บทที่ 20 : เหตุบังเอิญ

            “ค่ะ.. ได้ค่ะเดี๋ยวแป้งดูแลให้ค่ะ พี่ศศิไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ทางนี้น้องๆ เอาอยู่ค่ะพี่”

            พูดจบปวริศาก็พ่นลมหายใจก้อนใหญ่ออกมา แล้วปวีณาก็บ่นกระปอดกระแปด

            “นี่อย่าบอกนะยายแป้งว่า พี่ศศิโทรมาฝากงานอีก”

            “ลูกค้าพี่ศศิเขาบินมากะทันหันนะ พี่ศศิเลยให้แป้งไปต้อนรับแทน แต่ทำอย่างไรดี ออเดอร์ของอเมริกาบอกว่าจะส่งให้ตั้งแต่เมื่อคืนเช้านี้ยังไม่ได้รับเลย ออเดอร์ด่วนด้วยสิ”

            ปวริศาหันไปบอกปวีณาทำคิ้วย่น ปวีณาได้ยินก็บ่นอุบอิบ ใจก็อยากช่วยเพื่อนแต่งานตัวเองก็ด่วนก็ล้นมือทำไม่ทันเหมือนกัน

            “ฉันอยากจะช่วยนะ แต่เช้านี้ฉันแน่นมากเลย ออเดอร์ฝั่งยุโรปฉันพึ่งจะเข้ามาต้องรีบคีย์ด้วยอ่ะ โอ๊ย..ทำไมงานมันต้องเข้ามาเวลาที่พวกเราทำงานหนักหน่วงแบบนี้ด้วยนะ”

            “แป้งไปดูลูกค้าของพี่ศศิก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวเราคีย์ออเดอร์ของอเมริกาเข้าระบบให้ เอ่อ.. แต่เธอต้องทิ้งพลาสเวิร์ดเข้าเครื่องไว้ให้ด้วยนะ”

ปรียาพรที่ฟังอยู่ก็ยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยไมตรีพร้อมเสนอตัวช่วยงานเพื่อน ปวริศาดีใจลุกขึ้นไปกอดปรียาพรด้วยความซาบซึ้งใจ

            “ขอบใจมากนะใบหม่อน เนี่ยงานของแป้งผ่านไปได้ด้วยดีก็เพราะมีเพื่อนร่วมงานที่ดีที่น่ารักแบบใบหม่อน วีณาและก็มีหัวหน้าที่ใจดีแบบพี่ศศินี่แหละ ขอบใจจริงๆ เป็นนางฟ้าชัดชัด ช่วยแก้ปัญหาให้เราได้ตลอดเลย”

            ปรียาพรยิ้มรับกอดจากเพื่อนสาว

            “อย่าคิดอะไรมากเลย พวกเราทีมเดียวกัน เวลาสำเร็จก็สำเร็จไปด้วยกัน”

            “น่ารักที่สุดเพื่อนฉัน..งั้นแป้งเก็บของแล้วไปก่อนนะ ขอบใจใบหม่อนกับวีณามากนะ ส่วนพลาสเวิร์ดเข้าเครื่องเราเขียนแปะไว้ตรงนี้นะหม่อน”

            “โอเคจ้ะ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวทางนี้เราจัดการให้”

            หลังจากที่ปวริศาไปรับรองลูกค้าของศศิวิมล ทางปวีณาและปรียาพรก็เร่งมือทำงานอย่างขะมักเขม้น ปรียาพรทำงานของตัวเองเสร็จก็ย้ายตัวมานั่งทำงานที่โต๊ะของปวริศา เปิดโน้ตบุ๊กของปวริศาเช็คอีเมลจากลูกค้า แล้วก็เจอกับอีเมลที่ต้องการ

            ด้านปวริศาก็ออกจากบริษัทก็ไปพบลูกค้าที่ตอนนี้ที่มาดูงานที่ศูนย์นิทรรศการและการประชุมไบเทคที่บางนา ความจริงแล้วทางลูกค้านัดกับศศิวิมลว่าจะเข้ามาพูดคุยและเยี่ยมชมที่บริษัทในวันรุ่งขึ้น แต่เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันอยากให้เข้ามาคุยกันที่งานนี้ก่อน เพราะคิววันรุ่งขึ้นไม่ว่างแล้ว ปวริศาเดินตรงไปที่บูชที่นัดหมายก็พบกับลูกค้าสัญชาติออสเตรเลียสองคน ทั้งสามพูดคุยทักทายกัน ตลอดจนเคลียร์งานจนเสร็จก็เกือบบ่ายโมงจึงได้แยกย้ายกันไป

