ลักลอบค้าสตรี

ครั้นเยี่ยนจิงหนิงลืมตาขึ้น นางก็ถูกมัดอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง เมื่อมองไปโดยรอบก็เห็นหญิงสาวอีกหลายคนถูกมัดเช่นกัน มีทั้งสาวน้อยวัยแรกแย้มและสตรีที่อายุเกินยี่สิบปี ทั้งหมดรวมๆ กันประมาณสิบคน

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งก้มตัวลงเอามือหนาจับคางของหญิงสาวเพื่อมองหน้าพวกนางให้ชัดๆ ก่อนจะแยกพวกนางออกเป็นสองกลุ่ม

“นังคนนั้นไว้ทางซ้าย คนนี้ไว้ฝั่งทางขวา” เขาบอกลูกน้องให้จับตัวหญิงสาวนั่งห่างกันคนละฝั่งของบ้าน

เมื่อชายผู้นั้นมาถึงเยี่ยนจิงหนิง เขาสำรวจใบหน้าของเธอ “อืม งามใช้ได้” เขาทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะจับแขนแล้วถลกแขนเสื้อดูแขนของนาง เมื่อเห็นแต้มโส่วกงซายังอยู่ “ของดีจริงๆ”

“ฝั่งทางขวา” ชายคนนั้นดึงมือของตนกลับ “ต้องขายได้ราคาดีแน่ๆ” เขายิ้มอย่างชั่วร้าย

“ข้าต้องไปปลดปล่อยก่อน” เขาบอกกับบรรดาลูกสมุนก่อนก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนั้น

            เขาเดินทางมาถึงคฤหาสน์ของตนที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าใดนัก

            “เรียกอนุลู่มาหาข้าที่ห้อง” เขาบอกสาวรับใช้ที่กำลังรินน้ำชาให้

            ไม่นานนักที่ห้องนอนของบุรุษผู้นั้นก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินถือถาดใส่สุราและจอกสุราชั้นดีเข้ามา

            “ท่านพี่ดื่มสุราหน่อยนะเจ้าคะ” นางวางถาดลงบนโต๊ะก่อนที่จะเทสุราลงจอกแล้วหยิบส่งให้กับเขา

            ชายผู้นั้นยื่นมือไปรับจอกสุราก่อนดื่มลงคอ เขาวางจอกก่อนคว้าร่างบางมาโอบกอดแล้วก้มลงจุมพิตที่ต้นคอของนาง ไม่รอช้าเขาอุ้มร่างบางนั้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว

            หญิงสาวได้แต่ยินยอมทำตามความต้องการของชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยความจำยอม แม้ร่างกายจะตอบรับการกระทำอันรุนแรงและกักขฬะ แต่แววตาของนางก็ฉายแววเหี้ยมโหดออกมา

            “ไปตายซะ” นางพูดเมื่อเห็นเขาสลบอยู่บนหน้าอกที่ภาคภูมิใจของตน

            นางแอบให้สาวใช้ติดต่อซื้อยาพิษที่ใช้เพียงครั้งเดียวแต่ทำให้คนค่อยๆ สิ้นลมภายในสามวัน ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการติดต่อขอซื้อกับผู้ขาย ราคาก็แสนแพงได้มาแค่สองสามหยด อีกทั้งก็ไม่รู้ว่าผู้ที่ผลิตนั้นคือใคร แต่ไม่เป็นไร เพียงสามีจอมหื่นของนางตายเสียได้ก็ถือว่าคุ้ม

            นางผลักร่างสามีที่กำลังสลบให้ออกจากร่างของตน ลุกไปแต่งตัวหวีผมให้เรียบร้อยก่อนเก็บข้าวของส่วนตัวเพื่อจะหลบหนี

            “นังซินหลิน นังเสี่ยวลี่ ข้าต้องเอาคืนพวกเจ้าให้ได้” เสียงพูดอย่างเคียดแค้นออกมาจากปากสวยของนาง

            “ชิงเย่ เก็บของเสร็จหรือยัง” พูดจบนางกับสาวใช้ก็รีบหอบสัมภาระหนีของจากคฤหาสน์จ้วง!

            .........

