บทที่ 7 : คนแปลกหน้า

           

            “สวัสดีครับ ผมอยากรู้จักคุณจัง ขอคุยด้วยนะครับ”    

            เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง และเหมือนว่าเขากำลังจะพูดคุยกับเธอเสียด้วยสิ

ปวริศาหันไปมองหนุ่มปริศนาที่เข้ามาทักทายแล้วเอามือป้องปากที่กำลังเคี้ยวเจ้ามินิแซนด์วิชอยู่ แล้วโค้งศีรษะให้นิดหนึ่ง ประมาณว่ารอแป๊บนะกำลังเคี้ยวอยู่พูดไม่ได้ จนชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มที่เดินเข้ามาทักอมยิ้มและหัวเราะมาเบาๆ

“ขอโทษครับไม่ต้องรีบครับ ค่อยๆเคี้ยวเดี๋ยวจะติดคอ นี่ครับน้ำ”

พูดจบชายหนุ่มตรงหน้าก็ยื่นทิชชูกับแก้วน้ำให้ ปวริศายื่นมือเข้าไปรับของที่ชายแปลกหน้ายื่นมาให้ แล้วก็สะดุ้งนิดที่ปลายนิ้วของเขาแตะที่หลังมือของเธอ แล้วก็ตกใจอีกรอบเมื่อมีมือดีมาหยิบแก้วน้ำออกจากมือเธอไปแล้ววางลงบนโต๊ะ ปวริศาหันไปมองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเจ้านายคนใหม่ของเธอนี่เอง

“เอ่อ.. บอสคะ”

“ไปตรงโน้นกันเถอะ”

ไม่พูดเปล่า ข้อมือบางของปวริศาก็ถูกกุมแล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ชายแปลกหน้ายืนจ้องมองตามคนทั้งคู่ไป

“ฮึ.. แน่ใจหรือว่าเป็นแค่ผู้ช่วย ดี หวงแบบนี้สิดี มีอะไรสนุกให้เล่นอีกแล้ว”

พอเดินไปได้สักพัก ปวริศาก็พยายามใช้มือข้างที่เป็นอิสระมืออีกข้างให้หลุดจากการพันธนาการ

“บอสคะ ปล่อยก่อนค่ะ บอสจะไปไหนคะ”

เจฟฟ์ปล่อยมือสาว แล้วพูดลอยหน้าลอยตาว่า

“ก็ไปกินข้าวไง คุณหิวไม่ใช่หรือ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันมีรองท้องไปนิดหน่อยแล้ว เชิญบอสไปคุยต่อเถอะค่ะ แล้วคุณคนเมื่อกี้ดิฉันยังไม่ได้แลกนามบัตรกับเขาเลยบอสก็ดึงตัวออกมาเนี่ย เดี๋ยวดิฉันเอานามบัตรไปให้เขาก่อนนะ”

“ไม่ต้องหรอก เขาไม่ได้มีธุรกิจอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรา เราไปกันเถอะผมหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว”

            “หาอะไรรองท้องก่อนไหมคะ เดี๋ยวดิฉันไปหยิบใส่จานมาให้บอส”

“ไม่เอา ผมเบื่อผมอาหารแบบนี้ อยากกินอาหารไทยอร่อยๆ คุณพาผมไปกินหน่อยสิ ผมยังไม่ค่อยคุ้น ยังไม่ค่อยรู้จักเลย”

ปวริศาทำหน้างง บอสของเธอมาอารมณ์ไหนกันนี่ ทำหน้าทำตาอ้อนแบบนี้ เหมือน เหมือนคนคนนั้นมากจริงๆ

“เอ่อ.. แล้วบอสอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ หรืออยากได้บรรยากาศร้านประมาณไหน แต่ถ้าบอสหิวมากจะทานในร้านอาหารที่โรงแรมนี้ก็ได้นะคะ”

เจฟฟ์ทำท่าคิดนิดนึง แล้วพยักหน้ารับ

“งั้นวันนี้กินที่โรงแรมนี้ก็ได้เดี๋ยววันหลังค่อยว่ากันใหม่”

ปวริศางงกับคำพูดบอสของเธอ วันหลังค่อยว่ากันใหม่ หมายความว่าอย่างไร แต่ก็เอาเหอะ วันนี้เขาคนนี้ก็ทำเรื่องแปลกกับเธอมาหลายเรื่องแล้ว จะอีกสั่งเรื่องจะเป็นไรไป ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาถึงห้องอาหารของโรงแรม ปวริศาเลือกโต๊ะที่ติดกับผนังที่เป็นกระจกทำให้มองเห็นบรรยากาศแสงไฟของรถที่ไปวิ่งไป แสงจากอาคารและตึกสูงต่างๆ ของกรุงเทพยามราตรี แล้วบริกรก็มายื่นเมนูอาหาร ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ปวริศากำลังตั้งสติรวบรวมความกล้า ความสงสัยเพื่อจะถามคนตรงหน้า แต่ก็ไม่ทันเมื่อคำถามถูกป้อนมาเสียก่อน

