บทที่ 113 การพบกันที่คาดไม่ถึง

บทที่ 113

การพบกันที่คาดไม่ถึง

            เดินทางเข้าเมืองหลวงครั้งแรก หากลู่ซินฟางบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก

            จากซีรี่ย์หลายๆ เรื่องจะเห็นว่าเมืองหลวงเป็นเมืองที่กว้างใหญ่ คลาคล่ำไปด้วยผู้คน

            ดังนั้นระหว่างเดินทาง ส่วนใหญ่แล้วลู่ซินฟางจะชวนกงเยียนซูคุยเกี่ยวกับเมืองหลวง

            ครึ่งวันหลังจากออกเดินทางมา ทุกอย่างราบรื่นอย่างยิ่ง

            รถม้าจอดพักใต้ร่มไม้ ซึ่งน่าจะเป็นจุดแวะพักของนักเดินทาง เพราะพื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างเป็นหญ้าเรียบเตียน ไม่รกแม้แต่น้อย ซ้ำยังมีร่องรอยของการจุดกองไฟ

            พอปูผ้ารองนั่งเสร็จ หลางไป๋เปิดกล่องอาหารทีละชั้นวางลงตรงหน้าอย่างพิถีพิถัน หมาป่าหนุ่มตื่นตั้งแต่เช้ามืด เตรียมอาหารหลักและของว่างด้วยตัวเอง

            ชายหนุ่มหมุุนกระบอกไม้ไผ่ รินน้ำชาที่ยังอุ่นอยู่ยื่นให้กับลู่ซินฟาง

            “น้ำชาขอรับ”

            กระบอกน้ำที่หลางไป๋พกมาทำจากไม้ไผ่ขัดจนเรียบเงา วิธีเปิดปิดกระบอกน้ำก็ใช้แบบหมุน

            กงเยียนซูและคนติดตามต่างมองกระบอกไม้ไผ่นั้นด้วยสายตาสนใจ

            “นายหญิง อาหารกลางวันพร้อมแล้วขอรับ”

            ไม่เพียงแต่น้ำชา หลางไป๋ยังคีบอาหารใส่จานแล้วส่งให้ลู่ซินฟาง ช่างเป็นผู้ดูแลที่ใส่ใจทุกรายละเอียดของเจ้านาย

            “ขอบใจนะ เจ้าก็มากินด้วยกันสิ”

            “ขอรับ”

            พอตอบกลับแล้ว หลางไป๋ก็จานและตะเกียบออกมาอีกหนึ่งชุด คีบอาหารใส่จานตัวเองและยังรินน้ำในแก้วไม้ไผ่

            ทั้งสองกินอาหารกลางวันด้วยกันเงียบๆ ผ่านสักครู่ กงเยียนซูเดินเข้ามาถามราวกับหักห้ามใจไม่ไหว

            “สิ่งนั้นคืออะไรหรือ” กงเยียนซูมองไปยังกระบอกไม้ไผ่และแก้วไม้ไผ่

            หมาป่าหนุ่มวางจานอาหารลง ก่อนจะตอบ

            “สิ่งนี้คือกระบอกน้ำสำหรับพกพาขอรับ”

            “กระบอกน้ำพกพาหรือ น่าสนใจ น่าสนใจ” กงเยียนซูพึมพำ

            “จริงสิ ท่านก็มานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันสิเจ้าคะ” ลู่ซินฟางชวนชายหนุ่ม

            “เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจนะ” กงเยียนซูพูดจบก็นั่งลงข้างๆ หญิงสาว “ผู้ดูแลหลาง ข้าขอดูกระบอกน้ำพกพานั้นได้หรือไม่”

            “ได้ขอรับ”

            หลางไป๋ยื่นกระบอกน้ำให้กับกงเยียนซู

            ชายหนุ่มยิ่งประหลาดใจมากขึ้น หลังจากรับกระบอกน้ำมาถือ เพราะชาในกระบอกยังอุ่นอยู่

            “ตอนออกเดินทาง ปกติพวกเราจะใช้ถุงหนังใส่น้ำ แน่นอนว่าเก็บรักษาระดับความร้อนของน้ำไม่ได้ แต่กระบอกน้ำนี้สามารถทำได้ ในร้านของเจ้ามีขายหรือไม่” กงเยียนซูพูดและถามในประโยคเดียวกัน ท่าทางสนอกสนใจอย่างมาก

            “ไม่มีเจ้าค่ะ แต่ถ้าท่านอยากได้ ข้าจะสั่งให้คนทำเพิ่ม”

            “ขอบใจมาก แต่ว่า...ข้าคิดว่าคนอื่นๆ ก็คงอยากได้เหมือนกัน เจ้าควรผลิตออกมาขายนะ” กงเยียนซูเสนอ

            “จะขายได้จริงๆ หรือเจ้าคะ”

            “ขายได้แน่นอนอยู่แล้ว”

            “ท่านกง อาหารของท่านได้แล้วขอรับ”

