บทที่ 63 คนบ้านเหอมาตามหาลู่ซินฟาง

บทที่ 63

คนบ้านเหอมาตามหาลู่ซินฟาง

            ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นเล็กน้อย

            หมู่บ้านกว่างซู นอกเมืองเล่ออัน

            รถเทียมวัวของลุงจ้าวค่อยๆ เคลื่อนตัวไปบนถนนสายเล็กของหมู่บ้าน

            พอรถเทียมวัวหยุดที่หน้าบ้านของลุงจ้าว ซึ่งอยู่ช่วงกลางของหมู่บ้าน ชาวบ้านที่โดยสารมาทั้งหมดห้าคนก็พากันลงจากเกวียน ทุกคนเป็นคนของหมู่บ้านกว่างซู แต่มีสองคนที่แต่งตัวด้วยผ้าเนื้อดี ราคาแพง

            ชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวภูมิฐานราวกับขุนนาง พยุงหญิงกลางคนร่างท้วมลงจากเกวียนช้าๆ จากนั้นพากันเดินไปยังท้ายหมู่บ้าน

            ระหว่างทางหญิงกลางคนร่างท้วมบ่นไม่หยุด

            “อาถิง เจ้าแน่ใจนะว่าที่นี่เป็นหมู่บ้านกว่างซูอะไรนั่น แม่คิดว่าเป็นบ้านป่าบ้านดอยที่ไหนเสียอีก ถึงแม่จะรู้เต็มอกว่าลู่ซินฟางยากจนมาก แต่ไม่นึกว่าจะอยู่ในหมู่บ้านที่กันดารขนาดนี้”

            “ท่านแม่ อดทนอีกหน่อยขอรับ”

            เหอถิงไม่เคยมาบ้านเกิดของลู่ซินฟาง หากก็ได้ยินจากปากนางบ่อยๆ ว่าบ้านของมารดานางยากจนมาก ถึงขั้นที่บ้านเซียวที่เป็นตระกูลฝั่งบิดานางไม่ยอมรับ

            แต่กระนั้น นางกลับพูดอย่างภูมิใจว่า บ้านของท่านแม่ที่อยู่ท้ายหมู่บ้านนั้น อยู่ห่างจากภูเขาไม่ไกลนัก ละแวกนั้นมีลำธารและทิวทัศน์สวยงาม…

            พอนึกย้อนคำว่าทิวทัศน์สวยงามตามที่นางพูด เหอถิงก็ขมวดคิ้ว หมู่บ้านนี้ไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาสักนิด มองไปทางไหนเห็นแต่ท้องไร่ท้องนา วัวกับควายและชาวบ้านเท่านั้นเอง!

            หญิงกลางคนร่างท้วมทอดถอนหายใจดังเฮือก “ดีแล้วที่เจ้าตัดสินใจหย่ากับนาง ได้ ไม่อย่างนั้นทั้งนางทั้งเด็กๆ พวกนั้นคงฉุดรั้งเจ้าจนหมดอนาคต ตอนเจ้าพานางกลับมา ข้าก็นึกว่านางเป็นคุณหนูตระกูลผู้รากมากดีที่ไหนเสียอีก ที่แท้นางก็มีดีแค่หน้าตา!”

            “ท่านแม่…อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้อีกเลย ถ้าจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ข้าขอพาเฉิงเอ๋อร์กลับไปให้ได้ก่อน” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนพร้อมตัดบท

            ถูกแล้ว ผู้ชายคนนี้คือเหอถิงอดีตสามีของลู่ซินฟาง เป้าหมายที่มาก็อย่างที่ได้ยิน พวกเขาตั้งใจจะพาตัวเฉิงเอ๋อร์กลับไปตระกูลเหอ

            “ก็ได้ ข้าไม่พูดแล้วก็ได้”

