ลักลอบขุดเหมือง

ลู่เซียงเจี้ยนได้ยินก็ไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด นางวิ่งเข้ามาหมายจะตบตีลู่ซินหลิน ขนาดวางยาฆ่าสามีตนเองยังทำมาแล้ว การตบหน้าพี่สาวต่างมารดากลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในทันที

            ลู่ซินหลินยืนนิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหว เมื่อลู่เซียงเจี้ยนเข้ามาใกล้ก็ถูกองครักษ์รวบตัวอย่างรวดเร็ว

            “พระชายา จะให้จัดการนางอย่างไรหรือพะย่ะค่ะ”

            “พานางไปไว้นอกวัด อย่าให้เข้ามาก็พอ รบกวนพระเดี๋ยวจะบาป” ลู่ซินหลินตอบ เดินเข้าไปไหว้พระพุทธรูปองค์ใหญ่ด้านหน้าอย่างใจเย็น

            องครักษ์หิ้วตัวลู่เซียงเจี้ยนไปไว้นอกกำแพงวัด ลู่เซียง       เจี้ยนทุบประตูวัดร้องโวยวายพยายามจะเปิดประตูให้ได้

            “ข้าจะฆ่าเจ้า นังซินหลิน ออกมาเลยนะ” ลู่เซียงเจี้ยน กล่าวด้วยความอาฆาตแค้น

            “ปากดีนักนะ” เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น

            ลู่เซียงเจี้ยนหันกลับดูตามเสียง นางเห็นบุรุษรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลา ใบหน้าที่งามแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา สายตาดุดันจ้องมายังตน แม้จะเห็นผู้ชายรูปงาม แต่ตอนนี้นางไม่สนใจแล้ว ในใจนางร้อนรุ่มมีเจตนาฆ่าอย่างชัดเจน

            “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า อย่ามายุ่ง” นางตวาดใส่เขา

            “ฮึ เพิ่งสังหารคนมายังมีหน้ามาอาละวาด ข้าจะสงเคราะห์ให้” บุรุษผู้นั้นเยื้องย่างไปยังเบื้องหน้าของลู่เซียงเจี้ยน ยังไม่ทันที่นางจะขยับเท้าหนี ทันใดนั้นร่างของนางก็หล่นลงไปกองกับพื้น หมดสติฉับพลัน

            “หึ” เสียงในลำคอของชายหนุ่ม เขาย่อตัวและอุ้มร่างของ ลู่เซียงเจี้ยนไป

            ........

            วันรุ่งขึ้น ที่ศาลเมืองจู่เฉิงก็มีร่างบางของลู่เซียงเจี้ยนถูกมัดและนอนไม่ได้สติอยู่หน้าประตู มีกระดาษแผ่นน้อยแปะตามร่างกาย ‘ฆาตกรฆ่าจ้วงฉีเหนียน’

            ใต้เท้าเผิงจื่อเหิงส่งทหารออกตามหาผู้ที่จับกุมตัวมาส่ง หวังจะขอบคุณที่ช่วยตามหาตัวคนร้าย แต่ก็ไร้วี่แวว ไม่สามารถติดตามได้

            ........

            ทางเยี่ยนจิงหนิงรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในเรือนขนาดใหญ่หลังหนึ่งที่บรรยากาศห้อมล้อมไปด้วยภูเขา อากาศค่อนข้างเย็นกว่าปกติ ชายหนุ่มที่นำนางมาผลักนางเข้าไปในห้องอาบน้ำ ภายในนั้นมีหญิงรับใช้อยู่สองคนกำลังเตรียมน้ำและเสื้อผ้าที่ต้องใช้ เมื่อหญิงทั้งสองเห็นเยี่ยนจิงหนิง พวกนางก็จับเยี่ยนจิงหนิงเปลื้องผ้าและลงอ่างน้ำ ก่อนที่จะขัดผิวนางจนสะอาดหมดจด อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มีบ่าวชายมารอรับที่หน้าประตูเพื่อพาเยี่ยนจิงหนิงไปยังห้องบรรทม

ในห้องบรรทมที่กว้างขวางโอ่อ่าของท่านอ๋อง แม้นางจะไม่รู้ว่าเป็นท่านอ๋องพระองค์ไหน แต่ก็สามารถเดาได้ว่าต้องมีฐานะและอำนาจอยู่ไม่น้อย

            นางเดินสำรวจห้องสักพักประตูห้องก็ถูกเปิด ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาในห้องอย่างผู้ทรงอำนาจ

