บทที่ 114 พระสนม

บทที่ 114

พระสนม

            เป็นครั้งแรกที่ลู่ซินฟางเห็นกงเยียนซูหลุดความสุขุม

            ชายหนุ่มไม่เพียงแสดงสีหน้าตกใจ ริมฝีปากบางของเขายังอ้าค้างอย่างตะลึง

            กลับกันแล้ว ลู่ซินฟางดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็วหลังจากกงเยียนซูเรียกสตรีสูงวัยที่มาเยือนว่า “เสด็จแม่”

            หญิงสาวลุกขึ้นยืน ประสานมือ โค้งศีรษะ เหล่าคณะผู้ติดตามเห็นอย่างนั้นต่างก็ลุกขึ้นยืนและเคารพผู้มาใหม่เช่นเดียวกัน

            “คารวะพระสนมเพคะ”

            ผู้ถูกเรียกว่าพระสนมหันมายิ้มให้กับลู่ซินฟางอย่างพึงอกพึงใจ

            “ไหวพริบของเจ้าฉับไวเหมือนอย่างที่หวังเยว่บอกไม่มีผิด แต่ดูสิ ลูกชายข้า พอเห็นข้ากลับเอาแต่นั่งเฉย ใช้ได้ที่ไหนกัน”

            พูดแล้ว สตรีสูงวัยก็หันมองกงเยียนซู

            ลู่ซินฟางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แทนที่จะบอกว่ากงเยียนซูนั่งเฉย สู้บอกว่าตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกจะดีกว่า

            ว่าไปแล้ว องค์ชายห้าโจวหวังเยว่เคยบอกว่ามารดาของเขามีตำแหน่งเป็นเสียนเฟย นามเดิมคือกงไฉ่หง ดังนั้นแล้วนางควรเรียกพระสนมว่า ‘กงเสียนเฟย’

            กงเสียนเฟยเยื้องย่างเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ กงเยียนซู

            ด้วยเหตุนี้เหล่าคณะผู้ติดตามของลู่ซินฟางกับกงโม่หยวนต้องย้ายไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง

            “ใจร้ายจังเลยนะ เยียนซู พาคนสำคัญมาเมืองหลวงทั้งที แต่ไม่คิดจะบอกกันสักคำ”

            พอนั่งลงปุบ กงเสียนเฟยกล่าวตัดพ้อปับ

            ตอนนี้เองที่กงเยียนซูดึงสติกลับมา ดวงตาคมเข้มเบือนไปทางกงโม่หยวน หัวคิ้วขมวดมุ่นอย่างกล่าวโทษ

            กงโม่หยวนยิ้มแห้งๆ “พระสนมสั่งข้าไว้ให้รายงานเรื่องของเจ้าทุกเรื่อง”

            “ปฏิเสธไปก็สิ้นเรื่อง”

            “พูดเหมือนง่าย ถึงข้าช่วยเจ้าปิดบัง ช้าเร็วพระสนมก็ต้องรู้จากองค์ชายห้าอยู่ดีไม่ใช่หรือ”

            “ตั้งใจปิดบังแม่อีกแล้วนะ ใจร้ายจังเลย แม่เป็นคนนอกสำหรับเจ้าหรือ ไม่ใช่คนสำคัญสินะ” กงเสียนเฟยพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยราวกับน้อยเนื้อต่ำใจ

            กงเยียนซูอ่อนใจอย่างยิ่ง แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “เฮ้อ...เพราะเสด็จแม่เป็นเช่นนี้ข้าถึงไม่บอกท่านอย่างไรเล่า”

            “พูดจาใจร้ายกับแม่อีกแล้ว ทุกคนดูสิ ลูกชายข้าไม่สนใจไยดีข้าสักนิด”

            กงเสียนเฟยแสร้งทำทีเป็นกระเง้ากระงอด 

            ลู่ซินฟางยิ้มขบขัน ภายใต้ความเอาแต่ใจของพระสนมล้วนเป็นการแสดง พระนางก็แค่อยากทำให้บรรยากาศในห้องนี้ผ่อนคลายเท่านั้นเอง

            อีกอย่าง แค่มองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นมารดาที่รักและใส่ใจลูกๆ ของนางมาก ไม่แปลกใจเลย ทำไมนางถึงปฏิเสธตำแหน่งกุ้ยเฟยมาเป็นเพียงสนมตัวเล็กๆ เพื่อแลกกับอิสระของลูกทั้งสอง

            หลังจากตัดพ้อลูกชายจนพอใจแล้ว กงเสียนเฟยโน้มตัวเข้าไปกระซิบหระซาบกับกงเยียนซู

            “เจ้าเองก็ตาถึงยิ่งนัก คนสำคัญของเจ้างดงามไม่เบาเลยนี่ ได้ข่าวว่าเจ้ามีลูกแล้วด้วยหรือ ทำไมไม่พาหลานๆ มาให้แม่เจอบ้างเล่า”

            เสียงของกงเสียนเฟยไม่ได้เบาเลย เพราะตั้งใจพูดให้ลู่ซินฟางได้ยินด้วย ดังนั้นลู่ซินฟางที่ร่วมโต๊ะเดียวกันจึงหน้าแดงวาบ กงเยียนซูก็เขินอายไม่ต่างกับหญิงสาว

            “เสด็จแม่!”