            ตำหนักไท่ซาน

            “พวกลักลอบค้าสตรี มันส่งไปขายตามหอคณิกากับแคว้นอื่น” ซ่างเทียนหลินเอ่ยบอกฮ่องเต้

            “แล้วสืบได้หรือยังว่าใครเป็นผู้บงการ”

            “ยังเลย ทำขนาดนี้คนที่เข้าร่วมขบวนการต้องมีหลายฝ่ายแน่ๆ” ซ่างเทียนหรูตอบ

            “ที่เจ้าพูดมาใครๆ ก็เดาได้ ข้าว่าเจ้าอยู่ฝึกงานต่อเถอะ” ฮ่องเต้มองหน้าพระอนุชาคนเล็กบ้านตนด้วยแววตาสมเพช

            “พวกท่านจะทิ้งข้าไว้อีกแล้วใช่หรือไม่ ไม่สมควรเป็นพี่ข้าเลย” ซ่างเทียนหรูหน้าบูดบ่นฮ่องเต้

            “เอาน่าๆ ฝากดูแลด้วยละกัน” ฮ่องเต้ทำหน้าตาจริงจังบอกซ่างเทียนหรู

            ........

            หลังจากที่ลู่ซินหลินฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่ที่จวนอ๋องแล้ว หลังจากที่สลบไปก็จำสิ่งใดไม่ได้เลย นางไม่รู้ว่าผู้ใดจับตนเองไปและผู้ใดเข้ามาช่วยเหลือบ้าง

            “พระชายาเพคะ ท่านอ๋องให้ท่านอยู่เฝ้าจวน ไม่ให้ออกไปข้างนอกแล้ว” ไป๋หลานกล่าวขณะที่นำของว่างส่งให้ลู่ซินหลิน

            “แล้วโรงหมอล่ะ มีผู้ใดช่วยหรือ” นางยังเป็นห่วงงานที่โรงหมอเต๋ออีถัง

            “ท่านอ๋องให้หมอที่จวนไปช่วยเพคะ พระชายาก็ศึกษาอยู่ที่จวนแทน ท่านอ๋องสั่งยาสมุนไพรมาเพิ่ม และก็สั่งเครื่องมือทำยาต่างๆ ด้วยเพคะ”

            “จริงหรือ” ลู่ซินหลินทำตาโตดีใจ เครื่องมือทำยาอย่างงั้นหรือ มีเรื่องน่าสนใจให้ทำแล้วสินะ

            “พวกตลาดมืดที่รับจ้างจับพระชายาไปก็ถูกท่านอ๋องกวาดล้างไปหมดแล้วเพคะ ถ้าไม่ถูกประหารก็คงจำคุกตลอดชีวิต เห็นว่าก่อเรื่องไว้หลายคดี” ไป๋หลานยังคงรายงานต่อ

            ลู่ซินหลินมีสีหน้าผ่อนคลาย สามีที่แสนเย็นชาในตอนกลางวันผู้นี้ อย่างน้อยก็มีด้านดีให้นางประทับใจ

            “ข้าไปเรือนโอสถก่อนนะ” ลู่ซินหลินขยับตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทันที

            เรือนโอสถเดิมเป็นเรือนที่ใช้เก็บสมุนไพรมีค่าและหายากของจวนอ๋อง หากท่านอ๋องเจ็บป่วยก็จะใช้สมุนไพรของเรือนนี้มาทำเป็นยารักษา แต่เมื่อลู่ซินหลินแต่งเข้าจวนอ๋องมา ซ่างเทียนหลินก็สั่งให้ขยายเรือนให้กว้างขวางขึ้น ซื้อสมุนไพรต่างๆ มาเยอะจนแทบจะเปิดเป็นร้านขายยาได้อยู่แล้ว นอกจากนี้ยังมีบริเวณที่แปรรูปสมุนไพรได้ มีทั้งหม้อต้มอย่างดี เครื่องชั่ง เครื่องบดยาครบครัน

            “ข้าทำยาตัวไหนก่อนดีนะ” ลู่ซินหลินพูดกับตัวเองขณะที่กวาดตามองอุปกรณ์ต่างๆ ตรงหน้า

