บทที่ 64 ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องของลู่ซินฟางหรอก (ครึ่งแรก)

บทที่ 64

ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องของลู่ซินฟางหรอก (ครึ่งแรก)

“เมืองใหญ่ขนาดนั้น หาคนคงไม่ง่าย” เหอถิงพึมพำ เขายังยืนอยู่ที่เดิม ในขณะที่มารดาเดินลิ่วๆ ออกไปไกลแล้ว

สักพักให้หลัง เหมือนนางเหอเพิ่งรู้ตัวว่าลูกชายไม่ได้เดินตามมา นางจึงหันมาถาม

“อาถิง เจ้าจะรอรถเทียมวัวตรงนี้หรือ?”

เหอถิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ท่านแม่”

“แล้วหยุดทำอะไรเล่า”

“เมืองเล่ออันไม่เล็ก ข้าคิดว่าไปถามกับหัวหน้าหมู่บ้านน่าจะเร็วกว่าเดินหาแบบไม่รู้ทิศทางเช่นนี้”

“ดีมาก เอาแบบนั้นแหละ แบบที่เจ้าว่า!”

นางเหอพยักหน้ารัวๆ อย่างเห็นด้วย นางมีลูกชายสองคน ลูกคนโตได้เรื่องได้ราวกว่าลูกชายคนเล็ก ดังนั้นไม่ว่าอะไรความคิดของลูกชายคนโตล้วนถูกทุกอย่างและดีไปหมด 

“แต่...พวกเราไม่รู้จักบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่หรือ” นางเหอถาม

เหอถิงยิ้มจางๆ แล้วบอก “แค่ถามใครสักคนก็ได้แล้วท่านแม่” 

“ใช่ๆ ข้าลืมคิดไป”

พูดคุยกันเข้าใจแล้วทั้งสองก็เดินไปตามถนนสายเล็กของหมู่บ้าน ตอนที่เดินผ่านสวนกว้างใหญ่ เหอถิงไม่เคยเห็นสวนผักผลไม้ที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ ไหนจะบ้านหลังใหญ่โดดเด่นกลางสวนนั้นอีก โกดังเก็บของใกล้ๆ กันนั้นก็ด้วย เหมือนเพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน

            ด้วยความสนใจ เหอถิงหยุดยืนมอง

            บังเอิญตอนนั้น ชายร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบกกระสอบอะไรสักอย่างไว้บนไหล่ เดินผ่านรั้วไม้ซึ่งเป็นแนวกั้นระหว่างสวนกับถนนมาพอดี

            “พี่ชาย ช้าก่อน” เหอถิงตะโกนเรียก

            ชายร่างใหญ่เหมือนหมีหยุดฝีเท้า หันมามองตามเสียงนั้น

            “มีอะไรรึ น้องชาย!”

            ชายคนนี้ไม่เพียงตัวสูงใหญ่เหมือนหมี ตอนพูดยังพูดเสียงดังฟังชัดเหมือนกับตะเบ็งเสียงข่มขู่ ทำเอาคนที่อยู่ใกล้ๆ ตกอกตกใจ

            นางเหอสะดุ้งโหยงร้องว่า ตาเถร!

            เหอถิงกลืนน้ำลายลงคอ คิดถูกหรือผิดที่เรียกชายคนนี้มาสอบถาม!

            “คือว่า ข้าอยากถามพี่ชายสักหน่อย”

            ในขณะพูด เหอถิงแกล้งทำทีเป็นสะบัดแขนเสื้อปัดฝุ่น จริงๆ แค่อยากแสดงป้ายขุนนางที่แขวนตรงเอวให้อีกฝ่ายเห็นเผื่อว่าจะเกรงใจกันบ้างเท่านั้นเอง

            แต่กระนั้น ชายร่างหมีกลับเมินป้ายขุนนาง ยิ้มแย้มแล้วถามกลับมา “น้องชายจะถามอะไรหรือ”

            ถึงจะเห็นป้ายขุนนางแล้ว แต่เรียกเขาว่าน้องชายหรือ ช่างกล้าดีนี่ คนคนนี้คงเป็นพวกสมองกล้าม ไม่รู้สินะว่าป้ายขุนนางมีความสำคัญแค่ไหน แต่ช่างเถอะ คนป่าคนเถื่อนก็เป็นแบบนี้กันหมด

            เหอถิงคิดด้วยความหงุดหงิด แต่สีหน้ากลับประดับยิ้มเสแสร้ง

            “บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านไปทางไหนหรือ”

            ชายร่างหมีร้อง “อ๋อ” ก่อนจะบอกทาง “น้องชายเดินตรงไปจะเจอทางแยก เจ้าเลี้ยวทางซ้าย จากนั้นก็เลี้ยวขวาอีก บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอยู่กลางๆ ของถนน ถ้าไม่แน่ใจก็ลองถามคนแถวนั้นดูอีกทีนะ”

            “ขอบคุณพี่ชาย อ้อ นี่สวนของพวกท่านหรือ เป็นสวนที่สวยและจัดเป็นระเบียบไม่เหมือนบ้านอื่น ข้าไม่เคยเห็นสวนแบบนี้มาก่อน”

            “จริงๆ แล้ว เป็นสวนของนา…”

            “สยงจวิน อาหารไก่ได้หรือยัง”

            เด็กชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม ตัดจังหวะการพูดคุยของเหอถิงกับชายร่างใหญ่พอดี เลยไม่ทันได้รู้ว่าสวนนี้เป็นของผู้ใด 

            พลันนั้น จู่ๆ นางเหอก็ร้องว่า “คุณพระ!”

            ชายร่างหมีและเด็กชายหันมองหญิงกลางคนร่างท้วมด้วยความสงสัยพร้อมกัน 

            เหอถิงเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมมารดาของเขาถึงร้องลั่นขึ้นมาอีก

            “ท่านแม่ เป็นอะไรไปหรือ”

            “เด็กคนนี้…หน้าตาคล้ายนางมาก” นางเหอพูดปากสั่น

            “คล้ายใครหรือ”

            “ก็คล้ายลู่ซินฟางยังไงเล่า นี่…เด็กน้อย เจ้าเป็นอะไรกับลู่ซินฟาง!”

            พอมารดาถามเด็กชายคนนั้น เหอถิงถึงได้เพ่งตาพิจารณาอีกฝ่าย

            เด็กชายคนนี้อายุน่าจะสิบขวบ หน้าตาเกลี้ยงเกลาหมดจดและมีผิวที่ขาว มองดูดีๆ แล้วหน้าตาละหม้ายคล้ายลู่ซินฟางจริงๆ  

            ที่เหอถิงไม่ทันรู้ตัว เพราะเขาลืมหน้าของลู่ซินฟางไปแล้ว

            จริงอยู่ที่เขาชอบใบหน้าสวยๆ ของลู่ซินฟาง แต่ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะพลาดทำนางตั้งท้อง ก็คงไม่พานางกลับบ้านเหอมาด้วยกัน

            แม้จะพาลู่ซินฟางที่ตั้งท้องกลับมาที่บ้าน เหอถิงก็หมกตัวอยู่กับการอ่านหนังสือสอบ ไม่ได้สนใจนางกับลูก ทุกอย่างภายในบ้านยกให้มารดาเป็นคนจัดการ

            ลู่ซินฟางขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเหอถิงก็จริง แต่เหอถิงกลับไม่ค่อยได้มองหน้าของนางกับลูกสักเท่าไร จะลืมใบหน้านั้นไปแล้วก็ไม่แปลก 

            แต่พอมารดาพูดขึ้นมา เหอถิงก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนลู่ซินฟางจริงๆ