บทที่ 36 กลายเป็นครอบครัวใหญ่

บทที่ 36

กลายเป็นครอบครัวใหญ่

            ตอนที่พวกสยงจวินออกไปตรวจสอบคฤหาสน์เป็นช่วงสาย ราวๆ ยามซื่อ(09.00-11.00น.) และตอนที่พวกเขากลับมา เวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่ายแก่ๆ

            หลางไป๋รายงานว่า คฤหาสน์ที่กงเยียนซูให้มากว้างขวางมาก มีทั้งเรือนเล็กเรือนหลักมากมาย แถมยังมีสวนสวยๆ กับน้ำตกจำลอง บ่อน้ำก็กว้างมากด้วย

            หากจะเข้าอยู่ก็อยู่ได้เลย เพราะไม่ต้องปรับปรุงหรือซ่อมแซมอะไรแล้ว ในส่วนของเรือนหลักมีเครื่องเรือนตกแต่งไว้เรียบร้อย ยกเว้นเรือนรองกับเรือนเล็ก  

            หลังจากฟังคำรายงานจบ ลู่ซินฟางเข้าใจคำว่า ‘ซื้อไว้เกร็งกำไร’ ของกงเยียนซู ทั้งยังอดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายมีหัวการค้าเสียจริง นอกจากจะทำธุรกิจภัตตาคาร กงเยียนซูคงทำธุรกิจอหังสาริมทรัพย์ด้วย

            ด้วยฐานะองค์ชาย ถึงจะนั่งๆ นอนๆ ก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือ ไม่เข้าใจว่าเขาขยันหาเงินเช่นนี้ไปทำไม

            แต่ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่เรื่องของนางเสียหน่อย 

            หลางไป๋ย้ำอีกว่า “คฤหาสน์หลังนั้นเหมือนซื้อไว้ขายต่อ ไม่มีอะไรให้น่าสงสัยขอรับ”

            ลู่ซินฟางเงียบคิด สักพักหนึ่งค่อยบอกว่า “ในเมื่อไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย เช่นนั้นข้าจะย้ายเข้าอยู่วันนี้เลย”

            “ขอรับ ข้าจะช่วยท่านขนย้ายของเอง”

            “นายหญิง...”

            ในตอนนั้นร่างสูงใหญ่ของพ่อหมีสยงจวินเดินเข้ามายืนตรงหน้าของลู่ซินฟาง นางเงยหน้ามองสยงจวินแล้วถาม “เจ้าก็จะช่วยย้ายของด้วยหรือ”

            “นั่นก็ใช่ แต่ข้ามีบางเรื่องอยากขอร้องนายหญิง”

            “หือ?”

            “คือว่า...พอภรรยาของข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับนายหญิง นางบอกข้าว่าอยากย้ายมาอยู่ใกล้ๆ ท่านเพราะอยากช่วยปกป้องท่านอีกแรง ข้าเองก็เห็นด้วย นายหญิง หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป ให้ครอบครัวข้าย้ายมาอยู่กับท่านได้หรือไม่ขอรับ”

            แม่หมีเหนียงซิ่นเก่งเรื่องทำครัว ในขณะเดียวกันก็ใช้เวทที่เป็นประโยชน์ต่อลู่ซินฟางได้เป็นอย่างมาก ถ้าย้ายมาอยู่ด้วยกันก็สะดวกไม่น้อย แต่...

