บทที่ 35 ย้ายบ้านอีกรอบ

บทที่ 35

ย้ายบ้านอีกรอบ

            เมื่อลู่ซินฟางกับหลางไป๋กลับมาถึงที่ร้าน ทุกๆ คนก็เข้ามาห้อมล้อม ถามด้วยความห่วงใย

            “นายหญิง โจรพวกนั้นได้รับโทษตามสมควรหรือไม่ แล้ว...ตัวต้นเหตุทำอะไรกับท่านหรือเปล่าเจ้าคะ” ชุนถาม ในน้ำเสียงมีความขุ่นเคืองอยู่บ้าง

            “นายหญิง ต่อไปนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ ช่วยคุ้มครองความปลอดภัยให้ท่านเอง!” สยงจวินโพลงเสียงดัง และยังยืดอกให้เห็นกล้ามที่ทรงพลัง

            “นายหญิง...ท่านปลอดภัยดีสินะ”

            “นายหญิง...พวกเราเป็นห่วงท่านมากเลย”

            ลูกจ้างทุกคนให้ความสำคัญต่อลู่ซินฟางมาก เห็นแล้วอดรู้สึกซึ้งใจไม่ได้จริงๆ

            “เอาละ นายหญิงเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าหลบไปก่อน” หลางไป๋แหวกทางให้ลู่ซินฟางเข้าไปนั่งพัก

            “ท่านแม่ ท่านไม่เป็นอะไรนะ”

            “ท่านแม่ พวกนั้นรังแกท่านอีกแล้วหรือ”

            หลังจากลู่ซินฟางนั่งลง เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็พุ่งเข้ามากอดขา ดวงหน้าน้อยๆ ของเด็กทั้งสองเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตากลมโตไร้เดียงสาของเด็กน้อยยังมีน้ำตาเม็ดโตขังคลอ

            ถึงตอนนี้ท่านแม่จะไม่ได้อ่อนแอเหมือนก่อนแล้ว แต่ท่านแม่ก็คือท่านแม่ ขาดนางไปพวกเขาคงอยู่ไม่ได้

            ลู่ซินฟางลูบศีรษะเล็กๆ ของเจ้าแฝดตัวน้อยพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน

            “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่มีใครรังแกแม่ได้ทั้งนั้น”

            “ฮือ ท่านแม่” เป่าเอ๋อร์ฟุบหน้าลงกับตักของลู่ซินฟาง สะอื้นจนไหล่เล็กๆ สั่น

            “ข้าเองก็กลัวมากเลยท่านแม่” เฉิงเอ๋อร์กอดมารดา พูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

            หัวใจของลู่ซินฟางอ่อนยวบและเต็มไปด้วยความเศร้า

            “โถ พวกเจ้าคงตกใจไม่น้อยเลย โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดี พวกเจ้าดูสิ แม่ไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ” นางพูดพลางลูบแผ่นหลังเล็กๆ ของลูกชายและลูกสาวเป็นการปลอบโยน ถึงอย่างนั้น เด็กทั้งสองยังคงฟุบหน้ากับตักของนาง

            “ถึงนายหญิงจะพูดว่าไม่เป็นอะไร แต่ทุกคนเป็นห่วงท่านมากจริงๆ เจ้าค่ะ” ชุนย้ำ

            ลู่ซินฟางไม่ใช่แค่นายหญิงของร้านค้าซินหลิน แต่เป็นเจ้านายในโลกต่างมิติ ตั้งแต่ครอบครองมิตินั้น ชีวิตความเป็นอยู่ของเหล่าสัตว์อสูรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น นางเป็นเหมือนอนาคตและแสงสว่าง

            ระหว่างที่ลู่ซินฟางพยายามปลอบลูกๆ หลางไป๋ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในศาลาว่าการ รวมถึงคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอย่างกงเยียนซู

            ชุนกำหมัดแน่น โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม

            “ทำไมมนุษย์ฝั่งนี้ถึงได้เจ้าเล่ห์เพทุบายนัก แถมยังมีสมองผิดเพี้ยนอีก นายหญิงจะเป็นแม่หม้ายได้อย่างไร ในเมื่อ…อุบ!”

