บทที่ 1 : การกลับมากับจูบปริศนา

สายตาคมกริบราวกับมีดผ่าตัดของคุณหมอกำลังมองผ่านกระจกจากห้องวีไอพีชั้นสองของอาคารที่ถูกตกแต่งเป็นแหล่งความบันเทิงยามค่ำคืนให้กับกลุ่มคนวัยทำงาน เมื่อมองตามสายตานั้นลงไป ก็พบว่าเป้าหมายที่สายตาคู่นี้กำลังจดจ้องอยู่คือ กลุ่มคนที่นั่งโต๊ะมุม ฝั่งปีกขวาของร้านเป็นหนุ่มสาวชาวออฟฟิศกำลังนั่งกิน ดื่ม พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“เห็นมองอยู่นานสองนานแล้ว นายสนใจคนไหนล่ะเจฟฟ์ เดี๋ยวเราไปดีลให้ โต๊ะนี้ขาประจำของร้านเรารู้จักดี”

“ศรุต” หนุ่มเพลย์บอยเจ้าของสถานที่ ใช้ไหล่มาแตะกระทบกับไหล่ของ “เจฟฟ์ หรือ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล” เบาๆ พร้อมทั้งยื่นแก้วไปขอชนด้วย

“เอ๊ะ.. เดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนมากินวิสกี้แล้วหรือ เห็นตอนอยู่ที่อเมริกาตอนนั้นกินแต่เบียร์”

“หึ มันก็มีเปลี่ยนกันบ้างสิ กินแต่แบบเดิมก็จำเจแย่”

“เหมือนผู้หญิงด้วยปะล่ะ เดี๋ยวนี้นายยังเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นเหมือนก่อนหรือเปล่า”

“อันนี้นายพูดถึงตัวเองหรือพูดถึงใคร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ชายหนุ่มทั้งคู่ยื่นแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันมาชนกันแล้วยกขึ้นจิบแล้วศรุตก็ถามถึงที่มาที่ไปของเจฟฟ์

“เอ่อ.. นี่ นายมาไทยครั้งนี้จะแค่มาเที่ยวหรือมาอยู่ยาว”

“ก็คิดว่าจะย้ายมาประจำสาขาที่เมืองไทยเลย”

“แล้วที่สำนักงานใหญ่ที่อเมริกาล่ะ”

            “ไม่ต้องห่วงที่นั่นหรอก ทีมงานคุณย่าท่านมีเยอะ แล้วเราก็อยากจะมาบุกตลาดอิเล็กทรอนิกส์ในไทยด้วย จะทำให้ที่นี่เป็นฮับของโซนเอเชีย”

“อืม.. สุดยอดเลยเพื่อน นี่เรากำลังกระทบไหล่ว่าที่ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทผู้ผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ชื่อดังที่มีสาขาอยู่มากมายทั่วโลกหรือนี่”

“นายก็ยกยอเกินไปศรุต ว่าแต่นานเถอะ เห็นตอนที่กำลังจะจบโทนายเคยบอกว่าจะที่บ้านจะให้มาดูแลกิจการอสังหาริมทรัพย์ไม่ใช่หรือ และเป็นมาอย่างไรถึงมาเปิดร้านเหล้าได้ล่ะ”

“ก็แค่บอกแม่ว่าถ้าไม่ให้เปิดร้านเหล้าก็จะไม่กลับไทย ก็แค่นี้เองไม่มีอะไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากันอยู่สายตาของเจฟฟ์ยังคงจดจ้องที่เป้าหมายเดิมคือโต๊ะมุมห้องนั้น โดยเฉพาะผู้หญิงร่างเล็กผิวขาว ผมยาวหน้าตาสะสวย ข้างกายมีผู้ชายผิวขาวตี๋คอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง มีหลายครั้งที่เจฟฟ์เผลอกัดฟันดังกร๊อด

“ดูเหมือนนายจะสนใจคุณแป้งใช่ไหม ผู้หญิงตัวเล็ก ผมยาว ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวคนนั้น”

ศรุตเดาจากสายตาเพื่อนรักที่เหมือนเสือกำลังจ้องมองเหยื่อ ชื่อของหญิงที่หลุดจากปากของศรุตออกมายิ่งตอกย้ำเขาเข้าไปอีก

