บทที่ 62 ผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึง

บทที่ 62

ผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึง

            “ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณท่านกงอีกครั้ง”

            ลู่ซินฟางกล่าวย้ำเมื่อกงเยียนซูเดินมาส่งถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยม

            “เรื่องเล็กน้อย”

            เทียบกับที่นางให้โอกาสเขาอีกครั้ง ช่วยเหลือแค่นี้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่

            กงเยียนซูยืนมองส่งลู่ซินฟาง กระทั่งรอจนรถม้าของนางเคลื่อนตัวออกไป สักพักให้หลัง เขาถึงเดินกลับเข้าโรงเตี๊ยม

            จริงอยู่ ลู่ซินฟางมีเงินทองมากมายแล้ว จะจ้างอาจารย์สักคนไม่ใช่เรื่องยาก แต่อาจารย์เหล่านั้นจะไว้ใจได้มากน้อยแค่ไหนกันเล่า 

            พื้นหลังของลู่ซินฟางเป็นแม่หม้ายลูกติด คนบางคนก็มีความคิดล้าหลังคร่ำครึ มองว่าการมาสอนหนังสือให้ลูกๆ ของนางเป็นเรื่องเสียเกียรติ

            ลู่ซินฟางรู้เรื่องนี้จึงมาขอคำปรึกษาจากเขา 

            พอกลับเข้าเรือนรับรอง ดื่มชาหมดหนึ่งจอก กงเยียนซูก็หัวโล่ง แล้วในตอนนั้น เขาก็นึกถึงใครบางคนที่เหมาะสมออก 

            อิ้งเหยียน สหายสมัยเด็กของเขาเอง

            …

            หนึ่งอาทิตย์ต่อมา กงเยียนซูได้รับจดหมายตอบกลับจากอิ้งหยวน เนื้อหาในจดหมายคือตอบรับคำเชิญ และจะเดินทางมาที่เมืองเล่ออันในเร็ววัน

            อิ้งเหยียนมีบ้านเกิดอยู่ที่เมืองไห่เจียง ที่เข้ามาเป็นเพื่อนเรียนของเหล่าองค์ชายเพราะตระกูลอิ้งเป็นขุนนางเก่าที่มีประวัติยาวนาน และใฝ่เรียนรู้ ลุงของเขาที่เป็นเสนาบดีขั้นสูง และยังเป็นราชครูจึงเสนอรายชื่อให้อิ้งเหยียนได้เข้าเรียน

            นั่นคือจุดเริ่มที่กงเยียนซูกับอิ้งเหยียนรู้จักกัน

            หลังจากได้รับจดหมายตอบกลับ กงเยียนซูไม่อยากรอช้า เดินทางมาหาลู่ซินฟางที่ร้านซินหลินเพื่อบอกข่าวดี

            แม้ผู้ดูแลร้านให้การต้อนรับอย่างไม่มีตกหล่น แต่ระหว่างที่นั่งรอหญิงสาวอยู่ในห้องรับรอง อีกฝ่ายมักจะจ้องเขาตาเขม็ง

            กงเยียนซูยิ้มให้ฝ่ายนั้นเล็กน้อย ก่อนจะรอนางเงียบๆ

            สักพัก ร่างบอบบางของหญิงสาวก็ก้าวเข้ามา

            นางก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย กงเยียนซูจึงลุกขึ้น ขยับใบหน้าขึ้นลงเป็นการทักทายตอบ

            “ข้ามาเพื่อบอกข่าวดีกับเจ้า” กงเยียนซูเข้าเรื่องทันที

            “ข่าวดีหรือ”

            “ข้าเจออาจารย์ที่เหมาะจะมาสอนหนังสือให้กับเด็กๆ ของเจ้าแล้ว”

            “เป็นข่าวดีจริงด้วย” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้ม คิดแล้วเชียว กงเยียนซูต้องหาคนได้เร็ว

            ในขณะที่ลู่ซินฟางแสดงสีหน้าพอใจ หลางไป๋กลับถามด้วยความสงสัย

            “ประวัติความเป็นมาของอาจารย์ท่านนั้นเป็นอย่างไรขอรับ”

            คำถามนี้ไม่ทำให้กงเยียนซูโกรธ กลับกันแล้ว คิดว่าดีเสียอีกที่มีคนรอบคอบอยู่เคียงข้างลู่ซินฟาง

            “เขาชื่ออิ้งเหยียน เป็นหลานชายของราชครูอิ้ง ตระกูลอิ้งมีความใฝ่รู้ ขึ้นชื่อเรื่องความฉลาด จึงเปิดสถานศึกษาหลายสาขา อิ้งเหยียนเองก็เป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์และวิชาทั่วไปที่เมืองไห่เจียง”

            ลู่ซินฟางฟังคำพูดของกงเยียนซู ก็คิดว่าคนแซ่อิ้งผู้นี้เหมาะสมจะมาเป็นอาจารย์สอนหนังสือให้กับเด็กๆ ของนางจริงๆ

