EP 6 - หรือคิดจะหนี

หลังวางสาย เธอเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยอารมณ์ดีขึ้นทันตา พ่อกับแม่กำลังคุยกับครอบครัวของรามอย่างสนุกสนาน เธอจึงเริ่มตักอาหารขึ้นมากินบ้าง หลังจากที่ก่อนหน้านี้กินไม่ลงแม้แต่คำเดียว

แต่แล้วสายตานิ่ง ๆ จากฝั่งตรงข้ามก็มองจ้องมาที่เธออีกครั้ง

ริรินถลึงตาใส่เขา พร้อมกระซิบแบบไร้เสียง

“มองอะไร”

รามยังคงยิ้มมุมปากน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่แคร์

“ไว้เจอกันที่มหา’ ลัยนะครับ น้องริริน”

“ใครอยากเจอ”

“ริริน!” เสียงดุจากพ่อทำเอาเธอเงียบปากแทบไม่ทัน

เธอแทบอยากฟ้องว่ารามเคยทำอะไรกับเธอไว้บ้าง แต่ก็ติดตรงที่...ตัวเธอก็แอบไปผับเหมือนกัน ถ้าพ่อแม่รู้คงงานเข้าไปกันใหญ่

“ฮ่า ๆ ไว้เจอกันนะ” เสียงหัวเราะของรามดังขึ้น ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเข้ามาโยกหัวเธอเบา ๆ อย่างหยอกล้อ

ไอ้บ้านี่!

“ริริน บอกลาพี่รามเขาหน่อยสิลูก” เสียงแม่เตือนเบา ๆ พร้อมสายตาดุจากพ่ออีกคู่หนึ่ง เธอจึงรีบหันไปยิ้มอย่างเสียไม่ได้

“กลับดี ๆ ค่ะ...พี่ราม คุณลุง”

รามยกยิ้มมุมปากส่งกลับมาแบบกวน ๆ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ ริรินรีบก้าวขึ้นห้องทันทีที่ถึงบ้าน ไม่แม้แต่จะฟังเสียงพ่อบ่นเรื่องพฤติกรรมของเธอในวันนี้

เธออยากเจอเจมส์ให้เร็วที่สุดแล้วตอนนี้...

....

อีกด้านหนึ่งของเจมส์

“โธ่เว้ย!”

เสียงสบถดังลั่นไปทั่วห้องพักในคอนโดหรู เจมส์ยืนตัวเกร็ง ดวงตาวาววับด้วยความเดือดดาล หลังเพิ่งวางสายจากริรินไปเมื่อครู่

“เป็นอะไรคะเจมส์?” เพียว ซึ่งกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง เด้งตัวขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ เธอห่มผ้าเพียงแค่ผืนบางรอบตัว รีบเดินเข้ามาหาเขาด้วยความเป็นห่วง

เจมส์กำหมัดแน่น ขากรรไกรขบกันอย่างกรุ่นโกรธ ใครหน้าไหนมันกล้าดียังไงถึงคิดจะมาแย่งของของเขา?

"อย่าให้รู้ว่าใครนะ...กูไม่ปล่อยแน่!" เขาคำรามในใจ ดวงตาฉายแววอาฆาตชัดเจน

“เจมส์?” เพียวเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน

“ไม่มีอะไร” เขาตอบสั้น ๆ อย่างไม่เต็มใจ พร้อมเบือนหน้าหนีอย่างหงุดหงิด

ในหัวเขาตอนนี้กำลังคุกรุ่นไปด้วยแผนการ ริริน…เด็กผู้หญิงที่เขาบอกทุกคนว่า “รัก” ทั้งที่ความจริงแล้ว เธอคือเครื่องมือสู่เป้าหมาย

เขาตั้งใจจะเก็บความบริสุทธิ์ของเธอไว้เป็นไม้ตาย เพื่อเอาชนะใจพ่อแม่ของเธอให้ได้ แต่ในเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป เขาก็ต้องเปลี่ยนแผนเช่นกัน

เขาต้องได้เธอเป็นของเขาให้เร็วที่สุด

และเมื่อเธอไม่เหลือสิ่งนั้นอีกต่อไป การหมั้นก็จะกลายเป็นเรื่องที่ “จำเป็น” ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ถึงพ่อแม่ของเธอจะรังเกียจเขาแค่ไหน...แล้วไง? หากริรินยังคงรักและเชื่อฟังเขา ท้ายที่สุดมรดกทุกอย่างก็ยังคงอยู่ในกำมือของเธอ และเขาจะอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอ

เงินจากพ่อแม่เธอ จะไหลมาอย่างเลี่ยงไม่ได้…แม้จะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม

“ไม่เอาน่าเจมส์ อย่าคิดมากเลยน้า~” เสียงเพียวแว่วมาเบา ๆ ก่อนที่เธอจะสวมกอดเอวเขาแน่นจากด้านหลัง “เรามาสนุกกันดีกว่า เพิ่งรอบเดียวเองนะคะ…”

เจมส์หันไปมองเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเย็นชา... เพียวตรงสเปกเขาไปหมด ทั้งหน้าตา ทั้งรูปร่าง และโดยเฉพาะนิสัยยอมตามทุกอย่าง

"ก็ได้…แต่คราวนี้ ให้เพียวขึ้นเองนะ"

“ได้เลยค่ะ…เพื่อเจมส์ เพียวทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว~” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวน

เธอเริ่มปลดผ้าห่มออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลง แนบริมฝีปากลงบนผิวหน้าท้องของเขา ไล่ไล้ลงไปช้า ๆ  อนจะไล่ลงไปยังท่อนเอ็นแล้วจับมันเข้าปากเธอทันทีอย่างชำนาญ

เจมส์ปล่อยให้ตัวเองเอนหลังพิงผนัง ปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปตามแรงปรารถนา

ในหัวเขากลับไม่ได้มีภาพของเพียวอยู่เลย...

มีเพียงใบหน้าของริริน...หญิงสาวที่เขา “ต้องได้” ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

...

มหาวิทยาลัย 

“วันนี้มหา’ ลัยมีกิจกรรมเหรอครับ คุณหนู?”

เสียงของลุงหมาย คนขับรถประจำบ้านดังขึ้นผ่านกระจกหน้ารถ สายตาเขาสบตาเธอผ่านกระจกหลังอย่างสุภาพ

“คะ?” ริรินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบเรียกสติกลับมา

“ปกติวันนี้คุณหนูไม่มีเรียนนี่ครับ”

“ฮ่า ๆ ใช่ค่ะ...พอดีวันนี้มีกิจกรรมเลยต้องมา” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน พร้อมหลุบตามองกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่วางอยู่ข้างตัว

เธอเตรียมเสื้อผ้ามาเพียงไม่กี่ชุด เพราะไม่อยากให้ใครสงสัย อีกอย่างโชคดีที่เมื่อลงมาข้างล่าง พ่อกับแม่ก็ออกไปทำงานแล้ว เลยถือโอกาส “หนี” ออกมาได้โดยไม่มีใครทันสังเกต

“ขอบคุณนะคะลุงหมาย” ริรินกล่าวพลางยิ้มให้ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร็ว

เธอมุ่งหน้าไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่เจมส์เรียนอยู่ โดยไม่รีรอ วันนี้เธอไม่มีเรียน ส่วนเจมส์มีเรียนแค่ช่วงเช้า เขาเลยบอกให้เธอมารอเลยตั้งแต่เช้า กลัวว่าเธอจะออกจากบ้านลำบากหากไม่มีข้ออ้างมาเรียน

แต่แล้ว

“อ๊ะ!” เธอสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันมาเจอร่างสูงในชุดนักศึกษาพร้อมเสื้อช็อปคณะ ยืนจ้องเธออยู่อย่างเงียบ ๆ

พี่ราม!?

“คงไม่ได้เดินมาหาฉันหรอกใช่มั้ย...” ริรินพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบเบี่ยงตัวเดินไปอีกทาง

แต่ไม่ทันไร เขาก็เดินตามมาทันที

“จะไปไหน” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นข้างหลัง

“เฮือก!” ริรินสะดุ้งสุดตัว แม้จะพยายามแอบซ่อนอยู่ แต่เขากลับหาเธอเจอจนได้ เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับราม พร้อมยกยิ้มแห้ง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมซ่อนกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ด้านหลัง

“สวัสดีค่ะ พี่ราม ^^”

“หึ” รามหัวเราะในลำคอทันที สายตาคมของเขาเลื่อนต่ำลงไปยังด้านหลังที่เธอพยายามปิดบัง

“คิดจะหนี?” เขาถามเสียงเรียบ

“นะ...หนีอะไรกันคะ พี่พูดเรื่องอะไร...” เสียงของเธอเริ่มสั่น มือที่ถือกระเป๋าเริ่มสั่นน้อย ๆ ด้วยความประหม่า

เมื่อไรเจมส์จะมาถึงสักที... เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้กับเขาแม้แต่วินาทีเดียว

รามถอนหายใจพลางมองบนอย่างเหนื่อยใจ ดวงตาคมฉายแววไม่สบอารมณ์