“นายรู้จักเขาด้วยหรือ”

“อืม พอดีเพื่อนเขาเคยมาเป็นออแกไนท์เซอร์ให้เรา แล้วเขาก็พากันมากินที่นี่เราเลยได้โอกาสทำความรู้จัก เห็นแบบนี้นะจีบยากชะมัด”

“เขาคงมีแฟนแล้วมั้ง เห็นมีคนคอยนั่งเอาใจอยู่ไม่ห่างเลย”

“ช่างสังเกตจริงนะ เฮ้ย.. ถ้าจำไม่ผิดคุณแป้งและเพื่อนๆ โต๊ะนี้เขาน่าจะทำงานที่บริษัทของนายนะ”

“จริงสิ”

“ไม่ผิดแน่ เขายกแผนกมากินที่ร้านเราออกจะบ่อย”

เจฟฟ์ยกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับหยิบแก้วของตนขึ้นมาจิบอย่างพึงพอใจในคำบอกเล่าของเพื่อนเจ้าสถานบริการแห่งนี้

“เดี๋ยวนายนั่งไปก่อนนะ แขกวีไอพีของร้านมาแล้ว เดี๋ยวเราลงไปรับรองก่อน ถ้านายอยากได้อะไรเพิ่มเรียกเด็กได้เลย”

แล้วศรุตก็ออกจากห้องไป ทิ้งให้เจฟฟ์นั่งจิบน้ำอำพันสีทองกับสายตาที่จดจ้องไปยังเป้าหมาย สักพักเป้าหมายเขาก็ขยับตัวลุกออกจากโต๊ะ ซึ่งเจฟฟ์ก็ขยับตัวตามเช่นกัน

            ที่โต๊ะมุมห้องท่ามกลางแสงสลัวของร้านดัง กลุ่มของเพื่อนร่วมงานสาวออฟฟิศอย่างปวริศา, ปรียาพรและปวีณากำลังนั่งจิบเครื่องดื่ม พูดคุยและโยกย้ายตามเสียงเพลงอย่างสนุกสนาน

            ปรียาพรหรือใบหม่อนสาวออฟฟิศหน้าตาเรียบร้อย พูดน้อยแต่พอมีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือดก็ชวนเพื่อนชนแก้วไม่หยุด

            “เอ้าชนแก้ว แก้วนี้ฉลองให้กับเงินที่เข้ามาแล้วหมดไป ฮ่า ฮ่า หมดแก้วนะทุกคน”

            “อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดเล่นสิ ใบหม่อน เอ้าหมดแก้ว”

            ปวีณาหรือวีณาสาวมั่นประจำออฟฟิศ เปรี้ยวสุด มั่นใจสุด พูดจาตรงไปตรงมา ได้ยินปรียาพรเพื่อนรักพูดแทงใจก็ขำไม่ไหว แล้วหันไปคุยกับปวริศาหรือแป้งเพื่อนรักอีกคน

            “นี่ยายแป้ง เธอจะมาขี้โกงกินครึ่งแก้วไม่ได้นะ หมดแก้วคือหมดแก้ว”

            “โธ่วีณาฉันยังไม่อยากเมาตอนนี้นะ ฉันดื่มไปเยอะแล้ว”

            “กลัวอะไรยายแป้ง เธอเมาก็มีคนดูแล จริงไหมนุ แต่พวกเราสิ ไม่มี ไม่มีเลยจริงๆ เจ้าค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

            “วิษณุ” หนุ่มหนึ่งเดียวในโต๊ะ ได้แต่ยิ้มรับ ใช่เขาตามจีบ “ปวริศา” เพื่อนร่วมงานมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่วี่แววว่าเจ้าหล่อนจะใจอ่อนสนใจเขา ถึงแม้ว่าปวริศาจะยังไม่รับรักเขา แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการว่ารังเกียจหรือตีตัวออกห่างจากเขา แค่นี้วิษณุก็คิดว่าดีมากแล้ว เขาเชื่อว่าน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนฉันใด สักวันหนึ่งเขาน่าจะได้เลื่อนตำแหน่งจากเพื่อนร่วมงานเป็นคนรู้ใจได้ฉันนั้น