            ปวริศามองดูเวลาเห็นเวลาใกล้บ่ายโมงก็ตัดสินใจว่าจะไปกินข้าวที่ศูนย์อาหารของที่นี่นั่นแหละ แล้วค่อยนั่งรถไฟฟ้ากลับไปออฟฟิศเพื่อไปเคลียร์งาน ซึ่งตามปกติแล้วถ้าออกมาทำงานนอกสถานที่แบบนี้ไม่จำเป็นต้องกลับเข้าออฟฟิศก็ได้ แต่ปวริศาก็เกรงใจเพื่อนที่ตนเองฝากงานเพื่อนไว้ ในขณะที่ก้าวลงจากบันไดเลื่อนกำลังจะก้าวเดินไปทางศูนย์อาหารก็มีเสียงหนึ่งเรียกเธอไว้

            “สวัสดีครับคุณแป้ง”

            ปวริศาหันหน้าไปหาต้นเสียงพอเห็นว่าเป็นใครก็ตกใจเล็กน้อย แล้วรีบปรับสีหน้ายิ้มให้

            “สวัสดีค่ะคุณแพทริก”

            “โลกกลมจัง ดีใจนะครับที่เจอคุณแป้งที่นี่ วันนี้คุณแป้งมาทำอะไรครับ เอ๊ะมาคนเดียวด้วยหรือเปล่า”

            “พอดีลูกค้าแป้งมาจากต่างประเทศเข้ามาดูงานที่นี่ค่ะ แป้งเลยออกมาพบ แป้งมาคนเดียวค่ะ”

            แพทริกมองหน้าแล้วยิ้มให้ เขาเห็นปวริศาเดินลงมาจากบันไดเลื่อนชั้นบนแล้วเดินไปทางด้านศูนย์อาหารซึ่งอยู่คนละฟากฝั่งกับลานจอดรถเขาก็คิดว่าปวริศาน่าจะกำลังจะไปหาอะไรกินแน่ๆ

            “อ๋อ.. แล้วนี่คุณแป้งกำลังจะไปไหนครับนี่เกือบบ่ายโมงแล้วคุณแป้งทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ”

            “ยังค่ะ แป้งกำลังจะไปกินข้าวที่ศูนย์อาหารนี่แหละค่ะแล้วค่อยกลับออฟฟิศ”

            “นี่คุณแป้งยังต้องกลับออฟฟิศอีกหรือครับ ขยันจัง โล่ห์พนักงานดีเด่นต้องเข้าแล้วไหมละครับ”

            “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ได้ขยันหรอกค่ะ พอดีช่วงนี้งานรัดตัวนะค่ะ”

            “ถ้าอย่างงั้นก็พอดีเลย ผมกำลังจะออกไปหาอะไรกินพอดียังคิดอยู่เลยว่านั่งกินคนเดียวต้องเหงาและไม่อร่อยแน่เลย คุณแป้งไปทานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ แล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่ออฟฟิศ”

            “เอ่อ.. เดี๋ยวแป้งกินที่นี่ดีกว่าค่ะ”

            “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ไปเถอะ ร้านอยู่ใกล้ๆ แถวนี้เอง นะ นะครับ”

            ปวริศามีสีหน้ากังวลเล็กน้อยเพราะมีคนเคยขอเธอไว้ว่าให้อยู่ห่างๆ แพทริกซึ่งเขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลให้เธอทราบ แต่พอเจอลูกตื้อแบบนี้เธอก็ปฏิเสธไม่ออกเสียด้วยสิก็เลยต้องจำยอมไปกับแพทริกในใจก็คิดว่าก็แค่กินข้าวไม่เป็นไรหรอกมั้ง

            แพทริกขับรถออกจากอาคารจอดรถไปด้วยใบหน้าที่แฝงรอยยิ้ม วันนี้ถือว่าโชคเข้าข้างเขาที่ทำให้เขาได้เจอปวริศา เพราะที่ผ่านปวริศามักจะเลี่ยงการสนทนากับเขาแทบทุกช่องทาง

แพทริกพาปวริศามาที่ร้านอาหารที่ตกแต่งสไตล์ยุโรป สักพักสเต๊กจานโตก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้าคนทั้งสองคน

