LOGIN05 เธอกับครอบครัวต้องชดใช้!
“จอดให้ฉันลงเดี๋ยวนะ!” “ฉันจอดแน่ ถ้าถึงที่หมาย” แต่แทนที่อคิราห์จะจอด กลับเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนปรางปรีญาแทบนั่งไม่ติด เอาแต่หลับตาปี๋ “ทำไม กลัวหรอ” “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้คุณขับรถเร็ว” “แล้วยังไง มันเป็นอดีตไปแล้ว ฉันไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกยังไง ในเมื่อเธอกับครอบครัวหักหลังฉันก่อน!” อคิราห์ตวัดตาดุจัดมองอีกฝ่ายด้วยแววตาแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ปรางปรีญากลัวจนน้ำตาเอ่อคลอและกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูทั้งๆที่รถกำลังแล่นด้วยความเร็วสูง ทำให้อคิราห์รีบหักพวงมาลัยจอดข้างทางกะทันหันแล้วเอื้อมมือไปกระชากต้นแขนเล็กเข้ามาหาตัวจนใบหน้าเนียนสวยทิ่มกับแผงหน้าอก “ทำบ้าอะไรของเธอ!!” “ฉันบอกให้คุณจอด ฉันไม่อยากไปกับคุณ” “อยากตายนักใช่ไหม ห้ะ!” อคิราห์ตะคอกเสียงดังลั่น พร้อมกับใช้มือตะปบเข้าที่ปลายคางมน ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “ถ้าเธออยากตายนัก ฉันจะทำให้เธอได้ตายอย่างสมใจ” “ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้!” “ของมันเคยๆกันแล้วจะอายทำไม” “แต่เรายังไม่เคยมีอะไรกัน!” ปรางปรีญารวบรวมแรงทั้งหมดปัดมือของเขาออก รีบพาตัวเองลงไปจากรถ แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวลงไปเหยียบบนพื้น ร่างของเธอก็ลอยหวือกลับมาที่เดิมด้วยน้ำมือของอคิราห์ “ถ้างั้นก็มีสิ เพราะฉันจ่ายให้เธอไม่อั้น” “ปล่อยนะ….อื้อ! อุ๊บ!!” ประโยคนั้นกลืนหายเข้าไปในลำคอทันที อคิราห์กระแทกริมฝีปากเข้ามาแล้วดูดูดดื่มอย่างรุนแรง บดขยี้ริมฝีปากเล็กราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง แม้จะพยายามต่อสู้ขัดขืนแต่เธอก็ไม่อาจต้านทานแรงมหาศาลของชายร่างสูงได้ หนำซ้ำมือร้ายของเขายังเคลื่อนมาบีบขย้ำหน้าอกอวบอย่างรุนแรง ทำให้หยาดน้ำตาที่กักเก็บไว้ตั้งแต่อยู่ในงานไหลทะลักออกมาอย่างสุดจะกั้น เขาไม่มีทางรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นห่วงน้าสาวมากแค่ไหน ถ้าเกิดว่าท่านเป็นอะไรไป ชีวิตของเธอก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว ผลัก! ในที่สุดเธอก็ผลักอคิราห์ออกจากร่างได้สำเร็จก่อนที่เขาจะเคลื่อนมือลงไปยังกลีบกุหลาบอันแสนหวงแหน “คนเลว!” เพี้ยะ!! เสียงฝ่ามือเรียวกระทบเข้าที่ใบหน้าของอคิราห์อย่างแรงจนหน้าหัน มันคือการบันดาลโทสะที่เขาเอาแต่ดูถูกเหยียดหยาม เหมือนที่เขาทำกับร่างกายของเธอเมื่อสักครู่ “นี่เธอกล้าตบหน้าฉันหรอปรางปรีญา!” เขาหันหน้ากลับมาด้วยความโกรธจัดพรางยกมือเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ก่อนจะผลักร่างเล็กกลับไปที่เบาะเหมือนเดิม “รู้ไหม ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าฉัน” “ที่ฉันตบเพราะคุณกำลังทำร้ายฉันต่างหาก” ปรางปรีญายกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ รสจูบของเขายังคงติดอยู่บนริมฝีปากอยู่เลย “ฉันเป็นลูกค้าของเธอนะ และฉันจ่ายเธอไม่อั้น” “ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว ถ้าหิวนักทำไมไม่ไปหาคุณแพรขวัญล่ะ” “ฉันก็แค่อยากลิ้มรสผู้หญิงต่ำๆดูว่าจะแน่สักแค่ไหน จะได้สักครึ่งของแพรขวัญหรือเปล่า” “…” ปรางปรีญานิ่ง ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงเพราะตอนนี้อคิราห์ถือไพ่เหนือกว่า เถียงไปยังไงก็แพ้อยู่ดีในเมื่อเธอติดหนี้เขาอยู่ “เงียบทำไม หรือรู้ตัวว่าสู้แพรขวัญไม่ได้” “ฉันสู้ผู้หญิงมากมายในสต็อกของคุณไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมันชั้นต่ำ ไม่ได้สูงส่ง เพราะฉะนั้นช่วยวนรถกลับไปส่งฉันด้วยค่ะ” “ฉันไม่เสียเวลาวนรถกลับไปส่งผู้หญิงต่ำๆอย่างเธอหรอก เว้นแต่....