บทที่ 31 ผู้บุกรุก

บทที่ 31

ผู้บุกรุก

            กลางดึกอันเงียบสงัดในคืนหนึ่ง ดวงจันทร์ลอยเด่นบนท้องฟ้า

            แม้ว่าในช่วงหัวค่ำ เมืองเล่ออันจะสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ แต่เมื่อถึงกลางดึก บ้านเรือนแต่ละหลังล้วนดับไฟกันหมด

            สวบ สวบ…

            เสียงฝีเท้าเบากริบดังขึ้นในสวนหลังเรือน

            ถึงจะหลับสนิทไปแล้ว แต่เสียงที่เล็ดรอดเข้ามานั้น ทำเอาหูของชุนกระดิกเล็กน้อย ทั้งยังรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเนื่องจากสัมผัสได้ถึงเจตนาร้าย

            ท่ามกลางห้องที่มืดสลัว ชุนลืมตาโพล่ง รีบหันไปมองเตียงของเด็กน้อยทั้งสอง

            ดีจริง พวกเขายังหลับสนิท…ไม่สิ ตอนนี้ต้องปลุกให้ตื่นต่างหากเล่า!

            ชุนลุกขึ้นจากเตียงอย่างปุบปับ ปลุกเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ให้ตื่น

            “คุณหนู ตื่นเจ้าค่ะ”

            “งือ พี่ชุน…” เป่าเอ๋อร์ขยี้ตาอย่างงัวเงีย

            “มีอารายเหรอ” เฉิงเอ๋อร์ลุกขึ้นมานั่ง แต่หัวสัปหงกปรกๆ ด้วยความที่ง่วงมากเลยทำให้พูดไม่ค่อยชัด

            ชุนไม่อยากรบกวนช่วงเวลาที่เจ้าหนูทั้งสองกำลังหลับฝันหวานเลยจริงๆ แต่ต้องปลุกให้พวกเขาตาสว่าง

            “ทั้งสองคนเงียบๆ ไว้นะ”

            ง่วงมากแค่ไหน แต่เจ้าตัวเล็กทั้งสองก็ตั้งใจฟังสิ่งที่ชุนพูด พวกเขาพยักหน้าเป็นการตอบรับเบาๆ  

            ชุนพูดต่อด้วยเสียงกระซิบ “ตอนนี้มีคนบุกรุกเข้ามาในบ้าน เฉิงเอ๋อร์พาน้องไปหลบในตู้เสื้อผ้า ข้าจะไปช่วยนายหญิง”

            ดวงตาหรี่ปรือของเด็กชายเบิกกว้างทันที เฉิงเอ๋อร์พยักหน้า แล้วจูงมือน้องสาวไปทางตู้เสื้อผ้าอย่างเชื่อฟัง 

            เมื่อเด็กทั้งสองปีนเข้าตู้เสื้อผ้าไปแล้ว ชุนที่เดินตามหลังมาปิดประตูตู้เบาๆ พร้อมกับย้ำว่า “ต่อให้ข้างนอกเสียงดัง แต่ห้ามออกมาเด็ดขาดจนกว่าข้าหรือนายหญิงจะเรียกนะ”

            “อืมๆ”

            เมื่อซ่อนตัวเด็กๆ เรียบร้อย ชุนย่องมาหาลู่ซินฟางที่ห้องของนางต่อ ในตอนนี้ คนข้างนอกกำลังเร้นกายเข้ามาเกือบถึงในตัวเรือนแล้ว

            ลู่ซินฟางยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เพราะไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวข้างนอก

            แต่นั่นไม่ใช่กับชุน นางเป็นเผ่าหมาป่า หู ตาและจมูกย่อมดีกว่ามนุษย์

            “นายหญิง”

            ชุนเรียกลู่ซินฟางเสียงเบาที่สุด

            “ชุน? มีอะไร”

            “มีคนบุกรุก”

            ได้ยินแบบนี้สมองของลู่ซินฟางตื่นตัวทันที สิ่งแรกที่นางกังวลคือความปลอดภัยของลูกๆ

            “เด็กๆ ล่ะ ชุน”

            “ข้าให้แอบในตู้เสื้อผ้าไปก่อน”

            ในเวลาปกติ หากพูดถึงเรื่องความสะดวก เรือนเล็กหลังนี้อยู่หลังร้าน ระหว่างทำงานในร้าน ลู่ซินฟางสามารถกลับมาดูแลลูกๆ ได้ เพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปกลับระหว่างตัวเมืองกับหมู่บ้าน แต่หากว่าด้วยเรื่องสุดวิสัยเหมือนอย่างตอนนี้ เรือนนี้เล็กเกินไป ไม่มีทางลับให้หนีหรือที่ให้ซ่อนตัว

