บทที่ 52 สินค้าใหม่

บทที่ 52

สินค้าใหม่

            ภายในห้องโถงของเรือนรับรองหลังร้านซินหลิน ลู่ซินฟางนั่งพิจารณาแก้วที่เพิ่งผลิตออกมามาดๆ เป็นแก้วชารูปทรงเรียบมนธรรมดา ไม่มีลวดลายอะไร แต่แก้วชาใบนี้ไม่มีรอยตำหนิ ทั้งยังใสแวววาว

            โรงผลิตเครื่องแก้วที่ต่างมิติสร้างเสร็จได้สักพักแล้ว วัตถุดิบใช้ทำแก้วคือผลึกหินที่หาได้จากในถ้ำ

            โดยปกติ วัตถุดิบในต่างมิติจะมีพลังเวทแฝงอยู่ เหมือนกับสมุนไพรที่ลู่ซินฟางนำมาให้ชิงเหลียนดื่มบำรุงร่างกาย 

            ด้วยเหตุนี้ หลินจึงทำหน้าที่เป็นฝ่ายตรวจสอบพลังเวทที่แฝงในวัตถุดิบ

            ผลึกนี้มีพลังเวทอยู่เพียงเล็กน้อย ไม่มีผลพิเศษใดๆ ต่อผู้ใช้งาน เพียงแค่มีความทนทานเท่านั้นเอง   

            และด้วยผลจากพลังเวทที่อยู่ในผลึกหิน ทำให้การเป่าแก้วประสบผลสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรก

            เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง แต่ปัญหาก็คือ…

            “ข้าควรวางขายราคาเท่าไรดีล่ะ”

            ลู่ซินฟางนั่งคิดเรื่องนี้มาสักพักใหญ่แล้ว แต่ก็คิดไม่ตกเสียที

            นางไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะตั้งราคาอย่างไรให้เหมาะสม สำหรับคนยุคนี้ สินค้าที่นางนำมาวางขายล้วนเป็นแรร์ไอเทม ทั้งคุณภาพทั้งวัตถุดิบล้วนเป็นของชั้นดี หากตั้งราคาสูงเกิน เกรงว่าจะขายได้แค่ครั้งเดียว ขณะเดียวกัน หากตั้งในราคาที่ต่ำก็จะไม่คุ้มทุน 

            “เฮ้อ…”

            นางถอนหายใจอย่างจนปัญญา ท้ายที่สุดก็ตั้งราคาให้แพงกว่าตะเกียงแก้วเล็กน้อย

            “สี่ตำลึงเงินแล้วกัน”

            ราคาเท่านี้ไม่ทำให้คนสูงศักดิ์ขนหน้าแข้งล่วง

            ก๊อกๆ

            เสียงเคาะประตูช่วยดึงสติของลู่ซินฟางกลับมาปัจจุบัน 

            “เข้ามา”

            หลังได้รับอนุญาต ประตูถูกเปิดจากด้านนอก จากนั้นหู่จือเหมยก็ยื่นหน้าผ่านกรอบประตูแล้วบอก “นายหญิง เถ้าแก่เจิ้งมารับสินค้าเจ้าคะ”

            ตอนอยู่ที่ต่างมิติ พี่น้องกระต่ายหู่จือเคยเรียนอ่านเขียนกับหลางไป๋มาบ้าง วันนี้เลยไม่ต้องไปเรียนวิชาของหลางไป๋ แต่หากเป็นวิชาคิดเลขของชิงเหลียน พวกเขาจะหยุดงานเพื่อไปเข้าเรียน

            ลู่ซินฟางพยักหน้า “ของเตรียมไว้พร้อมแล้ว เจ้าช่วยไปบอกอาจิ้นให้ขนสินค้ามาที่หน้าร้านทีนะ”

            “เจ้าค่ะ”

            หู่จือเหมยรับคำแล้วออกไปยังหน้าร้านเพื่อทำงานของนางต่อ

            วันนี้เป็นวันรับสินค้าล็อตที่ 2 ตามใบนัดในสัญญา เจิ้งหานบอกว่าหลังจากตะเกียงแก้วล็อตแรกนำไปวางขาย สินค้านี้ก็ขายหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีคนสั่งจองเพิ่ม

            แม้เป็นเรื่องน่าเสียดายเพราะอยากขายทีเดียวให้ได้เยอะๆ แต่แบบนั้น คุณค่าของตะเกียงแก้วจะลดลงทันที

            พอคิดมาถึงตรงนี้ ลู่ซินฟางก็เดินมาถึงห้องรับรองที่อยู่ชั้นสองของร้าน

            “เถ้าแก่เจิ้ง เดินทางไปกลับระหว่างเมืองเช่นนี้ลำบากท่านแล้ว”

            “ลำบากอะไรกัน แค่เห็นเงินความเหนื่อยก็หายไปหมด” เจิ้งหานพูดปนขำ

            ลู่ซินฟางหัวเราะอย่างเข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

            ถึงจะเหนื่อยจากการเดินทาง แต่พอเห็นกำไรเป็นกอบเป็นกำเช่นนี้ ใครบ้างจะไม่ชอบ

            “ตะเกียงแก้วล็อตใหม่เตรียมเรียบร้อยเจ้าค่ะ กำลังขนออกจากโกดัง ประเดี๋ยวท่านไปตรวจสินค้าได้เลย”

            เจิ้งหานพยักหน้า แล้วนำตั๋วเงินออกมาให้ลู่ซินฟางตรวจสอบ ในตอนที่นางวางของบางอย่างลงบนโต๊ะ เจิ้งหานตาเบิกโตด้วยความสนใจ

            “นั่นคือแก้วหรือ!”

