ลักพาตัว

เขาจับร่างบางของสตรีให้พลิกคว่ำลงกับหมอน รั้งสะโพกงามให้ลอยเด่นยั่วยวนสายตาเขา เมื่อดอกไม้งามสั่นไหวเรียกหาอยู่ตรงหน้า เข้าก็ก้มลงทักทายอย่างไม่รอช้า ปากหยักขยับคล่องแคล่วเหมือนผู้มีประสบการณ์มานาน เมื่อแท่งหยกเขาพร้อมอีกครั้งก็ส่งเข้าไปยังช่องทางเดิมทันที การส่งไปในครั้งนี้เป็นการสำรวจโพรงน้ำหวานที่ลึกกว่าเดิม

            “ดีมาก” เขาพูดในลำคอ มือจับสะโพกที่งอนงามไว้ส่วนแก่นกายของตนก็กระแทกเข้าออกไม่ยอมหยุด

            “เรียกสามี” เขาสั่งให้สตรีที่ร้องเสียงหลงเรียกอย่างหน้าไม่อาย

            “สะ สามี” นางที่หัวสมองโล่งไปหมดก็เรียกสามีตามที่เขาสั่ง เขาสั่งให้อยู่ท่าไหนก็ยอมเขาอย่างว่าง่าย

            เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่ร่างของคนทั้งสองเกี่ยวพันประสานกันอย่างล้ำลึก

            ........

            หลังจากว่าราชกิจในท้องพระโรงเสร็จ สายตาทั้งสามคู่ของฮ่องเต้ จวิ้นอ๋องซ่างเทียนหรูและจิ่งเซี่ยวหรานก็จับจ้องมายังซ่างเทียนหลินโดยไม่ได้นัดหมาย

            “ชินอ๋องละทิ้งหน้าที่ เขาขลุกอยู่กับพระชายาตั้งแต่ค่ำของเมื่อวาน ปล่อยให้กระหม่อมต้องสอบสวนเจ้าชั่วนั่นคนเดียว”       จิ่งเซี่ยวหรานทูลฟ้อง

            “หน้าที่ของเปิ่นหวางแค่จับกุม เมื่อจับได้แล้วก็หมดหน้าที่” ซ่างเทียนหลินแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“เสด็จพี่นี่ชอบนอกสถานที่จริงๆ พระชายาอยู่ในจวนมาตั้งนานไม่เคยแตะต้อง พอออกนอกจวนก็ทำให้นางเพลียจนไม่มีแรงเดิน”

ซ่างเทียนหรูหัวเราะชอบใจ เสด็จพี่ผู้ใจแข็งเรื่องสตรีมานาน สุดท้ายก็พ่ายแพ้แก่พระชายาคนงาม

            “หุบปากซะ” เขาตะคอกใส่พระอนุชา น้ำเสียงไม่พึงพอใจอย่างมาก ก่อนพูดเสียงเบา “ต่อไปเจ้าก็รู้เอง”

เขาพยายามไม่เข้าใกล้พระชายาตัวน้อย เพราะความตั้งใจเดิมคือแต่งเพียงในนามจากสมรสพระราชทาน เพียงแต่เมื่อได้ลิ้มชิมรสเพียงแค่หนึ่งคืน ก็ทำให้เขาโหยหาอยากได้อีกเรื่อยๆ

            ต่อไปต้องพยายามอยู่ห่างจากนางไว้ เขาตั้งมั่นไว้ในใจ

            ........

            ลู่ซินหลินกลับจวนอ๋องตั้งแต่เช้า ตอนที่ซ่างเทียนหลินกำลังแต่งตัวจะเข้าวังหลวง เขาก็ให้ไป๋หลานและนางกำนัลมาแต่งตัวให้นางและขึ้นรถม้าพร้อมกับเขา สายตาของชายหนุ่มจ้องมองแต่ตำราที่อยู่ในมือไม่เหลียวแลนางแม้แต่น้อย