            “คิดแล้วเชียวว่าต้องมีวันนี้” ลู่ซินฟางเริ่มพึมพำกับตัวเอง “พวกนั้นคงเห็นว่าข้าเป็นหญิงหม้ายตัวคนเดียว ในบ้านมีแค่เด็กกับผู้หญิง ข้าควรหาบ้านดีๆ สักหลัง หาคนคุ้มกัน และ...หากคืนนี้ข้าข้ามไปที่มิติ ไม่ได้อยู่กับลูก แล้วเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ข้าไม่อยากนึกถึงสิ่งที่ตามมาเลยจริงๆ”  

            “นายหญิง ท่านตั้งสติก่อน ท่านเคยฝึกวิชาป้องกันตัวกับท่านหลินมาแล้ว ที่สำคัญ ท่านไม่ได้ตัวคนเดียว ท่านยังมีข้า มีหลางไป๋ สยงจวินและคนอื่นๆ แค่ท่านบอกมาคำเดียว ทุกคนพร้อมจะอยู่เคียงข้างท่านนะ!” ชุนเตือนสติ

            ประโยคนั้นทำเอาหัวใจของลู่ซินฟางร้อนวาบ ก่อนหน้านี้กังวลและตื่นตระหนกเกินเหตุ สมองของนางจึงสับสน แต่พอได้ยินคำพูดของชุน นางถึงรู้ว่าไม่ได้ตัวคนเดียว

            มิตรภาพของลู่ซินฟางกับสหายต่างมิติไม่ได้ตื้นเขินขนาดนั้น การใช้คำว่า ‘ตัวคนเดียว’ ออกจะเสียมารยาทกับพวกเขา

            อีกอย่างหนึ่ง ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ให้พวกเด็กๆ หลบในตู้เสื้อผ้ายังดีกว่าไม่มีอะไรกำบัง

            ลู่ซินฟางสูดหายใจลึก “ข้าสติแตกไปหน่อย ขอบใจมากนะชุน เจ้าตัดสินใจได้ดีมาก”

            ว่าจบ ลู่ซินฟางก้าวไปหยิบธนูที่แขวนบนผนัง

            อาวุธหนึ่งเดียวที่ลู่ซินฟางถนัดก็คือธนู ยามนี้เป็นเวลากลางดึก ข้างนอกมืดสนิทเช่นนี้ ไม่รู้ว่าใช้ธนูสู้กับคนร้ายจะเป็นประโยชน์หรือจุดอ่อนกันแน่ แถมไม่รู้ว่าจะยิงเข้าเป้าหรือไม่ 

            พอคิดถึงสภาพแววดล้อมที่ไม่อำนวยต่ออาวุธ ความคิดของลู่ซินฟางก็ดิ่งวูบอีกแล้ว

            ด้วยความที่เป็นเผ่าหมาป่า ทั้งยังเป็นสัตว์อสูร ชุนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศหดหู่ที่แผ่ออกมาจากตัวของเจ้านาย นางจึงยื่นมือไปแตะแขนของลู่ซินฟาง “ข้าบอกตำแหน่งให้ท่านได้” 

            ลู่ซินฟางกลับมามีสติอีกครั้ง แววตาที่ไม่มั่นคงในตอนแรก กลับกลายเป็นความมุ่งมั่น

            เห็นเจ้านายมีท่าทีฮึกเหิม ชุนยกมีดสั้นขึ้น ตั้งท่าเตรียมจะโจมตีคนข้างนอก

            ทั้งสองย่องไปทางประตูแล้วย่อตัวลงนั่งยองๆ จากนั้นลู่ซินฟางยื่นมือออกไปแง้มประตูเปิดออกอย่างช้าๆ  

            กลิ่นอายของคนบุกรุกชัดเจนมาก คาดว่าน่าจะเข้ามาใกล้เรือนทุกทีแล้ว  

            “ผู้บุกรุกมีทั้งหมดสี่คน หลังต้นไม้ฝั่งขวากำลังยืนดูลาดเลาหนึ่งคน อยู่ในลานหลังบ้านสองคน ใกล้เข้ามาแล้ว บนหลังคากำแพงอีกหนึ่ง แต่ข้าสัมผัสไม่ได้ถึงเจตนาร้าย” ชุนรัวเสียงพูด

