บทที่ 8 : บรรยากาศแสนคุ้นเคย

            เจฟฟ์ขับรถเข้ามาในหมู่บ้านที่เขาแสนจะคุ้นเคย เขาขับมาเรื่อยๆ แล้วมาชะลอความเร็วเมื่อเข้าใกล้หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านแฝดอยู่ท้ายหมู่บ้าน เขาเห็นผู้หญิงสูงวัยแต่ยังดูดีคนหนึ่งกำลังเปิดประตูรั้วออกมาแล้วเอาโต๊ะตัวเล็กมาวางไว้ที่หน้าบ้าน เขาค่อยๆจอดรถชิดกับริมรั้วแล้วก้าวออกมาจากรถ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณน้าผู้หญิงคนนั้นถือถาดที่มีถุงกับข้าว ถุงข้าวสวย ขวดน้ำและขนมมาวางไว้หน้าบ้านเพื่อเตรียมใส่บาตร

เจฟฟ์นึกในใจว่าน้าปิ่นยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือไหว้ทักทาย หญิงสูงวัยคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความแปลกใจ เธอจดจ้องสำรวจไปที่ใบหน้าและรูปร่างของชายหนุ่ม

“สวัสดีครับผมชื่อเจฟฟ์เป็นเพื่อนร่วมงานของคุณปวริศาครับ พอดีเมื่อวานคุณปวริศาไปทำงานให้ผมแล้วทิ้งรถไว้ที่บริษัท วันนี้ผมเลยขออนุญาตมารับครับ คุณน้าเป็นคุณแม่ของคุณปวริศาใช่ไหมครับ”

หญิงตรงหน้ารับไหว้และพยักหน้ารับพร้อมส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้

“ค่ะ น้าเป็นแม่ของยายแป้ง แล้วเจ..”

“เจฟฟ์ครับคุณน้า”

“คุณเจฟฟ์มาแต่เช้าเลย ยายแป้งพึ่งเตรียมของใส่บาตรให้น้าเสร็จ นี่ก็คงกำลังแต่งตัว”

“ขอโทษด้วยนะครับ ผมพึ่งกลับมาอยู่ไทยยังกะระยะเวลาการเดินทางไม่ถูก”

“งั้นคุณเจฟฟ์ .. น้าเรียกชื่อถูกใช่ไหม”

“ครับ”

“เดี๋ยวรอใส่บาตรกับน้าก่อนสิไปอยู่เมืองนอกคงไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่บาตรสินะ”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

“ไปอยู่นานไหม กลับมานานหรือยัง พักอยู่ที่ไหนล่ะ”

“ผมไปอยู่มาเกือบสิบปี พึ่งกลับมาได้สองสัปดาห์ ผมพักอยู่คอนโดครับ”

“ไปอยู่เมืองนอกเสียนานเป็นสิบปีไม่คิดถึงเมืองไทยบ้างเหรอ”

เจฟฟ์เงียบแล้วเอ่ย ขึ้นเบาๆ “ก็คิดถึงครับ”

“ถ้าคิดถึงแล้วทำไมไม่กลับหามาบ้าง”

เจฟฟ์มีอาการประหม่าอึกอักเล็กน้อย

“มันมีเหตุนะครับทำให้กลับมาไม่ได้”

“งั้นก็แสดงว่ายังไม่คิดถึงมากพอเพราะถ้าคิดถึงมากพอไม่ว่าเหตุอะไรก็ต้องกลับมาได้เนอะ ความคิดถึงของคนเรามันไม่เท่ากันแหละ โอ๊ย.. น้าก็พูดเลอะเทอะไปหมดแล้ว เอาเป็นว่าอย่าถือสาคนแก่เลยนะ มามายืนข้างข้างน้า มาใส่บาตรด้วยกัน”

            เจฟฟ์ขยับมายืนข้างๆ

“ทั้งหมดนี้ยายแป้งเขาตื่นมาเตรียมเองเลยนะ วันนี้น้าพูดมากไปหน่อยคุณเจฟฟ์อย่าพึ่งรำคาญนะเพราะปกติน้าอยู่กันสองแม่ลูกก็คุยกันแค่สองคน วันนี้มีคนมาคุยกับน้าเพิ่มน้าเลยคุยสนุกเลย”

            สักพักก็ได้ยินเสียงหวานมาจากในบ้าน

“แม่คุยกับใครคะ”

ปวริศาใส่ชุดเตรียมพร้อมออกไปทำงานเดินออกมาพอเห็นว่าใครยืนคุยกับแม่ของตนก็ตกใจ

“บอสมาได้ไงคะเนี่ย”

“ก็ผมบอกคุณแล้วว่าเดี๋ยวผมมารับ รถคุณจอดไว้ที่ออฟฟิศแล้วคุณจะไปอย่างไร”

“ดิฉันก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นค่ะ”

ระหว่างที่สองคนกับถกเถียงกัน คนเป็นแม่ก็มองซ้ายทีขวาที จนเจฟฟ์เป็นผู้อธิบาย

“เมื่อวานคุณแป้งไปออกงานกับผม เธอจอดรถไว้ที่ออฟฟิศ วันนี้ผมก็เลยอาสามารับครับ”