            ‘ฮึ กลางคืนเหมือนกับเป็นอีกคน พอเช้าแล้วช่างเย่อหยิ่งเสียจริง’ สตรีคิดในใจ

            ระหว่างนางกับเขาในช่วงเวลากลางวันก็แทบจะไม่ได้พบเจอหน้ากัน มองก็ไม่ได้มอง ทั้งยังคุยก็ยังไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่สักนิด ทำเหมือนคนแปลกหน้าก็ไม่ปาน แต่สองคืนที่ผ่านมา โดยเฉพาะเมื่อคืน นางต้องเรียกเขาว่าสามีหลายต่อหลายหนเขาจึงพอใจ

            เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง ลู่ซินหลินก็นอนพักผ่อนเอาแรง นางให้ห้องครัวของจวนทำไก่ตุ๋นโสมให้ พละกำลังที่เสียไปเมื่อคืนจะได้ฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว พอรู้สึกเริ่มมีแรงก็อยากจะออกไปเที่ยวข้างนอกจวนดังเดิม

            “ไป๋หลาน ออกไปข้างนอกกัน” นางร้องเรียกพร้อมกับหยิบร่มพกติดตัวไปด้วย

            “พระชายาควรอยู่ในจวนก่อนนะเพคะ” ไป๋หลานรีบบอก กลัวว่าชินอ๋องจะไม่พอใจ

            “ยังไม่ค่ำเลย ตอนนี้เป็นเพียงคนแปลกหน้า ไม่เป็นไรหรอก” นางไม่สนใจคำทัดทานของไป๋หลาน ก้าวเท้าอย่างไวจะได้รีบไปจากจวน มีเพียงไป๋หลานที่วิ่งตามไปเพียงคนเดียว เพราะ      ลู่ซินหลินรีบจึงไม่ได้แจ้งขอองครักษ์

            ลู่ซินหลินเดินสำรวจตลาดยาสมุนไพรของเมืองจู่เฉิงเผื่อว่าจะเจอยาตัวไหนที่น่านำกลับไปจวนอ๋อง

            ........

            “คุณหนูคะ นางคนนั้นที่ทำให้ข้าถูกตบ” หญิงรับใช้คนหนึ่งชี้นิ้วไปที่ลู่ซินหลิน นางบอกนายของตนที่กำลังติดต่อนำยาสมุนไพรเข้ามาขายในโรงหมอเต๋ออีถัง

เยี่ยนจิงหนิงมองตามนิ้วของสาวใช้ตน เห็นลู่ซินหลินก็จำได้ ผู้หญิงที่นำยาสมุนไพรมาขายตัดราคาหน้าร้านยาของตนที่เมือง   ซานอวี่

“ไม่เจอหน้าแป๊บเดียวก็ออกเรือนเสียแล้ว สงสัยถูกทางบ้านจับกลับไปแต่งงาน” เยี่ยนจิงหนิงพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาดูถูก

            ที่หน้าโรงหมอเต๋ออีถังนอกจากเยี่ยนจิงหนิงและสาวใช้แล้ว ตอนนี้ก็ยังมีคนไข้ยืนรอเป็นจำนวนมาก เนื่องจากวันก่อนหมอใหญ่ หลี่ถูกลอบสังหารจนบาดเจ็บสาหัส จึงต้องมีหมอคอยเฝ้าดูอาการทุกชั่วยาม ดังนั้นหมอของโรงหมอจึงขาดไปสองคน ไม่เพียงพอต่อปริมาณของคนไข้

            เมื่อลู่ซินหลินเห็นเข้าจึงเดินเข้ามาดูเหตุการณ์ นางเห็นคนไข้ร้องโอดโอยน่าสงสารเลยเข้าดูอาการ ก่อนจะถามคนที่ยืนชั่งยาจัดยาสมุนไพรว่านางสามารถจ่ายยาสมุนไพรให้ได้หรือไม่

            ระหว่างที่คนจัดยาครุ่นคิด กำลังจะเรียกเด็กไปถามท่านหมอที่ตรวจรักษาในแต่ละห้อง ก็มีหญิงนางหนึ่งเดินเข้ามาในร้านและพูดด้วยเสียงอันดัง

            “แม่นางคนนี้เป็นหมอเถื่อน ใครรักษากับนางก็ระวังจะตายเร็วละกัน”

