บทที่ 33 ชีวิตนั้นไม่แน่นอน (ครึ่งหลัง)

บทที่ 33

ชีวิตนั้นไม่แน่นอน (ครึ่งหลัง)

            หัวคิ้วของลู่ซินฟางขมวดมุ่น มือทั้งสองข้างกำแน่น

            เหตุใดสถานการณ์ถึงดูเหมือนว่าลู่ซินฟางเป็นคนเลว กลั่นแกล้งเจียงลิ่วจนทำให้แม่ของนางต้องลงไปคุกเข่าขอร้องความเมตตา!?

            “ซินฟาง เห็นแก่ที่พวกเราเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อภัยให้เจียงลิ่วด้วยเถอะนะ” นางเจียงคร่ำครวญพร้อมกับสะอื้นไห้ไปด้วย

            ครั้นเห็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากพยายามร้องขอการให้อภัย เจ้าบ้านเจียงก็เดินเข้ามา แล้วลงคุกเข่าลงตรงหน้าลู่ซินฟางด้วยอีกคน

            “ข้าเองก็ขอร้องด้วยอีกคน”

            ภาพนั้นไม่ต่างอะไรกับลู่ซินฟางกำลังรังแกคนแก่

พอเห็นคนแก่สองคนคุกเข่าตรงหน้า ร้องไห้น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด ลู่ซินฟางรู้สึกสะท้อนใจอย่างยิ่ง ใจหนึ่งนึกสงสาร หากว่าคนที่นั่งคุกเข่าอ้อนวอนเป็นพ่อแม่ของนาง ก็คงรู้สึกผิดจนรับตัวเองไม่ได้ 

            “หน้าด้านจริงๆ นะขอรับ ทำผิดกับคนอื่นก่อนแท้ๆ ทำไมถึงมาอ้อนวอนขอให้อภัย” หลางไป๋พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน  

            ลู่ซินฟางได้สติ

            ใช่แล้ว พ่อแม่ของลู่ซินฟางไม่มีทางลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้นเพื่ออ้อนวอนผู้อื่นเพื่อขอความเห็นใจอย่างเด็ดขาด นั่นก็เพราะว่า ลู่ซินฟางจะมีวันทำผิด หรือทำให้บุพการีของตัวเองต้องเดือดร้อน ไม่ต้องพูดถึงความผิดซ้ำซากเพียงแค่ริษยาผู้อื่นเหมือนอย่างเจียงลิ่วทำ

            คิดจบ ลู่ซินฟางก็ส่ายหน้า

“ขอโทษท่านทั้งสองด้วย ข้าคงยอมความไม่ได้ หากว่าสาวใช้ของข้าไม่มีฝีมืออยู่บ้าง ป่านนี้ข้ากับลูกจะเป็นอย่างไร คงถูกปล้นฆ่า ตายศพไม่สวยไปแล้วไม่ใช่หรือ” 

            ลู่ซินฟางไม่ได้โลกสวย เพียงมองถึงความเป็นจริง การถูกบุกรุกบ้านเมื่อคืน โจรทั้งสามมีอาวุธ หากพลาดท่าถูกทำร้าย ถ้าไม่ตายก็ต้องเจ็บสาหัส หากเป็นเช่นนั้นแล้วลูกๆ ของนางจะเป็นอย่างไร

            ชีวิตเดิม ลู่ซินฟางสูญเสียพ่อกับแม่จากเหตุการณ์สัตว์ประหลาดบุกรุกเมือง การอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมแบบนั้น ทั้งโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง 

            นางไม่อยากให้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ต้องเจอความรู้สึกแบบเดียวกัน คดีนี้จึงยอมความไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นผู้อื่นจะคิดว่าลู่ซินฟางคนนี้รังแกได้ง่าย

            “ซินฟาง ขอร้องละ ยกโทษให้เจียงลิ่วด้วย”

            ผู้สูงวัยทั้งสองยังคงก้มหัวเกาะขาลู่ซินฟาง

            “หน้าด้านเกินไปแล้ว ปล่อยนายหญิงของข้าเดี๋ยวนี้” หลางไป๋ตวาดอย่างไม่พอ 

            “ท่านพ่อ ท่านแม่ หยุดอ้อนวอนนางเดี๋ยวนี้”