            เยี่ยนจิงหนิงยืนนิ่งๆ ราวกับกระต่ายน้อยที่กลัวสุนัขจิ้งจอกมาจับเป็นอาหาร

            ร่างสูงเดินไปนั่งลงบนเตียง “มานี่สิ” เขาเอ่ยเรียกหญิงสาวให้ไปตรงหน้า

            นางค่อยๆ เดินเข้าไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นใบหน้าของเขาก็รู้สึกบางอย่างขึ้นมา ‘รูปงามขนาดนี้ ข้าจะต้องจับให้มั่น’

            เมื่อนางเดินไปถึงปลายเตียง เขาก็นอนเอาหลังพิงพนักเตียงอย่างคนเกียจคร้าน จากนั้นจึงสั่งให้นางนั่งที่ปลายเตียง

“ใช้ปากของเจ้า” เขาเอ่ยเพียงเท่านี้ไม่ได้อธิบายสิ่งใดให้มากความ แม้เยี่ยนจิงหนิงจะเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน แต่เรื่องพวกนี้นางก็ศึกษามาไม่น้อย เวลาออกเรือนสามีจะได้รักได้หลง

            มือเรียวค่อยๆ เอื้อมเปิดเสื้อคลุมของท่านอ๋องตรงหน้า เมื่อเสื้อคลุมถูกเปิดออกก็ทำให้เห็นกล้ามหน้าอกหน้าท้องที่สวยงามของบุรุษ นางไม่รอช้านำมือทั้งสองข้างไปจับที่กางเกงของเขาก่อนที่จะถลกลงมา

            มังกรขนาดเขื่องของบุรุษยังไม่ตื่นตัวเต็มที่ นางจึงก้มหน้าลงไป ค่อยๆ อ้าริมฝีปากเพื่อครอบลงไปบนหัวมังกรนั้น มือเรียวก็จับลำตัวของมังกรทันที นางพยายามทำตอนแรกก็ยังเก้ๆ กังๆ และสุดท้ายฝ่ามือกับปากของนางก็สัมพันธ์กัน บุรุษจึงแอ่นกายด้วยความพึงพอใจก่อนที่จะยกมือหนาไปจับท้ายทอยนางและกระแทกสะโพกใส่ไม่ยั้ง จนลำตัวของมังกรขยายใหญ่เต็มที่

            บุรุษหรี่ตามองสตรีตรงหน้า “ขึ้นบนข้า”

            เยี่ยนจิงหนิงปลดผ้าคาดเอวก่อนถอดชุดของตนออกที่ละชั้นจนเปลือยเปล่า นางโยนเสื้อผ้าลงที่พื้นทางปลายเตียง จากนั้นจึงขึ้นไปคร่อมบนตัวบุรุษผู้นั้น นางจับมังกรของเขาแล้วนำไปจ่อที่โพรงดอกไม้ พยายามดันมังกรตัวนั้นให้เข้าไปภายในโพรงของตน แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ทำให้เข้าไปไม่ได้

            บุรุษเห็นดังนั้นจึงจับสะโพกงอนของนางลงกระแทกกับส่วนล่างของเขา เมื่อหัวมังกรจ่อในโพรงดอกไม้ถูกกระแทกเข้าด้วยความแรงไม่กี่ครั้งก็เข้าไปได้ทั้งตัว

            เสียงสตรีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่รอให้นางได้ปรับร่างกายก็จับสะโพกนางกระแทกลงมา ส่วนเอวของเขาก็ขยับสวนขึ้นไป เขากระทำเป็นจังหวะเนิบช้าสลับเร็วอย่างสบายใจ เสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงร้องของสตรีดังไปทั่วทั้งเรือน สาลี่ลูกใหญ่ทั้งสองของนางเด้งขึ้นลงเชิญชวนให้บุรุษมองไม่วางตาจนเขาต้องส่งมือหนาไปขยำและบีบจุกน้อยของสาลี่จนแข็งสู้นิ้ว เมื่อสังเกตว่าร่างบางของนางกำลังจะเกร็งเขาก็จับนางนอนลงกับเตียง ก่อนที่ร่างแกร่งของเขาจะพลิกคร่อมร่างบางแล้วส่งมังกรของตนมุดเข้าออกโพรงดอกไม้ของนางอย่างดุดัน

            สตรีที่ตอนนี้รับแรงกระแทกของเขาจนร่างกายแทบจะไร้เรี่ยวแรง มองการกระทำของชายหนุ่มด้วยแววตาหยาดเยิ้ม นางอ้าขาและแอ่นดอกไม้ให้ได้ใกล้ชิดกับร่างกายของเขามากขึ้น ไม่นานนักร่างบางก็เกร็งและกระตุก ส่วนโพรงดอกไม้ของนางก็บีบตัวมังกรของเขาแน่นจนเขาต้องใช้เวลาในการนำมังกรของตนออก