“เข้าใจแล้ว น้าก็ว่าอยู่ทำไมตอนเช้าออกมาไม่เห็นรถ นึกว่ายายแป้งขับรถไปเสียทิ้งไว้ที่ไหนซะอีก มายืนกันตรงนี้ พระเดินมาโน่นแล้ว”

แล้วทั้งสามก็ช่วยกันหยิบของใส่ลงในบาตรพระสงฆ์ ใส่บาตรเสร็จก็ช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน

“ถ้าคุณเจฟฟ์ไม่รังเกียจวันไหนว่างๆ แวะมาคุยมากินข้าวกับน้าได้นะคะ”

“ผมมาได้จริงๆหรือครับคุณน้า”

“แม่.. พูดอะไรออกไปเนี่ย”

            ปวริศาเดินไปสะกิดแขนแม่ของตน

“อ้าว ก็ชวนคุณเขามากินข้าวบ้านเราไง กินด้วยกันหลายคนอร่อยดี นี่คุณเขาพึ่งกลับมาไทย ยังไม่มีเพื่อน แล้วที่สำคัญเขาก็เป็นเจ้านายของหนูไม่ใช่หรือจ๊ะแป้ง เราก็ทำตัวเป็นเจ้าบ้านเป็นลูกน้องที่น่ารักหน่อยสิ”

“เขากินอาหารบ้านๆ แบบเราไม่ได้หรอก”

“ผมกินได้ครับ”

“เอ๊ะคุณนี่”

ปวริศาหันไปทำตาเขียวใส่

“เอาเป็นว่าถ้าอยากกินอะไรก็บอกยายแป้งมาละกัน เดี๋ยวน้าเตรียมไว้ให้”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

“เฮ้อ...”

            ปวริศาถอนหายใจลากยาว เจฟฟ์หันมายิ้มแล้วยกมือไหว้แม่ของปวริศา

“ไปรีบไปกันเถอะ ยิ่งสายรถจะยิ่งติด ขับรถดีดีนะคะคุณเจฟฟ์”

“ครับคุณน้า ไปกันคุณ”

เจฟฟ์ถือโอกาสใช้มือแตะที่แขนของปวริศาแล้วพาไปที่รถพร้อมเปิดประตูรถให้

“ความจริงบอสไม่น่าลำบากเลยนะคะ ดิฉันไปทำงานเองได้”

“ผมก็ว่า ผมไม่ได้ลำบากนะ ดีเสียอีกวันนี้ผมได้ทำบุญใส่บาตรด้วย ให้ผมมารับคุณทุกวันเลยดีไหม ผมจะได้ใส่บาตรทุกวัน”

“ไม่ได้นะคะ”

ปวริศาสวนขึ้นทันที

“อ้าวทำไมละ นี่คุณกล้าขัดคำสั่งผมหรือ ผมเป็นบอสคุณนะ”

ปวริศานั่งนิ่งหน้างอ ส่วนคนที่อยู่หลังพวงมาลัยก็อมยิ้มแล้วขับรถไปเรื่อยๆ ไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าไปในตัวอาคาร ทันทีที่รถจอดปวริศาก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ รีบกดเรียกลิฟต์

“นี่คุณจะรีบเดินไปไหน ใจคอจะไม่รอกันบ้างเลยหรือไงครับ”

“เอ่อ.. เดี๋ยวบอสรอก่อนนะคะ ให้ดิฉันขึ้นไปก่อน แล้วบอสค่อยกดเรียกลิฟต์นะคะ”

พอประตูลิฟต์เปิด ปวริศาก็รีบเดินเข้าไปและยังไม่ทันที่จะกดปุ่มปิดอีกคนก็เดินตามเข้าไป ปวริศาเงยหน้ามองขมวดคิ้ว

“บอสออกไปก่อนสิคะ”

คนที่ถูกบอกให้ออกไปก่อน ไม่สนใจแถมยังกดปุ่มปิดลิฟต์แทน ปวริศาใจเต้นแรงได้แต่ภาวนาในใจว่าขออย่าให้ใครมาเห็นเธอกับบอสคนใหม่ขึ้นลิฟต์มาด้วยกันเลย เธอขี้เกียจมานั่งหาเหตุผลมาตอบคำถาม

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกทั้งสองคนก็เดินตามกันมาไม่พูดไม่จา โชคดีที่ยังเช้าอยู่ในออฟฟิศจึงยังไม่ค่อยมีคนมาทำงาน ระหว่างทางมีหยุดทักทายพี่ต่างแผนกบ้าง ปวริศาพยายามจะเดินให้เร็วเพื่อให้ทิ้งห่างกับเจฟฟ์มากที่สุด แต่คนตัวใหญ่ขายาวก็เดินก้าวตามเธอมาทันทุกที

พอมาถึงที่โต๊ะทำงาน ปวริศาก็จัดการเก็บกระเป๋าเข้าลิ้นชัก ส่วนบอสหนุ่มของเธอก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังยืนนิ่งมองเธออยู่

