บทที่ 32 ชีวิตนั้นไม่แน่นอน (ครึ่งแรก)

บทที่ 32

ชีวิตนั้นไม่แน่นอน (ครึ่งแรก)

            เมื่อจิ่นเซี่ยเข้ามา ทุกอย่างก็จบลงแล้ว

            แต่ถึงอย่างนั้น ระหว่างที่กำลังมัดโจรทั้งสาม จอมยุทธ์หนุ่มจิ่นเซี่ยยังคงมองชุนกับลู่ซินฟางด้วยแววตาประหลาดใจปนสงสัยไม่หาย เพราะไม่คิดว่าสตรีทั้งสองจะเก่งกาจขนาดนี้

            จิ่นเซี่ยกับชุนช่วยกันจับคนร้าย แล้วส่งให้กับศาลาการประจำเมืองเล่ออัน 

            โจรทั้งสามได้รับโทษตามกฎหมาย ตอนนี้ถูกขังในคุก โจรคนหนึ่งเกาะกรงขัง วิงวอนกับลู่ซินฟาง ทั้งยังสารภาพเรื่องราวทั้งหมดออกมา

            “เถ้าแก่เนี้ยลู่…เจียงลิ่วเป็นคนบงการ นางข่มขู่ข้า ท่านช่วยปล่อยข้าไปเถอะ อย่าเอาผิดข้าถึงตายเลย”

            ลู่ซินฟางมองโจรคนนั้นด้วยสายตาที่บอกว่า ‘ไม่ผิดจากที่คาด’ นางเองก็คิดว่าต้องเป็นฝีมือของเจียงลิ่ว

            ว่าก็ว่าเถอะ เหตุการณ์นี้จะไม่เกิดหากกงเยียนซูไม่คอยชักจูงอยู่เบื้องหลัง เรื่องในครั้งนี้กงเยียนซูมีส่วนเอี่ยวเต็มๆ   

            ทว่า คืนนี้นางเหนื่อยแล้ว ไม่อยากเจรจากับใคร ไม่อยากคิดอะไรให้ยุ่งยาก อยากรีบกลับไปหาลูกๆ ด้วยเหตุนี้เอง ตอนที่กงเยียนซูตาลีตาเหลือกรีบมาแก้ตัว นางจึงบอกให้เขากลับไปก่อน 

            …

            ในเช้าวันรุ่งขึ้น ผู้ตรวจการให้คนมาเชิญลู่ซินฟางไปที่ศาลาว่าการเพื่อฟังการไต่สวนคดี หลางไป๋พอมาถึงร้านแล้วทราบเรื่อง แน่นอนว่าต้องโกรธจัด และยังขอตามมาฟังการตัดสินคดีด้วย

            เมื่อทั้งสองมาถึงศาลาว่าการ ก็เห็นเจียงลิ่วคุกเข่าบนพื้น ครอบครัวของนางอยู่กันครบ 

            ลู่ซินฟางไล่สายตามองพวกเขาทีละคน

            ตงตงกับเม่ยเม่ย ลูกชายกับลูกสาวกอดเจียงลิ่วพร้อมกับสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร 

            คนที่ยืนอยู่ข้างๆ คือจางต้วน สามีของเจียงลิ่วที่มีสีหน้าตรึงเครียด คงจะโกรธเป็นอย่างมาก ยังมีชายหญิงสูงวัยคู่หนึ่ง ร้องไห้น้ำตานองหน้า คาดว่าคงเป็นท่านพ่อท่านแม่ของเจียงลิ่ว

            ศาลาว่าการตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ เห็นแบบนั้นแล้ว ลู่ซินฟางก็ยิ่งรู้สึกสังเวช ทั้งที่เป็นครอบครัวใหญ่มีแต่คนรัก แต่เจียงลิ่วกลับปล่อยให้ความริษยาบดบังสายตาทำเรื่องโง่เขลา

            ตอนเห็นลู่ซินฟางเดินเข้ามาในศาลาว่าการ เจียงลิ่วจ้องมองนางตาเขม็ง

            “ดูแล้วไม่สำนึกเลยนะขอรับ” หลางไป๋กระซิบกับลู่ซินฟาง

            ลู่ซินฟางพยักเบาๆ ให้กับหลางไป๋

            “ผู้หญิงสกปรกอย่างเจ้า มาที่นี่เพื่อจะซ้ำเติมข้าอย่างนั้นสิ? ทำข้าตกต่ำจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ยังไม่สาแก่ใจเจ้าอีกหรือ”

            ทันทีที่เห็นลู่ซินฟางย่างเท้าเข้ามาในศาลาว่าการ เจียงลิ่วตะโกนด่าทอ โดยไม่มีท่าทีสำนึกผิดแม้แต่น้อย 

            ลู่ซินฟางเหลือบมองเจียงลิ่วด้วยความเวทนา มาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ยังแสดงความจองหอง เจียงลิ่วเอ๋ย ช่างโง่เขลายิ่งนัก...

ลู่ซินฟางคิดแล้วก็ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา 

“อะไร…สีหน้าแบบนั้น เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเลยสิ!”

