภาคของเจ้าอีก จงทำลายภาพวาดเหล่านี้ทิ้งเดี๋ยวนี้ ก่อนที่มันจะไปทำลายศีลธรรมของบุคลากรในโรงหมอ”

ซูฉิงทำท่าทางเสียดายสุดชีวิต 

“ท่านหมอ ภาพวาดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของข้าเลยนะเจ้าคะ ท่านจะให้ข้าทำลายความรู้อันบริสุทธิ์นี้ได้อย่างไร”

“มันไม่ใช่ความรู้ มันคือความอัปยศรีบทำลายซะ” อวี้เหยียนสั่งอย่างเด็ดขาด