            ก่อนที่ชุนจะพูดจบ หลางไป๋รีบปิดปากของนาง

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์มองชุนที่ถูกหลางไป๋ปิดปากด้วยดวงตาใสแป๋ว ตอนนี้อารมณ์เศร้าหมองของเด็กทั้งสองสงบลงแล้ว แต่ก็ไม่วายเป็นห่วง จึงยังกอดเอวท่านแม่ไม่ยอมปล่อย 

            “อะไร!” ชุนดึงมือของหลางไป๋ออกจากปาก แหวเสียงแหลมใส่ทันที

            “เจ้าลองมองนายหญิงตอนนี้ดีๆ สิ” หลางไป๋เตือนอย่างอ้อมๆ

            ไม่ใช่แค่ชุน แต่ทุกคนที่มารวมตัวกันในห้องโถงต้องมองลู่ซินฟางเป็นตาเดียว

            รูปลักษณ์เดิมของลู่ซินฟางคือหญิงสาววัยยี่สิบปลาย ผมสั้นปะบ่า และมักสวมเสื้อผ้าทะมัดทะแมงอยู่เสมอ ทว่า ลู่ซินฟางปัจจุบันคือหญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆ ร่างกายผอมบาง และยังมีลูกแล้ว 

            เห็นอย่างนี้ทุกคนก็ตระหนักได้ นายหญิงของพวกเขาเคยตายไปแล้วหนหนึ่ง หากก็โชคดีที่ได้ร่างใหม่ ทั้งยังเข้าออกโลกต่างมิติได้เหมือนเดิม

            ไม่ว่าร่างกายของนายหญิงจะเปลี่ยนเป็นใคร นายหญิงก็คือนายหญิงของพวกเขา

            ชุนก้มหน้าอย่างเชื่องซึม “ข้าลืมไป ขอโทษ”

            “หลางไป๋ เมื่อกี้เจ้าบอกว่านายหญิงได้คฤหาสน์มาหรือ คฤหาสน์เป็นอย่างไร เจ้าได้ไปดูแล้วหรือยัง” สยงจวินถามอย่างกระตือรือร้น

            ลู่ซินฟางได้ยินพวกเขาพูดคุยมาถึงตรงนี้ พลันนึกขึ้นได้ว่านางได้คฤหาสน์เป็นค่าสินไหมจากกงเยียนซู จึงหันไปบอกกับสยงจวินว่า “สยงจวิน ข้าอยากให้เจ้าพาซินหลินกับหลางไป๋ไปตรวจสอบคฤหาสน์หลังนั้นหน่อย หากไม่มีอะไรน่าสงสัยก็คิดว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นทันที”

            “ท่านจะย้ายเข้าไปอยู่จริงๆ หรือขอรับ?” หลางไป๋ถามอย่างแปลกใจ

            “ในเมื่อได้คฤหาสน์มาแล้ว ถ้าปล่อยไว้เฉยๆ ก็น่าเสียดายไม่ใช่หรือ”

            “ข้าไม่เห็นด้วย” ซินหลินโพลง ก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจัง “ในเมื่อทุกคนที่นี่ล้วนแต่จ้องทำร้ายเจ้า...ทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น”

            “ใครว่าข้าจะลงหลักปักฐานแค่ที่นี่ที่เดียวล่ะ” นางย้อน

            ซินหลินเอียงศีรษะ ไม่เข้าใจ

            ลู่ซินฟางยิ้มลึกลับ แล้วยื่นมือไปวางบนศีรษะเจ้าขี้เก็ก

            “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง แต่บนโลกนี้ไม่มีสถานที่ใดปลอดภัยเต็มร้อยหรอกนะ อีกอย่าง ข้าเองก็มีแผนจะขยายกิจการไปตามเมืองต่างๆ อยู่แล้ว ที่ทำได้ในตอนนี้คือค่อยๆ เดินไปทีละก้าว ไม่แน่ว่าในอนาคตข้าอาจเจอสถานที่ที่อยู่แล้วสบายใจกว่านี้ก็เป็นได้”

            บนโลกนี้ยังมีสถานที่อื่นอีกเยอะแยะ ส่วนเมืองเล่ออันเป็นแค่บันไดขั้นแรกในการสร้างรากฐานความมั่งคั่ง!

            ซินหลินครุ่นคิด สักพักก็ขยับศีรษะขึ้นลง “อย่างนี้เอง เข้าใจแล้ว”

            “ยังไงก็เถอะ วันนี้ดูเหมือนจะเปิดร้านไม่ได้แล้ว พวกเจ้าก็ไปพักผ่อนหรือเที่ยวเล่นชมเมืองกันตามสบายเถอะนะ หรืออยากกลับบ้านไปหาครบครัวก็ได้”

            เหล่าสัตว์อสูรในร่างจำแลงมนุษย์หันมองหน้ากัน เพียงครู่ก็ตอบว่า “พวกเราจะอยู่กับนายหญิงขอรับ/เจ้าค่ะ”

            ลู่ซินฟางยิ้มอ่อนโยนให้กับทุกๆ คน ก่อนหันไปทางสยงจวิน หลางไป๋และซินหลิน

            “เรื่องคฤหาสน์ ข้าขอรบกวนพวกเจ้าทีนะ” 

            “พวกข้าจะรีบไปรีบกลับขอรับ” สยงจวินรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ

            หลางไป๋กับซินหลินพยักหน้า

            หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ออกจากร้านเพื่อไปตรวจสอบคฤหาสน์ที่ลู่ซินฟางเพิ่งรับมา