บทที่ 119 ฤดูหนาวมาเยือนแล้ว

บทที่ 119

ฤดูหนาวมาเยือนแล้ว

            ร้านฟู่จินกุ้ยได้รับความนิยมสูงสุดตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้าน

            ทันทีที่ร้านเปิด คนที่ต่อแถวอยู่นอกร้านต่างหลั่งไหลเข้ามา ทุกคนให้ความสนใจพลอยประดับกันอย่างมาก พวกเขาต่างซื้อสินค้ากลับไปแม้ว่าของนั้นจะมีราคาแพงก็ตาม  

            แค่สัปดาห์แรก ลู่ซินฟางก็ทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำ 

            เมื่อร้านเครื่องประดับฟู่จินกุ้ยเริ่มลงตัว ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ลู่ซินฟางมอบหมายงานต่อให้กับผู้ดูแล ก่อนจะพาลูกๆ เดินทางกลับเมืองเล่ออัน

            หนึ่งเดือนต่อมา...

            เข้าสู่กลางฤดูหนาวเต็มตัว ยามกลางคืนละอองหิมะโปรยปรายลงมาเป็นสาย ตอนเช้าบนพื้นดินจึงดูเหมือนถูกปูด้วยพรมกำมะยีสีขาว

            แม้ยามเที่ยงวันหิมะเหล่านั้นจะละลายกลายเป็นแอ่งน้ำ แต่กระแสความหนาวเย็นของฤดูหนาวนับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  

            ในขณะนั่งกินข้าวเช้า เหนียงซิ่นก็เปรยขึ้นมา “ฤดูหนาวปีนี้คงหนักเอาการ”

            หลางไป๋ผงกศีรษะทีหนึ่ง “อืม อาจถึงขั้นเกิดภัยหนาวได้เลยนะเนี่ย”

            จากนั้นทุกคนต่างลงความเห็นว่า “นั่นสินะ”

            ลู่ซินฟางมือหนึ่งถือถ้วยข้าว มือหนึ่งถือตะเกียบ พอฟังพวกเขาคุยกันมาถึงตรงนี้ นางก็เอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

            “ปีนี้จะเกิดภัยหนาวหรือ”

            เหล่าสัตว์จะมีความสามารถรับรู้ภัยธรรมชาติล่วงหน้า ในเมื่อพวกเขาต่างพูดเหมือนกัน นางเองก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับภัยหนาวแล้ว 

            “จริงๆ ก็ไม่ถึงขั้นเรียกว่าภัยหนาวอะไรหรอกขอรับ ข้าแค่รู้สึกว่าฤดูหนาวของที่นี่น่าจะหนาวเอาเรื่องอยู่” หลางไป๋ตอบ 

            “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พวกเราควรเตรียมพร้อมรับมือกับความหนาวนะ” ลู่ซินฟางบอก

            “อย่างไรหรือ” หลางไป๋ถาม 

            “ผ้าห่ม ฟูก เสื้อกันหนาวและถ่าน ควรนำมาแจกจ่ายทุกครัวเรือน แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าที่อยู่ในโกดังตอนนี้เพียงพอหรือไม่” 

            “ถ้าเป็นเรื่องพวกนี้ละก็ มีเหลือเฟือเลยขอรับ” หลางไป๋บอกพลางยิ้ม เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โต  

            เห็นแบบนี้ ลู่ซินฟางตระหนักได้

            นั่นสินะ ของที่เก็บไว้ในมิติมีมากมายนับไม่ถ้วน ทั้งทางนั้นยังใช้เวทมนตร์ในการเก็บรักษา ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือเสื้อผ้าจึงไม่มีอะไรเสียหาย

            และที่สำคัญ ในโลกทางนี้ถึงจะหนาวจัด แต่ในมิตินั้นกลับเป็นคนละเรื่อง แม้เข้าสู่ฤดูหนาวเหมือนกัน แต่อุณภูมิลดลงนิดหน่อย พอให้รู้สึกว่าอากาศเย็นเท่านั้นเอง เหล่าผู้อยู่ในมิติเลยไม่ได้รับกระทบจากภัยธรรมชาติ 

