ตอนที่ 11 เงินลงทุน

ตอนที่

11

เงินลงทุน

หลินหว่านเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเบาสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นางลุกขึ้นอย่างเงียบๆ และเดินไปยังที่ซ่อนเงินที่ขุดไว้ใต้พื้นดิน นางนำถุงผ้าออกมาอย่างระมัดระวัง เมื่อคลี่ดูเงินที่รวบรวมมาได้ นางก็นับจำนวนอย่างละเอียด

“บะหมี่ที่ขายได้เมื่อวาน ค่าแรงที่จงซิ่นให้มันมากมายเหลือเกิน และดวงตาของหลินหว่านเอ๋อร์เบิกกว้างเมื่อเห็นก้อนเงินแท้ที่สลักอย่างสวยงาม วางอยู่ปะปนกับอีแปะ นางจำได้ว่าเงินก้อนนี้เป็นของลูกค้าที่ยกบะหมี่ชามสุดท้ายให้กับอาเหมย    

“ลูกค้าลึกลับผู้สั่งบะหมี่คนนั้น เขาเป็นใครกันแน่และเหตุใดจึงให้ก้อนใหญ่เกินความจำเป็นเช่นนี้ เขาต้องการอะไร” ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเชฟสาวทะลุมิติมา แต่นางก็เก็บความสงสัยไว้ก่อนเพราะความจำเป็นในการเริ่มต้นชีวิตใหม่นั้นสำคัญกว่าความสงสัยในตอนนี้

นางตัดสินใจซ่อนเงินก้อนนั้นไว้ในตัวเพื่อใช้เป็นทุนสำรองและเริ่มปลุกลูกๆ

“อาเป่า อาเหมย” หลินหว่านเอ๋อร์เรียกลูกทั้งสองของนางที่ตอนนี้กำลังนอนงัวเงียไม่ยอมตื่นอาจจะเป็นเพราะเมื่อวานเด็กทั้งสองช่วยงานแม่อย่างหนักและเหนื่อยมากๆ นางยื่นแก้มไปแนบกับแก้มของบุตรชายและบุตรสาวเบาๆ

“ลุกขึ้นเถอะลูกรัก วันนี้เราจะไปดูที่ทางเพื่อเปิดร้านของเราแล้วนะ”

“เมื่อได้ยินคำว่าร้าน อาเป่าก็ลืมตาขึ้นทันทีด้วยความกระตือรือร้น ส่วนอาเหมยก็คิดว่าเปิดร้านหมายถึงนางจะได้กินอาหารอร่อยๆ ในทุกๆ วัน

“เราจะได้ไปขายอาหารหรือขอรับ อย่างนี้เราก็จะมีเงินเยอะ แล้วยายใจร้ายก็จะไม่มาวุ่นวายกับเราอีกแล้วใช่หรือไม่ขอรับท่านแม่” อาเป่าเอ่ยถามขึ้นมาแล้วก็ทำตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“ใช่แล้วจ้ะลูกรักของแม่” หลินหว่านเอ๋อร์บอกกับอาเป่าแล้วก็ยิ้มออกมา

“ท่านแม่ ข้าก็จะได้ทานอาหารอร่อยด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ” อาเหมยเอ่ยถามขึ้นมาอีกคนตามประสาเด็กน้อยชอบกิน

“ใช่แล้วอาเหมย ต่อจากนี้ลูกจะได้กินอาหารอร่อยๆ และไม่ต้องหิวโหยอีกต่อไปแล้วและเราก็จะไม่ลำบากอีกต่อไปแล้วลูกรัก” หลินหว่านเอ๋อร์พูดพลางกอดลูกๆ ไว้แน่น

“วันนี้เราต้องเดินเข้าไปที่ตลาดเพื่อหาร้านเพื่อเปิดร้านอาหารของเราและเราจะไปจากกระท่อมเก่าๆ หลังนี้ เมื่อเรามีเงินมากพอเราจะกลับมาที่นี่เพื่อสร้างบ้านของเรา” หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังและยังส่งต่อพลังนี้ให้กับลูกๆ ได้อีกด้วย

“อาเหมยเจ้าไม่ต้องหิวอีกแล้วนะ เจ้ารู้ไหม” อาเป่าพูดพร้อมกับน้ำตาคลอเมื่อมองใบหน้าของน้องสาว อาเป่าจำวันที่น้องสาวร้องไห้เพราะความหิวแต่ไม่มีอะไรให้กินนอกจากข้าวเปล่าเท่านั้น