            “ยาบำรุงไตดีหรือไม่เพคะ หากท่านอ๋องมาค้างคืนกับพระชายาบ่อยๆ ต้องมีไตพร่องแน่นอน” ไป๋หลานพูดอย่างไร้เดียงสา

            “ทะลึ่ง” ลู่ซินหลินหันไปหยิกมือสาวใช้ตัวน้อย ใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

            “ข้าทำยาสมานแผลห้ามเลือดดีกว่า ได้ยินมาว่าอีกไม่กี่วันท่านอ๋องจะต้องออกไปช่วยราชกิจฮ่องเต้” ลู่ซินหลินเอ่ย พลางเดินไปเลือกตัวยาสมุนไพรในห้องเก็บยา

            “พระชายาจะทำตำรับใดหรือ กระหม่อมช่วยหยิบยาให้” หมอประจำจวนอ๋องเข้ามาเห็นพอดีจึงรีบเข้ามาดูแล

            “ขอบใจท่านหมอมาก ตำรับยานี้ข้าเคยเห็นท่านแม่ข้าทำตอนเด็กๆ แต่ไม่รู้ชื่อตำรับ น่าจะเป็นยาที่เปิดตามประสบการณ์”

ลู่ซินหลินตอบ มือเรียวหยิบยามาตวงตามปริมาณที่ต้องการอย่างคล่องแคล่ว

            ท่านหมอประจำจวนมองท่าทางของลู่ซินหลินด้วยความชื่นชม “พระมารดาของพระชายาคงเป็นหมอที่เก่งมากแน่ๆ”

            “ข้าอยู่กับท่านแม่จนถึงสิบเอ็ดปี แล้วท่านแม่ก็หายตัวไป” ลู่ซินหลินเล่าเสียงเบา

            ท่านหมอเงียบไปชั่วครู่ “เช่นนั้นพระชายาก็มีพรสวรรค์มาก อายุยังน้อยสามารถจดจำสมุนไพรและการรักษาได้มากขนาดนี้”

            ลู่ซินหลินยิ้ม “หลังจากท่านแม่หายตัวไปข้าก็ได้ท่านลุงใจดีคอยช่วยเหลือเรื่องความเป็นอยู่ ตำรายาและการแพทย์ต่างๆ ล้วนเป็นท่านลุงที่มอบให้ อุปกรณ์ที่ต้องใช้เกี่ยวกับการทำยาท่านลุงก็มอบให้ข้าเช่นกัน”

            “เป็นโชคดีของพระชายาจริงๆ ได้ร่ำเรียนฝึกฝนตั้งแต่เล็ก แถมยังมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง” ท่านหมอกล่าวชม เขาแสดงออกทั้งทางคำพูด สีหน้าและแววตา

            “ขอบคุณท่านหมอมาก ข้าต้องรีบทำให้ท่านอ๋องก่อนที่จะออกเดินทาง” นางหอบยาในอ้อมแขน มีไป๋หลานหอบยาส่วนที่เหลือเดินตาม

            ซ่างเทียนหลินที่กลับถึงจวนมาสักพักแล้ว เขาอยู่บนกิ่งไม้เหนือเรือนโอสถ หลังพิงลำต้นเอนกายอย่างสบายใจ ได้ยินคำพูดของพระชายาก็ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

            ค่ำคืนก่อนที่ซ่างเทียนหลินจะออกเดินทาง พ่อบ้านฉวนก็นำขวดหยกขนาดเล็กมาให้เขา ภายในบรรจุยาลูกกลอนที่ถูกเขียนด้วยอักษร “เสิน 神” บนเม็ดยา

            “ช่างเป็นยาที่มีเอกลักษณ์จริงๆ” เขาอมยิ้มก่อนเก็บขวดหยกนั้นไว้กับตัว

            การเดินทางในครั้งนี้มีเพียงฮ่องเต้ซ่างเทียนรุ่ย ชินอ๋องซ่างเทียนหลินและองครักษ์ที่ออกไปสืบข่าวภายนอก ทิ้งจวิ้นอ๋องซ่างเทียนหรูอยู่สำเร็จราชการแทน