            ภายใต้แสงจันทร์ รอบด้านมืดสลัว ลู่ซินฟางคุกเข่ากับพื้นข้างหนึ่ง ยืดหลังตรงอย่างมั่นคง จากนั้นง้างธนูออก แววตาของนางไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

            จิ่นเซี่ยซ่อนตัวอยู่บนหลังคาของกำแพง โดยมีต้นไม้สูงที่เติบโตข้างกำแพงกำบังกาย

            ความที่โตมาในสำนักของผู้ฝึกวรยุทธ์ สายตาจึงเฉียบคมกว่าคนทั่วไป ทันทีที่เห็นท่าทางง้างธนูของลู่ซินฟาง จิ่นเซี่ยถึงกับตะลึงงัน 

            นั่นเป็นการตอบสนองของหญิงหม้ายผู้อ่อนแอแน่หรือ?

            ทั้งที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายครั้งแรก แต่นางกลับไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมา ไหนจะท่าทางเล็งธนูนั้นอีก ไม่ใช่ท่าทางของคนที่เพิ่งหัดใช้ธนูครั้งแรกเลย

            ขณะกำลังคิดอย่างสงสัย ทันใดนั้น เสียงธนูดังแหวกอากาศ

            ฟิ้ว...

            เมื่อสติกลับมา จิ่นเซี่ยตระหนักได้ถึงเป้าหมายของตน 

            ใช่แล้ว เขาควรปกป้องบ้านนี้ ไม่ใช่มัวเหม่อ

            เพิ่งคิดเช่นนั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของโจรก็ดังขึ้น

            “อ๊าก!!”

            จอมยุทธ์หนุ่มเบิกตามองลู่ซินฟาง ก่อนสายตาจะเลื่อนไปทางผู้บุกรุก

            โจรหนึ่งในสองที่กำลังย่องเงียบเข้ามาถึงลานบ้านถูกยิงเข้าที่น่องขาพอดิบพอดี โจรอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ รีบพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้น 

            คนที่กำลังดูลาดเลาวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ ช่วยกันพยุงคนถูกยิงแล้วพากันออกจากบ้าน

            “ไหนว่ามีแค่เด็กกับผู้หญิง” คนถูกยิงกัดฟันถามอย่างเดือดดาล

            “ไม่รู้โว้ย เรื่องนั้นช่างก่อน ตอนนี้รีบหนี...”

            พวกมันพูดได้เพียงเท่านั้น

            สาวใช้ถือมีดสั้นพุ่งออกจากตัวเรือนด้วยความเร็ว ชนิดที่จิ่นเซี่ยที่มีวรยุทธ์ชั้นสูงยังเกือบมองตามไม่ทัน

แต่ถึงนางจะมีมีดสั้นในมือ กลับไม่ได้ใช้มีดสั้นนั้นโจมตีใส่โจร เท้าที่มีความว่องไวของนางทั้งเตะทั้งถีบ สองมือกางกงเล็บตะกรุยใส่หน้า จนพวกมันถึงกับลงไปหมอบ

            ลู่ซินฟางวิ่งออกมาตามหลัง นางง้างธนู และเล็งไปที่หัวโจรคนหนึ่ง พูดเสียงเย็นยะเยือก 

            “อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากตาย”

            สถานการณ์พลิกผัน ฝ่ายบุกรุกทั้งสามตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว 

            จิ่นเซี่ยตะลึงรอบที่สอง

            แต่...

            เขาต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะคนที่ดึงโจรพวกนี้เข้าบ้านของนางก็คือเจ้านายของเขาเอง!

            พรึ่บ!

            จอมยุทธ์หนุ่มกระโดดลงมาจากหลังคากำแพง

            ทันใดนั้น ทั้งธนูทั้งมีดสั้นเล็งเป้ามาทางจิ่นเซี่ย

            จอมยุทธ์หนุ่มยกสองมือขึ้น ให้เห็นว่าตนไม่ได้มาร้าย

            “เถ้าแก่เนี้ยลู่ ข้าคือองครักษ์ของนายท่านกง ข้าไม่ได้มาร้าย”

            ว่ากันตามสถานการณ์ เมื่อเห็นคนเข้ามาช่วย คนส่วนใหญ่จะแสดงสีหน้าโล่งใจ แต่ลู่ซินฟางกลับมองจิ่นเซี่ยด้วยความผิดหวัง

            จอมยุทธ์หนุ่มตระหนักทันที

            เจ้านายของตน ลองใจคนผิดเสียแล้ว!