บทที่ 18 : หอมกลิ่นความรัก

เช้าวันจันทร์

            “ฮาโหล.. สวัสดีทุกคน วันนี้ฉันออกเช้าเลยได้แวะซื้อน้ำเต้าหู้หน้าซอยคอนโดมาให้ นี่มีปาท่องโก๋ด้วยนะ”

            ปวีณาเดินเข้าออฟฟิศมาพร้อมกับถุงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ถุงใหญ่ เธอเดินแจกทุกๆคน

            “ขอบใจนะจ๊ะ แม่วีณาผู้มีจิตใจงาม ขอให้ปีนี้ได้เจอผู้หล่อ ผู้รวยแล้วก็มีกล้วยอันใหญ่ๆ ด้วยนะจ๊ะ”

            “กรี๊ดขอบพระคุณค่ะคุณพี่ศศิที่รักและเคารพ ขอให้พี่ศศิได้ พี่ศศิโดนอันใหญ่ๆ และตกคานพร้อมๆ กับน้องนะคะ”

            ออฟฟิศนี้แทบจะไม่มีใครเป็นหัวหน้าลูกน้องกันแล้ว เพราะต่างก็อยู่กันแบบพี่แบบน้อง ยามศศิวิมลอารมณ์ดีก็จะคุยเล่นกับน้องๆ แบบนี้ แต่ถ้าเมื่อไรที่ถึงเวลาต้องตามกันละก็ นางก็ตามจิกยิ่งกว่าไก่อีก แบบนี้ถึงเป็นที่รักของน้องๆ ในทีม

            “อะ.. นี่ของเธอนะยายแป้ง อุ๊ย.. ตายแล้ว นี่เพื่อนตาฝาดไปหรือเปล่านี่ คุณปวริศาแต่งหน้ามาทำงานในรอบหนึ่งปี”

            “อะไรกันวีณา เราก็แต่งมาเหมือนทุกวันนั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษตรงไหนเลย”

            “ไม่ ไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมาก เพราะถ้าเป็นตามปกติเธอจะแค่ทาแป้ง กับลิป ซึ่งบางทีก็ทาแค่ลิปกลอส แต่วันนี้เธอปัดแก้มมาด้วย มีซัมติงอะไรหรือเปล่า บอกเพื่อนหน่อย”

            “ไม่มีอะไร ก็แค่เจอของที่เคยซื้อไว้ ไม่ได้ใช้มันก็จะหมดอายุเสียดายของเปล่าๆ”

            “แต่แป้งแต่งหน้าแล้วสวยหวานมากเลยอ่ะ”

            ปรียาพรเห็นด้วย พี่ศศิวิมลก็เดินมาดูบ้าง

            “เออ.. ถ้าวีณาไม่พูดนี่พี่ก็ไม่ทันได้สังเกตนะ เอ.. หรือว่ามีอะไรดีหรือเปล่า เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอไปเจอเจ้าของดอกไม้ สรุปได้กัน เอ๊ย...ไม่ใช่ตกลงคบกับเขาแล้วหรือ”

            “อุ๊ยไม่ใช่ค่ะพี่ศศิ กับคุณแพทริกอ่ะ ไม่มีอะไรค่ะแป้งไปคุยเรื่องงานจริงๆ”

            “อ้าวกับคุณแพทริกไม่มีอะไร แล้วไปมีอะไรใครที่พวกเราไม่รู้ไหมแป้ง ไม่ใช่อยู่ๆ มาแจกการ์ดแบบนี้พี่ทำใจไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่หาชุดไม่ทัน”

            “ไปกันใหญ่แล้วค่ะพี่ศศิ”

            ระหว่างปวีณาและศศิวิมลกำลังคุยหยอกล้อปวริศาอย่างสนุกสนาน ปรียาพรได้แต่ลอบถอนหายใจทำหน้านิ่งอยู่คนเดียว

            “นี่ยายหม่อนเธอจะไม่ยินดียินร้ายกับเพื่อนหน่อยเหรอ เดี๋ยวนี้ชอบทำตัวนิ่ง เคร่งขรึมจังนะ”

            ปวีณาหันไปถามปรียาพรที่ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่มาร่วมสนุกมาจอยกันเหมือนก่อน

            "ก็รอให้ยายแป้งเปิดตัวก่อนสิจ๊ะได้ยินดีด้วย ไม่ใช่ยินดีตอนนี้เดี๋ยวเกิดผิดคิว ผู้เขาไม่โสดจะหน้าแตกเอานะ”

