กลับตระกูล

ณ เมืองซานอวี่ เมืองที่ล้อมรอบด้วยภูเขาสูงใหญ่ เป็นแหล่งเพาะปลูกสมุนไพรแหล่งใหญ่ของแคว้นตงชวน ทั้งสมุนไพรธรรมชาติที่ขึ้นเองตามป่าและสมุนไพรที่มนุษย์เพาะปลูกล้วนมีสรรพคุณทางยาดีเยี่ยม ยาสมุนไพรที่ได้จากเมืองนี้จึงจัดเป็นยาสมุนไพรชั้นหนึ่ง

“โอ้ย” เสียงร้องแสดงถึงความเจ็บดังออกมาจากปากของ ‘ลู่ซินหลิน’ สตรีน้อยใบหน้าสวยหวาน ผู้ที่หิ้วตะกร้าหาบเร่ขายยาสมุนไพรในตลาด นางถูกบ่าวรับใช้ของคุณหนูสามแห่งตระกูลเยี่ยน เยี่ยนจิงหนิง ผลักจนล้มก้นจ้ำเบ้าบนถนน

“เจ้าคนลวงโลก เจ้ามันขายยาสมุนไพรปลอม” สาวรับใช้ตะโกนชี้หน้าด่าลู่ซินหลิน

“เปล่านะ ข้าไม่ได้ทำ” ลู่ซินหลินบอกปัด มือเรียวของนางก็เก็บยาสมุนไพรที่กระเด็นออกจากตะกร้าขณะที่นางถูกผลักจนล้ม

“ไม่มีความรู้ ดันมาเสนอหน้าขายยา” สาวรับใช้ยังคงประจานนางอย่างต่อเนื่อง

“ไม่ใช่ สมุนไพรพวกนี้ของแท้ทั้งนั้น” ลู่ซินหลินยังคงเถียงสู้ มือน้อยชูยาสมุนไพรที่นางเก็บมาจากป่าให้คนที่มามุงดูได้เห็น

“ก็แค่คล้าย แต่ไม่ใช่ พวกไม่มีสมองอย่างเจ้ามาขาย มีหวังคนซื้อไปได้ตายหมดแน่นอน”

ผู้เป็นบ่าวรับใช้ด่าว่าอย่างสะใจ ส่วนเยี่ยนจิงหนิงผู้เป็นนายยืนหลบมุมแอบดูอยู่ไกลๆ นางยิ้มมุมปากอย่างเป็นผู้ชนะ

“กล้าดีอย่างไรมาขายยาสมุนไพรหน้าร้านยาของข้า ช่างไม่เจียมตัว”

เยี่ยนจิงหนิงพูดจบก็หันกายเดินจากไป แต่นางเพิ่งจะเดินไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักและหันกลับมาดูอีกครั้ง

“ผัวะ” เสียงดังมาจากแก้มสาวรับใช้ปากดีของนางซึ่งกำลังโดนคนผู้หนึ่งตบ

เยี่ยนจิงหนิงจะเดินไปแสดงตัวปกป้องสาวใช้ตนเอง แต่เมื่อเห็นท่าทางของผู้ที่ลงมือตบ นางก็ลังเลเพราะไม่รู้ว่าคนของผู้ใด

คนผู้นั้นมองสาวรับใช้ของเยี่ยนจิงหนิงด้วยสายตาเหยียดหยาม “เป็นแค่บ่าวชั้นต่ำช่างกล้ามาผลักคุณหนูของข้า”

ลู่ซินหลินมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ใครเป็นใคร นางไม่รู้จักสักคน

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ข้ามารับท่านกลับจวน” ผู้ที่พูดก็คือผู้ที่ตบหน้าสาวใช้ของเยี่ยนจิงหนิง นางเป็นสตรีที่ดูมีอำนาจ ท่าทางน่าจะเป็นคนของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ถึงได้กล้าวางก้ามขนาดนี้

“ขะ ข้างั้นหรือ” ลู่ซินหลินถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ใช่เจ้าค่ะ นายท่านให้ข้ามารับท่าน คุณหนูลู่ซินหลิน คุณหนูใหญ่ตระกูลลู่แห่งเมืองจู่เฉิงกลับจวนสกุลลู่” นางพูดพร้อมกับพยักหน้าให้กับกลุ่มบ่าวรับใช้ที่มาด้วยกัน มีทั้งบ่าวชายหญิง     ผู้คุ้มกันและเกี้ยวหลังใหญ่ที่มารับตัวคน

ยังไม่ทันที่ลู่ซินหลินจะตอบตกลงก็ถูกกลุ่มสาวใช้หญิงล้อมรอบตัวผลักดันนางให้ขึ้นเกี้ยว

เยี่ยนจิงหนิงมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความคับแค้นใจ

“ทำข้าเสียหน้า ฝากไว้ก่อนเถอะ”

........

