Home / โรแมนติก / ถ่านไฟเก่า / บทที่ 11 ของหวาน

Share

บทที่ 11 ของหวาน

Author: Milady
last update Last Updated: 2025-05-25 19:58:27

“อื้มม“ มือเล็กทาบอยู่บนอกแกร่ง เปล่งเสียงครางออกมาจากลำคอ มือหนากดท้ายทอยหญิงสาวเข้ามาบดจูบแรงๆ คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจ พูดคุยซุบซิบนินทา ไม่นานทั้งคู่จึงผละจูบออกจากกัน พิชชาหอบหายใจถี่ยิบ ลืมตามองใบหน้าเข้ม ก็พบกับสีหน้าชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมีความเปลี่ยนไป เดนนิสยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอาคนตัวเล็กเกิดความประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย

”รุกเก่งขึ้นนิ“ สายตามาดนิ่ง แปลเปลี่ยนเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

” ชอบมั้ยล่ะค่ะ“ พิชชาสวน

“ เสียใจครับผมไม่ได้ชอบคุณ”

“ ฉันขอพนันไว้เลย ว่าฉันสามารถทำให้คุณกลับมาหลงรักฉันแบบเดิมได้ภายในไม่กี่วันเผลอๆอาจจะรักมากกว่าเดิม“ เธอจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง นัยน์ตาบ่งบอกถึงความมั่นใจที่ล้นออกมา ทำเอาคนมองเผลอยิ้มขำ อะไรไปทำให้เธอมั่นใจได้ขนาดนั้น

”หึ… ผมจะไม่มีวันกลับไปรักคุณ กรุณาออกไปจากตัวผมได้แล้วครับ“ สิ้นสุดคำพูดสุดแทงใจ เดนนิสหันหน้าหนี กลับไปนั่งดีๆเช่นเดิม

” แล้วเรามารอดูกันค่ะ คุณแฟนเก่า“มือเล็กกำแน่นด้วยความมุ่งมั่น สายตาจ้องมองคนหล่อจากมุมข้างที่ท่าทางเป็นไม่สนใจ ก่อนหญิงสาวจะลุกกลับไปนั่งที่เดิม ในเวลาเดียวกัน อาหารที่สั่งก็ถูกมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ก่อนที่จะมีเสียงฟางฟางดังมาแต่ไกล

“ รอนานมั้ยคะเดน“ ร่างอวบเดินแจ้นเข้ามานั่งเบียดชายหนุ่มดังเดิม ทว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือใบหน้าที่ถูกเติมเต็มเพิ่มอย่างหนาทึบกับริมฝีปากแดงจ้า

” ไม่นานเลยครับ“ เดนนิสกล่าวเสียงหวานเหลือบตามองพิชชา สายตาโอ้อวด ตั้งใจยั่วประสาทเธอชัดๆ

พิชชาไม่สนใจยิ้มหวานตอบอย่างประชดประชัน ฟางฟางผู้หันมองก็เอะใจ รีบปริปากทัก

“ คุณพิชชาลิปดูเลอะๆนะคะ”

“ อ้าวหรอคะ สงสัยจะเพลินไปหน่อย พอดีมันหวานมากน่ะค่ะ”พิชชายิ้มอ่อนกล่าวตอบฟางฟาง แต่ตามองเดนนิส มือเล็กเอื้อมไปหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดขอบปากเบาๆ ก่อนจะละสายตาจากคนหล่อมามองฟางฟางที่สีหน้าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

“อะไรหวานหรอคะ” ร่างอวบกำมือแน่น

“อ้อ… หมายถึงของหวานถ้วยนี้น่ะค่ะ พิชสั่งมา คุณฟางลองชิมดูมั้ยคะ”เลื่อนจานของหวานตรงหน้าออกไปทางฟางฟางเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าในใจคงลุกเป็นไฟเมื่อเธอตั้งใจทิ้งรอยลิปไว้มุมปากของเดนนิส แค่มองก็ชัดเจน มีหรือจะไม่รู้

”ไม่เป็นไรค่ะ คุณพิชทานเถอะค่ะดูท่าจะชอบมาก“ ฟางฟางกัดฟันแน่น กลบเกลื่อนอารมณ์โทสะ ปั้นหน้ายิ้มสู้พิชชา