            พูดกันมาถึงตรงนี้ ทั้งสองก็เดินผ่านสวนผักผลไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ด้วยความสงสัย เหอถิงรั้งชาวบ้านคนหนึ่งที่แบกฟืนบนหลังเดินผ่านทางมา ก่อนจะสอบถาม

            “พี่ชาย นั่นสวนของใครหรือ”

            หนุ่มชาวบ้านที่ถูกรั้งคนนี้ชื่อว่าอาหวง เป็นสหายรุ่นเดียวกับเถี่ยฮ่าวซือ ตอนสร้างบ้านสวนให้กับลู่ซินฟาง เขาก็เป็นหนึ่งในกลุ่มลูกจ้าง 

            หลังจากเลื่อนสายตามองสวนของบ้านลู่แวบหนึ่ง อาหวงค่อยหันกลับมาตอบคนแปลกหน้าด้วยแสร้งทำทีเป็นหงุดหงิด

            “ไม่รู้ ไม่รู้!”

            ว่าจบก็สะบัดแขนที่ถูกรั้งแล้วเดินออกมาทันที

            เหอถิงมุ่นหัวคิ้ว “ไร้มารยาท”

            “แม่ก็บอกเจ้ามาตลอดทาง ให้ใช้ตำแหน่งของเจ้าตามหาคน หากพวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นถึงผู้ช่วยผู้ตรวจการขี้คร้านชาวบ้านพวกนี้จะรีบพานางมาส่งถึงมือ” นางเหอพูดฉอดๆ อย่างใหญ่โต

            “ไปกันต่อเถอะท่านแม่”

            อันที่จริง เหอถิงไม่ใช่คนใจเย็นนัก แต่เขาชินกับนิสัยของแม่ตัวเองแล้ว

            ทั้งสองเดินไปข้างหน้า เมื่อมาถึงบ้านหลังเล็กที่อยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน กลับพบว่าบ้านว่างเปล่าเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่ไม่ได้ร้าง เพราะว่าสวนข้างบ้านกับหลังบ้านไม่มีหญ้าขึ้นรกแม้แต่น้อย เหมือนยังมีคนมาทำความสะอาดอยู่เรื่อยๆ  

            “โอ๊ย ไหนคนบ้านเซียวบอกว่านางไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว นอกจากบ้านเกิดที่หมู่บ้านกว่างซูยังไงเล่า!” นางเหอเดินไปก็บ่นไป

            ก่อนพวกเขาจะเดินทางมาเมืองเล่ออัน นางเหอไปบ้านเซียวเพื่อทำทีเป็นถามข่าวคราวของลู่ซินฟาง ตอนแรกทางนั้นบอกปัดว่าไม่รู้ ต่อมา ฮูหยินใหญ่ของเจ้าบ้านเซียวไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้เล่าให้ฟัง

            ลู่ซินฟางมาขอพึ่งพิงเจ้าบ้านเซียวจริง แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับไป แค่นางคนเดียวอาจพอเลี้ยงไหว เลี้ยงไปสักพักค่อยให้นางแต่งงานออกไปก็ยังได้ แต่กลับมีเด็กเล็กๆ ตามมาด้วยถึงสองคน กว่าจะเลี้ยงเด็กให้โตนั้นไม่ง่าย ต้องใช้เงินอีกตั้งเท่าไร เจ้าบ้านเซียวจึงให้เงินนางจำนวนหนึ่งเป็นค่าเดินทาง แล้วบอกให้นางกลับบ้านเดิมของมารดาไป

            “อย่าบอกนะว่าบ้านเซียวหลอกข้า” นางเหอแผดเสียงอย่างขุ่นเคือง

            “พวกเขาไม่ได้โกหกท่านแม่หรอกขอรับ”

            พอลูกชายคนโตหัวแก้วหัวแหวนพูดแบบนั้น นางเหอก็หันมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนใจ

            “อาถิงของแม่ เพราะเจ้าเป็นคนซื่อเช่นนี้ยังไงเล่า ถึงได้ถูกผู้หญิงแพศยาหลอกเอา แล้ว..ทำไมเจ้าถึงมั่นใจว่าบ้านเซียวไม่ได้โกหก”

            “แม้ไม่มีข้าวของเหลือไว้ในบ้านสักชิ้น แต่ดูแล้วไม่ได้ถูกทิ้งร้าง ท่านแม่สังเกตหรือไม่ หญ้าในสวนของบ้านนางถูกถางเสียเรียบ บ้านก็ไม่มีหยากไย่ขึ้น เหมือนมีใครมาทำความสะอาดเป็นประจำ หากไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครไปได้หรือ” เหอถิงให้เหตุผลพร้อมกับคาดเดา

            ได้ยินแบบนี้ นางเหอยิ่งรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชายคนโตกว่าเดิม

            “อาถิง เจ้าเป็นคนฉลาดมาตั้งแต่เด็ก คิดไม่ผิดที่ทุ่มเทส่งเจ้าเรียนจนสอบจอหงวนผ่าน ดูสิ ตอนนี้ยังเป็นใหญ่โต ทำงานเป็นผู้ช่วยผู้ตรวจการเมืองชิ่งของเรา ซ้ำยังตบแต่งได้ภรรยาดี แต่…” พูดอยู่ดีๆ นางเหอก็ทำหน้าเศร้า “เวรกรรมอะไรหนอ ถึงทำให้สะใภ้ใหญ่ของข้ามีลูกไม่ได้”

            “ท่านแม่ หรือควรให้น้องรองขึ้นเป็นเจ้าบ้านเหอแทนข้า”

            “ไม่ได้!” นางเหอแผดเสียงดังลั่น “อาหมิ่นไม่เด็ดขาด เชื่อฟังแต่ภรรยา ถ้ายกตำแหน่งเจ้าบ้านให้ บ้านเหอของเราก็ถูกสะใภ้รองควบคุมแล้ว เรื่องนี้ห้ามเจ้าพูดอีก”

            “เข้าใจแล้วท่านแม่ ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้”

            “แค่พาตัวเฉิงเอ๋อร์กลับมา เจ้าก็มีทายาทสืบสกุลแล้ว เรื่องอื่นค่อยพูดทีหลัง”

            “ขอรับ”

            “ว่าแต่ เจ้าคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน” นางเหอเปลี่ยนเรื่อง อยากหาลู่ซินฟางให้เจอเร็วๆ จะได้รีบกลับเมืองชิ่ง เพราะยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะแยะ

            สามีของนางป่วยออดๆ แอดๆ มานานแล้ว หมอก็บอกว่าอาจอยู่ได้ไม่นาน อันที่จริง คนที่สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านต่อควรเป็นเหอถิง ลูกชายคนโต แต่สะใภ้ใหญ่ที่เป็นภรรยาของเหอถิง แต่งงานกันมาก็หลายเดือนแล้วกลับไม่มีทายาทเสียที ขัดต่อธรรมเนียมของบ้านเหอ

            ถ้าปัญหาอยู่ที่เหอถิงก็ว่าไปอย่าง แต่ลู่ซินฟางยังตั้งท้องได้เลย ดังนั้นปัญหาคงเป็นที่ตัวสะใภ้ใหญ่

            ส่วนลูกชายคนรองก็ดันหัวอ่อนเชื่อฟังแต่ภรรยา ถ้าให้เหอหมิ่นเป็นเจ้าบ้าน อีกไม่นานตระกูลเหอคงได้ล่มจม เพราะภรรยาของเหอหมิ่นใช้เงินมือเติบ!

            หลังจากเงียบไปสักครู่ เหอถิงก็พูดขึ้น “ถ้านางไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน ข้าคิดว่าคงต้องอยู่ในเมือง”

            “เช่นนั้นก็ไปหานางในเมือง!”