“คุณแป้งลองชิมดูนะครับ ดูสิว่าร้านนี้จะถูกใจคุณแป้งไหม ถ้าไม่ถูกใจเดี๋ยวผมมีแนะนำอีกหลายร้านเลยครับ”

            ปวริศาได้แต่ยิ้มแล้วค่อยๆ ใช้มีดค่อยๆ กดเฉือนลงไปบนชิ้นเนื้อแล้วใช้ส้อมจิ้มเข้าปาก เคี้ยวไปก็ยิ้ม

“อร่อยมากค่ะ เนื้อนุ่มหอมมาก ไม่เหนียวเลยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นต้องทานเยอะๆ นะครับ แล้วเดี๋ยววันหลังผมจะพาไปลองอีกร้าน ร้านนั้นเขาก็ดังทางด้านสเต๊กเหมือนกัน”

            “ไม่เป็นไร แป้งเกรงใจ”

            “เกรงใจทำไม ผมเต็มใจถ้าคุณแป้งไม่ไปนี่สิผมคงเสียใจแย่เลย”

ปวริศาได้แต่ยิ้ม

“เมื่อกี้ได้ยินคุณแป้งบอกว่างานยุ่ง งานเยอะใช่ไหมครับ ย้ายค่ายมาอยู่กับผมไหมละครับ ยังมีตำแหน่งว่างรอคุณแป้งอยู่นะครับ”

“แป้งต้องขอบคุณคุณแพทอีกครั้งนะคะ ที่ไว้ใจแป้ง แต่แป้งคงไปทำงานกับคุณแพทไม่ได้จริงๆ”

“ทำไมละครับ ผมเสียใจนะเนี่ย ชวนคุณแป้งตั้งสองครั้งแล้ว โดนคุณแป้งปฏิเสธตลอดเลย”

“แป้งขอโทษนะคะ แป้งทิ้งที่นี่ไปไม่ได้จริงๆ”

ปวริศาพยายามที่จะรีบกินเพื่อที่จะได้รีบกลับ แพทริกคว้ามือปวริศามากุมไว้

“ในส่วนของงานผมทึ่งการทำงานของคุณแป้งมากนะครับและในส่วนตัวของผมเอง ผมก็ชอบคุณแป้งมากจริงๆ คุณแป้งให้โอกาสผมได้ไหมครับ”

ปวริศาตกใจนี่เหมือนว่าแพทริกกำลังจะสารภาพรักกับตนเองเลย เธอได้แต่ยิ้มแหยออกมาแล้วค่อยๆ ดึงมือออกจากการกอบกุมอย่างนุ่มนวล

“ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดีอีกครั้งนะคะ แต่แป้งต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่สามารถรับความปรารถนาดีทั้งสองได้ คือแป้งมีคนรักอยู่แล้วค่ะ”

แพทริกทำหน้างงเพราะมันไม่ตรงกับข้อมูลที่เขามี เขาจึงยิ้มแล้วบอกปวริศาไปว่า

“เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น หรือคุณแป้งต้องการความช่วยเหลืออะไรให้นึกถึงเพื่อนคนนี้นะครับ ผมหวังว่าคุณแป้งคงไม่ปฏิเสธการเป็นเพื่อนกับผมนะครับ”

            “ได้เลยค่ะ”

            ปวริศายิ้ม

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณแป้งที่บริษัทนะครับ”

            “ไม่เป็นไรค่ะ แป้งไปรถไฟฟ้าสะดวกกว่า”

            “อย่าปฏิเสธเพื่อนคนนี้เลยนะครับ”

เมื่อแพทริกยกคำว่าเพื่อนมาพูดจึงทำให้ปวริศาปฏิเสธไม่ออก ยอมให้แพทริกไปส่งที่บริษัท

แพทริกขับรถมาจอดส่งปวริศาที่หน้าตึก เขารีบลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้หญิงสาวซี่งเขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ แต่เขาเลือกที่จะทำ ปวริศาก้มศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณแล้วเดินขึ้นตึกไป ซึ่งเหตุการณ์ตั้งแต่รถสปอร์ตหรูขับมาจอดแล้วมีชายหนุ่มใส่สูทเดินมาเปิดประตูรถให้หญิงสาวนั้นอยู่ในสายตาใครบางคนที่นั่งจิบกาแฟที่โต๊ะติดผนังที่เป็นกระจกโดยตลอด

“ฮึ.. ยังไปไหนมาไหนกับมันอยู่อีกหรือ พูดกันดีดีไม่เชื่อใช่ไหมพี่แป้ง”