ตอนที่ 8 ปิดบัญชีญาติชั่วและอิสรภาพ

ตอนที่

8

ปิดบัญชีญาติชั่วและอิสรภาพ

      ยามโหย่วใกล้สิ้นสุด (18.45 น.)

      เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดดังมาแต่ไกล หลินจางซื่อเดินเข้ามาที่กระท่อมด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมในชุดเสื้อผ้าที่หนาและดูดีกว่านางหลายเท่า นางเชื่อว่าหลานสาวไม่มีทางหาเงินได้ทันแน่นอน

       “หว่านเอ๋อร์ ออกมา!!! หมดเวลายืดเยื้อแล้ว เงินสิบพวงของข้าอยู่ที่ไหน ฮ่าๆ ๆ ไม่มีปัญญาก็เอาเด็กสองคนนั้นมาให้ข้า ข้าจะให้มันไปทำงานใช้หนี้แทนแม่ของมัน”

       หลินหว่านเอ๋อร์เปิดประตูออกมาด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ดวงตาของนางส่องประกายแห่งชัยชนะ นางเดินเข้าไปในบ้านและหยิบถุงผ้าที่บรรจุเหรียญออกมาวางลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ และแกะปมผ้าออก

       แก๊ง!!! แก๊ง!!! เสียงของเหรียญกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว หลินจางซื่อรีบปรี่เข้าไปนับเงิน

       “ป้าจาง” หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “นี่คือเงินสิบพวง เงินต้นและดอกเบี้ยที่ท่านป้าเรียกร้อง”

       หลินจางซื่อกำลังจะอ้าปากเยาะเย้ยถึงความพยายามที่ไร้สาระของหลานสาวแต่ใบหน้าของนางพลันซีดเผือด เมื่อแอบเห็นว่าเงินมากมายอยู่ในถุงผ้าของนาง พร้อมทั้งก้อนเงินแท้ที่นางตั้งใจถือขึ้นมาเพื่อให้หลินจางซื่อได้เห็น

       หลินเสี่ยวหรู ลูกสาวของหลินจางซื่อ ซึ่งยืนเท้าสะเอวอยู่ด้านหลังของมารดาด้วยท่าทางยโสรีบเดินเข้ามาดู เมื่อเห็นถุงเงินที่เต็มไปด้วยเหรียญทองแดงจำนวนมาก และที่สำคัญก้อนเงินแท้ที่ส่องประกายอยู่ข้างๆ นางถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจและริษยา

       “ท่านแม่ไหนท่านแม่บอกว่านางไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้แล้วท่านแม่จะให้ลูกของมันไปเป็นทาสเราและท่านแม่ก็คิดว่ามันจะตามลูกมันไปเป็นทาสด้วย” หลินเสี่ยวหรูโวยวายเสียงแหลม “แต่เงินนี่มัน มันมาจากไหนกันเงินมากมายขนาดนี้”

       หลินจางซื่อรีบหันไปตบแขนลูกสาวเบาๆ “หุบปากไปก่อนเสี่ยวหรู นี่มันเรื่องอะไรกันเจ้าไปเอาเงินมาจากไหนหว่านเอ๋อร์ เจ้าไปลักขโมยของใครมา”

      “ป้าจาง” หลินหว่านเอ๋อร์ตวาดกลับทันควัน ดวงตาของนางวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้นที่ถูกดูถูกเหยียดหยามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

       “ท่านป้าจงระวังปากของท่านให้ดี เงินนี้มากจากการทำอาหารอย่างสุจริตของข้า เงินทุกบาทที่ข้าได้มาด้วยหยาดเหงื่อของข้า อย่าเอาความคิดสกปรกของท่านมาตัดสินผู้อื่น”

       หลินเสี่ยวหรูเริ่มวิตกกังวล นางดึงแขนเสื้อของมารดาอย่างแรง

       “ท่านแม่พอได้แล้ว รีบเอาเงินแล้วก็ไปได้แล้ว ถ้าหากนางไปฟ้องทางการขึ้นมาล่ะท่านแม่”

       คำพูดของหลินเสี่ยวหรูทำให้แม่ของนางยอมกลับไป แต่นางก็หันไปมองก้อนเงินแท้ในมือของหลินหว่านเอ๋อร์อีกครั้งด้วยความริษยาอย่างที่สุด เงินก้อนนี้เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของนางและลูกดีขึ้นได้

      เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหาเหตุผลใดมาโต้แย้งได้อีก และนางก็กลัวบทลงโทษถ้าหลินหว่านเอ๋อร์นำเรื่องไปฟ้องทางการ

       “จำไว้ หว่านเอ๋อร์” หลินจางซื่อกระชากถุงเงินสิบพวงไปอย่างเร่งรีบ “อย่าคิดว่าเจ้าจะสบายได้ ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะไปได้ไกลแค่ไหน อีกไม่นานเจ้าคงคิดอยากจากโลกนี้ไปอีกเหมือนที่เจ้าเคยทำ”

       “ท่านยายอย่ามาพูดให้ท่านแม่ของข้าอย่างนี้ กลับไปเลย อย่ามาวุ่นวายกับท่านแม่ของข้าอีก” อาเหมยพูดแล้วก็น้ำตาคลอเหมือนเข้าใจว่าตอนนี้มารดาของนางกำลังโดนต่อว่า

       “ไม่เป็นไรหรอกอาเหมย แม่ไม่เป็นไรเจ้าอย่าร้องไห้เลยนะ” หลินหว่านเอ๋อร์อุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาไว้แนบอก

       หลินเสี่ยวหรูรีบเดินตามมารดาออกจากกระท่อมไปทันที ทิ้งไว้เพียงความเงียบและฝุ่นควันแห่งความพ่ายแพ้

       หลินหว่านเอ๋อร์มองตามหลังญาติชั่วจนแน่ใจว่าไปแล้ว นางจึงรีบปิดประตูลงเบาๆ ก่อนจะหันมามองลูกๆ ที่กำลังมองนางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

       “อาเป่า อาเหมย” หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

       “เราเป็นอิสระแล้วนะลูก” นางสวมกอดลูกทั้งสองไว้แน่น นี่คือวันที่นางและลูกๆ ได้หลุดพ้นจากตวามยากจนและญาติชั่วอย่างสมบูรณ์

       นอกกระท่อม

       ในความมืดสลัวของยามโหย่ว มู่ฉางเฟิงในชุดชาวบ้านธรรมดา ยืนอยู่ใต้ต้นหลิวใหญ่ที่ห่างจากกระท่อมของหลินหว่านเอ๋อร์ไปเพียงไม่กี่สิบก้าว ข้างกายเขาคือจงซิ่นองครักษ์ผู้เงียบขรึม

       พวกเขามาถึงตั้งแต่ก่อนที่หลินจางซื่อจะเข้ามาโวยวาย และได้ยินทุกคำพูดตั้งแต่การข่มขู่ ดูถูก ไปจนถึงเสียงร้องไห้ของอาเหมย

       จงซิ่นเองก็ดูพอใจที่เห็นหลินหว่านเอ๋อร์ทำให้หลินจางซื่อยอมแพ้หลินหว่านเอ๋อร์ไป แต่เขาเห็นว่าหลินจางซื่อมองหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยสายตาร้ายๆ