บทที่ 19 : เซฟโซน

            ช่วงนี้ปวริศากับศศิวิมลต้องหามรุ่งหามค่ำลุยงานโปรเจคยักษ์ใหญ่เตรียมยื่นซองประมูลงานใหม่ซึ่งถือว่าเป็นงานที่เป็นความหวังและเติมฝันให้กับบริษัทซึ่งโปรเจคนี้เจฟฟ์ลงมือมาลุยเองกับมือด้วยเหมือนกัน เขาจึงตั้งชื่อเรียกโปรเจคนี้เป็นโค้ดลับโดยให้ชื่อว่า “สตาร์โปรเจค” หรือ “โปรเจคแห่งความหวัง”

             ถ้าสำเร็จได้โปรเจคนี้มาจะทำให้รายได้ของบริษัทเพิ่มขึ้นอีกปีละหลายร้อยล้านเลยทีเดียว และการที่เจฟฟ์ต้องเดินทางมาประจำที่ไทยโปรนี้ก็มีส่วนด้วยเหมือนกัน

            เช้านี้ทั้งสามคนประชุมกันเครียดในห้องทำงานของเจฟฟ์ คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโปรเจคจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวโปรเจคนี้เป็นอันขาด เพราะถือว่าเป็นโปรเจคลับสุดยอด แม้แต่ในทีมของฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศของศศิวิมลเองนอกจากปวริศาแล้วลูกน้องคนอื่นแม้กระทั่งปวีณาหรือปรียาพรก็ไม่สามารถเข้ามารับรู้เรื่องราว รายละเอียดหรือความเป็นไปของโปรเจคได้เลย

            เจฟฟ์มีสีหน้าเคร่งเครียด หยิบถ้วยกาแฟดำขึ้นมาจิบ

“ผมได้ข่าวมาว่ามีคู่แข่งหลายรายเข้าร่วมแข่งเสนอราคายื่นซองบิดงานงานนี้ด้วย มีทั้งคู่แข่งรายใหม่ และรายเดิม”

“บอสมีกังวลในส่วนไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”

ศศิวิมลถามบอสหนุ่มคนรุ่นใหม่ไฟแรงเว่อร์

“งานนี้ถ้าดูจากรายชื่อคู่แข่งของเรา ผมคิดว่าเทคโนโลยี หรือความได้เปรียบเสียเปรียบทางด้านวิศวกรรมนั้นไม่ต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่าใครคิดได้ครบถ้วนกว่ากันเท่านั้น ที่สำคัญน่าจะเป็นราคาถ้าใครเสนอราคาไปดีที่สุดก็น่าจะได้งาน คุณศศิกำชับทีมวิศวกรรมแล้วใช่ไหม ผมกลัวเรื่องข้อมูลรั่วไหลมากเลย”

“ทำไมบอสถึงกังวลเรื่องข้อมูลรั่วไหลละคะ ที่ผ่านมาเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องข้อมูลรั่วเลยนะคะ”

            ศศิวิมลสงสัยในสิ่งที่บอสของตนเองกังวล

“ระวังไว้หน่อยก็ดี พอดีผมได้ข่าวว่ามีอีกบริษัทมาร่วมประมูลด้วย และประวัติเขาไม่ค่อยดี ชอบเล่นวิธีสกปรก”

“บริษัทไหนหรือคะบอส”

ศศิวิมลสนใจมาทันที

“ช่างมันเถอะครับคุณศศิ เดี๋ยวช่วยเตรียมข้อมูลตรงนี้เพิ่มให้ผมหน่อยก็แล้วกันนะครับ”

เจฟฟ์พูดจบก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นยกมาจะจิบ แต่พบกับความว่างเปล่า ปวริศาเห็นดังนั้นจึงอาสาไปชงกาแฟมาให้เพิ่ม

“เดี๋ยวแป้งไปชงกาแฟมาให้บอสเพิ่ม พี่ศศิเอาด้วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบใจมากแป้ง บอสคะศศิจะขอลางานด่วนสักสามวันค่ะ เมื่อเช้าทางบ้านที่ต่างจังหวัดโทรมาว่าญาติเสียค่ะ”

