บทที่ 120 หนาวแต่อบอุ่น

บทที่ 120

หนาวแต่อบอุ่น

            ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าเด็กแฝดทั้งสอง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มขณะถาม

            “ว่าไง เจ้าตัวเล็ก ถามถึงข้าหรือ”

            “ก็ท่านลุงมาทุกวันเลยนี่น่า” เป่าเอ๋อร์เอ่ยขึ้นคนแรก

            “ใช่ ถ้าวันนี้ไม่มาก็แปลก” เฉิงเอ๋อร์เอ่ยต่อ  

            กงเยียนซูก็หัวเราะฮ่าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน มองไปทางลู่ซินฟาง ในมือก็ยกไหสุราขึ้นแล้วว่า “วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวัน ข้าเลยเอาสุราดอกหมื่นลี้มาฝาก หวังว่าเจ้าจะดื่มได้นะ”

            “ท่านมาถูกจังหวะพอดีเจ้าค่ะ ทางนี้กำลังเตรียมของทำหม้อไฟกันพอดีเลย”  

            หม้อไฟร้อนๆ กับสุราหอมรสเลิศเข้ากันไม่น้อย

            คิดแล้ว ใบหน้าสวยก็ผุดรอยยิ้มบางๆ

            กงเยียนซูเลิกคิ้วสูงราวกับตั้งคำถาม

            ลู่ซินฟางไม่ได้ตอบทันที เพียงแค่ยิ้ม แล้วบอกว่า “ข้างนอกหนาว เชิญท่านเข้ามาในเรือนก่อนเจ้าค่ะ”

            จากนั้น นางก็ผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่ม 

            เจ้าแฝดให้ความร่วมมืออย่างยิ่ง เกาะแขนชายหนุ่มทั้งซ้ายขวา จูงเขาเดินเข้าเรือน

            “ท่านลุง วันนี้จะมีหม้อไฟละ”

            “ท่านแม่บอกว่าอร่อยและสนุกมาก”

            ถึงไม่เข้าใจว่าหม้อไฟคืออะไร แต่ได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มอย่างตื่นเต้นของเจ้าแฝด กงเยียนซูก็รู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย

            เมื่อเข้ามาในเรือนหลัก ข้างในอบอุ่นอย่างยิ่ง กงเยียนซูวางไหสุราลงบนโต๊ะ แล้วยิ้มอ่อนโยนอันมีนัยแฝงให้กับหญิงสาว

            ลู่ซินฟางยิ้มตอบ แก้มแดงระเรื่อ 

            จังหวะที่กงเยียนซูขยับริมฝีปากทำท่าเหมือนจะพูด เจ้าแฝดก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วตัดหน้า 

            “ท่านลุง ไปครัวกัน”

            “ไปนะๆ”

            ถูกเด็กน่ารักน่าเอ็นดูออดอ้อน ใครบ้างจะกล้าปฏิเสธลง แม้แต่กงเยียนซูที่ว่าใจแข็งก็ไม่มีข้อยกเว้น 

            ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนให้กับเจ้าตัวเล็กทั้งสองพลางตอบ “ได้สิ” 

            ทันทีที่ตอบออกไป กงเยียนซูก็ถูกเด็กๆ ลากมาที่ครัว

            ภายในครัวทุกคนกำลังช่วยกันเตรียมของทำมื้อค่ำ แต่ที่ทำให้กงเยียนซูประหลาดใจเห็นจะเป็นผักสดๆ ที่พวกเด็กๆ กำลังช่วยกันล้าง ทั้งผักกาดขาว กวางตุ้ง ถั่วงอก หัวไชเท้า กระหล่ำปลีหัวใหญ่ เห็ดและเต้าหู้ ไหนจะเนื้อไก่เนื้อหมูที่แล่เป็นชิ้นบางๆ

            ช่างเป็นครัวที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยอาหาร

            ผ่านสักครู่ กงเยียนซูเปลี่ยนจากสีหน้าจากประหลาดใจเป็นผ่อนคลาย เมื่อคิดได้ว่ายุ้งฉางของลู่ซินฟางไม่เคยขาดแคลนอาหาร

            “มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่”

            ชายหนุ่มเอ่ย พร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้น

            เหนียงซิ่นยืนอยู่หน้าหม้อต้มน้ำซุป คนอื่นๆ ทำหน้าที่หั่นของ เตรียมถ้วยชาม พอได้ยินเสียงกงเยียนซู พวกเขาต่างหันมายิ้มและทักทาย

            “ท่านกง ทางนี้เตรียมของใกล้เสร็จพอดี ท่านไปนั่งรอเถิดเจ้าค่ะ” เหนียงซิ่นบอก

            “ตรงนี้คนเต็มแล้ว ไม่มีที่นั่งขอรับ” สยงอู๋บอก

            “อย่างนั้นหรือ” กงเยียนซูตอบด้วยสีหน้าเสียดายนิดๆ เขาเองก็อยากมีส่วนร่วมทำครัวกับทุกๆ คน