            ระหว่างสองหนุ่มสาวคุยเรื่องกระบอกน้ำ หลางไป๋ก็ตักอาหารใส่จานเสร็จพอดี เขายื่นจานอาหารให้กับกงเยียนซู

            กงเยียนซูกล่าวขอบใจ รับจานมา จากนั้นนั่งกินอาหารกลางร่วมกับทั้งสองพลางคุยเรื่องทั่วไป

            หลังจากผู้ติดตามตรวจสอบความเรียบร้อยของรถม้าเสร็จ การเดินทางช่วงบ่ายก็ดำเนินต่อไป 

            รถม้าวิ่งตามเส้นทางอันขรุขระ ลู่ซินฟางกับหลางไป๋เพิ่งนั่งรถม้าไกลๆ เป็นครั้งแรก เมารถม้าจนหลับ

            ในยามบ่ายแก่ๆ หลางไป๋ขอยืดเส้นยืดสายด้วยการลงไปควบม้ากับจิ่นเซี่ย และก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน ทั้งสองหนุ่มควบม้าล่วงหน้าไปจองห้องพักโรงเตี๊ยมที่อยู่ข้างทาง

            ตอนรถม้ามาถึงโรงเตี๊ยมก็เป็นช่วงพลบค่ำพอดี

            เช้าตรู่ออกเดินทาง กลางวันแวะพักข้างทาง ส่วนยามกลางคืนพักในโรงเตี๊ยม การเดินทางเป็นเช่นนั้นตลอดเจ็ดวัน

            ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงเมืองหลวงอันกว้างใหญ่อันเต็มไปด้วยผู้คน และจุดหมายปลายทางคือโรงเตี๊ยมตระกูลกง สาขาเมืองหลวง

            ในตอนแรกลู่ซินฟางตั้งใจหาที่พักกันเอง เนื่องจากไม่อยากรบกวนกงเยียนซูมากเกินไป แต่ชายหนุ่มยืนกรานว่าอยากรับรอง นอกจากนี้ยังคุยงานกันได้อย่างสะดวก

            หญิงสาวคิดแล้วก็เห็นด้วย ช่วงที่ดูงานในเมืองหลวงจึงพักโรงเตี๊ยมตระกูลกง

            ทันทีที่รถม้าจอด ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา หน้าตาละหม้ายคล้ายกับกงเยียนซูก็ออกมาต้อนรับ

            “เยียนซู เดินทางเป็นอย่างไรบ้าง...ทางนี้คือแขกคนสำคัญของเจ้าที่บอกไว้ในจดหมายหรือ” กงโม่หยวนทักทายกงเยียนซูอย่างเป็นกันเอง หากท่วงท่าและสีหน้ายังคงแสดงอย่างสุขุม

            “การเดินทางราบรื่น แล้วก็ ทางนี้คือแขกคนสำคัญของข้า” กงเยียนซูตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็แนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน

            กงโม่หยวนโค้งศีรษะให้ลู่ซินฟางอย่างให้เกียรติ สายตาที่มองนางก็เต็มไปด้วยความเลื่อมใส เดาว่ากงเยียนซูคงเล่าเรื่องของนางให้ญาติของตนฟังมาไม่น้อย

            “ระหว่างอยู่เมืองหลวง พวกท่านเชิญพักที่โรงเตี๊ยมของเราได้ตามสบาย ขาดเหลืออะไรบอกได้ตลอด อย่าได้เกรงใจ”

            “ขอบคุณท่านมาก” หลางไป๋เป็นตัวแทนของลู่ซินฟางกล่าวขอบคุณกงโม่หยวน

            “เดินทางกันมาเหนื่อยๆ เรื่องงานเอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้เชิญพวกท่านขึ้นไปพักก่อนเถิดขอรับ ข้าจะนำทางให้” กงโม่หยวนผายมือเข้าไปในโรงเตี๊ยม เดินนำทุกคนขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง

            ห้องพักของลู่ซินฟาง หลางไป๋และผู้ติดตามอยู่ใกล้กัน เป็นห้องส่วนตัวอันเงียบสงบทางฝั่งตะวันออก และเนื่องจากลู่ซินฟางไม่ได้พาหญิงรับใช้ติดตามมาด้วย กงโม่หยวนจึงให้ลูกจ้างสาวของโรงตี๊ยมมาคอยรับรองนางเป็นกรณีพิเศษ  

            กงเยียนซูยังคงอยากพูดคุย ใช้เวลาร่วมกับลู่ซินฟางต่ออีกนิด แต่ก็รู้ดีว่านางเดินทางไกลครั้งแรกย่อมเหนื่อย ให้รบกวนเวลาพักผ่อนคงไม่ดีเท่าไร ชายหนุ่มจึงกัดฟันอดทน รอเจอนางตอนมื้อค่ำ

            นั่งรถม้าระยะไกลทำให้ลู่ซินฟางเพลียมาก พอเก็บของเข้าที่เข้าทางเสร็จ นางก็มานั่งเอนหลังบนเตียง ผ่านสักพัก หญิงสาวหลับสนิทอย่างไม่รู้ตัว 

            ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เป็นตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู

            ก็อก ก็อก...