            ลู่ซินฟางครุ่นคิด จากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

            “ถ้าอย่างนั้น พวกเจ้านำผ้าห่ม ฟูกและเสื้อกันหนาวออกมาแจกจ่ายลูกจ้างที่เป็นมนุษย์และครอบครัวของพวกเขาที่ทำงานให้กับเรา ถือว่าเป็นสวัสดิการด้วยเลย” ลู่ซินฟางบอก 

            “เจ้าค่ะ ข้ากับเสี่ยวเหมยจะนำของไปแจกให้” เหนียงซิ่นรับอาสา

            หู่จือเหมยพยักหน้า 

            “แล้วก็ อย่าลืมนำผ้าห่มกับฟูกไปแจกบ้านเจียงกับบ้านของจางต้วนด้วย” ลู่ซินฟางเอ่ยเตือน

            ต่อให้เมื่อก่อน เจียงลิ่วทำกับลู่ซินฟางไว้แสบแค่ไหน แต่ตอนนี้บ้านเจียงเป็นหนึ่งในลูกจ้างของลู่ซินฟาง สมควรได้รับสวัสดิการ

            จางต้วนไม่ได้เป็นลูกจ้างของลู่ซินฟางก็จริง แต่ตงตงกับเม่ยเม่ยเป็นเพื่อนเล่นของเจ้าแฝด ควรได้รับสิทธิพิเศษเช่นกัน

            ทุกคนแบ่งหน้าที่กันเสร็จสรรพ

            พอกินมื้อเช้าอิ่ม ซินหลิน หลางไป๋และสยงจวินก็กลับมิติ ช่วยกันขนของใช้ที่จำเป็นออกมามากมายหลายอย่าง

            ในตอนบ่าย ทุกคนช่วยกันขนของออกไปแจกจ่ายตามบ้านของเหล่าลูกจ้าง โดยมีเหนียงซิ่นกับหู่จือเหมยเป็นตัวแทนของลู่ซินฟาง ใช้เวลาไม่นาน ก็แจกจ่ายจนครบ

            หลายวันต่อมา คลื่นความเย็นมาถึงเมืองเล่ออันกระทันหัน ทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยหิมะ แม้แต่น้ำในลำธารยังจับตัวกลายเป็นน้ำแข็ง

            ทว่า…

            จากการเตรียมพร้อมของลู่ซินฟาง ครอบครัวของเหล่าลูกจ้างจึงไม่ได้รับผลกระทบจากความความหนาวนั้น ซ้ำยังต้องขอบคุณที่ลู่ซินฟางเตรียมของดีไว้ให้ตั้งมากมาย

            ตกเย็น หลังจากเก็บร้านเรียบร้อย ทุกคนก็ตรงกลับคฤหาสน์กันทันที 

            ทันทีที่ลู่ซินฟางเดินมาถึงหน้าเรือน เจ้าแฝดสวมชุดกันหนาวตัวหนาวิ่งเข้ามากอด

            ตุบ!

            “ท่านแม่มาแล้ว”

            น้ำเสียงเล็กน่ารักของเป่าเอ๋อร์ดังขึ้น ก่อนเฉิงเอ๋อร์จะถามต่อท้ายน้องสาว

            “ท่านแม่เหนื่อยหรือไม่”

            หญิงสาวย่อตัวลงกอดเด็กทั้งสอง “ได้กอดพวกเจ้าแบบนี้แม่ก็หายเหนื่อยแล้วละ อา…อุ่นจังเลย ถุงร้อนเคลื่อนที่ของแม่”

            เด็กๆ หัวเราะคิกคักชอบใจกันใหญ่

            “ตรงนี้หนาว เข้าไปข้างในกันเถอะ”