            พวกเขาปลอมเป็นสามัญชนในการเดินทาง การสืบเรื่องขายสตรีไปต่างแคว้นเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เพราะบางส่วนเป็นการลักพาตัว ไม่ใช่ความสมัครใจ และส่งผลต่อสถาบันครอบครัวของแคว้นตงชวน ครอบครัวที่สูญเสียลูกสาว พี่สาวน้องสาว ภรรยาล้วนแต่โศกเศร้าเสียใจ

            ที่จริงแล้วเรื่องสำคัญเช่นนี้มอบหมายให้ซ่างเทียนหลินมาสืบเพียงผู้เดียวก็ได้ แต่ฮ่องเต้อยากพักผ่อนเลยถือโอกาสมาสืบคดีและท่องเที่ยวไปในตัว

            “ร่ำลาพระชายาสุดที่รักหรือยัง” เสียงฮ่องเต้กล่าวถามน้องชายตน

            “ไม่จำเป็น” ซ่างเทียนหลินตอบเสียงราบเรียบ เขาไม่ต้องการให้เรื่องผู้หญิงเป็นจุดอ่อนของเขา

            “แล้วฝ่าบาทได้ร่ำลาบรรดาพระสนมหรือยัง ถ้ายังไม่สำราญพอ กระหม่อมจะพาแวะที่ๆ ทำให้พระองค์สำราญเอง”    เขาถามพี่ชายปากดีของตนกลับ

            “ให้มันน้อยๆ หน่อย ข้ามีสนมเพียงสองคน แล้วก็พบหน้ากันสามเดือนครั้ง” ฮ่องเต้ซ่างเทียนรุ่ยตอบเสียงเบา

            “ทำไมน้อยเช่นนั้น” ซ่างเทียนหลินทำเสียงเข้มแกล้งยั่วยุ

            “ยังไม่เจอสตรีที่ทำให้รู้สึกโหยหาขนาดนั้น”

ฮ่องเต้ตอบน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ที่เขารับพระสนมเข้ามาเพราะเรื่องความมั่นคงภายใน ตระกูลใหญ่ก็ต้องการส่งหญิงสาวในตระกูลมาคานอำนาจกัน

            “น่าสงสาร” ซ่างเทียนหลินยิ้มมุมปาก โชคดีของเขาที่ไม่ต้องมารับตำแหน่งหน้าที่เช่นนี้

            “ไม่ต้องมาสงสาร ไปได้แล้ว” ฮ่องเต้โบกมือส่งสัญญาณให้รถม้าออกเดินทาง

            ........

            ขบวนการที่จับหญิงสาวส่งขายไปต่างแคว้นได้นำพวกเยี่ยนจิงหนิงและหญิงสาวคนอื่นๆ มาพักไว้ในหมู่บ้านร้างลับตาคน ไม่นานนักก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา

            “มีสตรีพรหมจรรย์หรือไม่ พวกข้าจะนำไปปรนนิบัติท่านอ๋อง”

            “อยู่ด้านใน พวกท่านไปเลือกดูได้เลย” คนที่เฝ้าหมู่บ้านร้างตอบ

            ชายกลุ่มนั้นเดินเข้าไปในตัวบ้าน พวกเขาสำรวจสตรีแต่ละนางพร้อมกับเปิดแขนเสื้อตรวจจุดโส่วกงซาของสตรีเหล่านั้นอีกรอบ

“นังคนนี้น่าจะถูกใจท่านอ๋อง” เขากระชากตัวเยี่ยนจิงหนิงขึ้นมา

            เยี่ยนจิงหนิงจากที่หวาดกลัวเพราะถูกจับส่งมาขาย ตอนแรกที่รู้ นางเหมือนคนเสียสติไปหลายวัน แต่เมื่อทำใจได้ นางก็วางแผนไว้ว่าจะต้องหนีให้ได้ นอกจากคนที่ซื้อตัวนางจะรูปงามและมีอำนาจ นางถึงจะปีนขึ้นเตียงและกำจัดสตรีคนอื่นๆ ของบุรุษพวกนั้นให้พ้นทาง