            “ดึงตัวเขามาเช่นนี้ จะไม่มีปัญหาหรือ” ลู่ซินฟางถามด้วยความสงสัย

            คนที่มีคุณสมบัติดีพร้อมเช่นนี้ ตระกูลอิ้งจะปล่อยให้มาง่ายๆ หรือ

            กงเยียนซูทำหน้าครุ่นคิด สักครู่หนึ่ง ก็ตอบออกมาตรงๆ “อิ้งเหยียนเป็นอาจารย์สอนในสถานศึกษาของตระกูลอิ้งที่เมืองไห่เจียงก็จริง แต่เขาเป็นแค่ตัวสำรอง พูดง่ายๆ เขาไม่ใช่อาจารย์ประจำ แค่สอนแทนพี่ชายชั่วคราวเท่านั้น อีกอย่าง ตระกูลอิ้งมีชื่อเสียงดีงาม หากลูกชายคนที่สองโดดเด่นกว่าลูกชายคนแรก แล้วมีข่าวลือว่าพี่น้องแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดกันเอง จะไม่เป็นผลดีต่อตระกูลเท่าไร สถานศึกษาตระกูลอิ้งก็มีอาจารย์ประจำอยู่แล้วด้วย ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา”

            “เหตุผลนี้ข้าเข้าใจ” ลู่ซินฟางกล่าว

            ในขณะที่หญิงสาวเข้าใจเหตุผล แต่หลางไป๋ยังคงสงสัยอีกเรื่อง และเรื่องนี้ก็สำคัญมาก

            “คนเป็นอาจารย์ ใช่ว่ามีความรู้อย่างเดียวแล้วจะเป็นได้ อาจารย์อิ้งท่านนี้ พร้อมทุ่มเทให้กับลูกศิษย์ทุกคนหรือไม่”

            หนนี้ กงเยียนซูตอบด้วยสีหน้าจริงจังโดยไม่ต้องหยุดคิด “ลึกๆ แล้วจิตใจคนเราเป็นเช่นไรข้าคงตอบไม่ได้ แต่ข้ารับรองได้อย่างหนึ่ง อิ้งเหยียนไม่ใช่คนหัวโบราณคร่ำครึ ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง รู้จักยืดหยุ่น ส่วนที่เจ้าถามว่าเขาพร้อมทุ่มเทให้กับนักเรียนหรือไม่ ข้าอยากให้เจ้าค่อยๆ ดูเขาเอง ถ้าไม่พอใจสามารถไล่ออกได้” 

            อาจารย์เหิงที่สถานศึกษาของหมู่บ้านกว่างซูปล่อยปะละเลยเด็กๆ ขนาดตงตงกับเม่ยเม่ยถูกเพื่อนในห้องรุมรังแก อาจารย์เหิงปิดหูปิดตาทำทีเป็นไม่สนใจ เรื่องนี้กงเยียนซูพอทราบมาบ้าง หลางไป๋คงกังวลว่าอิ้งเหยียนจะเป็นเหมือนกับอาจารย์เหิงคนนั้น

            ทว่าอิ้งเหยียนไม่ได้มีนิสัยแบบอาจารย์เหิง เรื่องนี้กงเยียนซูรับประกันได้จึงกล้าออกหน้ารับรอง

            หลางไป๋กับชิงเหลียนนั้นมีข้อจำกัดในการสอน คนหนึ่งมีความรู้แบบจำกัด ส่วนอีกคนไม่ค่อยมีเวลา หนำซ้ำ เด็กๆ ทุกคนต้องการ   อาจารย์สอนหนังสืออย่างจริงจัง เมื่อกงเยียนซูออกปากรับรองมาแบบนี้ จะลองเชื่อใจสักครั้งก็ได้

            …

            ไม่กี่วันต่อมา อิ้งเหยียนก็เดินทางมาถึงเมืองเล่ออัน

พอจัดการเรื่องต่างๆ รวมถึงที่พักของสหายเรียบร้อย กงเยียนซูก็พาอิ้งเหยียนมาแนะนำกับลู่ซินฟาง พวกเขานัดเจอกันที่ร้านค้าซินหลินเช่นเดิม

            พอหลางไป๋มาแจ้งว่าอาจารย์อิ้งเหยียนมาถึงแล้ว ลู่ซินฟางก็ออกมาต้อนรับที่หน้าร้าน

            หญิงสาวยิ้มแย้ม เด็กๆ ของนางจะได้เรียนหนังสืออย่างจริงจังเสียที

            ในขณะที่กำลังขยับปากจะทักทาย สายตาเหลือบเห็นคนคุ้นหน้าสองคนยืนละล้าลละหลัง ก่อนเดินผ่านหน้าร้านไป

            ลู่ซินฟางชะงักค้างทันที

            แม้นางไม่ใช่ลู่ซินฟางคนเก่า แต่พอเห็นคนหน้าตาคุ้นๆ สองคนนั้น ก็ยังทำให้นางเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

            เหอถิงกับแม่ของเขามาทำอะไรที่นี่!