            ชายหนุ่มทำเสียงเอ็ด

            กงเสียนเฟยยิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่ได้แหย่สองหนุ่มสาว

            กงเสียนเฟยเป็นคนขี้เล่น เห็นพวกเขาเขินก็ยิ่งอยากแกล้งขึ้นไปอีก

            สตรีสูงวัยหันมายิ้มให้กับหญิงสาวพลางกล่าวว่า “ซินฟาง คราวหน้าพาหลานๆ มาให้ท่านย่าคนนี้เห็นหน้าบ้างนะ”

            “เอะ เอ่อ…”

            อีกฝ่ายพูดราวกับลู่ซินฟางเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำเอานางตั้งตัวไม่ถูกเลย 

            “เสด็จแม่หยุดแหย่นางได้แล้ว” กงเยียนซูปรามมารดาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            สตรีสูงวัยแสร้งทำหน้ามุ่ยใส่ชายหนุ่มอีกครั้ง “ใจร้ายจังเลยนะ”

            “เสด็จแม่ละก็”

            กงเยียนซูฉลาดหลักแหลมก็จริง แต่ให้รับมือกับมารดาขี้แกล้งคนนี้ เขากลับไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากส่ายหน้าและถอนหายใจ

            วันนี้ได้เจอลูกชายและคนสำคัญของเขา กงเสียนเฟยอารมณ์ดีมากจึงเผลอแหย่พวกเขามากไปหน่อย หลังจากนางหัวเราะฮ่าๆ กงเสียนเฟยก็เปลี่ยนมาถามลู่ซินฟาง

            “แม่ไม่แกล้งพวกเจ้าแล้ว ลู่ซินฟาง ข้าได้ยินว่าเจ้ามาเมืองหลวงครั้งนี้เพื่อเปิดกิจการ เป็นร้านซินหลินสาขาเมืองหลวงหรือ”

            กงเสียนเฟยเกิดในตระกูลการค้า ย่อมมีสายข่าวในวงการการค้าไม่น้อย ลู่ซินฟางจึงไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะรู้เรื่องของนางถึงขั้นนี้ 

            “หม่อมฉันมาดูทำเลเปิดกิจการใหม่จริงเพคะ แต่ว่า ไม่ใช่ร้านซินหลิน”

            ทันทีที่หญิงสาวตอบเช่นนั้น สายตาของกงเสียนเฟยฉายแววสนใจใคร่รู้

            “แล้วจะเปิดร้านอะไรหรือ”

            ดูจากสีหน้าของพระนาง คาดว่าชื่อเสียงของลู่ซินฟางจะดังถึงวังหลวงสักระยะแล้ว

            หญิงสาวยิ้มแล้วพูดว่า “หม่อมฉันต้องการเปิดร้านค้าขายเครื่องประดับเพคะ คิดว่าหากสร้างร้านในเมืองหลวงจะขายสินค้าได้ง่ายกว่า จากนั้นค่อยๆ กระจายสินค้าไปตามเมืองอื่น”

            “ร้านเครื่องประดับในเมืองหลวงมีไม่น้อย การแข่งขันสูง เตรียมใจแล้วหรือยัง”

            “แน่นอนเพคะ แต่ว่า…”

            “แต่ว่า?” กงเสียนเฟยทวนคำอย่างสงสัย 

            “เครื่องประดับในร้านของหม่อมฉันทำมาจากพลอย…สิ่งนั้นก็คือหินแร่ที่มีความบริสุทธ์ หลังจากเจียระไน เนื้อของพลอยจะมีความโปร่งใสแวววาว และถ้านำมาตกแต่งเครื่องประดับก็จะยิ่งทำให้ของชิ้นนั้นสวยงามมากขึ้น หนำซ้ำยังมีหลายสีให้เลือกด้วยเพคะ”

            “ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าสินค้าของเจ้ามีความพิเศษในตัวเอง น่าสนใจมาก!” กงเสียนเฟยชมเปราะ ทั้งยังบอกว่าอยากเห็นพลอยที่ว่าเร็วๆ พระนางยังชี้แนะวิธีการเปิดตลาดสินค้าใหม่