“ได้ครับ ผมเสียใจด้วยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะบอส ในส่วนของงานพี่ศศิจะฝากยายแป้งไว้ค่ะ แต่ถ้าติดตรงไหนโทรได้ตลอดเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ลางานก็คือลางานผมจะไม่รบกวนเวลาของคุณศศิหรอก แต่ถ้ามีเหตุด่วนมากจริงๆ ผมจึงจะขอรบกวนคุณศศินะครับ”

สักพักปวริศาเดินถือถาดเข้ามาบนถาดมีถ้วยกาแฟดำกับจานใส่ผลไม้จัดมาหน้าตาน่ากิน มีสับปะรด แตงโม แอปเปิล และองุ่นไซมัสคัสอย่างละสองสามชิ้นถูกจัดเรียงวางบนจานเล็กๆ มองดูสีสันสดใสชวนให้เข้าไปชิม มาก ปวริศาหยิบทั้งถ้วยกาแฟและจานผลไม้มาวางตรงหน้าเจฟฟ์ เจฟฟ์มองหน้าแล้วสบตายิ้มให้

“ขอบคุณครับคุณแป้ง”

“กาแฟช่วยให้สมองตื่นตัว ส่วนผลไม้เพิ่มความสดชื่นค่ะบอส”

ศศิวิมลมองหน้าลูกน้องที มองหน้าหัวหน้าที แล้วเธอก็ได้กลิ่นอายความหอมหวานแปลกๆ

“เอ่อ.. แป้งพี่ฝากด้วยนะ มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะ เสร็จภารกิจแล้วพี่จะรีบกลับมา”

“ค่ะพี่ศศิ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

            หลังจากคุยงานกันช่วงเช้าเสร็จ แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง ศศิวิมลก็เก็บของกลับต่างจังหวัด ปวริศาก็กลับไปทำงานที่โต๊ะทำงานของหล่อน

ช่วงเวลาเกือบบ่ายสี่โมงเย็น เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะของปวริศาก็ดังขึ้น เธอเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์ขึ้นหัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงโครมคราม

“ค่ะบอส”

“มาหาผมที่ห้องผมหน่อยสิ”

“เอ่อ...”

“ผมจะถามข้อมูลงานโครงการนะครับ”

“ได้ค่ะบอส”

ปวริศาถือแฟ้มเอกสารและโน้ตบุ๊ก เดินไปหยุดที่ป้ายหน้าห้องที่ระบุว่าเป็นห้องของ ‘ท่านรองประธาน’ แล้วแอบยืนสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ อย่างเต็มแรง ... ‘เฮ้อ.. ไม่ชินสักทีนะตัวเรา’ แล้วเคาะประตูห้อง

“ขออนุญาตค่ะบอส”

ปวริศาผลักประตูเดินเข้ามาในห้องเห็นเจฟฟ์ทำสีหน้าเคร่งเครียดแต่พอเขาเห็นปวริศาเดินเข้ามาก็ยิ้ม

“ช่วงที่คุณศศิลาพักร้อน พี่แป้งอาจจะต้องเหนื่อยกับผมหน่อยนะครับ”

“ค่ะบอส”

“ตอนนี้อยู่กันสองคนไม่ต้องเรียกบอสก็ได้”

เจฟฟ์ส่งสายตาหวานเชื่อมให้หญิงสาวแล้วเอามือเท้าคางจ้องมองคนตรงหน้า ใบหน้าที่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มมาบางเบา แก้มที่ปัดด้วยบลัชออนสีชมพูบางๆ ค่อยๆ ขึ้นสีแดงเข้มขึ้นทีละนิด ริมฝีปากบางถูกทาด้วยลิปกลอสสีออกสีชมพูแลดูผิวสุขภาพดีน่าสัมผัส เขามองไปที่เชิ้ตตัวใหญ่ที่ปิดคลุมและปกปิดหน้าอกทรงโตไว้ ดูภายนอกก็คิดว่าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก แต่ที่ไหนได้ซ่อนรูปไม่ใช่น้อย แต่ก็ดีแล้ว เพราะเขาไม่อยากให้ตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มคนไหนอีก

“หยุดมองได้แล้วจะมองอะไรขนาดนั้นคะ”