            ขณะที่ชายหญิงทั้งสองกอดรัดและแก่นกายกระแทกกันไม่หยุดพัก สตรีนางหนึ่งก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวรออยู่หน้าประตูห้อง เหล่าองครักษ์ได้แต่ยืนมองและส่งสายตามาห้ามปรามไม่ให้นางเข้าไปรบกวนคนทั้งคู่

            ได้ยินเสียงฉอเลาะของสตรีภายในห้อง ทำให้นางยืนสงบสติอารมณ์ แววตาที่แสดงออกมาซับซ้อน ก่อนที่นางจะเดินกลับไปอย่างเชื่องช้า

            หากนางรู้ว่าสามีของนางต้องการเรื่องบนเตียง นางจะรีบมาที่นี่เร็วกว่านี้ สามีของนางจะได้ไม่ต้องกินสตรีอื่น แต่ได้ยินเสียงฉอเลาะเมื่อครู่นางก็ตัดสินใจได้แล้วว่าจะปล่อยให้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้

            “ท่านอ๋องให้หม่อมฉันอยู่ปรนนิบัติท่านอ๋องนะเพคะ หม่อมฉันเป็นคนของท่านอ๋องแล้วไม่อยากจากท่านอ๋องไปไหนเพคะ”

เยี่ยนจิงหนิงพูดเสียงหวาน มือสวยลูบไล้หน้าอกที่กำยำของชายหนุ่มไปมา

            “ถ้าเจ้าปรนนิบัติจนเปิ่นหวางพึงพอใจ เปิ่นหวางก็จะไม่ส่งเจ้าไปขาย” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ

            หญิงสาวได้ยินก็ยิ้มประจบเอาใจ “เพคะ” ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปใช้ปากของตนทำความสะอาดมังกรของชายหนุ่มอย่างบรรจง ความจริงคือนางกำลังจะทำให้เขาเปิดศึกกับนางอีกรอบ เดิมพันครั้งนี้แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาดนางก็จะไม่ยอมถอย

            ........

            ลู่ซินหลินที่สองวันมานี้พำนักอยู่ที่วัด นางสวดมนต์และออกไปปีนเขาเพื่อสำรวจธรรมชาติและหาสมุนไพร เพิ่งได้ทราบข่าวว่าลู่เซียงเจี้ยนถูกจับกุมข้อหาวางยาสังหารจ้วงฉีเหนียนสามีตนเอง

            “มิน่าล่ะถึงไม่ได้ยินเสียงดังโวยวายของนางหน้าประตู ท่านพ่อคงเสียใจแย่”

คิดเช่นนั้นแต่ลู่ซินหลินก็ไม่มีความคิดที่จะไปปลอบใจบิดาของตน เขาควรทำใจให้รับได้กับการกระทำเลวทรามของบุตรสาวที่รัก ว่าแต่นางก็ยังติดใจ ในเมื่อลู่เซียงเจี้ยนมาหลบอยู่ที่วัดตั้งหลายวัน ทำไมถึงพาตัวเองไปให้ถูกทางการจับตัวได้ แต่ก็อาจจะบังเอิญไปเดินทะเล่อทะล่าจนเจอตัวคนของทางการ โชคช่างไม่เข้าข้างเสียจริง นี่สินะ ทำชั่วได้ชั่ว

            “ข้าไปขึ้นเขาดีกว่า” ลู่ซินหลินหยิบตะกร้าสะพายหลัง ลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากวัดอย่างรวดเร็ว

            “พระชายา” ไป๋หลานวิ่งตาม พระชายาของนางคิดจะทำสิ่งใดก็ทำเลย รวดเร็วดั่งกับกระต่ายป่าเสียจริง

            เมื่อนาง ไป๋หลานและองครักษ์ขึ้นเขาไปแล้ว ด้านหลังนั้นก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งสายตามองไปยังพวกเขาทั้งสาม

            “ข้าคงต้องไปก่อนแล้ว รักษาตัวด้วย” เขาเอ่ยก่อนหันหลังกลับแล้วจากไปอย่างไร้สุ้มเสียง

            ........