” ใช่ค่ะพิชชอบเป็นพิเศษเลยแหละค่ะ จริงมั้ยคะคุณเดนนิส“ คนสวยยิ้ม สายตามองใบหน้าคม จงใจยั่วโมโหหญิงตรงหน้า เมื่อเห็นว่าชอบโอ้อวดเธอดีนัก ฟางฟางได้แต่นั่งกดอารมณ์ลงไปก้นบึ้งของหัวใจ

”จริงหรอครับ ไม่รู้สิ ผมว่ามันก็ไม่ได้อร่อยเป็นพิเศษขนาดนั้น“ คนหล่อสวน พรางเผยยิ้มกวน

“ ว้าาา น่าเสียดายจังค่ะ สงสัยคราวหน้าคงต้องเปลี่ยนเมนูแล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณเดนนิสพูดแบบนั้น“

”งั้นสินะครับ“

”ฟางว่าเรากินกันเถอะค่ะ อาหารเย็นหมดแล้ว“ ฟางฟางรีบแทรกคำพูดเข้ามา เมื่อทนฟังทั้งสองเสวนากันต่อไปไม่ไหว

“ นั่นน่ะสิคะ คุยเพลินจนลืมไปเลยว่าคุณฟางก็นั่งอยู่ตรงนี้ งั้นเรารีบกินข้าวกันเถอะค่ะ” ถ้อยคำพูดแสนยั่วโมโห แล้วเธอก็สำเร็จ ดู ใบหน้าที่แดงกํ่าของฟางฟางก็รู้ว่าอารมณ์ที่เก็บกดอยู่ข้างในแทบจะระเบิดออกมา

“ค่ะ…“ฟางฟางกัดฟันตอบ เหลือกตามองคนตรงหน้าจนแทบจะทะลุออกมา หลังเสร็จมื้ออาหาร ก็พากันออกมายันลานจอดรถ มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาแนบหู ทำเป็นโทรหาใครสักคน แต่ดูเหมือนไม่มีสายตอบรับ หญิงสาวหันหน้ามองสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ ดูเหมือนทิวจะยังทำธุระไม่เสร็จเลยค่ะ พิชคงต้องขอติดรถกลับ คงไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ คุณเดน” พิชชากล่าว สายตามองใบหน้าคม

“ ได้อยู่แล้วสิคะ เดนน่ะแค่ฟางพูดเค้าก็ฟังทุกอย่างเลยค่ะ เดนคะ ไปส่งคุณพีชหน่อยนะคะ” คนถูกถามยังไม่ทันได้อ้าปาก คนที่เกาะอยู่ ข้างๆก็รีบปริปากแทรกเข้ามาเสียก่อน ฟางฟาง กอดแขนหนาแน่น โชว์ความสนิทสนม เตือนอ้อมๆว่าชายผู้นี้คือของเธอ

“ ผมต้องไปส่งอยู่แล้วครับ ในเมื่อมาด้วยกัน” เดนนิสเปล่งเสียงออกมา เขาไม่ได้พูดเข้าข้างใคร เมื่อเค้าเองเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ชอบที่จะเอาเปรียบใคร แต่นั่นทำให้ฟางฟางหน้าเจื่อนทันที ส่วนพิชชายิ้มชอบใจ

“ แหมเชื่อฟังจริงด้วยค่ะ”ถ้อยคำที่ฟังจากดาวอังคารก็รู้ว่าประชด ถูกเปล่งออกมา เผยยิ้มหวานกวนใจคนหน้าเสีย

ฟางฟางกอดรัดแขนหนาแน่น ได้แต่ปั้นหน้ายิ้ม ตลอดทางที่รถแล่นอยู่กลางถนน ร่างอวบนั่งกรอดฟันกับความคิดเคียดแค้น ตรงกันข้ามกับพิชชาที่นั่งอารมณ์ดีดอยู่เบาะหลัง ท้ายที่สุดรถหรูราคาแพงก็ถูกจอดลงหน้าตึกคอนโดใหญ่

“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณเดนนิส ที่มาส่งพิช“ ทอดสายตาเข้าไปมองกระจกหลังหน้ารถ พิชชาฉีกยิ้มยวนมีเสน่ห์ให้กับคนบนเบาะคนขับ