            แม้จะร้องไห้อย่างเศร้าใจ แต่เจียงลิ่วไม่มีท่าทียอมจำนนให้กับลู่ซินฟางสักนิด

            ก็ดี หากเจียงลิ่วลงไปกราบกรานอ้อนวอน แค่นึกภาพก็น่าขนลุกแล้ว

            “ท่านแม่ ฮึกๆ ท่านจะไม่ได้อยู่กับพวกเราหรือ”

            “ฮื่อๆ ไม่เอานะ”

            เด็กน้อยทั้งสองร้องไห้กอดมารดา

            ลู่ซินฟางมองพวกเขาพร้อมประเมินสถานการณ์ สักครู่ก็ถอนหายใจแล้วหันไปกล่าวกับผู้ตรวจการ

            “ใต้เท้า ข้ารู้ว่าคดีอาญายอมความไม่ได้ แต่เจียงลิ่วก่อคดีลักทรัพย์ครั้งแรก เปลี่ยนจากส่งไปใช้แรงงาน เป็นเสียค่าปรับแทนได้หรือไม่”

            “ถ้าโจทก์ต้องการเช่นนั้น ย่อมพิจารณาการตัดสินอีกครั้งได้” ผู้ตรวจการกลาอย่างเป็นธรรม

            ได้ยินเช่นนั้น สองผู้เฒ่าบ้านเจียงถึงกับก้มหัวโขลกศีรษะกับพื้นดังปักๆ “ขอบคุณ ขอบคุณที่อภัยให้เจียงลิ่วคนโง่ บุญคุณนี้ข้าจะไม่มีวันลืมเลย”

            “ข้าบอกหรือว่าให้อภัย” ลู่ซินฟางบอกด้วยเสีงเย็นชา “ข้าแค่ให้ใต้เท้าพิจารณาการตัดสินใหม่เท่านั้น ความผิดของเจียงลิ่ว ข้าให้ไม่อภัยไม่ได้จริงๆ แต่ก็ไม่อยากซ้ำเติม และยิ่งไม่อยากเสียเวลาทำมาหากิน เพราะหากข้าปล่อยให้การตัดสินเป็นเช่นนั้น พวกท่านทั้งสองคงได้ตอแยข้าไม่เลิก”

            อย่างที่บอก ลู่ซินฟางไม่ได้ใจดี แต่คิดแล้วว่าควรให้หนทางรอดพวกเขาบ้าง อย่างน้อยตงตงกับเม่ยเมยยังเด็ก ไม่ควรจะต้องมาเสียแม่ตอนนี้ 

            หลังจากผู้ตรวจการทำการไต่สวนเจียงลิ่วใหม่ ค่าปรับที่นางต้องชดใช้มากโขจนบ้านเจียงถึงกับต้องขายบ้าน ขายที่ดินและยังเป็นหนี้ท่วมหัว แต่หากเทียบกันแล้ว ยังดีกว่าที่เจียงลิ่วต้องรับโทษให้ไปใช้แรงงาน เพราะไม่รู้ว่านางจะถูกส่งไปที่ไหน ในเหมืองหรือชายแดนที่ไหนสักแห่ง 

            อย่างไรก็ตาม คนที่รับซื้อที่ดินบ้านเจียงก็คือลู่ซินฟาง ทั้งยังให้สองผู้เฒ่าดูแลบ้านหลังนั้นพร้อมกับทำงานเป็นเกษตรให้กับนาง

            หลังการไต่สวนเสร็จสิ้น หลายวันต่อมา จางต้วนยื่นคำร้องขอหย่ากับนายอำเภอ เหตุผลหลักไม่ใช่เพราะอับอายที่ภรรยากลายเป็นคนต้องโทษหรือบ้านเจียงสิ้นเนื้อประดาตัว แต่เขาทนพฤติกรรมของเจียงลิ่วไม่ไหว ไม่ว่าจะคุยกันสักกี่ครั้ง เจียงลิ่วยังคงอาฆาตมุ่งร้ายลู่ซินฟาง

            ด้วยกลัวว่าลูกๆ จะซึมซับนิสัยแย่ๆ ของคนเป็นแม่ การหย่าร้างเป็นทางออกที่ดีที่สุด ส่วนจางต้วนจะอบอรมสั่งสอนลูกทั้งสองเอง