11 - กูชอบน้องแป้ง

กูชอบน้องแป้ง

“พากันมาทำไม ผลไม้ช่วงนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาเก็บผลผลิตเสียหน่อย” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยทักทายถามแขกผู้มาเยือนขึ้นทันที ด้วยทีท่าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนสองแฝดของเขาคนนี้ ทำให้เขาไม่ชอบใจยิ่งนักที่พวกมันทั้งสองมาหาเขาถึงที่นี่

สองแฝดหนุ่มที่นั่งลงอยู่บนโซฟาห้องรับแขกของบ้าน กลับได้สนใจในคำพูดคำจาของเจ้าของสวนผลไม้ไม่ เพราะว่าความตั้งใจของพวกเขาที่มาในวันนี้ไม่ได้จะมาหาเพื่อนของเขาเลย...

“เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะไอ้กิตติ์” อคิราห์แฝดผู้พี่เริ่มเกริ่นนำเปิดประเด็นขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับจ้องมองปที่ใบหน้าของปกรณ์กิตติ์อย่างอยากลองหยั่งเชิงดู

“พอดีว่า...ช่วงนี้พวกกูสองคนพึ่งกลับมาอยู่บ้าน ว่าง ๆ เลยไม่รู้จะไปไหนกัน เลยแวะมาหาน้องแป้งอยากทำความรู้จักน้องเขา” แล้วอัคนีแฝดผู้น้องจึงเอ่ยตาม ว่าสาเหตุที่พวกเขาทั้งสองมาที่นี่ในวันนี้นั้นคืออะไร

“มึงว่าอะไรนะ!!! ไอ้ไฟ?” ทำเอาปกรณ์กิตติ์หันหน้าขวับไปหาทั้งสองหนุ่มทันที ที่ได้ยินถึงจุดประสงค์ของทั้งสองแฝดที่มาในวันนี้

“กูบอกว่า พวกกูสองคนมาหาน้องแป้ง” อัคนีเอ่ยย้ำอีกครั้งด้วยวาจาและน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำที่หนักแน่นอย่างชัดเจน

“มาหาแป้ง? ไม่ได้มาหากู นี่พวกมึงไปสนิทกับยัยนั้นตั้งแต่ตอนไหนว่ะ ทั้ง ๆ ที่...” ปกรณ์กิตติ์ได้แต่เลิกคิ้วถามอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าเพื่อนทั้งสองคนของเขาไปสนิทกับหญิงสาวตอนไหนกัน ทั้ง ๆ ที่เขากับเธอก็ตัวติดแนบชิดกันตลอดจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว

“เอาความจริงเลยนะเพื่อน กูว่ากูชอบน้องแป้งว่ะ” อัคนีเปิดประเด็นพูดความในใจของเขาที่มีต่อหญิงสาวขึ้นทันที โดยไม่คิดจะอ้อมค้อมใด ๆ แล้ว เพราะขืนมัวแต่ชักช้าเกรงว่าจะถูกคนอื่นชิ่งตัดหน้าไปก่อนแน่

“อะไรน่ะ!!!” ปกรณ์กิตติ์ตาลุกวาวขึ้นมานั่งแทบไม่ติดทันที ประโยคแรกว่าทำเขาตกใจมากพอแล้วที่เพื่อนทั้งสองบอกว่ามาหาศิรดา แต่ประโยคนี้กลับต้องตกใจยิ่งกว่า เมื่อเพื่อนที่เป็นแฝดผู้น้องบอกว่าชอบเธอ ชอบหญิงสาวที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอยู่ในตอนนี้นั่นเอง

“ตกใจอะไรขนาดนั้นว่ะ ไอ้ไฟมันชอบน้องแป้งนะ ไม่ได้บอกชอบมึงไอ้กิตติ์” อคิราห์พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าปกรณ์กิตติ์ด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน

“มึงพูดจริงเหรอไอ้ไฟ” ปกรณ์กิตติ์หันไปถามทางเจ้าตัวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตนทันที

“กูว่ากูแน่ใจแล้ววะไอ้กิตติ์ กูเชื่อมั่นและมั่นใจในหัวใจของตัวเองมากพอว่ะ” อัคนีพยักหน้าตอบออกไปอย่างแน่วแน่ด้วยสายตาที่จริงจังไม่ได้มีทีท่าว่าล้อเล่นแต่อย่างใด

ทำเอาปกรณ์กิตติ์จิตใจร้อนลุ่มขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อเห็นความตั้งใจของเพื่อน เขาก็พอมองออกอยู่หรอก ว่าเพื่อนจริงจังในคำพูดครั้งนี้มากกว่าครั้งไหน ๆ เพราะสายตาแน่วแน่ของอัคนีที่สื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“แต่มึงกับยัยนั่น ยังไม่เคยได้...” ปกรณ์กิตติ์ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรต่อ เพราะเขาเองก็ยังคงอึ้งในคำตอบของเพื่อนอยู่

“มึงก็ช่วยเป็นพ่อสื่อให้กูหน่อยสิเพื่อน” อัคนีพูดขึ้นมาอย่างขอความเห็นใจจากปกรณ์กิตติ์

“กูเนี่ยนะ จะช่วยมึงได้...” ปกรณ์กิตติ์ชี้นิ้วเข้าหาตัว แล้วถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมอัคนีถึงเชื่อมั่นไว้วางใจในตัวของเขานัก