”ครับ“ เดนนิสเหลือบตามองกลับ เผยยิ้มมุมปากเล็กน้อย ทำเอาหัวใจดวงน้อยแทบจะพลุดออกมา ต่างจากคนเบาะหน้าที่นั่งไม่สบอารมณ์

“งั้นพิชไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันเร็วๆนี้” พิชชากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะก้าวขาลงรถ เดินขึ้นตึกไปด้วยสีหน้าบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าอารมณ์ดี ในขณะเดียวกัน รถหรูก็ได้แล่นออกไปอย่างเร็วแสง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 52 จบบริบูรณ์

    เช้ารุ่งวันต่อมา ในยามที่หญิงสาวยังคงหลับไหล เธอไม่รู้ตัวเลยว่าชายคนรักอุ้มเธอขึ้นรถมาด้วย จนถึงท่าเรือไปยันเกาะแห่งหนึ่ง พอลืมตาตื่นก็พบกับเจ้าตัวที่นอนอยู่ในห้องที่ไม่เคยคุ้นตา ทว่าสิ่งแปลกรอบตัวไม่ได้ทำให้เธอเป็นกระวนกระวาย เมื่อมองไปแล้วมีเขานอนกอดอยู่ข้างกาย เวลานี้เธอรับรู้ได้เลยว่าเขาคือพื้นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับตัวเอง ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็ถึงเวลาที่ชายผู้หลับไหลอยู่ในอ้อมกอดหญิงสาวลืมตาตื่น จึงพาคนน้องออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก ทันไดเปิดประตูออกมา ดวงตาคู่สวยเปร่งประกายทันที เมื่อวิวด้านหน้าคือกลางทะเลใหญ่ บนพื้นนํ้ามีเงาของท้องฟ้าสีประกายอากาศบริสุทธิ์ที่ห่างหายมานานแตะเข้าปลายจมูก พิชชารีบเดินต้อนออกไปยืนอยู่กลางแจ้งของมุมหนึ่งบนเรือ ซึ่งมีพร้อมทั้งที่นอนอาบแดด หรือแม้กระทั่งสระว่ายนํ้าในตัว หญิงสาวรีบเดินไปยืนสูดเอาอากาสสดชื่นเข้าปอด มองไปยันวิวด้านหน้าที่ใครได้เห็นก็นำพาแต่ความสงบเจ้าสู่จิตใจ ”อื้มมม สงบสุขที่สุดดด“ ร่างระหงสูดเอาอากาศเข้าเต็มปอด ด้วยรอยยิ้มหวานที่แต่งแต้มบนใบหน้า บ่งบอกว่าเธอพึงพอใจกับมันขนาดไหน ”ขนาดนั้นเชียวหรอพิชชา หื้ม” ชายที่เดินตามหลังมาอดที

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 51 หึงโหด

    “ฉันบอกว่าไม่โอเคไง ไม่รับคนนี้ ไปหาคนใหม่มา!” พิชชาสั่งเสียงลั่น กอดอกมองหน้าสองคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง บ่งบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ทำเอาชายลูกน้องในสูทดำเหงื่อตกทำตัวไม่ถูก เมื่อผู้เป็นนายเองเอาแต่เงียบ คนที่ออกคำสั่งก็เปรียบเสมือนเจ้านายคนที่สอง ส่วนเลขาสาวที่ยังไม่ทันได้เริ่มทำงานก็กำลังจะถูกไล่ออกนั้นแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ว่าไงนะคะ!” แนนนี่กัดฟันถาม ผู้หญิงคนนี้คงเป็นแค่เด็กที่ผู้เป็นนายเลี้ยงดูไว้ล่ะสิ มาทำเป็นใช้อำนาจหยิ่งยโส รอให้ตนได้ขึ้นเป็นว่าที่นายหญิงของตระกูลนี้เมื่อไหร่เถอะ จะเอาคืนให้ไม่เหลือแม้แต่ที่ซุกหัวนอนปลายเท้าเลยทีเดียว “ฉันไม่พูดซํ้า” เรียวแขนสองข้างยกขึ้นกอดอกพรางยักคิ้วใส่คนมองข้างนึง เป็นการกวนประสาทที่ได้ผลดีเลยแหละ เมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบสนองด้วยสีหน้าที่แดงแปร๊ดดั่งระเบิ่ดจะลงนั่นแล้วก็สาแก่ใจ ยิ่งนึกอยากจะกลั่นแกล้งคนที่คิดแต่จะแย่งผัวชาวบ้าน ใบหน้านวลซบลงบนแผงอกแกร่ง ในขณะที่แววตายังคงจับจ้องอยู่บนหน้าซิลิโคนนั่นไม่ละเลือน “คุณเดนนิสคะ—“เมื่อรอให้เจ้านายปริปากช่วยแต่เขากลับเอาแต่เงียบ จึงตัดสินใจเป็นคนกล่าวเรียกเขาหวังจ