เธอจะเดินกลับไปเอง” เขาพูดห้วนๆเหมือนกำลังหงุดหงิดที่ถูกอีกฝ่ายตบจนเลือดกลบปาก “อยากกลับไม่ใช่หรอ ลงไปสิ!” เขาส่งเสียงไล่อีกครั้ง มือเล็กรีบเอื้อมไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองออกไปจากตรงนี้โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายืนอยู่ที่ไหน ต่อให้ที่ตรงนี้จะมืดแค่ไหนก็ตาม แต่นั่นก็ยังไม่มืดดำเท่ากับหัวใจของอคิราห์ “อย่าคิดนะว่าประชดประชันแล้วฉันจะกลับมารับ เธอคิดผิดแล้วปรางปรีญา” สิ้นประโยคนั้นอคิราห์ก็พุ่งทยานรถผ่านหน้าไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่คนเดียวบนถนนอันแสนเปลี่ยน ปรางปรีญาร่ำไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวรีบหยิบมือถือโทรเรียกแท็กซี่ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาหันไปมองไฟท้ายรถที่ค่อยๆหายลับไปท่ามกลางความมืดมิด แต่สิ่งที่อคิราห์โดนมันก็สาสมแล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายทำร้ายเธอก่อน “คนใจร้าย ฮึก…ฮรื้อ” ทางฝั่งอคิราห์หลังขับรถออกไปได้สักพักก็ต้องเลี้ยวจอดข้างทางอีกรอบ สองมือใหญ่กำพวงมาลัยแน่น แววตาแข็งกร้าวนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เขาจะไม่มีวันวนรถกลับไปเด็ดขาด จะไม่มีวันใจอ่อนให้กับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว “ฉันเกลียดเธอปรางปรีญา!” มือใหญ่ทุบพวงมาลัยหลายครั้งราวกับกำลังระบายความเคียดแค้น ครั้งหนึ่งเขาเคยรักผู้หญิงคนนั้นมาก ให้เกียรติทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่เคยล่วงเกินแต่อย่างใด หลงใหลในความงดงามความน่ารักไร้เดียงสาของหญิงสาว ทั้งๆที่สิ่งนั้นมันก็แค่ภาพลวงตา ปรางปรีญาแกล้งทำตัวเป็นใสซื่อให้ครอบครัวของเขาเชื่อจนสนิทใจถึงขั้นอยากหมั้นหมายเอาไว้ โดยไม่มีใครรู้ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะแค่อยากให้ทุกคนตายใจ ที่แท้ก็หวังยักยอกเงินในบริษัท หนำซ้ำคุณน้าของเธอยังแอบมาเป็นบ้านเล็กกับคุณลุงของเขาจนหลานๆต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ซ้ำร้ายกว่านั้นก็คือพ่อของปรางปรีญาแอบยักยอกเงินมาตลอดสามปีเต็ม ไม่คิดว่าคนที่รักและไว้ใจจะกล้าทำกันได้ถึงขนาดนี้ คำว่ารักที่เธอพร่ำบอกทุกวันมันคงเป็นแค่คำหลอกลวง เมื่อในใจของเธอเข้ามาหาเขาเพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น “ทั้งๆที่ครอบครัวของฉันหวังดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอก็ยังทำได้ลงคอ” จากความรักค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง ใช่! ครั้งหนึ่งเขาเคยรักเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีความรักหลงเหลืออีกต่อไปแล้ว เมื่อความไว้ใจถูกทำลายจนย่อยยับและเขาจะไม่มีวันหลงกลผู้หญิงหน้าใสใจทรามแบบนี้อีกแล้ว ในเมื่อเธอกับครอบครัวทำลายความรู้สึกของเขาก่อน เขานี่แหละจะเป็นคนตัดสินพวกมันเอง “เธอกับครอบครัวต้องชดใช้!” ----------------------05 เธอกับครอบครัวต้องชดใช้!“จอดให้ฉันลงเดี๋ยวนะ!”