จวนสกุลลู่ เมืองจู่เฉิง

“คุณหนูใหญ่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ที่จวนนามว่าชิงเย่วิ่งมาบอกคุณหนูรองลู่เซียงเจี้ยนกับคุณหนูสามลู่เสี่ยวลี่

“กลับมาได้สักทีนังตัวดี” คุณหนูสามลู่เสี่ยวลี่พูดอย่างดีใจ

“นังซินหลินกลับมา ท่านพี่เซียงเจี้ยนก็ไม่ต้องออกเรือนแล้วนะเจ้าคะ” ลู่เสี่ยวลี่พูดสอพลอเอาใจพี่สาวตนเอง

“ดีใจมากนักหรือ” ลู่เซียงเจี้ยนปรายหางตามองลู่เสี่ยวลี่

“ถ้ามันไม่ยอมแต่ง ข้าก็จะให้เจ้าแต่งออกแทนข้า”

“จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ ตามสัญญาคือให้บุตรีคนโตแต่ง ถ้านังซินหลินแต่งออกเรือนหรือตายไปแล้ว คนที่ต้องแต่งก็คือพี่เซียงเจี้ยนตั้งหาก ไม่ใช่ข้า” พูดจบลู่เสี่ยวลี่ก็เดินหน้ามุ่ยไปหาท่านแม่ของนาง

ลู่เซียงเจี้ยนกับลู่เสี่ยวลี่อาจดูเป็นเหมือนพี่น้องที่รักใคร่กัน แต่ความจริงพวกนางไม่ได้รักกันแม้แต่น้อย ลู่เซียงเจี้ยนเป็นลูก      ฮูหยินรองของผู้ช่วยเจ้าเมืองจู่เฉิง มารดานางเป็นเพียงบุตรสาวแม่ค้าในตลาด ไม่ใช่ลูกผู้ดีมีสกุล แต่ได้ขึ้นเป็นฮูหยินใหญ่หลังจากที่มารดาของลู่ซินหลินอุ้มลูกน้อยหนีออกจากบ้าน ส่วนลู่เสี่ยวลี่เป็นลูกฮูหยินรอง แต่งเข้ามาหลังจากที่มารดาของลู่เซียงเจี้ยนได้ขึ้นเป็นฮูหยินใหญ่ แม้มารดานางจะเป็นบุตรสาวขุนนาง แต่ก็เป็นขุนนางขั้นต่ำไม่ได้มีหน้ามีตาอันใด

“ท่านพ่อรู้หรือยังว่านังลูกคนโตกลับมาถึงแล้ว” ลู่เซียงเจี้ยนเอ่ยถามชิงเย่สาวใช้คนสนิท

ชิงเย่ลดเสียงตนเองให้เบาลง “นายท่านรู้แล้วเจ้าค่ะ แต่ยังไม่ได้ออกไปพบคุณหนูใหญ่”

“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว แม่ของนังนั่นหนีออกจากบ้านไป ท่านพ่อคงอยากจะเห็นหน้ามันนักหรอก” ลู่เซียงเจี้ยนแสยะยิ้มมุมปากดูแคลนผู้ที่นางเอ่ยถึง

........