            “พูดก็พูดเถอะ ถึงสินค้าของเจ้าจะน่าสนใจ แต่การเปิดตัวสินค้าใหม่ที่ผู้คนยังไม่รู้จัก ซ้ำยังมีราคาแพง ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันง่ายๆ อย่างแรก เจ้าต้องสร้างกระแสดึงดูดความสนใจก่อน”

            “หมายถึงการโปรโมทสินค้าหรือ” ลู่ซินฟางถาม 

            “อะไรนะ…โป? โปอะไรหรือ” กงเสียนเฟยทำหน้าฉงน 

            “หม่อมฉันหมายถึง สร้างความสนใจ กระตุ้นให้คนอยากซื้อเพคะ”

            “ใช่ วิธีนั้นแหละ” หลังจากเงียบคิดสักครู่ กงเสียนเฟยกล่าวต่ออีกว่า “ข้าขอแนะนำอีกเรื่อง สินค้าของเจ้าอยู่ในกลุ่มสินค้าฟุ่มเฟือย เจ้าควรสร้างความน่าเชื่อถือ อย่างเช่นควรมีการรับรองจากกรมคลัง และทำให้ผู้คนเห็นว่าพลอยของเจ้าสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ นี่เป็นวิธีเปิดตัวสินค้าที่ง่ายที่สุด”

            “หากเป็นเรื่องเอกสารรับรองกรมคลัง ทางข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว” กงเยียนซูกล่าวแทรก

            “รอบคอบสมกับเป็นเจ้า” กงเสียนเฟยเอ่ยชมบุตรชาย

            “หม่อมฉันขอบพระทัยพระสนมมากเพคะ คำชี้แนะของพระสนมเป็นประโยชน์ต่อหม่อมฉันมากทีเดียว” ลู่ซินฟางกล่าวอย่างซาบซึ้ง 

            “เรื่องเล็กน้อย หากมีตรงไหนสงสัย ปรึกษาข้าได้เลย” 

            “ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันขอรบกวนพระนางอีกเรื่องได้หรือไม่เพคะ”

            “เจ้าพูดมาเถอะ”

            ไม่เพียงแค่กงเสียนเฟยที่สงสัยว่าลู่ซินฟางจะรบกวนนางเรื่องอะไร แม้แต่กงเยียนซูและกงโม่หยวนยังแสดงสีหน้าสนอกสนใจอย่างยิ่ง

            “หลังจากผลิตเครื่องประดับชุดแรกเรียบร้อย หม่อมฉันอยากถวายเครื่องประดับชุดนั้นให้กับพระนางเพคะ”

            กงเสียนเฟยได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะชอบใจ “อย่างนี้เอง เจ้าต้องการให้ข้าช่วยดึงดูดความสนใจของผู้คน แผนนี้นับว่าไม่เลว แต่เจ้าก็รู้ ข้าเป็นเพียงสนมตำแหน่งเล็กๆ เลือกข้าจะดีแล้วหรือ”

            แม้พูดแบบนั้น แต่แววตาของกงเสียนเฟยกลับระงับความตื่นเต้นไม่ไหว

            ลู่ซินฟางตอบอย่างไม่ลังเล “เป็นพระสนมดีแล้วเพคะ”

            ณ วังหลวง

            หลังจากเกี้ยวของกงเสียนเฟยมาถึงวังหลวง พระนางก็ถูกฮ่องเต้เรียกเข้าเฝ้าในทันที

            “สตรีนางนั้นเป็นอย่างไร เหมาะสมกับองค์ชายแปดหรือไม่” ฮ่องเต้ตรัสถาม

            กงเสียนเฟยย้อนคิดถึงแววตาอันเฉียบแหลมของลู่ซินฟาง ทั้งวิธีการพูด น้ำเสียง ล้วนแล้วแต่วางตัวดีอย่างยิ่ง ไม่เหมือนกับชาวบ้านธรรมดาทั่วไปเลย 

            หลังจากใคร่ครวญสักครู่ กงเสียนเฟยก็ตอบออกไปตามความจริง

            “หากบอกว่านางเหมือนกับหม่อมฉันสมัยยังสาว นั่นก็ออกจะน่าอายเกินไป เพราะลู่ซินฟางคนนี้มีความคิดความอ่านเหนือว่าหม่อมฉันมากเพคะ”

            พระขนงของฮ่องเต้เลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

            “ขนาดนั้นเชียว?”

            “ฝ่าบาทคงไม่อยากเชื่อสิ่งที่หม่อมฉันพูด แต่ว่า ทันทีที่พระองค์เห็นร้านค้าของนางแล้ว พระองค์จะเข้าใจเองเพคะ” กงเสียนเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มลึกลับ ทำให้ฮ่องเต้อย่างรู้ขึ้นมาแล้วว่า ลู่ซินฟางคนนี้จะเป็นสตรีเช่นไร

            “ชักอยากเห็นร้านค้าของนางขึ้นมาแล้วสิ”