สตรีเจ้าปัญหา / 1

ฉึก!

เสียงปลายแหลมคมของลูกธนูปักเข้ากับเป้าวงกลมตรงกลางอย่างแม่นยำ

คนที่เพิ่งมาถึงสนามยิงธนูที่อยู่ส่วนลึกสุดของจวนเหมยฮัวที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไผ่ถึงกับรีบหลบด้านหลังชิงหรงด้วยความหวาดเสียว

"ท่านอ๋อง ข้าพาเยว่ซินมาเข้าเฝ้า"

มือที่ค้างคันธนูอยู่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยลูกธนูที่แหลมคมลงกลางเป้าสีแดงเป็นลูกที่สอง ริมฝีปากหยักลึกเอ่ยอย่างราบเรียบแฝงไปด้วยความเย็นชา

"ข้าไม่เคยสั่งหรือไร เขตหวงห้ามคนนอกห้ามเข้า"

เพียงแค่ได้ยินคำว่า 'คนนอก' ที่ฟังดูก็รู้ว่าอีกคนกำลังเหน็บแนมตน หลันจินเยว่รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาทันควันเผลอทำปากล้อเลียนแบบไม่มีเสียงอยู่ด้านหลังบุรุษรูปงาม ทว่าสายตาขององค์ชายเฟยหลงช่างไวยิ่งนักที่เหลือบเห็นด้วยหางตาเข้าพอดี

"ข้าไม่ชอบพวกนินทาลับหลัง หากอยากพูดอะไรเปล่งวาจาออกมาตรง ๆ"

ชิงหรงก้มมองคนที่ดึงแขนเสื้อเขาอยู่ จินเยว่รีบเชิดหน้าขึ้นสู้สายตาอึกคน

"หม่อมฉันแค่จะมาขอบพระทัยท่านอ๋องที่ช่วยสืบเรื่องท่านพ่อ" น้ำเสียงมีความกระแทกกระทั้นเป็นบางส่วน ฟังแล้วรู้ทันทีว่าอีกคนไม่พอใจในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไป

"หากเป็นเรื่องนั้นจงรู้ไว้ ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า"

วางท่า!

หน้าตาหล่อเหลาก็จริง ทำไมวางมาดเย็นชาแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีบรรดาศักดิ์เป็นถึงท่านอ๋อง นางคงด่ากลับหูชาไปแล้ว

"สายตาเจ้าฟ้องข้าว่ามีความในใจ"

หลันจินเยว่ถึงกับรีบหลบหลังชิงหรงอีกครั้งพร้อมยกมือปิดหน้าอกด้วยความตกใจ หรือว่าท่านอ๋องผู้นี้จะมีวิชาอ่านใจคนได้เหมือนในซีรีส์ที่เคยดูมา

"ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้ว สหายข้านางเป็นคนขี้อาย คงมิได้มีเจตนาไม่ดีอยู่ในใจ" อู่ชิงหรงรีบออกรับแทน

ทว่าหลันจินเยว่ไม่ใช่เฟิงเยว่ซิน นางจึงมีความในใจมากมายที่ไม่ดีต่อองค์ชายเฟยหลงผู้นี้จริง ๆ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เจ้าพานางกลับไปเถอะ นี่ก็เสียเวลาซ้อมธนูข้ามาพอสมควรแล้ว"

"แต่หม่อมฉันยังมีเรื่องต้องเคลียร์กับพระองค์นะเพคะ"

หลันจินเยว่ไม่พอใจที่เพิ่งมาถึงไม่ทันไรก็ถูกไล่กลับจึงหาเรื่องคุยต่อ

"ค...เคลียร์?"

องค์ชายสี่ผู้สง่างามลดคันธนูในมือลง ค่อย ๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับสตรีที่เท้าเอวทั้งสองข้างจ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว

"หม่อมฉันหมายถึง หารือเรื่องที่เข้าใจผิดเพคะ"

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจความหมายคำในยุคสมัยของตนจึงรีบอธิบายเป็นภาษาที่เข้าใจง่ายขึ้น

"ข้ามิมีอันใดต้องหารือกับเจ้า"

"มีเพคะ"

หลันจินเยว่ที่ตอนแรกดูเกรงกลัวอีกคนรีบก้าวขึ้นมายืนคั่นกลางระหว่างบุรุษรูปงามทั้งสอง

"เจ้ามี แต่ข้าไม่มี"

องค์ชายเฟยหลงยืนกรานคำเดิมเพราะในหัวเขาไม่มีเรื่องตกค้างอะไรกับสตรีนางนี้

"ก็เรื่องที่พระองค์ขโมยจู..."

เกือบหลุดปากออกไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมา โชคดีที่นางนึกขึ้นได้ว่าด้านหลังยังมีอีกคนที่ไม่รู้เรื่องนี้ยืนฟังอยู่

"เจ้าว่าท่านอ๋องขโมยอะไรเจ้าไปหรือ"

"ไม่มีอะไร ๆ"

สายตาเป็นประกายดูวอกแวกเมื่อนางกำลังคิดหาทางออกเพื่อที่จะอยู่สองต่อสองกับตงเปียนอ๋องจะได้คุยเรื่องในใจให้จบสิ้น

"ชิงหรง จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ท่านช่วยกลับไปบอกเสี่ยวโหรวเอาเสื้อคลุมมาให้ข้าที"

หลันจินเยว่หาเรื่องอ้างให้อีกคนเปิดโอกาสให้นางกับตงเปียนอ๋องอยู่ตามลำพัง

อู่ชิงหรงผู้ฉลาดหลักแหลม เขาเพียงแค่มองตานางที่เป็นเพื่อนในวัยเด็กก็ล่วงรู้ได้แล้วว่าอีกคนต้องการไล่ตนออกไป

"ได้สิ เดี๋ยวข้ากลับมา"

รองแม่ทัพชิงหรงตกปากรับคำแล้วเสร็จจึงปลีกตัวออกมา

"เจ้าห้ามเข้าใกล้ข้า"

คล้อยหลังชิงหรงออกไป หลันจินเยว่หวังจะเดินเข้าไปยลโฉมท่านอ๋องให้ชัด ๆ แต่กลับถูกห้ามไว้

รังเกียจเรา?

หึ! แบบนี้ต้องเจอสั่งสอนสักหน่อยแล้ว

"พระองค์ตัวก็ใหญ่ ตีรันฟันแทงเก่งกาจ คงไม่ได้สั่งห้ามหม่อมฉันเข้าใกล้ เพราะกลัวหญิงอ่อนแออย่างหม่อมฉันใช่ไหมเพคะ"

กลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่ทันเมื่อเห็นสายตาอีกคนมองกลับมาราวอยากจะฟาดฟันนางให้หายไปจากที่ตรงนี้

"ข้าไม่ได้กลัวเจ้า แต่ข้ารังเกียจเจ้า"

ระ...รังเกียจเลยเหรอ?

ท่านอ๋องคนนี้ทำไมช่างปากจัดปากร้ายแบบนี้กันนะ

"หม่อมฉันมีอะไรน่ารังเกียจตรงไหนเพคะ หน้าตาถ้าจะพูดให้กลาง ๆไม่เข้าข้างตนเองเกินไปก็งามพอควร ผิวพรรณนุ่มขาวราวเต้าหู้นิ่ม ไม่เห็นจะมีตรงไหนน่ารังเกียจอย่างที่พระองค์ทรงตรัสไว้เลย"

นี่พูดแบบไม่เข้าข้างตัวนางนะ เพราะสิ่งที่หลันจินเยว่พรรณามานั้นคือรูปโฉมของเฟิงเยว่ซิน

"นอกจากจะตะกละแล้ว เจ้ายังเป็นสตรีที่ไร้ยางอาย ต่อไปข้าขอสั่งให้เจ้าห้ามเข้าใกล้ข้าเกินสามก้าว!"

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ไม่รู้ท่านอ๋องพระองค์นี้จะเคยได้ยินหรือเปล่า