            “เอ๊ะ นี่ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ยายหม่อน”

            ปวีณาเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของปรียาพรจนปวริศาต้องพูดขึ้นมาบ้างเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

            “ใช่เดี๋ยวถ้าแป้งมีใคร แป้งบอกเองแหละจะไม่รอให้เพื่อนเดาเหนื่อยเลย และก็จะให้เวลาพี่ศศิเตรียมชุดด้วยค่ะ”

            “เฮ้ย.. ยายแป้งพูดแบบนี้ก็แปลว่าเรื่องจริงละสิ”

            “ใจเย็นก่อนจ้า”

            “คุยอะไรกันครับสาวสาว”

            “อุ๊ยสวัสดีค่ะบอส พวกเรากำลังคุยกันว่าวันนี้ยายแป้งแต่งหน้ามาด้วย ไม่รู้ว่ามีอะไรพิเศษหรือเปล่า เนี่ยปล่อยเนื้อปล่อยตัวเป็นป้าอยู่ตั้งนาน ถ้าแต่งหน้าแบบนี้มาทุกวันมีหวังมีแฟนไปนานแล้ว”

            “สรุปคุณแป้งยังไม่มีแฟนจริงๆ หรือครับ”

            เจ้านายหนุ่มถามแล้วยิ้มที่มุมปาก ส่วนพนักงานสาวที่ถูกถามก็ได้แต่เขินก้มหน้าแล้วสะกิดให้เพื่อนหยุดพูดได้แล้ว

            “ยังไม่มีหรอกค่ะบอส วันๆทำแต่งาน จะมีเวลาไปเจอใครที่ไหน มีคนมาจีบก็เล่นตัวทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวขึ้นเลขสามเมื่อไหร่ มีหวังได้เกาะคานอยู่ด้วยกัน แล้วบอสว่ายายแป้งแต่งหน้าแล้วสวยไหมคะ”

            ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าที่เขินเอียงอาย แก้มที่ถูกปัดด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อนตอนนี้แดงขึ้นอย่างชัดเจน เขาตอบพร้อมยิ้มหวานให้ว่า

            “สวยครับ”

            “กรี๊ด.. อิจฉายายแป้งอ่ะ บอสไม่เห็นชมวีณาบ้างเลยค่ะ”

            “คุณวีณาก็สวยน่ารักอยู่แล้วครับ ทีมงานฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศสวยทุกคน เพราะมีแม่ทีมที่สวยและเก่งอย่างคุณศศิเป็นต้นแบบนี่เอง”

            บอสหนุ่มเอ่ยคำหวานชมลูกน้องตัวเองยกทีมแต่ไม่ยอมละสายตาไปจากคนบางคน

            “เอ่อ..คุณแป้งครับ ผมขอกาแฟที่ห้องผมสักแก้วสิครับ”

            ปวริศาเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับดวงตาที่มองมาอยู่แล้ว สายตาคมนั้นจ้องมองเธออย่างจริงจังจนปวริศาวางตัวไม่ถูก ได้แต่พยักหน้ารับ

            “ได้ค่ะบอส”

            พอบอสหนุ่มเดินออกไป ปวีณาก็จ้องมองปวริศาเพื่อนรักของเธอ

            “นี่ยายแป้ง ฉันได้กลิ่นแปลกๆ ฉันรู้สึกว่าสายตาที่บอสมองเธอมันจะหวานเชื่อมไปไม่ไหวแล้วนะ บอกฉันมาดีดีเธอมีของดีอะไร หรือไปมูที่ไหนมาทำไมช่วงนี้ถึงฮ็อตขนาดนี้”

            “มันไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันไปชงกาแฟให้บอสก่อนนะ”

            ปวริศาเลี่ยงออกไป แล้วเดินตรงไปที่มุมกาแฟของออฟฟิศชงกาแฟเสร็จก็พยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ เธอแอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินถือแก้วกาแฟตรงไปที่ห้องท่านรองประธาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            เสียงเคาะประตูแล้วตามด้วยประตูที่เปิดออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟ เขายิ้มหวานให้มองคนที่เดินเข้าตั้งแต่ประตูจนวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะเขา เจฟฟ์ลุกขึ้นแล้วคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้

            “อุ๊ย.. อย่าทำอะไรแบบนี้ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

            “ดีสิ ผมจะได้ประกาศให้ทุกคนรู้กันไปเลยว่า คนนี้ผมรัก ผมหวงมากนะ ใครก็ห้ามมายุ่งทั้งนั้น”

            พูดจบก็หอมแก้มนวลไปอีกฟอด

            “บอสอย่า..”