ชอบผู้หญิงที่เขากำลังมีความสัมพันธ์กันยังไม่พอ ยังจะมาให้เขาเป็นพ่อสื่อให้อีก มันเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะ ว่าเขาจะยอมช่วยมัน เขาได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในใจจไม่กล้าเอ่ยออกมา

“อืม มึงนี่แหละที่ต้องเป็นพ่อสื่อให้กู” อัคนีพยักหน้าให้อีครั้ง

“ทำไมต้องเป็นกูด้วยว่ะ” ปกรณ์กิตติ์มีท่าทีลำบากใจกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะไม่คิดว่าเพื่อนของตนจะเอาจริงกับผู้หญิงคนนี้ หญิงสาวที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยแล้ว

เมื่อสมัยวัยรุ่นตอนเรียนด้วยกัน พวกเขาเคยใช้ผู้หญิงร่วมกันมาก็จริงเพราะแค่สนุกกันตามประสาวัยรุ่นเท่านั้น แต่สำหรับศิรดาแล้วเขายอมรับว่าเขาหวงของชิ้นนี้มาก ไม่อยากแบ่งหรือใช้ร่วมกับใครได้จริง ๆ เพราะเขายังต้องการตัวของเธออยู่

หากจะบอกความจริงกับเพื่อนไปตามตรงว่าเขามีความสัมพันธ์เกินเลยกันกับเธอแล้ว เพื่อนจะมองเขาเป็นคนแบบไหน และความลับที่เขากับศิรดาตกลงกันเอาไว้ก่อนหน้านั้น ก็คงได้ยุติลงแล้วคนได้รู้กันหมด เขาได้ก็ได้อดที่จะได้ครอบครองตัวเธอเป็นแน่

“มึงก็ถามแปลก ๆ ว่ะไอ้นี้ ก็มึงอยู่บ้านหลังเดียวกันกับน้องเขาไง หรือมึงไม่สะดวกที่จะช่วยไอ้ไฟมัน ถ้าอย่างนั้นกูจะให้น้องกูเข้าทางพ่อมึง ให้ท่านช่วยไอ้ไฟมันแทนแล้วกันนะ” อคิราห์พูดแทรกขึ้นมาบ้าง

“กูว่าเรื่องแบบนี้กูน่าจะเข้าทางพ่อมึงมากกว่า เหมือนที่ไอ้ฟืนมันพูดก็ถูก ดีเหมือนกันเข้าทางผู้ใหญ่อย่างน้อย ๆ ก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่” อัคนีได้แต่เออออไปตามที่แฝดผู้พี่พูด

“มึงจริงจังหรือว่ะไอ้ไฟ” ปกรณ์กิตติ์จึงถามเจ้าตัวกลับไปอีกครั้ง เมื่อเห็นความตั้งใจของเพื่อนที่ดูจะเอาจริง

“มึงคิดว่าเรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาล้อเล่นกันว่ะไอ้กิตติ์”

“แต้ยัยนั่นไม่เหมาะกับมึงเลยนะ” ปกรณ์กิตติ์พยายามหาเหตุผลมาโต้แย้ง เพื่อที่เพื่อนนั่นจะได้ล้มเลิกความตั้งใจ

“มึงเอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินว่าคนนั้นไม่เหมาะกับคนนี้ว่ะไอ้กิตติ์” อัคนีพูดอย่างตัดพ้อ เมื่อปกรณ์กิตติ์พูดออกมาแบบนี้ เข้าใจน่ะที่มันคิดแบบนี้ เพราะหากเปรียบเรื่องฐานะชาติตระกูลแล้ว เขาเหนือกว่าเธอและเพื่อนเจ้าของสวนผลไม้แห่งนี้อยู่แล้ว

“ก็...”

“แป้ง!!! ไปกันได้ยัง”

ยังไม่ทันที่ปกรณ์กิตติ์จะได้พูดอะไรต่อ เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาจากทางบันได้เสียก่อน ทำเอาทั้งสามหนุ่มจึงต้องหันไปมองตามเสียงนั้นเป็นทางเดียวกันหมด

“ใครว่ะไอ้กิตติ์” อคิราห์กระซิบถามเจ้าของบ้านเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เด็กที่นี่นี้แหละ เป็นเพื่อนกับยัยแป้งเน่า” ปกรณ์กิตติ์พูดโต้ง ๆ ออกมา โดยไม่สนใจว่าสองสาวจะได้ยินหรือเปล่า

“ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่บ้านมึงจะมีสาวสวยอยู่อีกคน” อัคนีที่ได้ยินบทสนทนาของพี่ชายฝาแฝดและเพื่อนจึงแทรกขึ้นมาบ้าง

“สายตาเจ้าชู้เผยออกมาเชียวนะมึงไอ้ไฟ ไหนบอกว่าชอบยัยแป้งเน่าไงว่ะ” ปกรณ์กิตติ์ต่อว่าตำหนิเพื่อนออกไปทันที เมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ที่เพื่อนมองไปทางสองสาวที่เดินออกไปลับตาแล้ว

“กูเป็นผู้ชายนะเว้ยไอ้กิตติ์ เห็นของสวย ๆ งาม ๆ ก็ต้องมองเป็นธรรมดาไหมว่ะ หรือว่ามึงไม่เคย...” อัคนีสวนขึ้นทันควันและพยายามเก็บอาการเอาไว้ ไม่ให้แสดงออกมาต่อหน้าเพื่อน ว่าตอนนี้เขานั้นรู้สึกเช่นไร