            “เจียงลิ่ว เจ้าอย่าได้หลงลำพองไปนักสิ ชีวิตของเจ้าไม่คู่ควรให้ข้าสนใจเลยสักนิด แล้วข้าจะไปหาเรื่องเจ้าทำไมก่อน อีกอย่างหนึ่ง คนที่ทำเจ้าตกต่ำคือตัวเจ้าเอง ถ้าอยู่ใครอยู่มัน เรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น”

            “แม่หม้ายสามีทิ้งอย่างเจ้าอย่าบังอาจมาสั่งสอนข้า! อยู่ใครอยู่มันหรือ แค่เห็นหน้าเจ้าก็รู้สึกรังเกียจจะแย่แล้ว”

            แม่หม้ายเอย สามีทิ้งเอย ตั้งแต่มาโลกทางนี้ หลางไป๋ได้ยินคำดูถูกนายหญิงแบบนี้มาตลอด ทั้งที่ความจริงแล้ว นายหญิงของตนยังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ

            “นายหญิงของข้ายังไม่ได้แต่ง...”

            หมาป่าหนุ่มโพลงใส่เจียงลิ่วอย่างเหลืออด แต่ยังพูดไม่ทันจบดี ก็ถูกลู่ซินฟางเรียกรั้งไม่ให้หลุดคำพูดที่เหลือออกมา

            “หลางไป๋” 

            จริงอยู่ ลู่ซินฟางในโลกก่อนนั้นยังไม่ได้แต่งงาน แต่เจ้าของร่างที่วิญญาณของนางเข้ามาสวมแทนนี้ แต่งงานมีลูกแล้ว และถูกสามีทิ้งจริงๆ

            แต่…พูดไปใครจะเชื่อ

            ในขณะที่ลู่ซินฟางกำลังห้ามหลางไป๋ ฝั่งจางต้วนก็ตะคอกใส่เจียงลิ่ว แล้วสั่งให้นางหุบปาก  

            “เจียวลิ่ว หุบปากซะ!”

            เจียงลิ่วเม้มปากแน่นสนิท

            การที่เจียงลิ่วกลัวสามีมากขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะจางต้วนใช้กำลังปกครองลูกเมีย แต่ผู้ชายคนนี้ ปกติแล้วเป็นคนนิ่งเฉย ขยันทำมาหากิน ไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน คนอย่างเจียงลิ่วได้ผู้ชายดีๆ อย่างจางต้วนเป็นสามีนับว่าเป็นบุญวาสนาของนาง แปดในสิบส่วน เจียงลิ่วยังต้องเกรงใจสามี

            เมื่อเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการมากันครบ การไต่สวนจึงเริ่มขึ้น 

            คนร้ายทั้งสามถูกพาตัวเข้ามา ผู้บุกรุกหนึ่งในสามคือญาติผู้พี่ของเจียงลิ่วชื่อว่าเจียงฉิน เป็นอดีตอันธพาล มีคดีติดตัวนับไม่ถ้วน ส่วนใหญ่เป็นคดีลักทรัพย์และก่อเรื่องต่อยตีกับผู้อื่น ไม่กี่วันก่อน เจียงลิ่วจ้างวานเจียงฉินให้ไปขโมยโฉนดจากลู่ซินฟาง

            ตอนผู้ตรวจการไต่สวนมาถึงตรงนี้ กงเยียนซูก็มาถึงศาลาว่าการ

            ผู้ตรวจการยืนขึ้นเพื่อให้ความเคารพชายหนุ่ม

            ว่าตามจริง ในที่สถานที่นี้ผู้ตรวจการมีตำแหน่งสูงที่สุด แต่กลับยืนขึ้นต้อนรับกงเยียนซู เดาว่าฐานะแท้จริงของผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่เจ้าของโรงเตี๊ยมธรรมดา

            ถึงอย่างนั้น ลู่ซินฟางกลับมองชายหนุ่มแบบผ่านๆ

            การไต่สวนคดีดำเนินต่อไป เจียงลิ่วอ้างว่าโฉนดนั้นเป็นของบ้านตน ถึงขั้นนี้แล้ว นางก็ยังไม่ยอมรับผิด

            แต่อย่างที่ทุกคนรู้ จากคดี ‘หมิ่นประมาท’ คราวก่อน บ้านเจียงใชโฉนดที่ดินมาเป็นค่าชดใช้ในคดีความ อำนาจการถือครองจึงเป็นของกงเยียนซู การที่เจียงลิ่วอ้างแบบนั้นถือว่าโกหก

            คดีเก่ายังไม่ทันเย็น เจียงลิ่วก็ก่อคดีใหม่ ผู้ตรวจการจึงตัดสินให้นางเป็นผู้อยู่เบื้องหลังคดีลักทรัพย์ครั้งนี้

            เจียงลิ่วกับเจียงฉินเป็นแก่นหลักในการก่อคดี ถูกตัดสินโบยยี่สิบไม้และส่งไปใช้แรงงานยี่สิบปี พรรคพวกของเจียงฉินอีกสองคนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ถูกโบยสิบไม้และถูกปรับ

            เมื่อคำตัดสินออกมาเช่นนั้น นางเจียงก็ทรุดฮวบ ปล่อยโฮออกมา ก่อนจะคลานเข่าเข้ามาเกาะขาของลู่ซินฟาง

            “ซินฟาง...ฮื่อๆ ได้โปรดให้อภัยลูกสาวของพวกเราด้วย ฮือ...”