            “ท่านมาช่วยตรงนี้ดีกว่า” ลู่ซินฟางบอกพร้อมกับกวักมือเรียกชายหนุ่ม

            เมื่อชายหนุ่มหันมองก็เห็นว่านางกับลูกทั้งสองกำลังย่อนตัวนั่งเก้าอี้ ตรงหน้ามีกระจาดใส่เม็ดแปะก๊วยแห้งจำนวนมาก

            ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่าง

            “พอดีข้าได้เม็ดแปะก๊วยมาเยอะ ตั้งใจจะเอาไปต้มใส่บัวลอย ท่านพอจะช่วยข้าแกะได้หรือไม่”

            “ได้แน่นอน”

            “ให้สอนหรือไม่” เป่าเอ๋อร์ถามพร้อมกับยิ้มแฉ่ง

            “รบกวนด้วยท่านอาจารย์ตัวน้อย” ชายหนุ่มตอบ

            จากนั้น เด็กแฝดทั้งสองก็หัวเราะคิกๆ

            ลู่ซินฟางส่ายหน้าน้อยๆ ทันทีที่เริ่มทุบเม็ดแปะก๊วยแห้ง เด็กแฝดทั้งสองก็หยิบเม็ดแปะก๊วยขึ้นมาแกะ รวมทั้งกงเยียนซูก็ช่วยเช่นกัน 

            บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ ทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยน ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นครองครัวเดียวกัน 

            ทางเหนียงซิ่นเตรียมหม้อไฟเสร็จเรียบร้อย นางก็มาตามทั้งสี่ที่กำลังแกะเม็ดแปะก๊วยอย่างเพลิดเพลินออกมาข้างนอก

            พวกเขาล้างไม้ล้างมือ ก่อนจะมาที่ห้องกินข้าว 

            “พูดก็พูดเถอะ เจ้ามักทำข้าประหลาดใจอยู่เรื่อย ผักในฤดูหนาวปลูกยากมาก แต่สวนของเจ้ากลับเก็บเกี่ยวได้มากขนาดนี้” กงเยียนซูเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเก้าอี้แล้ว 

            การปลูกผักในฤดูหนาว ชาวบ้านจะใช้ฟางคลุมสวนผักเพื่อไม่ให้ผักถูกหิมะทับถมจนผักตาย ส่วนผักที่รอดพ้นจากความหนาวจะมีต้นเล็กและเก็บเกี่ยวได้น้อย

            ทว่า ผักบ้านของลู่ซินฟางทั้งสดและมีขนาดสมบูรณ์ แถมเก็บเกี่ยวได้เยอะเหมือนไม่ได้รับผลกระทบจากความหนาวสักนิด

            “อันที่จริง การจะปลูกผักในฤดูหนาวไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่ต้องในเงินก้อนโตเท่านั้นเจ้าค่ะ” ลู่ซินฟางบอก

            “อย่างไรหรือ” กงเยียนซูถามอย่างใคร่รู้

            “ปลูกผักในเรือนกระจก”

            ลู่ซินฟางบอกเทคนิคนี้ออกไปตรงๆ เพราะการปลูกผักในเรือนกระจก นางเองก็ไม่ได้เป็นคนคิดค้นคนแรก อีกอย่าง การสร้างเรือนกระจกไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ ต้องมีเงินเยอะมากถึงจะซื้อวัสดุมาสร้างโรงเรือนได้ 

            “ฟังดูน่าสนใจ”

            “เอาไว้กินมื้อค่ำเสร็จแล้วข้าจะพาท่านไปดู”

            “ไปดูหรือ?” กงเยียนซูถามซ้ำอย่างแปลกใจ

            “หลังคฤหาสน์มีเรือนกระจกเล็กๆ อยู่ แม้จะเทียบที่สวนไม่ได้ก็เถอะ” นางบอกด้วยรอยยิ้ม

            ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยความสนใจ

            ตอนนั้นเอง เหนียงซิ่นตักหม้อไฟและน้ำซุปใส่ถ้วยให้กับกงเยียนซูเต็มถ้วย ก่อนจะยื่นให้กับเขา

            “ท่านกง ลองชิมดูเจ้าค่ะ”

            “ขอบใจมาก” 

            หลังจากส่งเนื้อเข้าปาก ตักน้ำซุปขึ้นซด ชายหนุ่มก็เบิกตาโต ชมเสียงดังว่า “อร่อยมาก!”

            ทุกคนที่ล้อมวงกินหม้อไฟได้ยินเช่นนั้นต่างก็ยิ้มแย้ม คีบเนื้อคีบผักในหม้อ กินกันอย่างเอร็ดอร่อย

            พูดไปแล้ว ครอบครัวที่ร่ำรวยไม่มีทางกินข้าวร่วมกับลูกจ้าง แต่นั่นไม่ใช่กับลู่ซินฟาง ไม่เพียงล้อมวงกันข้าวกับทุกคนในทุกๆ วัน นางยังซื้อเสื้อผ้าให้กับลูกจ้าง และมองพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน

            อย่างไรก็ดี เวลานี้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก