ตอนที่ 5 ไม่อยากรบกวน

ภายในห้องผู้บริหารมีสาวสวยสองคนกำลังนั่งทำงานกันอยู่ โดยมีเด็กน้อยที่พี่ชายคนโตของอลินอาสาไปรับมาส่งให้ เขานั่งเล่นอยู่ตรงโซฟาคนเดียว

อคิณเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันว่าออกัสเป็นลูกชายของใบเฟิร์น เขารู้จักออกัสเพราะลูกชายตัวแสบมักจะพูดให้ฟังอยู่เสมอ และตอนเย็นที่ไปรับก็มีโอกาสได้เจอกันบ้าง ออกัสเลยได้ผู้ใหญ่ใจอีกอีกคนที่คอยเอ็นดู

“กัส”

“ฮะน้าลิน” ออกัสเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง

“หิวยังครับ”

 “หิวแล้วฮะ” เพราะเป็นเด็กเลยพูดออกไปตรง ๆ

“ออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ”

“แต่งานยังไม่เสร็จนะ” ใบเฟิร์นทักท้วง

“ค่อยทำต่อก็ได้ ไม่ได้รีบร้อนอะไร” อลินพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ “หลานฉันหิวแล้ว”

ใบเฟิร์นจำใจเก็บของแล้วลุกขึ้นตามออกไป เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจริง ๆ แล้วออกัสเป็นลูกของเธอหรือว่าอลินกันแน่ เพราะดูเหมือนว่าอลินจะเอาอกเอาใจออกัสยิ่งกว่าเธออีก

ทั้งสามมาอยู่ในห้างที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก ใบเฟิร์นนั่งมองน้ากับหลานพากันเล่นของเล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอดีใจที่ลูกมีโอกาสได้เล่นสนุกแบบนี้ เพราะก่อนหน้านี้เธอเอาแต่เรียนและทำงานจนไม่มีเวลาไปพาลูกไปเที่ยวเล่น

“ฉันถามจริง เฟิร์นได้พาลูกเล่นของแบบนี้บ้างมั้ย”

“ไม่เคย” เธอตอบออกไปตรง ๆ

“ว่าแล้ว ทำไมออกัสดูตื่นเต้น” เธอไม่แปลกใจเลย “แถวที่เฟิร์นอยู่ไม่มีห้างเหรอ”

“เปล่า” ใบเฟิร์นหลุบตาต่ำลง “เราแค่ไม่มีเวลา”

“แล้วพ่อของเขาล่ะ”

“...” ใบเฟิร์นนิ่งไป ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงดี

“ลินไม่เคยได้ยินออกัสถามถึงพ่อเลยนะ” ไม่ใช่แค่ออกัสไม่ถามถึง แต่ใบเฟิร์นไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้ง ไม่มีสายเข้าจากใครในเวลางาน หรือตอนที่พวกเธอออกไปไหนมาไหนด้วยกัน

“กัสไม่มีพ่อหรอก”

“หมายความว่าไง” อลินตกใจมาก ในหัวของเธอตอนนี้ตีความมั่วไปหมด เพราะการที่เพื่อนของเธอบอกว่าออกัสไม่มีพ่อนั้นมีความเป็นไปได้หลายอย่าง

“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ”

“เขาเป็นใคร แล้วเกิดอะไรขึ้น”

“เราบอกได้แค่ว่า เราท้องไม่มีพ่อ” ใบเฟิร์นพูดออกไปตรง ๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด เธอหายไปก่อนที่จะท้องซะอีก แต่นี่ก็เป็นเหตุผลอย่างดีที่จะทำให้เพื่อนของเธอคลายความสงสัย “ที่หายไปเพราะเราอายเพื่อน ๆ น่ะ”

“ทำไมไม่เคยบอกลิน” เธอคิดว่าว่าใบเฟิร์นท้องขณะที่กำลังเรียนอยู่

“ไม่อยากรบกวนใคร เราไม่ระวังตัวเองแหละ” เธอไม่อยากโทษคนอื่น นอกจากผู้ชายคนนั้น

อลินไม่อยากจะเชื่อ เพราะเรียนด้วยกันเพื่อนของเธอไม่มีแฟน มีคนมาจีบก็จริงแต่ใบเฟิร์นยังไม่ได้คบใครเป็นแฟน หรือมีเรื่องที่เธอไม่รู้ ใบเฟิร์นแอบคบใครที่เธอไม่รู้

“ตอนแรกลินเข้าใจว่าพ่อของออกัสทำงานอยู่ที่ต่างจังหวัดซะอีก”

“ไม่หรอก”

“ขอถามอีกเรื่องนะ”

“อืม”

“ก่อนหน้านี้หายไปอยู่ที่ไหนมา”

“ตอนนั้นเรากลับไปจังหวัดบ้านเกิดของแม่ หาบ้านเช่าเล็ก ๆ อยู่ เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย”

โชคดีที่เธอมีเงินติดตัวไปด้วยก้อนหนึ่ง ทำให้พอมีเงินสำหรับจ่ายค่าเทอมและเลี้ยงดูทารกน้อยให้เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้

“แล้วออกัสล่ะ”

“เลี้ยงเอง บางครั้งก็มีป้าที่อยู่ข้างบ้านมาเอาไปช่วยเลี้ยงตอนที่เราไปสอบ” เธอไม่มีวันลืมบุญคุณของป้าข้างบ้านเด็ดขาด วันหนึ่งหากเธอมีโอกาสเธอจะกลับไปตอบแทน

“คงเหนื่อยมากเลยสินะ”

“ยอมรับว่าเหนื่อย แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้”

“เพื่อนลินเก่งอยู่แล้ว” อลินดึงใบเฟิร์นเข้ามากอด “เอาเถอะ จากนี้ไปฉันจะดูแลเฟิร์นกับลูกเอง”

“ขอบใจนะ”

อลินไปส่งสองแม่ลูกหลังจากที่ออกัสเล่นจนเหนื่อยแล้วหลับไป เป็นครั้งแรกที่ใบเฟิร์นยอมให้อลินมาส่งถึงบ้าน ปกติเธอจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่ครั้งนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ

“ย้ายไปอยู่กับลินเถอะนะ”

นี่คือเหตุผลที่ใบเฟิร์นไม่อยากให้อลินมาส่ง เพราะเธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอเป็นยังไง

“ไม่เอาหรอก เรากับลูกอยู่กันได้” ใบเฟิร์นปฏิเสธ

“แต่ฉันสงสารหลาน”

“ลิน...เธอไม่ต้องห่วงพวกเรานะ ก่อนหน้านี้เรากับลูกลำบากกว่านี้อีก”

“โถ่เฟิร์น” เธอเป็นคนที่ดื้อก็จริง แต่ความดื้อของเธอยังไม่ได้ครึ่งของใบเฟิร์น เพราะเมื่อไหร่ที่เธอยืนยันว่าไม่ นั่นหมายความว่าไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจเธอได้

“ไม่เป็นไร เชื่อเรานะ” ใบเฟิร์นอยากให้อลินสบายใจ

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกเรานะ”

“อือ จะบอกลินคนแรกเลย”

“งั้นลินกลับก่อน”

“ขอบใจมากนะ ขับรถดี ๆ ล่ะ”

หลังจากที่อลินกลับไป ใบเฟิร์นก็ปลุกลูกชายขึ้นมาอาบน้ำแล้วพาเข้านอนอีกครั้ง เธอนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ย้อนนึกถึงเรื่องนั้นที่มันยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ แต่ที่เลือนลางหายไปกลับเป็นใบหน้าของเขา

ณ.ผับหรูในย่านธุรกิจ ชายหนุ่มนั่งพิงพนักโซฟาอยู่ในห้องวีไอพี มีหญิงสาวคลอเคลียอยู่ข้างกายไม่ห่าง เขาไม่ได้สนใจมากนักว่าคนข้าง ๆ จะทำอะไร วางมือไว้ตรงไหน สิ่งที่สนใจตอนนี้คือภาพที่อยู่ในมือ

“คืนนี้เตรียมรถให้พร้อม” เขาหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่

“ครับนาย”

อยู่ ๆ อเล็กซ์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ

“จะไปไหนคะ”

“...” ไม่มีคำตอบใด ๆ แต่เขากลับตวัดสายตามองไปยังหญิงสาวจนเธอต้องรีบก้มหน้าลง

เขาก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปจากห้องแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดของผับ สายตาก็ไม่ได้ละจากภาพที่อยู่ในมือ หลังจากนั่งลงบนโต๊ะมือหนาก็ขย้ำภาพนั้นแล้วทิ้งลงถังขยะทันที

อเล็กซ์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วค่อย ๆ หลับตาลง

‘มินต้องแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้’

‘แล้วฉันล่ะ’ อเล็กซ์ขมวดคิ้ว

‘รอมินได้มั้ย’

‘เธอหมายความว่าไง’

‘มินจะรีบหย่าแล้วกลับมาคุณ’

‘ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ’

‘มินจำเป็นต้องทำ’

‘เพื่ออะไร’ ความจำเป็นของเธอคืออะไรกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยเอ่ยปากว่าจะช่วย แต่เธอก็นิ่งเฉย

‘ธุรกิจของพ่อ’

‘มันสำคัญจนยอมเลิกกับฉันอย่างนั้นเหรอ’

‘ถึงมินจะแต่งงานแล้วเราก็คบกันต่อได้ ถ้าคุณไม่ถือ’

‘ทุเรศ’

‘เราแอบคบกันได้นะ’ เธอจับแขนของเขาแล้วมองอย่างมีความหวัง

‘ว่าไงนะ’ เขาบีบคางเธอแน่น ‘จะให้ฉันเป็นชู้กับเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง’

‘ถึงมินจะแต่งกับเขา แต่มินก็ยังรักคุณนะ’

อเล็กซ์ลืมตาขึ้น พลางกำหมัดแน่น ภาพในวันนั้นยังคงชัดเจน เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดจะสร้างครอบครัวด้วย แต่เธอกลับทำให้เขาต้องผิดหวัง แม้ว่าเธอจะบอกกับเขาว่าแต่งเพื่อธุรกิจก็ตาม เขาพร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เธอกลับปฏิเสธเขา หลังจากวันนั้นเขาก็เดินออกมาจากชีวิตของเธอโดยไม่คิดที่จะหวนกลับไปอีก

‘ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ’

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งยังคงดังก้องอยู่ในหู ชายหนุ่มยังจำเสียงนั้นได้ดี

“คิงส์” เขาตะโกนเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ครับนาย”

“พรุ่งนี้นายไปรับนาฬิกาให้ฉันหน่อย” เมื่อหลายเดือนก่อนเขาได้รับการติดต่อกลับมาจากร้านรับจำนำ บอกว่าให้ไปรับนาฬิกา ตอนแรกเขาก็แปลกใจว่านาฬิกาอะไร พอเจ้าหน้าที่บอกลักษณะของนาฬิกาให้ฟังเขาก็นึกออก เลยตอบกลับไปว่าให้เก็บไว้ก่อน สะดวกเมื่อไหร่ค่อยเข้าไปรับ

            “ได้ครับนาย”