“จะลำบากคุณมากไหม ถ้าผมอยากได้กาแฟสักแก้วเมื่อเช้ารีบออกมาเลยยังไม่ได้หากาแฟกินเลย”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันเอาไปให้นะคะ”

ปวริศาเก็บของเสร็จก็เดินไปที่เคาน์เตอร์กาแฟส่วนกลางเป็นหนึ่งในสวัสดิการของบริษัท เป็นอะไรที่ปวริศาชอบมาก เพราะมันทำให้เธอประหยัดค่ากาแฟไปได้หลายบาทเลยทีเดียว

ในระหว่างที่กาแฟคั่วบดที่ถูกบดละเอียดกำลังถูกน้ำร้อนใส่ผ่านส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ปวริศานึกอะไรขึ้นบางอย่างได้ เธอเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอแล้วหยิบแซนด์วิชที่เธอเตรียมมาเป็นอาหารเช้าสำหรับวันนี้ ออกมาจากถุงผ้า ปวริศาแบ่งแซนด์วิชของตัวเองใส่จานวางไว้หนึ่งชิ้นพร้อมกับแก้วกาแฟ แล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของท่านรองประธานบอสหนุ่มสุดหล่อ

ปวริศาเคาะประตูเชิงขออนุญาตแล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นเจฟฟ์นั่งมองโน้ตบุ๊กที่เปิดวางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้เธอ ทำเอาใจของปวริศากระตุกไปนิดนึง รอยยิ้มที่คล้ายกับเด็กหนุ่มขี้เล่นคนหนึ่งที่เธอเคยคุ้นเคย ซึ่งตอนนี้ไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว

ถ้วยกาแฟพร้อมแซนด์วิชถูกวางตรงหน้า

“คือเห็นบอสบอกว่ายังไม่ได้ทานอะไรมา ลองชิมแซนด์วิชรองท้องไปก่อนนะคะ”

เจฟฟ์จิบกาแฟพร้อมหยิบแซนด์วิชขึ้นมากินเคี้ยวตุ้ยตุ้ย พยักหน้าอย่างพอใจมองหน้าคนตรงหน้า

“ปกติคุณทำอาหารมากินเองทุกวันไหม ถ้าให้ทำเผื่อผมด้วยคุณจะโอเคหรือเปล่า ผมไม่ได้ให้คุณทำฟรีนะ คิดราคามาเลย”

“คือก็แล้วแต่วันค่ะ มื้อเช้าก็จะง่ายๆ บางวันทำเอง บางวันก็ซื้อค่ะ”

“ก็เผื่อผมชุดหนึ่งละกัน คุณกินอะไร ผมก็กินเหมือนคุณ ถ้าวันไหนผมไม่เข้าออฟฟิศเดี๋ยวผมบอก”

“คือว่า บอสคะ บอสสั่งตามร้านไม่ดีกว่าหรือคะ”

ปวริศามีสีหน้าเป็นกังวล เธอไม่ติดที่จะเตรียมอาหารเพิ่ม แต่เธอติดที่ว่าจะต้องคอยตอบคำถามของชาวออฟฟิศว่าอย่างไรดี

“ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่โอเค ไม่ต้องก็ได้”

“ดิฉันทำให้ก็ได้ค่ะ”

เจฟฟ์ยิ้มแล้วยื่นโทรศัพท์ของตนส่งให้หญิงสาว

“กดเบอร์โทรคุณให้ผมหน่อย”

ปวริศากดเบอร์ของเธอแล้วยื่นคืนให้เขา เจฟฟ์รับแล้วกดโทรออก

“แล้วเมมเบอร์ผมไว้ได้ด้วยนะ”

“ค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

ปวริศาเดินออกจากห้องรองประธานมา ก็เผลออมยิ้มกับตัวเอง

“ฮัลโหล.. แป้ง”

เสียงของปรียาพรทำเอาปวริศาสะดุ้ง

“แหมขวัญอ่อนนะยะ”

“ตกใจหมดเลยใบหม่อนอ่ะ”

“ตกใจอะไรฉันก็เรียกเธอด้วยเสียงปกติปะ ไม่เสียงดังสักหน่อย เธอนั่นแหละมัวแต่ใจลอยคิดอะไรอยู่”

ปวีณาก็มาสมทบ

“นี่ยายแป้ง เมื่อกี้ฉันเห็นเธอเดินมาจากทางห้องบอสคนใหม่ เธอไปทำอะไรหรือ”

“คือบอสเขาขอกาแฟอ่ะ”

“แง.. นี่เธอแอบตีท้ายครัวฉันเหรอ ไหนบอกไม่ลงสนามแข่งไง”

“ตีท้ายครัวอะไรละ วีณา เขาแค่อยากกินกาแฟ แล้วมีฉันอยู่ตรงนี้คนเดียว อย่าคิดมาก”

“ก็ดี บอสคนนี้วีณาขอจองนะคะทุกคน”