“ข้าไม่ต้องไปพบท่านพ่อหรือ” ลู่ซินหลินเอ่ยถามสาวรับใช้ที่มาดูแลนาง

“นายท่านทำงานอยู่เจ้าค่ะ ยังไม่ว่างพบคุณหนูใหญ่ คงอีกสักพัก” สาวรับใช้ตอบอย่างรู้งาน

“อ่อ แล้วญาติผู้ใหญ่คนอื่นๆ ล่ะ” ลู่ซินหลินยังคงสอบถามข้อมูล นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลทางฝั่งบิดานางเลย นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าบิดาหน้าตาอย่างไรและมีชื่อว่าอะไร

“ฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรองต่างอยู่ที่เรือนตัวเอง ไม่ประสงค์รับแขกเจ้าค่ะ คุณหนูคนอื่นๆ ก็ต้องเรียนงานบ้านงานเรือน”

ลู่ซินหลินขมวดคิ้วเริ่มสงสัย ท่านพ่อนางส่งบ่าวรับใช้ตั้งหลายคนไปรับนางกลับ แต่เมื่อนางกลับถึงจวนแล้วไม่มีผู้ใดออกมาต้อนรับนางเลยสักคน

“คุณหนูไปอาบน้ำแต่งตัวเถิดเจ้าค่ะ จะได้สดชื่นสบายตัว” สาวใช้นางนั้นรีบบอกลู่ซินหลิน

........

“น้องลู่” ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาทักทาย  ลู่เฉิงเหวินในโถงรับแขก

ลู่เฉิงเหวินรีบเดินออกไปต้อนรับ “พี่จ้วง เหตุใดไม่บอกกล่าวแก่ข้าก่อนที่ท่านจะมา ไม่ได้ออกไปต้อนรับน่าละอายยิ่งนัก”

“ฮ่า ฮ่า ข้ารีบน่ะ พอทราบข่าวว่าที่เจ้าสาวมาถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าก็กระสับกระส่าย อยากมาเห็นหน้าเจ้าสาว” จ้วงฉีเหนียนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“คุณหนูใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ”

ลู่ซินหลินที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วถูกสาวรับใช้นำตัวเข้ามาในห้องโถง เมื่อเดินพ้นธรณีประตูเข้ามาก็เห็นชายวัยกลางคนสองคน ผู้หนึ่งผิวขาวสูงโปร่งหน้าตามีส่วนคล้ายนางอยู่บ้าง แต่อีกคนรูปร่างสูงใหญ่ ผิวค่อนข้างเข้ม ผมดำแซมด้วยผมขาว

“ซินหลินคำนับท่านพ่อ” นางก้าวไปยอบกายคำนับชายผิวขาวที่มีหน้าตาคล้ายนาง จากนั้นก็หันไปยอบกายคำนับชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างบิดานาง “ซินหลินคำนับ...เอ่อ ท่านลุง”

นางประเมินคร่าวๆ ชายผู้นี้น่าจะอายุมากกว่าบิดานาง    คงไม่ผิดหากนางจะเรียกชายผู้นี้ว่าลุง

ลู่เฉิงเหวินกระอักกระอ่วนใจที่ลูกสาวตนเรียกอีกฝ่ายว่าท่านลุง “ซินหลินนี่เจ้า”

“ไม่เป็นไรๆ ข้าไม่ถือ” จ้วงฉีเหนียนยิ้มตาหยีอย่างมีความสุข

“ช่างงดงาม งดงามมาก หากนางแต่งให้ข้า นางจะเป็นฮูหยินที่สวยที่สุดในคฤหาสน์ของข้า” จ้วงฉีเหนียนเอ่ยชมไม่ขาดปาก

ลู่ซินหลินได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองหน้าลู่เฉิงเหวิน

“ท่านพ่อ นี่เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”

“อะ อ่อ ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า นี่คือท่านจ้วงฉีเหยียน คหบดีเมืองจู่เฉิง คู่หมั้นของเจ้า”

เขาตอบตะกุกตะกัก ที่ว่าเป็นคู่หมั้นเพราะหลายวันก่อนเขาเมามายจนไม่ได้สติ ทั้งยังเสียพนันไปมิใช่น้อย เลยเขียนสัญญายกบุตรสาวให้ออกเรือนกับจ้วงฉีเหนียนผู้นี้

“ห่ะ” ลู่ซินหลินร้องตกใจ นางสงบสติอารมณ์สักพักพลางกล่าว “วันนี้ข้าเดินทางมาทั้งวัน รู้สึกเพลียมาก ข้าขอกลับไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ”

ในเมื่อยังคิดอะไรไม่ออกนางขอออกมาตั้งหลักก่อนดีกว่า