            “แบบนั้นจะดีหรือ แล้วถ้ำหมี...ข้าหมายถึงบ้านเจ้าที่อยู่ทางนั้นล่ะ ไหนจะสยงเหยา ลูกชายคนเล็กเจ้าอีก เขาสะดวกใจที่จะมาอยู่ที่นี่หรือ”

            “สะดวกอย่างยิ่งเลยขอรับ!” สยงจวินตอบอย่างกระตือรือร้น “อีกอย่าง พวกเราเดินทางไปกลับได้ไม่ใช่หรือ เรื่องบ้านทางนั้น ข้าฝากพี่น้องช่วยดูแลได้” 

            นั่นสินะ สยงจวินไม่ได้ย้ายบ้านถาวร ถ้าอยากกลับโลกเดิม ก็แค่ก้าวผ่านประตูมิติเอง อีกอย่างครอบครัวหมีน้ำตาลก็ไม่ได้มีแค่ตระกูลสยงตระกูลเดียว สยงจวินยังมีพี่น้องตั้งมากมาย แค่ย้ายบ้าน ไม่ทำให้สูญพันธุ์สักหน่อย 

            “อืม ตามใจเจ้าแล้วกัน” ลู่ซินฟางอนุญาต

            เมื่อเห็นว่าสยงจวินได้รับอนุญาตให้ย้ายมาอยู่ด้วย สัตว์อสูรตนอื่นก็มาล้อมมุงรอบๆ ตัวลู่ซินฟาง ส่งสายตากระตือรือร้น

            พวกเขาก็คงอยากอยู่ที่นี่ด้วยสินะ...

            นางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะบอกทุกคนว่า หากมีเรือนว่างก็ลองเลือกดู

            ทั้งนี้ทั้งนั้น ลู่ซินฟางขอคนที่สมัครใจอยู่และไม่ทำให้ครอบครัวของตนต้องลำบาก

            เมื่อเหล่าสัตว์อสูรปรึกษาและแบ่งเรือนกันเรียบร้อย ทุกคนก็ช่วยกันขนย้ายข้าวของเข้าคฤหาสน์หลังใหม่

            แน่นอน ลู่ซินฟางกับลูกๆ อยู่เรือนหลัก ชุนทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กก็อยู่เรือนหลักด้วยกัน แต่เป็นห้องแยก

            ซินหลินกับหลางไป๋ขอเดินทางไปกลับ แต่ก็มีเรือนพักสำรองที่นี่เช่นกัน

            สยงจวินกับครอบครัวย้ายมาอยู่เรือนเล็ก ซึ่งเป็นเรือนของคนงาน

            สองพี่น้องหู่จืออวิ๋นกับหู่จือเหมย เผ่ากระต่ายที่จำแลงเป็นมนุษย์ขอพักอยู่ในเรือนคนงาน พวกเขาสองพี่น้องเป็นลูกจ้างในร้าน ทำงานคล่องแคล่วและมีกันแค่สองพี่น้อง ลู่ซินฟางไม่ขัดข้องใดๆ จึงอนุญาตให้อยู่ที่นี่ด้วยกัน

            พูดถึงพี่น้องหู่จือ ตอนที่ลู่ซินฟางรู้จักทั้งสองคนครั้งแรก เป็นเรื่องเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นนางกำลังเดินสำรวจที่ดินเพื่อขยายสวนในโลกต่างมิติ แต่แล้วจู่ๆ ฝนก็ตกลงมา ระหว่างหลบฝนใต้ต้นไม้ นางได้ยินเสียงเด็กน้อยสองคนคุยกัน

            ‘พี่ชาย ข้าหิวจัง’

            ‘ฝนหยุดแล้วพี่จะออกไปหาอะไรมาให้กินนะ’

            ‘แต่แถวนี้ไม่มีอาหารให้พวกเรากิน พี่ชายจะไปหาที่ไหน’

            นอกจากในป่าลึก กับสวนของมนุษย์ ละแวกนี้มีเพียงหญ้ากับผักที่ขึ้นเอง แต่ก็ไม่ทำให้ท้องอิ่ม

            ‘ก็ที่สวนผลไม้ของมนุษย์นั่นยังไงล่ะ’

            ได้ยินแบบนั้น ลู่ซินฟางเดาว่าหลังฝนหยุดตก เด็กๆ ทั้งสองคงจะไปขโมยผลไม้ที่สวนของนาง

            ‘ไม่เอา พี่ชายอย่าไปเลย ที่นั่นมีหมีกับฝูงหมาป่า ถ้าพี่ชายไปจะโดนจับกินเอาได้นะ’

            เอ๊ะ!?