            ไป๋หลานหันมองต้นเสียง นางกำลังจะเถียงตอบโต้แต่ถูก   ลู่ซินหลินห้ามเอาไว้ “อย่าไปยุ่ง” นางจึงยืนเงียบอยู่ข้างกายนายของตนแทน

            คนไข้จากที่เดิมทีคิดว่าลู่ซินหลินเป็นหมอจะให้ช่วยรักษา พวกเขากลับชะงักและเดินถอยไปตั้งแถวรอตรวจกับหมอของโรงหมอเช่นเดิม

            “นางคนนี้ไม่ได้เป็นหมอ แต่ชอบอวดอ้างว่าเป็นหมอ ไม่ได้รู้จริงเลยแม้แต่น้อย ใครเคยได้ยาไปตายกันหมด” สาวใช้ของเยี่ยนจิงหนิงยังไม่ยอมเลิก นางตะโกนป่าวประกาศอยู่หน้าร้าน

            ในขณะเดียวกัน จิ่งเซี่ยวหรานและซ่างเทียนหลินนำทหารมาสอบสวนหมอใหญ่หลี่ ซ่างเทียนหลินได้เห็นพฤติกรรมของสาวใช้นางนั้นมาสักพักหนึ่งแล้ว เขาทำมือส่งสัญญาณให้องครักษ์มาจับกุมสาวใช้คนนั้น เมื่อกำลังจะเข้าไปภายในโรงหมอ จิ่งเซี่ยวหรานก็เป็นผู้ที่เอ่ยปากกับลู่ซินหลิน  

            “เชิญแม่นางเข้าไปด้วยกัน”

            ส่วนซ่างเทียนหลินได้แต่ปรายหางตามองหญิงสาวไม่ได้เอ่ยสิ่งใด

            ลู่ซินหลินรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้เอ่ยถึงนางว่าพระชายา       มิเช่นนั้นเรื่องเมื่อสักครู่อาจจะส่งผลเสียของทางจวนชินอ๋อง แม้ว่านางจะไม่ได้เป็นอย่างที่ว่า แต่พวกที่คอยจ้องจับผิดและทำร้ายผู้อื่นด้วยวาจาก็มีอยู่ไม่น้อย

            สาวใช้ถูกองครักษ์จับกุมตัวตกใจเบิกตากว้าง พยายามจะร้องขอความเป็นธรรม เรียกให้คนที่มามุงดูช่วยกันรุมประณามทหารที่จับตน แต่กลับเป็นนางที่โดนเอาผ้ายัดปากและนำไปส่งศาลเมือง จู่เฉิงแทน นางส่งสายตาอ้อนวอนไปทางเยี่ยนจิงหนิง แต่เยี่ยนจิงหนิงเมื่อเห็นคนของทางการปฏิบัติต่อลู่ซินหลินเป็นอย่างดีจึงเดินไปหลบอยู่หลังผู้คนที่มุงดูอยู่ไม่ให้เป็นการสังเกตเห็น

            “นังนั่นมีดีอะไร ทำไมถึงมีคนคอยหนุนหลังอยู่เรื่อย” เยี่ยนจิงหนิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห จากนั้นนางหันไปบอกกับบ่าวชายและสาวรับใช้ที่ติดตามมาด้วยอีกสองคน “ตามข้ามา”

            นางเดินนำคนรับใช้มายังตลาดมืด ก่อนจะเดินเข้าไปในเรือนเล็กที่ลับตาคน

            “แม่นางเยี่ยน ต้องการสิ่งใดจึงมาเยือนถึงที่นี่” เสียงบุรุษหน้าตาอัปลักษณ์เอ่ยถามดั่งคนคุ้นเคย

            “ข้าต้องการให้เจ้าจับสตรีผู้หนึ่งไปขายที่หอคณิกา”

เยี่ยนจิงหนิงพูดพลางล้วงมือไปหยิบถุงใส่เงินที่อยู่ในแขนเสื้อแล้วโยนลงไปบนโต๊ะ

            “ขายแบบไม่สามารถที่จะไถ่ตัวออกมาได้”