            “ไม่มีบอส มีแต่น้องคนดีของพี่คนสวย”

            “เราตกลงกันแล้วไง ทำไมพูดไม่รู้เรื่องเนี่ย”

            ปวริศาทำสีหน้าขึงขังขึ้นมากลบเกลื่อนความเขิน

            “อย่าทำหน้าแบบนี้สิ คนดีของผม ว่าแต่วันนี้พี่แป้งแต่งหน้ามาให้ผมดูใช่ไหมครับ”

            “ไม่ใช่สักหน่อย อย่ามาหลงตัวเอง”

            “แต่ผมไม่อยากให้พี่แป้งแต่งหน้ามาเลย ขนาดหน้าสดผมยังรักยังหลงขนาดนี้ พอแต่งหน้าเพิ่มหัวใจผมต้องทำงานหนักขึ้นแน่ๆ เลย ที่สำคัญเดี๋ยวมีคู่แข่งหัวใจผมเพิ่มขึ้น ผมจะลำบากแย่เลย”

            “ทำไมแค่นี้ก็ไม่ไว้ใจกันแล้วหรือ นี่พี่ก็ไม่ได้สนใจใครเลยนะ มีแต่เด็กขี้หวงขี้หึงคนนี้คนเดียว””

            “ไม่ใช่ไม่ไว้ใจแต่แค่ไม่อยากให้ใครมามอง ก็มันหวงอ่ะ”

            “ปล่อยก่อน เข้ามานานเดี๋ยวคนเขาสงสัย”

            “ถ้าอยากให้ปล่อย ขอจูบหน่อยสิครับ”

            “นี่มันเวลางาน และนี่ก็ในที่ทำงานด้วย พี่ยังไม่อยากถูกไล่ออกจากงานนะ”

            “ใครจะกล้ามาไล่เจ้าของบริษัทละครับ”

            “หือ..”

            “พี่แป้งยังไม่รู้สินะว่าสาขาที่เมืองไทยนี้ คุณย่าผมยกให้เป็นของผมแล้ว เพราะฉะนั้นของทุกอย่างที่เป็นของผม มันก็คือของพี่แป้งรวมทั้งตัวและหัวใจของน้องเจย์เดนคนนี้ด้วยนะครับ”

            “แต่มันก็ยังไม่มีอะไรการันตีนี่นา สมมุติว่าวันใดวันหนึ่งเกิดมีเหตุอะไรขึ้นมา”

            ปวริศายังพูดไม่ทันจบ เจฟฟ์ก็แทรกพูดขึ้นก่อน

            “จะไม่มีวันนั้นแน่นอน ถ้าพี่แป้งกลัวว่าผมจะเปลี่ยนไปงั้นผมเซ็นโอนหุ้นผมทั้งหมดให้พี่เลย แล้วผมก็จะเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีทรัพย์สินมีเพียงแต่ใจที่มั่นคงในรักกับพี่ถึงตอนนั้นอย่าทิ้งผมนะ”

            “ไม่เอา พี่พูดเล่น”

            แขนข้างหนึ่งของเจฟฟ์ยังคงโอบเอวแฟนสาวอยู่ มืออีกข้างที่ว่างล้วงไปหยิบโทรศัพท์แล้วก็อะไรบางอย่างสักพักก็มีสัญญาณโทรศัพท์เครื่องของปวริศาดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อโทรของเธอโชว์ข้อความที่ถูกส่งมาจากธนาคารหนึ่งว่ามีเงินโอนเข้าบัญชีของเธอ 100,000 บาท

            [11/11/66 08.18 เงินเข้า 100,000.00 บาท]

            “เผื่อพี่เอาไว้ซื้อเครื่องสำอางเพิ่มครับ”

            “โอนมาทำไมต้องเยอะแยะ เห็นพี่หน้าเงินเหรอ”

            “ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่อยากบอกว่า แฟนพี่แป้งรวยมากนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

            “จ้า.. เดี๋ยวจะไถให้หมดตัวเลย พ่อคนขี้อวด”

            "จะนั่งไถ นอนไถ จะไถท่าไหน น้องก็ยอม ยอมพี่แป้งคนเดียว"