            ลู่ซินฟางงุนงง พวกสยงจวินกับหลางไป๋จับเด็กกินด้วยเหรอ ระหว่างคิดอย่างสงสัย นางเดินมาถึงโพลงไม้ใหญ่พอดี 

            นางย่อเข่า ก้มตัวลงมอง ทันทีที่เห็นเด็กชายกับเด็กหญิงอายุหกขวบกับเจ็ดขวบ บนขมับทั้งสองข้างมีหูกระต่ายก็ถึงกับตะลึง

            ถึงลู่ซินฟางจะคุยกับสัตว์อสูรรู้เรื่องเพราะเวทมนตร์ของหลิน แต่เผ่าสัตว์อสูรที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้มีน้อยมาก

            จ๊อก...

            โครก...

            เสียงท้องร้องสุดยอดไปเลยนะ ลู่ซินฟางยิ้มเอ็นดู ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารจับใจ เพราะเด็กทั้งสองร่างกาผอมมาก

            ‘นี่พอจะเป็นอาหารได้ไหม’ ลู่ซินฟางเอ่ยพร้อมยื่นขนมปังไส้ถั่วหวานให้กับกระต่ายเด็กทั้งสอง 

            ‘เหวอ!’

            เด็กทั้งสองตกใจจนตัวแข็งทื่อ

            ลู่ซินฟางยิ้มอ่อนโยน มือก็ยื่นขนมปังให้กับเด็กทั้งสองอย่างอดทน

            พวกเขามองนางด้วยสีหน้าหวาดกลัวและตัวสั่น แต่ท้ายที่สุด ก็ยอมจำนนให้กับขนมปัง

            หลังจากรับขนมปังไปกิน พี่น้องกระต่ายถึงกับร้องไห้เพราะความอร่อย

            ‘พวกเจ้าไม่จำเป็นขโมยผลไม้ในสวนข้าหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องกลัวพวกสยงจวินกับหลางไป๋ด้วย’

            แม้พวกเขาเป็นเผ่ากินเนื้อ แต่ถ้าอยู่ในร่างมนุษย์และคุยกันรู้เรื่อง พวกนั้นไม่มีทางจับใครกินซี้ซั้วแน่นอน

            พอลู่ซินฟางเอ่ยอย่างนั้น พวกเขาก็ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด นางจึงกล่าวเสริมว่า ‘มาอยู่กับข้า ช่วยงานในไร่ดีไหม มีที่พักและของกินเป็นค่าตอบแทนด้วยนะ’

            ‘ดะ...ได้เหรอ’

            ‘ได้แน่นอน’

            กระต่ายเด็กทั้งสองมองหน้ากัน สักพักก็ยิ้มออกมาด้วยความยินดี

            น่ารักจัง...

            พอย้อนคิดถึงอดีตของสองพี่น้องกระต่าย ลู่ซินฟางอดมองไปทางเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ไม่ได้

            หากว่าลู่ซินฟางไม่บังเอิญเจอพวกเด็กๆ ไม่ว่าจะพี่น้องกระต่าย หรือแฝดคู่นี้ ป่านนี้พวกเขาจะมีชีวิตอย่างไรกันนะ

            ในระหว่างที่กำลังคิด หลางไป๋เดินเข้ามาถาม

            “นายหญิง ยังเหลือคนที่ชอบทำปากยื่นปากยาวรอดตัวไปอีกหนึ่งคน ท่านคิดจะจัดการนางคนนั้นอย่างไรขอรับ”

            ลู่ซินฟางดึงความคิดกลับมาปัจจุบัน หรี่ตาพลางตอบว่า...

            “ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบอยู่แล้วสิ”