“ฉันจอดแน่ ถ้าถึงที่หมาย” แต่แทนที่อคิราห์จะจอด กลับเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนปรางปรีญาแทบนั่งไม่ติด เอาแต่หลับตาปี๋ “ทำไม กลัวหรอ”“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้คุณขับรถเร็ว”“แล้วยังไง มันเป็นอดีตไปแล้ว ฉันไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกยังไง ในเมื่อเธอกับครอบครัวหักหลังฉันก่อน!” อคิราห์ตวัดตาดุจัดมองอีกฝ่ายด้วยแววตาแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ปรางปรีญากลัวจนน้ำตาเอ่อคลอและกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูทั้งๆที่รถกำลังแล่นด้วยความเร็วสูง ทำให้อคิราห์รีบหักพวงมาลัยจอดข้างทางกะทันหันแล้วเอื้อมมือไปกระชากต้นแขนเล็กเข้ามาหาตัวจนใบหน้าเนียนสวยทิ่มกับแผงหน้าอก“ทำบ้าอะไรของเธอ!!”“ฉันบอกให้คุณจอด ฉันไม่อยากไปกับคุณ”“อยากตายนักใช่ไหม ห้ะ!” อคิราห์ตะคอกเสียงดังลั่น พร้อมกับใช้มือตะปบเข้าที่ปลายคางมน ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “ถ้าเธออยากตายนัก ฉันจะทำให้เธอได้ตายอย่างสมใจ”“ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้!”“ของมันเคยๆกันแล้วจะอายทำไม”“แต่เรายังไม่เคยมีอะไรกัน!” ปรางปรีญารวบรวมแรงทั้งหมดปัดมือของเขาออก รีบพาต
04 เธอต้องไปตกลงกับฉันและเมื่อกลับเข้ามาในงานอีกครั้งปรางปรีญาถึงกับเข่าอ่อน เพราะบนโต๊ะไม่ได้มีแค่ปรเมศแต่มีผู้ชายที่เพิ่งดูถูกเธอที่หน้าห้องน้ำนั่งร่วมโต๊ะด้วย ส่วนข้างกายของเขาก็คือดาราสาวดาวรุ่งพุ่งแรงริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกประหม่า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะ“นั่นไง พนักงานของกูมาพอดี” ปรเมศที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าปรางปรีญากับอคิราห์เคยคบกัน รีบแนะนำพนักงานให้เพื่อนสนิทรู้จัก “นี่คุณปรางปรีญา พนักงานปรึกษาด้านอสังหาริมทรัพย์ในบริษัทของกู คุณปรางครับ....นี่คือคุณอคิราห์เพื่อนสนิทของผมเอง”“สะ…สวัสดีค่ะคุณ…เอ่อ….อคิราห์” ปรางปรีญายกมือไหว้โดยไม่สบตาอีกฝ่าย แค่การกลับมาเจอกันก็แย่มากพอแล้ว นี่ยังต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับเขาอีก “สวัสดีครับ….คุณปรางปรีญา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ริมฝีปากร้ายกระตุกยิ้ม อดไม่ได้ที่จะแอบลอบมองพิจราณาเรือนร่างบอบบางซึ่งอยู่ในชุดเดรสสีครีม ถึงจะเป็นชุดมือสองจากตลาดนัด แต่ก็ส่งให้ปรางปรีญาดูโดดเด่นกว่าแพรขวัญซึ่งเป็นดาราระดับแถวหน้าด้วยซ้ำ “เช่นกันค่ะ” เธอพยายามไม่มองฝ่าย แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าสายตาคมคู่นั้นเอาแต่จ้องมอง“ส่วนนี่คุ
03 ไม่ยังไม่จบ...แต่มันเพิ่งเริ่มปรางปรีญารีบขยับร่างออกห่าง พร้อมกับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อเอาตัวออกไปให้ไกลจากร่างผู้ชายใจร้ายคนนี้ ผู้ชายที่ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆจนยับเยิน จนกลายเป็นคนกลัวความรักไปเลยทันที เพียงเพราะคำว่าพ่อของเธอแอบยักยอกเงิน น้าสาวของเธอแอบเป็นบ้านเล็กของคุณลุง ทำให้เขาตัดสัมพันธ์กับเธออย่างเลือดเย็นทั้งๆที่ตอนนั้นแม่ของเธอเพิ่งเสีย เป็นช่วงที่เธออ่อนแอและต้องการเขามากที่สุด...แต่สุดท้ายคำว่ารักก็ไม่สามารถรั้งผู้ชายคนนี้ไว้ได้“นี่คงเป็นวิธีการอ่อยเหยื่อของเธอสินะ” ริมฝีปากหยักเปล่งเสียงเย็นเฉียบพรางกวาดตามองพิจารณาเรือนร่างบอบบางอันแสนคุ้นเคยที่เขาเคยกอดมานับครั้งไม่ถ้วนนานแล้วที่เขาไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้ เธอแทบไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลยเพียงแต่ใบหน้าที่เคยมีแก้มป่องๆนั้นดูเรียวขึ้น ปรางปรีญาสวยกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำ ต่อให้เธอจะสวยหมดจดแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันลืมสิ่งที่เธอกับครอบครัวทำลงไป หลอกให้เขารัก หลอกให้เขาหลง สุดท้ายก็แว้งมากัด และเขาจะไม่มีวันหลงกลผู้หญิงหน้าซื่อใจทรามคนนี้อีกแล้ว“วิธีแบบนี้ใช้มากี่คนแล้วล่ะ” ดวงตากลมโตคู่นั้นตวัดขึ้นมองทัน