“ไม่ให้มอง ถ้าอย่างนั้นขอจับได้ไหมคะ”

            “ที่นี่คือที่ทำงานนะ อย่าทำตัวหื่นเรี่ยราดสิ”

“นี่เมียหรือแม่นะ ดุเป็นบ้าเลย”

“ทำงานก่อนค่ะ ไหนบอกว่าด่วน บอกว่ารีบไง”

“ก็รีบอ่ะ งั้นคืนนี้ไปค้างที่คอนโดผมนะ”

“ไม่ค่ะ ถ้าไม่คุยงานจะกลับไปทำงานที่โต๊ะแล้ว”

ปวริศาหมุนตัวทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่เจฟฟ์ก็ขยับตัวอย่างเร็วเข้าซ้อนตัวอยู่ด้านหลังแล้วกอดไว้แน่น แล้วกดจมูกตัวเองไปหอมแก้มนวลหนักๆ

“อุ๊ย.. ปล่อยก่อนเดี๋ยวใครเข้ามาเห็นมันไม่ดี”

“ปกตินอกจากพี่แป้งกับคุณศศิก็ไม่ค่อยมีใครมีธุระถึงต้องมาหาผมในห้องหรอกนะ แต่ถ้ามีคนใครมาเห็นผมก็จะบอกว่าอย่าลืมมางานแต่งผมนะ”

ปวริศาได้ยินก็ถึงกับเขิน และแอบมีความรู้สึกอบอุ่นในใจ ‘หนุ่มน้อยเจย์เดนของเธอมีความชัดเจนเสมอ’ เจฟฟ์เกยคางของตนไว้ที่ไหล่ของหญิงสาวแล้วกระซิบข้างหูเบาๆ

“จบโปรเจคนี้เราไปเที่ยวกันนะ พี่แป้งอยากไปไหนผมพาไปทุกที่เลย หรืออยากไปดูบ้านผมที่อเมริกาไหมครับ”

“พี่ยังไงก็ได้ ถ้ามีตัวป่วนอยู่ที่ไหน พี่ก็อยู่ที่นั่นแหละค่ะ”

“หือ..น่ารัก พี่แป้งย้ายไปอยู่กับผมที่คอนโดนะ ผมไม่อยากอยู่ห่างพี่เลย”

            “ไม่ได้หรอก แม่อยู่บ้านคนเดียวเหงาแย่เลย”

            “งั้นผมไปอยู่บ้านพี่แป้งดีกว่า”

“โอ๊ย.. ไม่ได้”

“โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้จะกอดเมียบ้างไม่ได้หรือไง”

“นี่ก็กอดอยู่นี่ไง ไปทำงานก่อน ถ้าน้องเป็นเด็กดีเดี๋ยวพี่มีรางวัลให้นะคะ”

ปวริศาหันมาดันเจ้าคนตัวหนาออกให้ไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ชายหนุ่มทำท่าทางอิดออดแต่ก็ยอมนั่งเสร็จแล้วเขาก็เอามือตบที่ตักของตนเอง

“น้องหนูมานั่งตักป๋ามา”

ปวริศายืนนิ่งชั่งใจอยู่แต่ก็ทนสายตาอ้อนวอนของชายหนุ่มไม่ได้ก็ยอมลงไปนั่งบนตักชายหนุ่มด้วยท่าทางขัดเขินเอียงอาย ชายหนุ่มนั่งทำงานไปโดยมีแฟนสาวนั่งอยู่บนตัว เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเขาก็วางมือจากเม้าส์แล้วมากอดรัดแฟนสาวแทน เขาเอาใบหน้าของเขาซบไปตรงหน้าอกทรงโตที่นุ่มนิ่มเขานั่งกอดนิ่งจนได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของหญิงสาวเต้นรัวกว่าปกติเขารู้สึกผ่อนคลายมากกับการที่ได้มีแฟนสาวมาอยู่ในอ้อมกอดของตน

“ขออยู่แบบนี้สักพักนะ แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว”

เจฟฟ์หลับตาลงประคองกอดแฟนสาวแล้วซุกใบหน้าของตนเองไว้ที่หน้าอกนุ่ม พลางคิดในใจว่า

“นี่สินะเซฟโซนของผม”