EP 7 - ถ้ายังดื้อ ฉันจะจูบเธอ

เขาไม่พูดอะไรเพิ่ม แต่มือกลับเอื้อมมาคว้าแขนเธอแล้วออกแรงลากทันที

“อ๊ะ! ปล่อยนะคะ!” ริรินพยายามรั้งตัวเองไว้สุดแรง

“ตามมาเงียบ ๆ หน่อย” เขาบอกเสียงห้วน แล้วออกแรงดึงเธอให้เดินตาม แต่เธอยื้อสุดชีวิต

“ปล่อยนะพี่ราม! พี่จะพาฉันไปไหน!?” เธอตะโกนถาม ขณะที่ร่างสูงยังคงลากเธอไปอย่างเงียบ ๆ

สุดท้ายเธอหมดความอดทน ยกกระเป๋าเสื้อผ้าฟาดใส่แผ่นหลังเขาเต็มแรง

“ริริน!” รามหันมาถลึงตาใส่ด้วยความโมโห เธอกระชากข้อมือกลับแล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้

“พี่เป็นบ้าอะไร! ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”

“…”

“ถ้ายังมาลากฉันตามใจอีก ฉันจะตะโกนให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย!”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ รามเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ ราวกับพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุ

ริรินเห็นว่าเขานิ่งไป จึงรีบหันหลังจะเดินหนี

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามสองก้าว

หมับ!

“กรี๊ด!! ไอบ้า! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ!!” เธอกรีดร้องลั่น เมื่อถูกเขาอุ้มพาดบ่าแบบไม่ให้ตั้งตัว

“พี่ราม ปล่อยฉันนะ! ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!” เธอทุบทั้งหลัง ทั้งแขนของเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาไม่แม้แต่จะสะดุ้ง ยังเดินหน้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในที่สุดเขาโยนเธอลงบนเบาะรถอย่างแรง ก่อนจะปิดประตูทันที

“อยู่นิ่ง ๆ ถ้ายังดื้อ ฉันจะจูบเธอตรงนี้จริง ๆ”

เธอชะงักนิ่งทันที มือที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงักกลางอากาศ ดวงตาเบิกกว้าง มองหน้าเขาอย่างเกลียดชังสุดขีด

รามรีบเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วขึ้นรถ ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไปจากมหาวิทยาลัยทันที

“พี่จะพาฉันไปไหน?” ริรินถามเสียงแข็ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แต่รามยังคงนิ่ง... ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่จะหันมามองเธอ

Rrrr

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำลายความเงียบภายในรถที่ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศอึดอัด ริรินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยใบหน้าเปี่ยมความหวัง เมื่อเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ

“พี่เจมส์!” เธออุทานเบา ๆ อย่างดีใจ เตรียมจะกดรับสาย

แต่ยังไม่ทันจะสัมผัสหน้าจอ มือหนาของรามก็คว้ามือถือจากเธอไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดปิดเครื่องหน้าตาเฉย แล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเอง

“พี่ราม!” เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสะบัดอย่างโมโห ดวงตาวาววับด้วยความเกลียดชัง

“พี่เป็นบ้าอะไร ทำไมต้องมาทำกับฉันแบบนี้ด้วย!?” ริรินหันไปตะโกนถาม ดวงหน้าแดงจัดด้วยความโกรธจัด

รามยังคงนิ่ง ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะหันมามอง

บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง จนสุดท้ายเธอก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ น้ำเสียงแผ่วลงอย่างเหนื่อยล้า

“พี่อยากหมั้นกับฉันจริง ๆ เหรอ?”

ไม่มีคำตอบจากเขา มีเพียงความเงียบที่ปะทะกลับมาเท่านั้น

ริรินกลั้นหายใจ กลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอ ความน้อยใจค่อย ๆ เอ่อขึ้นมาในใจทีละนิด เธอก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม รู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตกำลังพังทลาย

“พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ...” เสียงเธอสั่นเครือขึ้น “ทำไม...ทำไมทุกคนถึงชอบบังคับฉันกันนัก”

คำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากโดยไม่ทันคิด เธอเองก็แปลกใจที่น้ำตาเริ่มไหลโดยไม่รู้ตัว

เธอแค่อยากใช้ชีวิตกับผู้ชายที่เธอรัก... ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องยากขนาดนี้?