            ในตอนที่ลู่ซินฟางกำลังจูงมือเจ้าตัวน้อยทั้งสองเข้าไปในเรือน ซินหลินกับสยงอู๋หิ้วตะกร้าผักเดินผ่านหน้าไปพอดี หญิงสาวเห็นผักเยอะแยะเต็มตะกร้าพลันผุดไอเดียขึ้นได้

            “ซินหลิน สยงอู๋ เดี๋ยวก่อน”

            ซินหลินกับสยงอู๋หยุดเท้า หันมองลู่ซินฟางอย่างสงสัย

            “มีอะไรหรือ” ซินหลินเอ่ยถาม

            “เก็บผักมาเยอะแยะ วันนี้เหนียงซิ่นจะทำเมนูอะไรหรือ” ลู่ซินฟางถามเด็กทั้งสอง

            ซินหลินส่ายหน้าตอบว่า ไม่รู้

            สยงอู๋ครุ่นคิดสักครู่ แล้วบอกว่า “ข้ารู้แค่ว่าท่านแม่ทำเป็ดตุ๋นสมุนไพร ส่วนผักพวกนี้น่าจะเอามาทำเมนูผัดขอรับ”

            “ถ้าอย่างนั้น พวกเจ้าบอกเหนียงซิ่นว่าเย็นนี้พวกเราจะใช้ผักพวกนั้นทำหม้อไฟกัน”

            ซินหลินกับสยงอู๋รู้จักหม้อไฟ จึงพยักหน้ารัวๆ พร้อมกับยิ้มแย้มอย่างดีใจ

            แต่เจ้าแฝดไม่รู้ว่าหม้อไฟคืออะไร ทั้งคู่เอียงศีรษะตั้งคำถาม

            “ท่านแม่ หม้อไฟคืออะไร”

            “ข้าเองก็ไม่รู้จัก ในหนังสือไม่มีบอกด้วย”

            ลู่ซินฟางบอกให้ซินหลินกับสยงอู๋เข้าครัวไปก่อน จากนั้นค่อยหันมาอธิบายให้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ฟัง

            “หม้อไฟคือการพวกเอาผักและเนื้อใส่รวมกันลงไปในหม้อที่มีน้ำซุป แต่ความอร่อยอยู่ตรงที่ทุกคนได้ล้อมวงกินอาหารในหม้อเดียวกัน”

            เจ้าแฝดฟังแล้วก็กะพริบตาแป๋ว

            “น่าสนุกจัง” เป่าเอ๋อร์โพล่งขึ้นมา

            “เป่าเอ๋อร์ เจ้าต้องบอกว่าน่าอร่อยถึงจะถูกสิ” เฉิงเอ๋อร์เอ่ยแย้ง

            “แต่ว่า กินอาหารจากหม้อเดียวกัน ได้แย่งกัน น่าสนุกออกไม่ใช่หรือ” เป่าเอ๋อร์บอกพี่ชายด้วยแววตาใสซื่อ

            เฉิงเอ๋อร์คิดตาม ก่อนจะเห็นด้วยกับน้องสาว

            “ก็จริงนะ”

            จากนั้นเด็กทั้งสองก็หัวเราะ ฮะๆ ออกมา

            สักครู่หนึ่ง เป่าเอ๋อร์เงยหน้าถามมารดาว่า “ท่านแม่ วันนี้ท่านลุงจะมากินหม้อไฟด้วยหรือไม่”

            “หมายถึงข้าหรือ”

            เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นทันทีที่สิ้นคำถามนั้น

            เจ้าแฝดตัวน้อยชะโงกหน้าผ่านลู่ซินฟาง มองเจ้าของเสียง พอเห็นกงเยียนซู พวกเขาก็วิ่งเข้าไปหา

            “ท่านลุง!”

            “ท่านลุงมาแล้ว”

            เดี๋ยวนี้ เด็กแฝดทั้งสองต่างรอคอยให้กงเยียนซูมาเยือน ราวกับว่าเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวไปเสียแล้ว