            “โอ้ แม่นางผู้นั้นทำสิ่งใดกับท่านจึงโชคร้ายเพียงนี้” บุรุษอัปลักษณ์คว้าถุงเงินมาเปิดดูภายใน มือก็กะน้ำหนักว่ารายรับครั้งนี้ได้มากเพียงใด

            “ก็ไม่ได้ทำสิ่งใด เพียงไม่ชอบหน้า ไม่ถูกชะตา” นางพูดพร้อมบอกให้คนของบุรุษอัปลักษณ์นั้นวาดรูปเหมือนของลู่ซิน  หลินตามที่นางบรรยายรายละเอียด

            “ไม่เกินสามวันท่านจะไม่ได้เห็นนางตามถนนแน่” เขาพูดรับรองให้นางวางใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปส่งนางออกนอกเรือน

            ........

            ทางฝั่งลู่ซินหลินที่เดินตามจิ่งเซี่ยวหรานและซ่างเทียนหลินเข้าไปในเต๋ออีถัง ก็ได้พบกับหมอใหญ่หลี่ที่ถูกนักฆ่าลอบสังหารแต่ไม่สำเร็จ เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เห็นหมอใหญ่หลี่นอนไร้สติจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปแมะ (จับชีพจร) ตามสัญชาตญาณ

            “ตอนนี้ให้ยาอะไรแก่ท่านหมอใหญ่บ้างหรือ” นางหันไปถามหมออีกคนที่อยู่ดูแลหมอใหญ่หลี่

            หมอคนนั้นมองลู่ซินหลินด้วยสีหน้าสงสัยก่อนเอ่ย “ยาต้มกับยาทา เป็นยาห้ามเลือดกับยาสลายเลือดคั่ง”

            ลู่ซินหลินพยักหน้าน้อยๆ “ท่านหมอใหญ่หลี่นอนหมดสติมาหลายวัน ตอนนี้ม้ามเริ่มอ่อนแอ ท่านเพิ่มยาบำรุงม้ามสร้างลมปราณหน่อยก็ดี”

            “ขอบคุณแม่นาง พรุ่งนี้ข้าว่าจะเปิดยาใหม่ให้ท่านหมอหลี่อยู่พอดี” เขากล่าวขอบคุณในคำแนะนำของนาง

            “เมื่อสักครู่แม่นางท่านนี้เสนอตัวมาช่วยเป็นหมอชั่วคราวที่โรงหมอของเราขอรับ” เด็กเฝ้าร้านที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อสักครู่บอกกับหมอคนนั้น

            เขาหันมามองลู่ซินหลินด้วยความประหลาดใจ

“จริงหรือแม่นาง ดีๆ ตอนนี้งานพวกข้าล้นมือยิ่งนัก ได้หมอมาเพิ่มดีมิใช่น้อย”

            “ห้ามให้นางกลับค่ำก็พอ และให้ช่วยงานพวกเจ้าเพียงครึ่งเดือน” ซ่างเทียนหลินรีบพูดแทรกขึ้นมา

            “ขอรับท่านอ๋อง” ท่านหมอยกมือคารวะซ่างเทียนหลิน   จิ่งเซี่ยวหรานและลู่ซินหลิน “ข้าขอบคุณแทนท่านหมอหลี่ด้วยจริงๆ”

            สองวันแรกที่ลู่ซินหลินมาทำงานที่โรงหมอเต๋ออีถังจะมี   ไป๋หลานกับองครักษ์อีกหนึ่งคนติดตามมาด้วยเสมอ การตรวจรักษาคนไข้ก็เป็นไปอย่างราบรื่น แต่เมื่อเข้าสู่เช้าวันที่สาม ชินอ๋องซ่างเทียนหลินต้องเดินทางไปราชกิจกับฮ่องเต้และจวิ้นอ๋องซ่างเทียนหรูที่ต่างเมือง ทั้งยังเป็นวันทำความสะอาดใหญ่ของจวนอ๋อง ทำให้บรรดาองครักษ์และสาวรับใช้ในจวนวิ่งกันหัวหมุนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดี ลู่ซินหลินเห็นดังนั้นจึงรีบออกมาก่อนเวลาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวกับผู้ใด