            “ใช่เจ้าค่ะ เป็นสินค้าใหม่ที่เพิ่งผลิตและทำสำเร็จวันนี้ ข้ากำลังตรวจความเรียบร้อย” ลู่ซินฟางบอกพลางยิ้มอย่างลำบากใจ

            “ขอดูได้หรือไม่”

            ลู่ซินฟางตอบ “เชิญเลยเจ้าค่ะ” แล้วยื่นแก้วให้กับเจิ้งหาน

            แก้วใบนี้มีขนาดเท่าจอกชา ก้นมนเรียบ ความหนาพอดี

            ชายสูงวัยพิจารณาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจ

            “เป็นงานละเอียดมาก ขายเท่าไรหรือ”

            “เอ่อ”

            ลู่ซินฟางลังเล

            เห็นแบบนี้ เจิ้งหานจึงถามว่า “คงลังเลเรื่องตั้งราคาใช่หรือไม่ ข้าขอล่วงเกินสอนเถ้าแก่เนี้ยลู่สักเล็กน้อยได้หรือเปล่า”

            “รบกวนเถ้าแก่เจิ้งแล้ว” นางบอกด้วยความเต็มใจ

            “สินค้าของร้านซินหลินล้วนเป็นของดีมีคุณภาพ ทั้งยังเป็นสินค้าแบบใหม่ ยังไม่มีคู่แข่ง ในช่วงนี้ต่อให้ตั้งราคาสูงยังไงก็ขายได้ ข้าไม่ได้หมายความว่า ต่อให้มีคู่แข่งแล้วจะขายราคาถูก แบบนั้นก็จะลดทอนสินค้าให้ดูเป็นของคุณภาพต่ำ หากเจ้าคำนวนต้นทุนและกำไรอย่างดีแล้ว ถึงจะมีราคาที่สูงหน่อย เวลาบอกราคากับลูกค้า ก็ควรแสดงออกอย่างมั่นใจ” เจิ้งหานชี้แนะอย่างมีเหตุผล

            “ข้ายังอ่อนหัด ขอบคุณที่ท่านช่วยชี้แนะเจ้าค่ะ”

            “การเติบโตของร้านซินหลินยังไปได้อีกไกล มีตรงไหนไม่เข้าใจก็ปรึกษามาได้เลย อีกอย่าง นายท่านใหญ่ของร้านไฉฟู่ก็ออกปากว่าพร้อมสนับสนุนเถ้าแก่เนี้ยลู่”

            ลู่ซินหลินยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

            หลังจากกำหนดราคาเรียบร้อย เจิ้งหานก็สั่งจองแก้วชาชุดใหม่นี้แบบไม่ลังเล ทั้งยังจ่ายเงินมัดจำล่วงหน้า

            “สี่ตำลึงเงินต่อหนึ่งชุด นับว่าสมเหตุสมผลแล้ว”

            “เอ๊ะ!?”

            หญิงสาวเผลอตัว ส่งเสียงด้วยความแปลกใจ

            เจิ้งหานเลิกคิ้วแล้วถาม “มีอะไรหรือ”

            “ไม่รอดูของจริงก่อนหรือ เถ้าแก่เจิ้งเชื่อใจข้าขนาดนี้เชียว?”

            ทันทีที่ลู่ซินฟางถามจบ เจิ้งหานก็ถอนหายใจเหมือนว่าเป็นเรื่องเล็ก

            “ข้าเชื่อใจเถ้าแก่เนี้ยลู่ อย่าว่าแต่แก้วชาที่เป็นสินค้าใหม่ ต่อให้เป็นชาดอกไม้ ข้าก็ยังสั่งจองล่วงหน้าอยู่ดี อย่างที่ข้าบอกไป สินค้าในร้านซินหลินล้วนเป็นของดี เต็มไปด้วยคุณภาพ”

            ลู่ซินฟางยิ้มอย่างปลื้มใจ ลูกค้าที่เชื่อใจแม่ค้าหน้าใหม่แบบนี้ เกรงว่าต้องรักษาเอาไว้ให้ดีๆ เสียแล้ว

            ก่อนออกเดินทางต่อ เจิ้งหานซื้อผลไม้กับใบชาจำนวนมากของร้านซินหลินกลับไปด้วย

            สามวันต่อมา ร้านซินหลินเปิดตัวชุดแก้วชาแบบใหม่ในหนึ่งชุด มีแก้วทั้งหมดสามใบ พร้อมกับ

            เพียงครึ่งเช้าของวันแรก ยอดสั่งจองเกิน 50 ชุด ส่วนใหญ่เป็นขุนนางและพ่อค้าจากต่างเมือง

            ทั้งนี้ทั้งนั้น ลู่ซินฟางไม่ต้องการให้พ่อค้าเหล่านี้เพิ่มราคาตามใจชอบ และไม่ต้องการให้ร้านที่ทุนหนาได้สิทธิ์ซื้อเพียงเจ้าเดียว ในสัญญาซื้อขายจึงระบุการตั้งราคาขายอย่างชัดเจน ทั้งยังเปิดจองสิทธิ์ร้านละ 10 ชุดเท่านั้น