            เมืองอิ๋นเจิน เมืองหน้าด่านชายแดนแคว้นตงชวนกับแคว้นซีหลาน

            “ร่องรอยมันหายจากบริเวณนี้พะยะค่ะ” องครักษ์ติดตามรายงานฮ่องเต้ซ่างเทียนรุ่ยและชินอ๋องซ่างเทียนหลิน

            ซ่างเทียนหลินก้มลงสำรวจบริเวณนั้นอีกรอบ

“มันไม่ได้หายหรอก มันแยกเป็นสองทาง” เขายกมือขึ้นมาจับคางพลางครุ่นคิด “เราจะแยกกันหรือไปด้วยกันดี” เขาหันไปถามซ่างเทียนรุ่ย

            “แยกก็ได้ ข้าไปทางซีหลาน ส่วนเจ้าไปทางหุบเขาเฮยอู้” ซ่างเทียนรุ่ยชี้มือบอกทิศทางแก่ซ่างเทียนหลิน

            เมื่อตกลงเรียบร้อยแล้ว องครักษ์ประจำตัวของซ่างเทียนรุ่ยและซ่างเทียนหลินก็แบ่งกันติดตามผู้เป็นนายของตนไปยังพื้นที่ต้องสงสัย

            ........

            ซ่างเทียนหลินขี่ม้านำองครักษ์อีกเก้าคนลัดเลาะไปตามเส้นทางคับแคบและสูงชันบนเขา ระหว่างทางมีกับดักอยู่เป็นระยะ หากไม่ใช่ผู้ที่ชำนาญเส้นทางหรือเป็นเพียงชาวบ้านทั่วไปคงถูกกับดักจนได้รับบาดเจ็บและเดินทางต่อไม่ได้ ทั้งยังผ่านหุบเหวเป็นระยะจึงต้องบังคับม้าให้ค่อยๆ เดิน และจะวิ่งได้ต่อเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว

            “ผู้ใดมันทำทางเช่นนี้กันนะ” ซ่างเทียนหลินหยุดสังเกตพื้นที่บริเวณรอบๆ สายตามองเห็นกับดักอยู่ตามพื้นและบนต้นไม้

            องครักษ์ที่ผลัดมาขี่ม้านำหน้าเขาดึงบังเหียนม้าให้หยุดวิ่ง ยกมือให้สัญญาณหยุด ก่อนที่เขาจะลงมาจากม้าแล้วก้มลงดูพื้นดินบริเวณโดยรอบ

            “เรียนท่านอ๋อง บริเวณนี้พื้นดินถูกโรยด้วยหิน ปูทับด้วยแผ่นโลหะก่อนที่จะโรยดินทับไว้ไม่ให้สังเกตเห็นพะยะค่ะ”

            “จะได้ยินเสียงผู้สัญจรผ่านทางได้อย่างรวดเร็วสินะ ทำผิดกฎหมายแต่กลัวกฎหมายเสียเอง” ซ่างเทียนหลินยกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว  “มีเส้นทางอ้อมหรือไม่” เขาถามองครักษ์

            “เหลือแค่ต้องไต่ไปทางหน้าผาแล้วพะย่ะค่ะ”

            “หึ ได้ พวกมันคงคิดไม่ถึงแน่ๆ” ซ่างเทียนหลินขี่ม้าย้อนกลับไปยังทางที่มา หาที่หลบสายตาผู้คนผูกม้าทิ้งไว้

            พวกเขาทั้งสิบคนหาบริเวณมั่นเหมาะแล้วหยิบเชือกที่ยึดด้วยตะขอเหล็กมามัดเอวของตนเอง ก่อนที่จะนำฝั่งตะขอเหล็กเกี่ยวพื้นที่ที่มั่นคงแล้วโรยตัวลงหน้าผาด้วยความชำนาญ

            เมื่อไต่เขาได้ระยะทางประมาณยี่สิบจั้งก็พบว่า ผ่านบริเวณที่ถูกปูพื้นด้วยแผ่นโลหะมาแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่ปีนกลับขึ้นถนนข้างบน ยังคงเลือกใช้วิธีไต่เขาตามแนวขนานกับถนนเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของพวกลาดตะเวน

            ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูปพวกเขาจึงปีนขึ้นมาบนถนนเช่นเดิม ทันทีที่ขึ้นมาถึง สายตาพบกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินเข้าไปในถ้ำที่ถูกเจาะเป็นโพรงด้วยฝีมือมนุษย์ คนพวกนั้นลากรถเข็นไม้ที่ว่างเปล่าเข้าถ้ำ แต่เมื่อออกมารถเข็นนั้นถูกบรรจุด้วยก้อนแร่เต็มคันรถ

            “ลักลอบขุดเหมือง” ซ่างเทียนหลินใบหน้ามืดครึ้มเมื่อรู้เรื่องนี้