“ดูเหมือนคุณปวริศามีอะไรอยากจะคุยกับผมนะ”

ปวริศาก้มหน้าแล้วค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมาสบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน

“เอ่อ.. คือ บอสคะ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าคะ”

“ทำไมหรือ หน้าผมเหมือนใครที่คุณรู้จักหรือไง”

“เอ่อ.. อืม”

ปวริศาก้มหน้าพยักหน้า จึงทำให้ไม่ได้เห็นแววตาแข็งกร้าวของคนข้างหน้าก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าเชิงตัดพ้อ

“แล้วคุณเคยรู้จักคนชื่อ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียลมาก่อนหรือเปล่าละ ผมเองก็ความจำไม่ค่อยดีเสียด้วยสิ เรื่องบางเรื่องอยากจำแต่ก็โดนใครบางคนทำให้ต้องรีบลืม”

“...”

“คุณคิดว่าคนเราจะลืมอะไรกันได้ง่ายๆ ไหม”

“เอ่อ.. ก็ไม่นะคะ ถ้าเป็นอะไรที่สำคัญ ยิ่งไม่ลืม”

“งั้นผมคงเป็นคนที่ไม่สำคัญ”

ปวริศาเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาที่ตัดพ้อ จนเธอไม่กล้าถามหรือพูดอะไร บรรยากาศเริ่มเงียบงัน เกิดอาการเดดแอร์ขึ้น ปวริศาได้แต่คิดในใจ

‘พี่ไม่ได้ลืมนะคะเจย์เดน มันจำเป็นจริงๆ’

ใช่แล้วความรู้สึกของเธอตอนนี้คนตรงหน้าคือคนรักเก่า คนรักคนแรกของเธอแน่แน่ แต่ก็ไม่รู้อะไรทำไมเธอถึงไม่กล้าที่จะถามต่อ ถามไปเลยสิว่า คุณคือเจย์เดนใช่ไหม นี่พี่แป้งของน้องเจย์เดนไงคะ จำพี่ไม่ได้หรือ ลืมพี่แล้วหรือ แต่มันก็คงน่าลืมจริงๆ เพราะสิ่งที่เธอทำลงไปในอดีตมันคงไม่น่ายกโทษให้จริงๆ แต่พี่มีเหตุผลนะเจย์เดน ปวริศาได้แต่ครุ่นคิดในใจ แล้วก็มีคนมาช่วยทำลายบรรยากาศเดดแอร์ของคนทั้งคู่

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ แกงเผ็ดเป็ดย่าง ต้มยำกุ้ง กุ้งซอสมะขามครับ และข้าวสวย 2 จาน อาหารได้ครบแล้วนะครับ”

“ได้ครบแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ปวริศาหันไปกล่าวขอบคุณกับบริกรแล้วยิ้มให้เขา ส่วนเจฟฟ์ก็ตักกุ้งซอสมะขามมาวางให้ปวริศา

“คุณยิ้มให้คนง่ายแบบนี้เลยหรือ”

“อะไรนะคะ”

“วันนี้ผมเห็นแจกยิ้มให้ใครๆ ไปทั่ว ดูสิในงานมีแต่คนอยากมาทำความรู้จักกับคุณ เมื่อกี้นี่ก็อีกทำไมต้องไปยิ้มให้บริกรด้วย รู้จักเขามาก่อนหรือไง”

เจฟฟ์พูดไปตักข้าวกับต้มยำกุ้งเข้าปากไป ปวริศางงในคำถาม นี่คนเราจะมาตั้งคำถามแบบนี้นะหรือ

“มันเป็นงานนี่คะ เป็นอาชีพของเรา เราอยากทำธุรกิจกับเขาจะมายืนหน้าบึ้งแล้วจะมีใครกล้าเข้ามาคุยกับเราละคะ”

“แล้วเมื่อกี้ล่ะ”

“ก็เขามาบริการให้เรา เราก็ต้องยิ้มให้เขาเป็นการขอบคุณ เป็นมิตรกับเขาสิคะ ที่นี่ Thailand , Land of smile นะคะ ดินแดนแห่งสยามเมืองยิ้มนะคะ”        

พูดจบปวริศาก็ยิ้มตาหยีเอียงคอให้เจฟฟ์ไปหนึ่งที เจฟฟ์อดที่จะรู้สึกวูบวาบใจไม่ได้ นี่เขาจะทนกับความน่ารักของคนตรงหน้าได้ขนาดไหนนะ คิดไปก็ตักกุ้งจากถ้วยต้มยำกุ้งไปวางให้ในจานคนข้างหน้าอีก

“ยังมีอีก ผมอยากให้คุณระวังตัวหน่อย อย่ารับของจากคนแปลกหน้าโดยเฉพาะของกิน”

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันจะกินกุ้งตัวนี้ได้ไหมนะ เราพึ่งรู้จักวันนี้เอง ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าหรือเปล่าคะ”

เจฟฟ์มองหน้าคนที่ตอบยียวนตรงหน้าแล้วจะดึงตัวประกบปากที่เจื้อยแจ้วนี่จริงๆ