            เมื่อได้ยินว่า ‘ท่านอ๋อง’ ในใจของนางก็รู้สึกหวั่นไหว ไม่รู้ว่าอ๋องคนใดที่เรียกใช้สตรีพรหมจรรย์ไปอุ่นเตียง แต่คำว่าท่านอ๋อง    ก็เปรียบเสมือนแสงเรืองรองที่สาดส่องทำให้นางรู้สึกว่ามีความหวังในการมีอิสรภาพ

            เยี่ยนจิงหนิงเซเล็กน้อยจากการถูกกระชากตัวขึ้นมา เมื่อยืนได้มั่นคงนางก็เชิดหน้า วางตัวเป็นคุณหนูผู้สูงส่งไม่เกรงกลัวผู้ใด “ข้าจะปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างดี”

            กลุ่มชายผู้นั้นใช้ผ้าดำคาดปิดตานาง ก่อนที่จะนำนางไปเรือนลับท่ามกลางภูเขา

            .........

            หลังจากที่ซ่างเทียนหลินออกเดินทาง ลู่ซินหลินก็เตรียมตัวออกเดินทางเช่นกัน นางวางแผนไว้ว่าจะไปปีนเขาและแวะไหว้พระขอพรที่วัดบริเวณเชิงเขา นางให้ไป๋หลาน และองครักษ์อีกสองคนติดตามข้างกาย

            ตอนแรกนางเกรงใจไม่อยากเรียกใช้องครักษ์ แต่พ่อบ้าน ฉวนเจี่ยนกลัวว่าพระชายาจะเจออันตรายจึงยืนกรานให้องครักษ์ตามไป หากนางไม่ยอมเขาก็ไม่ให้พระชายาออกนอกจวนอ๋อง ครั้งก่อนที่พระชายารีบออกจากจวนไปโดยไม่บอกผู้ใดแล้วเกิดเรื่อง ทำให้ท่านอ๋องโมโหไปหลายวัน

            อย่าคิดว่าท่านอ๋องไม่สนใจแล้วไม่เห็นความสำคัญ แค่สิ่งที่ท่านอ๋องประทานให้พระชายา หรือส่งทหารไปกวาดล้างพวกกลุ่มตลาดมืดนั่นก็แสดงให้เห็นว่าพระชายามีความสำคัญมากในใจของเขา

            นอกจากคนที่คอยรับใช้ในจวนอ๋องจะรอวันที่ท่านอ๋องแสดงความรักต่อพระชายาอย่างเปิดเผย ไทเฮาก็แอบส่งคนมาสอบถามแทบทุกวัน พระนางก็อยากอุ้มหลานแล้ว หลังจากผิดหวังกับฮ่องเต้มานาน

            บุตรชายแต่ละคนเป็นถึงองค์ชาย จะหาความสำราญกับสตรีนางใดก็แทบไม่มีปัญหา ปัญหาก็คือพวกเขาเฉยชากับเรื่องชายหญิง ถ้าไม่รู้ว่าพวกเขาก็มีเรื่องอภิรมย์บนเตียงบ้าง นางคงจะคิดว่าบุตรชายตนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ

            ........

            ลู่ซินหลินขอพักที่วัดบริเวณเชิงเขา ที่พักของคนในราชวงศ์จะสร้างแยกสัดส่วนกับส่วนของวัด เพียงแต่อยู่ในอาณาเขตเดียวกัน

            เมื่อเดินทางถึงวัด ลู่ซินหลินก็เดินเข้าไปในอาคารที่ประดิษฐานพระพุทธรูปและเทพเจ้าต่างๆ สายตามองเห็นสตรีนางหนึ่งกำลังหลับตาสวดมนต์หน้าองค์พระ นางชะงักจะเดินถอยหลัง หญิงคนนั้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก็ลืมตาขึ้นมอง

            “นังซินหลิน นังตัวดี มาให้เจอตัวโดยไม่ต้องไปหา พระที่นี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ฮ่า ฮ่า” ลู่เซียงเจี้ยนยืนหัวเราะเหมือนคนบ้าคลั่ง

            “ในวัดในวา สำรวมมารยาทด้วย” ลู่ซินหลินไม่ได้กลัว      ลู่เซียงเจี้ยน เพียงแต่อยู่ในวัด นางไม่ต้องการทำลายความเงียบสงบและทำให้พระภิกษุแตกตื่น