บทที่ 2 หญ้าดับไฟราคะ ตอนที่ 2/5

อวี้เหยียนขมวดคิ้ว เขาเดินเข้าไปใกล้แปลงดิน และมองดูต้นกล้าเล็กๆ ที่เพิ่งถูกปลูกลงไป “แล้วหญ้าสงบจิตที่เจ้าพูดถึงคือสมุนไพรชนิดใด ทำไมวิธีการปลูกของเจ้าจึงใช้เครื่องมือที่พิสดารถึงเพียงนี้” อวี้เหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่ไว้วางใจอย่างถึงที่สุด

ซูฉิงเห็นท่านหมอเทวดาสนใจ ก็รีบใช้ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่มาอธิบายความสามารถของตัวเองทันที “หญ้าสงบจิต... มันเป็นสมุนไพรที่ช่วยปรับคลื่นไฟฟ้าในสมองเจ้าค่ะ มันจะช่วยบำบัดอาการเครียดสะสมและคลายปมประสาทที่ถูกกดทับมานาน”

“คลื่นไฟฟ้า ปมประสาท เจ้ากำลังใช้ศัพท์อันใด” อวี้เหยียนรู้สึกว่าความรู้ทางการแพทย์ที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิตกำลังถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรงโดยสตรีทะลึ่งผู้นี้

ซูฉิงมองดูสีหน้าของเขาแล้วรู้สึกตลกอย่างบอกไม่ถูก นี่แหละคือจุดประสงค์ของเธอ การทำลายกำแพงความรู้ของเขาด้วยคำพูดทะลึ่งที่แฝงไปด้วยความจริงทางวิทยาศาสตร์

อวี้เหยียนยืนอยู่ข้างแปลงสมุนไพรด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความฉงนสนเท่ห์ เขามองดูต้นกล้าเล็กๆ ของ 'หญ้าสงบจิต' ที่เพิ่งโผล่พ้นดิน และอุปกรณ์ทำสวนที่ถูกตั้งชื่ออย่างน่าอับอาย 

“คลื่นไฟฟ้า ปมประสาท ซูฉิง เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลในเรื่องทางการแพทย์ที่ร้ายแรง หากข้าไม่ได้เห็นความสามารถในการจัดเรียงสมุนไพรของเจ้า ข้าคงไล่เจ้าออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” อวี้เหยียนกล่าวเสียงเข้ม

ซูฉิงทำหน้าใสซื่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามควบคุมอาการ 'ปากไวใจทะลึ่ง' ที่กำลังกำเริบอย่างหนักเมื่อเห็นใบหน้าตึงเครียดของท่านหมอเทวดา 

“ท่านหมอเจ้าคะ ข้าเปล่าเหลวไหลนะเจ้าคะ ข้ากำลังอธิบายกลไกการออกฤทธิ์ทางชีวภาพของสมุนไพรอยู่ต่างหาก”

ซูฉิงรีบก้มลงไปจับใบของหญ้าสงบจิตขึ้นมาอย่างอ่อนโยน “ท่านดูที่ใบของมันสิเจ้าคะ นี่คือส่วนที่ทำหน้าที่เป็นเสาอากาศในการรับคลื่นความถี่บวกจากธรรมชาติ”

“เสาอากาศ คลื่นความถี่ เจ้าคิดว่าสมุนไพรเหล่านี้เป็นแม่น้ำสายหนึ่งหรืออย่างไร” อวี้เหยียนแทบจะยกมือขึ้นกุมขมับ

ซูฉิงส่ายหน้าอย่างช้าๆ “ท่านหมอ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้ากำลังพูดถึงเซลล์ ใบนี้มันเต็มไปด้วยโคลโรพลาสต์ ซึ่งเป็นอวัยวะเล็กๆ ที่ใช้ในการดูดกลืนพลังงานแสงอาทิตย์ แล้วเปลี่ยนเป็นพลังงานชีวิต”

ซูฉิงชี้ไปยังส่วนที่เรียกว่า ต่อมใต้สมองของพืช (ที่จริงคือส่วนที่พืชใช้ควบคุมการเจริญเติบโต) “และส่วนนี้ ส่วนนี้สำคัญที่สุดเลยเจ้าค่ะ ท่านหมอต้องดูแลมันเป็นพิเศษ เพราะมันคือต่อมควบคุมการเจริญเติบโต หรือที่ข้าเรียกมันว่าต่อมใต้สมองของพืช ถ้าต่อมนี้อ่อนแอ สมุนไพรก็จะไม่สามารถเติบโตอย่างแข็งแรงและสมบูรณ์เจ้าค่ะ”