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 50 ไม่โอเค

    “กรี๊ดดดด!” เสียงกรี๊ดดังสนั่นทั่วห้อง ในขณะที่ในหัวกำลังมีเสียงเรียกจากชายคนหนึ่งดังเข้ามาแทรก ดั่งว่ากำลังร้องเรียกสติให้กลับคืน “พิชชา… พิชชา… น้องเป็นอะไรพิชชา!” “ฮึกกก!” หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อย ร่างกายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมา ดั่งกับว่าไปตบตีกับใครมา เมื่อดวงตาเบิ่กกว้างขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังโน้มเข้าไกล้เธอพรางเอ่ยเรียกชื่อไม่หยุด ”พิช—-“ เพี๊ยะ!!! คำเรียกยังไม่ทันพ้นคอ ใบหน้าหล่อก็ถูกฝ่ามือเล็กฟาดเข้ามาเต็มแรงจนหันไปตามแรงตบ ทันไดนั้นทั้งความสับสนและอารมณ์หลายอย่างรีบแล่นเข้าสู่โสทประสาท ”ไอ้เดนนิส!!“ ในขณะที่มือหนากำลังกุมพวงแก้มตัวเองพรางครุ่นคิดกับการกระทำของแฟนสาวยังไม่ทันไร ก็มีหมอนใบใหญ่ถูกฟาดเข้าใส่รัวๆจนต้องยกแขนกั้นด้วยความตกใจ “โอ้ยๆ ที่รัก อะไรของน้องเนี่ยโอ้ยย มาตีพี่ทำไม”มือหนารีบคว้าหมอนใบใหญ่ออกจากมืออีกคนเมื่อ พอตั้งตัวได้แล้วมองหน้าแฟนสาวก็เห็นเธอเบ้ปากนํ้าตาคลอเอ่อ ยิ่งนำพาคนมองตกใจกับสิ่งที่เห็น ”พิชชา.. น้องเป็นอะไรครับ หื้อ? ไหนบอกพี่สิ” แม้จะไม่รู้ถึงเหตุผล ทว่าเวลานี้สิ่งเดียวที่สามารถปลอบประโลมแฟนส

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 49 เลขาคนใหม่

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นต่อเนื่องกันเป็นสามครั้ง เรียกความสนใจจากเจ้าของห้องที่นั่งหน้าเครียดทำงาน ก่อนจะส่งเสียงอนุญาตให้คนที่ยืนรอบคำตอบอยู่ด้านนอกได้เข้ามา ประตูเปิดออกนำพาสองคนเดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท ทว่าคนที่นั่งอยู่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นให้ความสนใจเลย จนลูกน้องต้องเป็นฝ่ายเอ่ยแจ้งจุดประสงค์ที่มาเยือน “บอสครับ นี่คือเลขาคนใหม่ที่จะเข้ามาทำงานแทนคุณพิ้งค์ชั่วคราวครับ เนื้องจากเธอลาป่วย” แดนกล่าวแจ้งผู้เป็นเจ้านายอย่างเป็นทางการ ก่อนหญิงสาวในชุดรัดรูปเข้าทรงสีแดงสดจะกล่าวแนะนำตัวเองเมื่อเดนนิสเงยหน้าขึ้นให้ความสนใจ “สวัสดีค่ะคุณเดนนิส ฉันแนนนี่ค่ะ เรียกแนนเฉยๆก็ได้ค่ะจะได้สะดวก มีอะไรเรียกใช้แนนได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” เลขาสาวคนใหม่พูดเสียงละมุน สิ้นสุดบทพูดไม่ลืมที่จะยิ้มหวานให้กับเจ้าชายมาดนิ่งตรงหน้าไปหนึ่งฉาก “อืม ไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว” คนฟังไม่ได้มีพิธีกงการอะไรมาก หากเข้ามาทำธุระเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ เมื่อสิ่งตรงหน้าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ขอเพียงแค่ทำงานได้ไม่ตกบกพร่อง พูดเสร็จก้มหน้าทำงานต่อไม่แม้แต่จะให้ควา