ขณะที่หลินหว่านเอ๋อร์กำลังช่วยลูกๆ จัดเก็บข้าวของเครื่องใช้เล็กน้อยเพื่อเดินไปที่ตลาดหาร้านที่เหมาะสมแก่การเปิดร้านอาหารแต่อยู่ๆ เสียงเคาะประตูที่หนักแน่นและสุภาพก็ดังขึ้น นางเปิดประตูออกไปก็ต้องประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเห็นจงซิ่นองครักษ์ผู้เงียบขรึมยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้อยู่ในชุดเต็มยศ แต่สวมเสื้อผ้าแบบชาวบ้านชั้นดีที่ดูยังไงนางก็มั่นใจว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา

“ท่านจงซิ่น” หลินหว่านเอ๋อร์อุทานอย่างตกใจ

“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรคะ”

จงซิ่นผายมือเล็กน้อยอย่างสุภาพ “แม่นางหลินอย่าตกใจ ข้ามาตามคำสั่งของนายท่าน”

“นายท่านของท่านหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว” จงซิ่นกล่าวเสียงเรียบ

“นายท่านของข้าคือพ่อค้าใหญ่ ที่ได้ลิ้มลองบะหมี่ของเจ้าเมื่อวาน นายท่านประทับใจในฝีมือของเจ้ามาก และประสงค์ยื่นข้อเสนอดีๆ ให้กับเจ้า”

เขาเดินเข้ามาในกระท่อมโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่นางก็ไม่กล้าห้าม

“นายท่านของข้าเป็นพ่อค้าที่มองหาผู้มีความสามารุถด้านอาหารมาทำธุรกิจร่วมด้วย” จงซิ่นกล่าวต่ออย่างตรงไปตรงมา

“นายท่านเห็นว่าแม่นางหลินมีพรสวรรค์ จึงให้ข้ามาบอกว่าท่านมีเรือนไม้ทำเลทองอยู่ที่ตลาดใหญ่ มันเป็นทำเลที่ยอดเยี่ยมมาก นายท่านเสนอให้แม่นางไปใช้ที่นั่นเพื่อเปิดร้านอาหารและจะช่วยเหลือเรื่องเงินลงทุนทั้งหมด”

หลินหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงกับข้อเสนอที่มาอย่างกระทันหันและความใจกว้างที่เกินกว่าเหตุนี้ มันสอดคล้องกับเงินที่อยู่ในถุงผ้าของนางอย่างประหลาดใจ

“ท่าน นายท่านของท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่เจ้าคะ ข้าเป็นเพียวแม่ม่ายยากจน ท่านจะลงทุนให้ข้าโดยไม่หวังผลกำไรได้อย่างไร” นางถามอย่างระแวง

ในขณะที่หลินหว่านเอ๋อร์กำลังเผชิญหน้ากับจงซิ่น เสียงใสๆ ของบุรุษอีกคนก็ดังขึ้นจากหน้ากระท่อม

“ขออภัยที่ข้าต้องรบกวนในยามเช้า แต่ข้าบังเอิญผ่านทางมาและได้ยินชื่อเสียงของบะหมี่ไข่มังกรที่ลือชื่อ”

คุณชายเว่ย (เว่ยจื่อเหยียน) ปรากฏตัวเขาเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามที่มีรอยยิ้มอบอุ่นและสุภาพอ่อนโยน เขาสวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนที่บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่ง เขามองเข้ามาในกระท่อมด้วยท่าทีสนใจ

“คุณชายเว่ยเจ้าคะ บะหมี่ไข่มังกรของข้าหมดลงแล้ว แต่ข้ามีความยินดีที่จะทำให้ท่านได้ทานแต่ต้องรอวันที่ข้าเปิดร้านเสียก่อนเจ้าค่ะ” หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างสุภาพแต่มองคุณชายเว่ยอย่างสังเกต

คุณชายเว่ยไม่สนใจข้อเสนออาหาร เขากลับยิ้มและหันมาพูดกับนางเอกด้วยน้ำเสียงที่หยั่งเชิง

“ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก แต่ไม่เป็นไร ข้าได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับแม่นางมาพอสมควร โดยเฉพาะเรื่องความสามารถในการหาเงิน” เขาเอ่ยออกมาในขณะที่จงซิ่นก็กำลังจ้องมองเว่ยจื่อเหยียนด้วยความสงสัยว่าเขาเข้าหาหลินหว่านเอ๋อร์เพราะอาหารอร่อยหรืออยากเข้าใกล้ชิดนางเพราะความเสน่หากันแน่