อวี้เหยียนจ้องมองส่วนที่ซูฉิงชี้อย่างจริงจัง ในฐานะหมอและนักสมุนไพรผู้เชี่ยวชาญ เขาต้องยอมรับว่าส่วนนั้นมีความสำคัญต่อการงอกจริง แต่คำว่า 'ต่อมใต้สมองของพืช' และการอธิบายถึง 'ความอ่อนแอ' ของมัน ช่างฟังดูเหมือนซูฉิงกำลังวิเคราะห์อาการของ บุรุษเพศ ที่มีปัญหาเรื่อง กำลังวังชา เสียมากกว่า

“ซูฉิง ข้าสั่งให้เจ้าเลิกใช้คำที่ชวนให้เข้าใจผิดกับคนงานเสียที เจ้าใช้คำว่าบำรุงและอ่อนแอ ราวกับว่าเจ้ากำลังรักษาอาการทางกายให้บุรุษ” อวี้เหยียนกล่าวอย่างหงุดหงิด

“ ท่านหมอ ข้าแค่พูดถึงชีวิตของพืชนะเจ้าคะ ข้าต้องบำรุงให้รากแก้วของมันหยั่งลึกและแข็งแรง เพราะรากแก้วคือแกนหลักแห่งพลังงา ของพืช ถ้าแกนหลักไม่มั่นคง พืชก็จะล้มพับได้ง่ายๆ”

ซูฉิงชี้ไปยัง กระบอกป้อนสารบำรุงหัวใจ ที่เธอใช้รดน้ำ “ดังนั้นข้าจึงใช้เครื่องมือนี้ในการป้อนสารอาหาร อย่างอ่อนโยนแต่ตรงจุด เพื่อให้รากแก้วได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด ท่านหมอไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ข้าจะดูแลแกนหลักของสมุนไพรชุดนี้อย่างดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ”

อวี้เหยียนรู้สึกว่าความเคร่งครัดที่สั่งสมมานานกำลังถูกทำลายลงอย่างช้าๆ ด้วยคำพูดที่ไม่บริสุทธิ์ใจของซูฉิง เขามองไปที่คนงานที่กำลังฟังคำอธิบายของนางด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“พอแล้ว ข้าไม่ต้องการฟังคำอธิบายที่ส่อไปในทางต่ำทรามอีกต่อไป” อวี้เหยียนตัดสินใจสั่งห้ามทันที “ถ้าเจ้ายังใช้ศัพท์ที่ชวนให้คิดลึก ข้าจะให้เจ้าไปทำบัญชีในโรงหมอแทนการปลูกสมุนไพร”

ซูฉิงทำหน้าเสียดายเล็กน้อย “โถ่ ท่านหมอ ท่านไม่ชอบความถึงแก่นของข้าหรือเจ้าคะ ข้าแค่พยายามอธิบายกระบวนการผสมเกสรของพืชให้ท่านฟังอย่างละเอียดเท่านั้นเอง การผสมเกสรคือการถ่ายทอดความรักอันลึกซึ้งจากอวัยวะเพศผู้ ไปยังอวัยวะเพศเมีย อย่างซาบซึ้ง มันคือศิลปะแห่งชีวิตนะเจ้าคะ”

อวี้เหยียนถึงกับหันหลังให้ทันที เขาเดินออกจากแปลงสมุนไพรอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟไหม้ ความอับอายมันแล่นพล่านไปทั่วใบหน้า 

“ไป ไปให้พ้นจากแปลงสมุนไพรของข้า และจงไปจัดเรียงสมุนไพรในห้องเก็บยาต่อให้เสร็จ และห้ามพูดเรื่องอวัยวะเพศของพืชหรือสัตว์ใดๆ ในโรงหมอข้าอีก”

ซูฉิงหัวเราะคิกคัก เธอรู้ว่าถึงแม้เขาจะโกรธจนหน้าแดง แต่เขาก็ไม่กล้าไล่เธอออก เพราะความรู้ของเธอมีประโยชน์เกินกว่าจะหาใครเทียบได้ 

ท่านหมอเอ๊ย ท่านหนีข้าไม่ได้หรอก ข้าจะใช้ความรู้ทางการแพทย์และคำพูดทะลึ่งนี่แหละ ค่อยๆ ทำลายกำแพงความเย็นชาของท่านไปทีละชั้นๆ จนท่านยอมรับว่าความทะลึ่งก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตเหมือนการหายใจ นี่แหละ

ซูฉิงกลับไปที่ห้องเก็บสมุนไพร เธอหยิบ รากยั่วใจ ที่เธอตั้งชื่อเล่นไว้ขึ้นมา เธอต้องหาทางสกัดสารออกฤทธิ์จากรากนี้เพื่อนำมาใช้ในการทดลองรักษาโรคของตัวเองอย่างลับๆ