            “แป้งจะไปไหนครับ นุไปเป็นเพื่อนไหม”

            วิษณุลุกขึ้นขยับตัวเข้าไปใกล้ หมายจะช่วยประคองปวริศาที่กำลังลุกขึ้นแล้วยืนเซไปนิด แต่ปวริศาก็เบี่ยงตัวหลบ แล้วยิ้มให้

            “ไม่เป็นไรจ้า แป้งไหว แป้งจะไปห้องน้ำ ตรงนี้เอง แล้วจะโทรบอกแม่ด้วย”

            “ให้ใบหม่อนหรือวีณาไปเป็นเพื่อนไหมแป้ง”

            “ไม่ต้องหรอกจ้ะ ห้องน้ำอยู่ตรงนี้เอง นุนั่งต่อเถอะ”

            ปวริศาโบกมือให้ แล้วพยายามประคองร่างให้เดินให้ตรงทาง ไม่ให้เซเพื่อที่เพื่อนร่วมโต๊ะจะได้ไม่เป็นห่วง

ปวริศาเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการภารกิจของตนเองเสร็จก็เดินออกมา เพียงแค่ก้าวพ้นประตูห้องน้ำมาได้นิดเดียวก็มีมือปริศนามาคว้าที่เอวบางแล้วดึงตัวของเธอเข้าไปที่มุมมืดอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ปวริศาไม่ทันได้ระวังตัว ประกอบกับแอลกอฮอล์ที่พลุ่งพล่านในกระแสเลือดทำให้ปวริศาเสียหลักถลาตามแรงดึงไปในมุมมืดนั้น

            เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นรวดเร็วมาก ริมฝีปากของปวริศาถูกใครบางคนทาบทับลงมาสัมผัส แล้วบดจูบอย่างหื่นกระหาย เธอพยายามจะขัดขืนถอยหนีแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกคนคนนั้นกอดรัดแน่นมากขึ้น พอจะอ้าปากร้องก็เป็นการเปิดช่องทางให้เขาคนนั้นรุกล้ำเข้าไปตักตวงความหวานภายใน จากการจูบที่ดูดดื่มรุนแรงก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นการละเลียดชิมป้อนความหวานให้แก่กัน จนปวริศาเผลอใจโอนอ่อนไปตามรสสัมผัสของอีกคนที่มอบให้ มันคุ้นจังการจูบแบบนี้ รสจูบที่แสนคิดถึง รสจูบที่เธอถวิลหา มือหนาลูบไล้สะโพกกลมกลึงที่ผายได้รูป ส่วนกลางกายของทั้งสองถูกผลักดันให้มาสัมผัสกันมีเพียงเนื้อผ้าของกระโปรงและกางเกงบางๆ กั้นกลางระหว่างกันอยู่ สร้างความวาบหวามใจให้แก่สาวโสดวัยยี่สิบแปดได้ไม่น้อย

            แต่ก่อนที่สติของปวริศาจะหลุดไปมากกว่านี้ เธอรวบรวมแรงทั้งหมดผลักไปที่อกเขาแล้วดึงตัวเองออกมา แล้วแว้ดเสียงใส่

            “คุณเป็นใครเนี่ย โรคจิตหรือเปล่ามาจูบฉันทำไม”

            แล้วปวริศาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเสี้ยวใบหน้าของคนที่ขโมยจูบเธอชัดชัด เหมือนมาก เหมือนมากจริงๆ จนเธอเผลอพูดชื่อใครบางคนที่หายไปจากชีวิตเธอร่วมเกือบสิบปี

            “เจย์เดน..”