02 หวนกลับมาเจอกัน'อคิราห์' หรือ โซ่ ที่เพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้เพียงสองอาทิตย์ ได้เดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกับเพื่อนสนิททั้งสองคน เขากับปรเมศเคยเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนไฮสคูลด้วยกันจนกระทั่งเขาย้ายกลับมาอยู่เมืองไทย แต่ก็ยังติดต่อกับปรเมศตลอด แต่เมื่อสามปีที่แล้วปรเมศประกาศคบกับศรุตาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนเหมือนกัน เขาเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจู่ๆเพื่อนทั้งสองจะมาลงเอยกันได้ส่วนข้างกายของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ดูโดดเด่นสะดุดตาคนในงานก็คือดาราสาวดาวรุ่งพุ่งแรงที่กำลังมีกระแสอยู่ในขณะนี้ ‘แพรขวัญ’ ใช้มือโอบท่อนแขนล่ำอย่างแนบชิดแสดงความเป็นเจ้าของ และเป็นที่น่าตกอกตกใจเป็นอย่างมากเพราะอคิราห์ที่ขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงกล้าพาแพรขวัญมาเปิดตัวในงาน เจ้าหล่อนยิ้มหน้าระรื่น โบกมือทักทายแขกในงานตามประสาคนเป็นดารา ส่วนอคิราห์นั้นมีสีหน้านิ่งเรียบไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร เพราะไม่ได้เต็มใจให้แพรขวัญมาด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้วผู้ชายอย่างเขาเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่นและไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธได้ลง ด้วยความเพรียบพร้อมทั้งหน้าตาและชาติตระกูลทำให้เขากลายเป็นที่หมายปองของสาวๆที่ใครๆต่างก็
01 จะลบอดีตต้องทำยังไง?‘พี่สัญญานะว่าถ้าปรางเรียนจบเมื่อไหร่ พี่จะขอปรางแต่งงานทันที’ จบประโยคมือใหญ่ค่อยๆรูดแหวนเพชรลงที่นิ้วนางข้างซ้าย ถือว่าเป็นการหมั้นหมายเอาไว้ก่อน หญิงสาวค่อยๆเผยอหน้าขึ้น ยิ้มรับด้วยความตื้นตันจนน้ำตาเอ่อคลอดวงตากลมโตสุกใส ก่อนที่เธอจะวาดแขนโอบกอดร่างหนาของชายที่รักหมดหัวใจแต่….พรึ้บบ!!!“ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอ” ร่างเล็กสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นเต็มใบหน้า แต่ที่หนักกว่านั้นก็คือ…ทุกครั้งที่ฝันถึงอดีตรักอันแสนเจ็บปวด น้ำตามักจะไหลออกมาไม่รู้ตัวราวกับว่าเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งๆที่ผ่านมานานถึง 5 ปีแล้ว “คนใจร้าย….” เธอยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วก้มมองแหวนวงนั้นที่นิ้วนางข้างซ้าย แหวนวงนี้ที่ผู้ชายคนนั้นเป็นคนสวมให้ ซ้ำยังพร่ำบอกคำว่ารักทุกวัน ทำให้เธอหลงรักจนหมดหัวใจแล้วก็ทิ้งไปอย่างไม่ใยดีแต่เธอก็ยังสวมแหวนวงนี้อยู่แม้ว่าจะเลิกกันไปแล้วก็ตาม ร่างเล็กค่อยๆเอนหลังนอนราบบนที่นอน ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาทางหางตา ดวงตากลมโตว่างเปล่าคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความเศร้าและความเสียใจ เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เธอไม่กล้าเปิดใจให้ใค