            “นายหญิง ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วขอรับ” 

            “หลางไป๋หรือ เข้าใจแล้วเดี๋ยวข้าออกไป”

            “ขอรับ”

            สถานที่รับรองคณะของลู่ซินฟางคือห้องจัดเลี้ยงใหญ่ เป็นอาคารแยกฝั่งใต้ นอกจากนี้ กงโม่หยวนยังสั่งปิดใช้บริการอาคารรับรองแห่งนี้ ภายในอาคารรับรองจึงไม่มีใครอื่นนอกจากคณะของลู่ซินฟางและคนของกงเยียนซู  

            อาหารที่นำมรับรองล้วนเป็นของขึ้นชื่อของเหมืองหลวง

            “น่ากินทั้งนั้นเลยเนอะ” ลู่ซินฟางพูดพลางมองอาหารบนโต๊ะด้วยตาเป็นประกาย

            “ใช่ขอรับ” หลางไป๋ตอบ

            กงโม่หยวนยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วกล่าว

            “เชิญพวกท่านานตามสบายเลยขอรับ”

            เมื่อลู่ซินฟางคีบอาหารส่งเข้าปาก คณะติดตามของนางก็เริ่มลงมือจัดการกับอาหารด้วยความกระตือรือร้น ด้านกงเยียนซูและกงโม่หยวนก็ไม่ต่างกัน

            กินดื่มกันสักพักหนึ่ง กงโม่หยวนก็กล่าวกับหลางไป๋ว่า “ท่านหลางเป็นผู้ติดตามของนายหญิงลู่สินะขอรับ”

            “ถูกต้องแล้ว หน้าที่ของข้าก็คล้ายกับท่านกงโม่หยวนนั่นละขอรับ”

            “อย่างนี้เอง...เป็นผู้ดูแลไม่ง่ายเลย ท่านคิดอย่างนั้นหรือไม่ขอรับ” กงโม่หยวนจิบชาพลางถาม ก่อนจะเริ่มบ่น “ตรวจสอบบัญชีเอย ดูแลเรื่องจิปาถะเอย ไหนจะรับมือกับลูกค้าเรื่องมาก เหนื่อยเอาการเลยนะขอรับ”

            “ท่านพูดถูก วันๆ ต้องเจอปัญหาเฉพาะหน้าหลายอย่าง แต่ว่า...ตอนสะสางปัญหาเหล่านั้นลุล่วง ข้ากลับรู้สึกว่าท้าทาย และสนุก ก็เลยชอบหน้าที่นี้มาก”

            กงโม่หยวนพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วย

            “ข้าก็เหมือนกัน ตอนสะสางกับปัญหาเหล่านั้นจนลุล่วง รู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์มากทีเดียว”

            “ถูกต้อง”

            ยิ่งคุยกัน สองหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกถูกคอ

            เห็นแบบนั้นลู่ซินฟางยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะในที่สุดหลางไป๋ก็มีสหายที่เป็นมนุษย์กับเขาสักที 

            “กงโม่หยวนเป็นคนทำงานคล่องแคล่ว แต่รอบคอบ เห็นว่าพรุ่งนี้จะพาพวกเจ้าไปทำเลร้านที่หาไว้ล่วงหน้า” กงเยียนซูบอกลู่ซินฟาง

            หญิงสาวยิ้มกว้าง “งานเสร็จเร็วเพราะพวกท่านจริงๆ ขอบคุณพวกท่านมากเจ้าค่ะ”

            กงเยียนยิ้มแย้มอย่างดีใจเมื่อถูกชม 

            ทุกคนกินมื้อค่ำกันไปพูดคุยกันไป

            อาหารอร่อย การสนทนาก็ยิ่งออกรสออกชาติ

            จังหวะนั้นเอง จู่ๆ น้ำเสียงสดใสของใครบางคนพลันดังขึ้นหน้าประตู

            “แหมๆ บรรยากาศช่างน่าสนุกยิ่งนัก เหตุใดพวกเจ้าไม่ชวนข้ามาร่วมวงด้วย ใจร้ายเสียจริง”

            คำพูดนั้นแสดงออกถึงความน้อยอกน้อยใจนิดๆ

            สิ้นคำพูด ทุกคนในห้องรับรองหันมองสตรีหน้าประตูเป็นสายตาเดียว

            สตรีผู้มาเยือนอายุอานามใกล้วัยกลางคน รูปร่างสมส่วน ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่งแม้จะมีอายุมากแล้ว อาภร์ที่สวมใส่ก็เป็นผ้าไหมปักเย็บอย่างละเอียดประณีต มากไปกว่านั้น ดูอย่างไรก็เป็นสตรีสูงศักดิ์

            กงเยียนซูสูดหายใจลึก

            “เสด็จแม่!”

            สตรีผู้มาเยือนแย้มยิ้มและตอบกลับอย่างเป็นมิตร

            “เสด็จแม่เองจ๊ะ”