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 48 รังรัก

    “แล้วหลังจากคืนนั้น พี่ก็หาน้องเจอจริงๆ”หญิงสาวอมยิ้มภูมิใจ เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาของเขาและเธอ มันอาจจะเป็นการพบเจอที่แปลก แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี “ถ้าพี่หาน้องไม่เจอ พี่จะคว้าน้องมาครอบครองได้ยังไงล่ะ”เดนนิสกล่าวปนขำเบาๆ เด็กสาวที่กล้าเข้ามาท้าทายเขาคืนนี้ กลายเป็นว่าที่ภรรยาเขาอย่างเต็มตัวแล้วในวันนี้ “ถ้าคืนนั้นพี่เป็นพวกโรคจิต น้องคงแย่” คนพูดยํ้า หากแต่เธอโชคไม่ดีแล้วไปเจอกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาคงไม่มีชะตากรรมแบบนี้ “เพราะยังไงน้องก็เชื่อในความโชคดีของตัวเองไงคะ“รอยยิ้มหวานประกบบนใบหน้านวล ก่อนหญิงสาวจะหันหลังเดินก้าวเข้าไปในซอยมืดนั้น โดยมีฝีเท้ายาวคอยก้าวตามหลังอย่างติดๆ “ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ เหมือนจะไม่ค่อยมีคนมา” สายตากวาดมองรอบๆแล้วยังคงรับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเดิมดั่งคืนนั้น แม้จะมืดจนน่ากลัวทว่ากลับมีบางสิ่งที่เรียกว่าความสวยงามปนเปรือ “คงไม่มีใครกล้ามาในที่แบบนี้แล้วแหละ นอกจากคนพิเรนอย่างน้อง” เสียงชายหนุ่มดังลอดเข้ามาจากแผ่นหลัง นำพาคนสวยหันมองเจ้าของคำพูดด้วยสีหน้าหมั่นไส้ “แหม พูดอย่างกับพี่ไม่มาเนาะ ถ้าจะพิเรนคงเป็นพี่มากกว่า” คนตัวเล็กแขวะกลับอย่างไม่ยอ

  • ถ่านไฟเก่า   บทที่ 47 เจอกันครั้งแรก

    “ที่นี่….” ชายหนุ่มพึมพำออกมาเสียงเบาพรางหันกลับมามองหญิงคนรักอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “อื้ม พี่จำได้มั้ย ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก” พิชชาพยักหน้าเบาๆผลอยยิ้มหวานให้กับชายที่ยืนมองหน้าเธอ นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายคนนี้ เมื่อไม่กี่ปีก่อน พิชชาเป็นเดินตามถนนอย่างไร้จุดหมาย เมื่อรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้มีแต่ความน่าเบื่อ เมื่อเดินเข้ามาถึงซอยหนึ่ง สายตาจึงจับจ้องเข้ากับชายร่างโปร่งคนหนึ่งที่ยืนพิงผนังสูบบุหรี่ด้วยท่าทางหล่อเหลานั่น เธอไม่เคยพบกับใครที่สูบบุหรี่ได้หล่อเท่เท่าชายคนนี้มาก่อน แม้จะไม่เห็นรูปร่างเขาชัดเนื่องจากความมืด ทว่าแสงไฟอ่อนๆที่ส่องเข้าไปเผยให้เห็นถึงใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสันนั่นทำให้เธอสัมผัสได้ว่าเขาคือเทพบุตร ด้วยนิสัยดื้อรั้นของหญิงสาวเป็นสิ่งที่พาเธอเดินเข้าไปหาชายคนนั้นในซอยที่มืดเปลี่ยวได้อย่างไม่มีความเกรงกลัว “น่าเบื่อชะมัด” ควันบุหรี่ถูกเป่าออกมากระจัดกระจาย ในขณะที่คนสูบกำลังพึมพำถึงความเบื่อหน่ายของชีวิต เสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามาดึงให้เขาเหลือบไปสนใจ สายตาคมจ้องเข้ากับใบหน้านวลของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสีหน้าเบื่อหน่ายไม่แพ้กับตน เส

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status