ภาพของเจมส์ ผู้ชายที่สุภาพ ใจดี ไม่เคยล่วงเกินเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง เขาเป็นคนที่เธอวาดฝันถึงบ้านเล็ก ๆ อบอุ่นกับลูกสองคนและการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย แต่มีความสุข

แล้วอยู่ ๆ ผู้ชายที่ไหนไม่รู้...ก็โผล่มาทำลายทุกอย่างของเธอ

“ฉันก็แค่อยากมีความสุขกับพี่เจมส์...ทำไม ฮึก...” เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างลวก ๆ พยายามกลั้นสะอื้นในลำคอ

ถึงจะไม่มีเงินทองติดตัวออกมาสักบาท เธอก็รู้...ว่าเจมส์จะไม่มีวันดูถูกเธอเด็ดขาด

ทันใดนั้น...

“เธอน่ะ...” รามพูดขึ้นเบา ๆ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำสบเข้ากับแววตาของเขา

สายตาคมคู่นั้นเปลี่ยนไป... มันไม่ได้วาวโรจน์แบบเมื่อครู่

แต่มันกลับมีแววเศร้าลึก ๆ ซ่อนอยู่ข้างใน

ริรินรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าสู่อารมณ์บางอย่างที่เขาไม่เคยเปิดเผย... เขาเศร้า?

เศร้าทำไม?

หรือว่า...เขาเริ่มสงสารเธอ? หรือเห็นใจ?

หรือว่า...เขาจะยอมถอยจากเรื่องหมั้น?

ความหวังเล็ก ๆ ผุดขึ้นในใจเธอทันที ดวงตาที่เมื่อครู่ยังหม่นหมองกลับมีแสงบางเบาเจืออยู่ในนั้น

“ไม่มีอะไร” เขาพูดเบา ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเหมือนไม่อยากให้เธอเห็นความรู้สึกในแววตา

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางถอนหายใจเงียบ ๆ

เขามีบางอย่างจะพูดแน่ ๆ แต่เลือกจะไม่พูดออกมา... ไม่เป็นไร อย่างน้อยเธอก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้ไร้หัวใจไปเสียทีเดียว

อีกนิด...แค่ทำตัวให้น่าสงสารกว่านี้อีกนิด...บางทีเขาอาจจะยอมยกเลิกการหมั้นเองก็ได้

เธอหลุบตาลงแนบกับอก แล้วหลับตาลงเบา ๆ

สาธุ...ขอให้สิ่งที่คิดเป็นจริงด้วยเถอะ เพี้ยง...

...

R A M | คอนโด

“เข้าไป” รามพูดสั้น ๆ พลางชี้ไปยังประตูห้องคอนโด

ดวงตาของริรินวาววับด้วยความไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร เขาตามเข้ามาและล็อกประตูห้องทันที

“ล็อกประตูทำไมคะ!” เธอหันขวับมาถามเสียงแข็ง ท่าทางระแวงจัดจนต้องยกแขนกอดตัวเอง ร่างบางดูชัดเจนว่าไม่ไว้ใจเขาแม้แต่น้อย

แต่เหตุผลที่ล็อกก็เพราะกลัวเธอจะโวยวายแล้วหนีไปมากกว่า แรงก็เยอะ ปากก็จัด จะให้ปล่อยง่าย ๆ ได้ยังไง

“เธอต้องอยู่กับพี่ที่นี่” รามเอ่ยเสียงนิ่ง “ไอ้เจมส์น่ะ มันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอก”

แน่นอน...คำพูดนั้นไม่ได้เข้าหูเธอเลย

“พี่จะไปรู้อะไร! พี่เจมส์ทั้งสุภาพ อ่อนโยน ให้เกียรติผู้หญิง! ไม่เหมือนบางคนที่ชอบลวนลามคนอื่นไปทั่ว!”

รามมองร่างเล็กที่เริ่มระเบิดอารมณ์พลางถอนหายใจยาว ปากเล็ก ๆ นั่นพ่นคำด่าทอไม่หยุด ความจริงคือเขาไม่เคยเจอใครพูดมากได้เท่าเธอมาก่อนเลยในชีวิต

“โลกสวยชะมัด...” เขาพึมพำเสียงต่ำ

รามรู้ดีว่าเจมส์เป็นคนยังไง แต่น่าแปลกที่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่เคยสงสัยอะไรเลย ทั้งที่มันก็มีข่าวฉาวอยู่เต็มไปหมด ล่าสุดเขาเพิ่งได้ยินมาว่ารถคันใหม่ของเจมส์เธอเองที่เป็นคนซื้อให้

สมเพชชะมัด...