            ชายปริศนาคนนั้นหันหลังกลับแล้วเดินหนีออกไปท่ามกลางความมืดและฝูงชนอย่างรวดเร็ว

            ปวริศาเอามือลูบที่ริมฝีปากตนเอง บ่นพรึมพรำพร้อมส่ายหัวไปมา

            “ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้ .. ไม่ใช่เขาหรอก ไม่ใช่เจย์เดน แต่ทำไมเขาดูเหมือนเจย์เดนจังเลย หรือว่าฉันเมาจนตาลายไปหมดแล้วนี่”

            แล้วปวริศาก็คิดไปถึงคำพูดของ “กีต้า” เพื่อนรักของเธอ ที่เคยบอกเธอว่า ‘แป้งเธอนะ มองเห็นใครที่ออกแนวลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ก็เหมารวมว่าเป็นเจย์เดนอดีตแฟนเด็กของเธอไปหมด’ ก็คงจะจริงตามที่กีต้าพูดละมั้ง

            “เฮ้อ”

            เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ โดยระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับไปที่โต๊ะนั้น เธอก็พยายามสอดส่ายสายตามองหาชายปริศนาลึกลับเมื่อครู่ ที่จู่จู่ก็มาขโมยจูบเธอ มองหาเท่าไร ก็หาไม่เจอ

พอไปถึงเพื่อนสาวที่โต๊ะก็โวยวายใส่เธอเป็นการใหญ่

“นี่ยายแป้งกว่าจะกลับมาได้ ฉันนึกว่าเธอโดนผู้ชายที่ไหนหิ้วไปซั่มเสียแล้ว”

ปวีณาพูดเสียงดัง

“แหมแกที่ห้องน้ำคนมันเยอะ รอต่อคิวนานมาก มันมีอยู่ห้องหนึ่งนะเข้านานมากไม่ยอมออกเสียที สงสัยจะหลับคาห้องน้ำแน่เลย”

แป้งแอบพูดปดไปเล็กน้อย

“เนี่ยแป้งรู้ไหม ว่ามีคนนั่งโต๊ะแทบไม่ติดเลย ชะเง้อคอมองตลอด แล้วก็จะให้เราไปดูแป้งอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะห่วงกันไปไหน”

ปรียาพรพูดเสริมขึ้นมาแล้วหันหน้าไปพยักพเยิดกับวิษณุ เชิงว่า ‘ฉันช่วยทำคะแนนให้เธอแล้วนะ’ แทบทุกคนในที่ทำงานต่างก็ลุ้นก็เชียร์ให้ทั้งคู่เป็นแฟน เพราะดูแล้วคู่นี้เหมาะสมกันดี

วิษณุทำหน้าเขินอาย

“ก็แป้งไปนานนี่นา นุก็ต้องเป็นห่วงสิ เอ.. แป้งมองหาใครอยู่หรือ นุเห็นตั้งแต่แป้งมานั่งที่โต๊ะแล้ว เหมือนจะมองหาใครอยู่ เจอคนรู้จักหรือ”

ปวริศาหันมายิ้มหวานให้ เมื่อถูกจับได้แล้วก็แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

“ก็มองไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”

ในขณะที่ทุกคนกำลังดื่ม พูดคุยและรื่นรมย์ไปกับบรรยากาศรอบตัว ปวริศาก็ช็อตฟีลพูดโพร่งขึ้นมา

“ดึกแล้ว แป้งว่าเรากลับกันเถอะ”

“อะไรกันยายแป้งนี่พึ่งจะสี่ทุ่มเองดึกตรงไหน เอาอะไรมาดึกคะสาว”

ปวีณาเถียงขึ้นทันควัน

“ลืมไปว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าพาแม่ไปตลาดและช่วยแม่ทำกับข้าวไปทำบุญนะสิ”

ปวริศาพูดปดไป แท้จริงแล้วเธอไม่มีกระจิตกระใจจะอยู่ต่อ เพราะรสจูบแรงสัมผัสจากชายปริศนาที่น่าจะเป็นแค่ “คนคล้ายคลึงกับคนที่เธอเคยคุ้นเคย” ได้ก่อกวนหัวใจเธอไม่หยุดหย่อน

เหมือน เหมือนมากจริงๆ จะเป็นเขาหรือเปล่านะ คิดถึงจัง เสียงจากหัวใจของปวริศาพร่ำบอกอยู่อย่างนี้ ระหว่างที่เดินออกจากร้าน ไม่วายที่เธอยังหันกลับไปมองในร้านอีก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของคนที่กำลังเฝ้ามองผ่านกระจกห้องวีไอพี

‘ฮึ เดี๋ยวเราได้เจอกันพี่แป้ง’