            ระหว่างทางที่ไปโรงหมอเต๋ออีถัง ลู่ซินหลินรู้สึกว่าถูกสะกดรอยตาม จึงเร่งฝีเท้าด้วยความรวดเร็ว นางวิ่งไปตามทางลัดให้ถึงที่หมายโดยไว แต่คนที่สะกดรอยตามนางมาก็วิ่งตามจนทัน พวกมันเขวี้ยงฝักกระบี่ใส่หลังนางจนหมดสติล้มลงที่พื้น จากนั้นก็เอาถุงผ้าคลุมร่างของนางก่อนจับพาดบ่าแล้วพาตัวไป

             พวกมันนำลู่ซินหลินมายังบริเวณที่นัดหมายส่งมอบตัวก่อนเวลานัดถึงหนึ่งชั่วยาม

            “เราไปหาอะไรกินก่อนเถอะ นังนี่สลบอยู่หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว มื้อนี้ต้องกินดีหน่อยเพราะรายได้งาม” พวกมันสามคนก็หัวเราะอย่างเริงร่าก่อนเดินจากไป

            เยี่ยนจิงหนิงรู้สถานที่นัดส่งตัว เดินออกมาจากที่หลบซ่อน กระชากผ้าที่คลุมร่างของลู่ซินหลิน นางเห็นลู่ซินหลินไม่ได้สติก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย

“ผู้หญิงอย่างเจ้าจงไปเป็นนางคณิกาเสียเถอะ ฮ่าๆ”

            นางหัวเราะได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกฝ่ามือของชายหนุ่มผู้หนึ่งซัดจนสลบ นอกจากนั้นเขายังสกัดจุดพูดของนางไม่ให้ส่งเสียงได้ภายในเวลาสามชั่วยาม บุรุษผู้นั้นแก้เชือกที่มัดตัวลู่ซินหลินก่อนเอาไปมัดที่เยี่ยนจิงหนิง และเอาผ้าคลุมตัวเยี่ยนจิงหนิงแทน ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงของผู้ที่มีวรยุทธสูงเคลื่อนไหวใกล้เข้ามา จึงจับตัวลู่ซินหลินนั่งพิงกับต้นไม้ก่อนจะจับเยี่ยนจิงหนิงพาดบ่าของตนแล้วเหาะขึ้นไปหลบดูอยู่บนต้นไม้

            “นั่นพระชายา” องครักษ์ของซ่างเทียนหลินมากันสองคน พวกเขาตามมาหลังจากลู่ซินหลินเกิดเรื่องได้สักพัก เมื่อเห็นนางไม่ได้รับบาดเจ็บมากก็นำตัวนางกลับ

            “เจ้าจะรอจัดการเจ้าพวกที่จับพระชายามาหรือไม่”

            “ตามตัวพวกมันไม่ยากหรอก ท่านอ๋องคงจะทลายทั้งรังโจร ตอนนี้พาพระชายากลับก่อน” องครักษ์ทั้งสองคนพูดคุยกันก่อนที่จะนำตัวลู่ซินหลินกลับจวนอ๋อง

            บุรุษที่หลบอยู่บนต้นไม้สีหน้าซับซ้อน ก่อนที่จะนำตัวเยี่ยนจิงหนิงลงมาแล้วจัดท่าทางให้เหมือนกับลู่ซินหลิน เมื่อเห็นกลุ่มคนที่ชายสามคนนั้นนัดหมายมา เขาก็หลบเพื่อลอบดูอีกครั้ง

            “นั่นอยู่ตรงนั้น” คนกลุ่มใหม่ที่เพิ่งเข้ามาชี้นิ้วมาทางเยี่ยนจิงหนิง

            “อุ้มนางไปเลยไหม หรือต้องรอคนของตลาดมืดมาก่อน” หนึ่งในพวกมันเอ่ยถาม

            “ไม่ต้องรอ ค่อยจ่ายเงินกับพวกนั้นทีหลังก็ได้ เราเอาแม่นางคนนี้ไปก่อนที่นางจะฟื้น” พูดจบมันก็คว้าร่างของเยี่ยนจิงหนิงจากไป

            ทุกการกระทำของพวกมันอยู่ในสายตาของบุรุษผู้นั้น