ความจริงเปิดเผย

เกวรินกล้ำกลืนกลั้นก้อนสะอื้นที่มันอัดแน่นจุกอยู่ข้างในเอาไว้อย่างสุดฤทธิ์

แล้วความเงียบก็เกิดขึ้นชั่วขณะแพรวพรรณยืนนิ่งค้างไม่ไหวติงราวกับเป็นหุ่นยนต์ ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยอาการช็อก แม้จะมีอุ้งมือใหญ่บีบกระชับก็ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยที่เขาส่งมาให้เลย

หยาดน้ำตาค่อย ๆ หลั่งไหลยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนราวกับเปิดก๊อก สายตาพร่ามัวหันไปยังประตูบานใหญ่ด้วยความรู้สึกปวดร้าวเกินจะบรรยาย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผู้เป็นพ่อมักจะบอกว่าเอางานกลับมาทำเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศของการทำงานและเห็นว่าท่านก็มีความสุขเมื่อได้ทำอยู่ที่นั่น

“ฮึก ๆ พ่อ ฮึก เป็นมะเร็งอย่างนั้นเหรอคะ” เสียงสะอื้นร้องไห้ขาดห้วงเป็นระยะเอ่ยถามออกมาปานจะขาดใจ

เป็นภาพน่าเวทนาเหลือเกินตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเลยสักครั้งที่แพรวพรรณ ผู้ถูกฟูมฟักเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีจะร้องไห้ฟูมฟายได้มากมายขนาดนี้

“ใช่ พ่อเป็นมะเร็งมาระยะหนึ่งแล้ว ที่ไม่ได้บอกลูกก็เพราะว่าท่านขอไว้” แพรวพราวบอกความจริงกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวว่าหากพูดดังจะทำให้อีกคนแตกสลายไปมากกว่านี้

ด้วยความโศกเศร้าเสียใจจนไม่สามารถยืนด้วยขาของตนเองได้ร่างบอบบางซวนเซเข้าหา