ตอนที่ 26 ความกระหายที่อาจมาพร้อมกับหายนะ

ทันทีที่ซ่งเจี้ยนหงก้าวเท้ากลับเข้าสู่จวน เขาก็ไม่รีรอที่จะสั่งให้สาวใช้ผู้มีรูปโฉมเย้ายวนที่สุดเข้ามาปรนนิบัติราวกับจะปลดปล่อยทุกความคั่งค้างในใจและกายให้สิ้นไปภายในห้องอันเงียบสงัด เสียงหอบหายใจและลมหายใจเร่งร้อนดังสะท้อนผนังห้องเป็นจังหวะ มือที่เคยกุมดาบสังหารศัตรู บัดนี้กลับลูบไล้ร่างของหญิงสาวด้วยความหิวกระหาย

เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ร่างกายของซ่งเจี้ยนหงก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แววตาของเขาฉายความภาคภูมิราวกับขุนศึกผู้กลับมาจากสมรภูมิแห่งชัยชนะ ข้างกายคือเรือนร่างของสาวใช้ที่นอนแน่นิ่งหมดแรง เขาหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าฮ่า… ฟื้นคืนชีพแล้ว! ข้าฟื้นคืนชีพแล้ว!!” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเต็มไปด้วยความหลงตัวเอง ความภาคภูมิใจ และ…ความโง่เขลา เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับเห็นทางสว่างของโลกใบใหม่ที่รอเขาอยู่

“คืนนี้ ข้าจะออกตะลุยย่านโคมแดง! ไม่ว่าสตรีนางใด แม้นางจะงามราวปีศาจหรือเย้ายวนเยี่ยงเทพธิดา…ข้าจะพิชิตพวกนางให้ยอมสยบหมดสิ้น!”

อีกฟากหนึ่งของเมือง ท่ามกลางความเงียบสงัดในจวนตระกูลหลาน แม่ทัพหลานซือเหยียนนั่งนิ่งอยู่เบื้องโต๊ะไม้เก่าแก่ พลางผูกม้วนจดหมายสั้นด้วยมืออันแน่วแน่ขนนกขาวสะท้อนแสงเทียนไหววูบ ก่อนที่นกพิราบจะบินทะยานออกจากหน้าต่าง เสียงปีกกระพือเบา ๆ ล่องลอยในยามราตรี

หลานเยว่คลี่จดหมายออกช้า ๆ ใต้แสงตะเกียงเลือนลาง แสงไฟไหววูบสะท้อนบนดวงตาคู่นั้นซึ่งเย็นชา ราบเรียบ...ไร้แววสะเทือนอารมณ์ ราวกับไม่มีความรู้สึกใดหลงเหลืออยู่ในใจ

"แผนขั้นถัดไป… เริ่มต้นแล้ว"

นางพับกระดาษอย่างระมัดระวัง และเผามันจนกลายเป็นเถ้าเล็ก ๆ บนถาดทองเหลือง ไม่มีคำใดเอ่ยออกจากริมฝีปากนาง… มีเพียงดวงตาที่แฝงแววคมกริบ คล้ายอสรพิษที่เฝ้ารอจังหวะงับเหยื่อคืนนี้…หลานเยว่จะไปย่านโคมแดง

นางไม่ได้ไปในฐานะหญิงสาวที่เคยถูกเหยียบย่ำ ไม่ใช่หญิงอ่อนแอในวันวาน แต่จะไปในฐานะ ผู้ดู ผู้เป็นพยานของการล่มสลายที่เงียบงัน...และเจ็บลึกนางอยากเห็นกับตา เห็นใบหน้าของชายผู้เคยหยิ่งผยอง ชายที่เคยใช้ตนเป็นเครื่องเล่น

ใบหน้า...ในยามที่ศักดิ์ศรีของเขาเริ่มสลายไม่ใช่เพราะดาบ ไม่ใช่เพราะไฟสงคราม หากแต่เป็นเพราะพิษที่กัดกินวิญญาณเขาอย่างช้า ๆ จากภายใน จนในที่สุดก็ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากเปลือกของผู้ชายที่เคยหยิ่งทะนงค่ำคืนนี้ หลานเยว่จะไม่ยื่นมือเข้าไป ไม่เอ่ยคำ ไม่เปิดเผยตัว… นางจะดู เท่านั้น

ยามราตรีที่ดาวพร่างพราวเต็มผืนฟ้า อากาศเย็นสบายพัดแผ่วผ่านสายลม บรรยากาศเหมาะแก่การหลับใหลสำหรับผู้คนส่วนมากในเมืองหลวง...แต่ไม่ใช่สำหรับย่านโคมแดง

ย่านนี้ไม่มีคำว่า กลางคืน มีเพียงการเริ่มต้น ของความลุ่มหลงและมัวเมา เสียงพิณ เสียงขลุ่ย ผสานเสียงหัวเราะระรื่นของสาวงามล่องลอยมาแต่ไกล โคมแดงนับร้อยแขวนไกวเบา ๆ ราวกับคอยเชื้อเชิญผู้หลงทางให้เข้ามาติดบ่วง เพลิงสีแดงสะท้อนบนพื้นหินชื้น เงาของหญิงงามยามเดินผ่านช่างน่าหลงใหลเสียยิ่งกว่าภาพในความฝัน

ตึกแถวยาวสลับซับซ้อนเต็มไปด้วยโรงน้ำชา โรงบ่อน โรงสุรา และเรือนนางโลม ผู้คนแต่งกายหรูหราเดินขวักไขว่ ส่วนมากเป็นขุนนาง กระเป๋าหนัก หรือบัณฑิตหนุ่มหน้าตาดีที่อยากหาประสบการณ์ใต้แสงจันทร์ในหมู่ผู้คนเหล่านั้น มีชายหนุ่มผู้หนึ่งปรากฏกายอย่างโดดเด่น…ซ่งเจี้ยนหง

เขาสวมอาภรณ์เนื้อดีสีเข้ม ขลิบทองประณีตทุกตะเข็บ ดวงตาคมกริบเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ รอยยิ้มบนริมฝีปากดูเจ้าเล่ห์และกระหยิ่มยิ้มย่องราวกับนักล่าที่มั่นใจว่าจะได้เหยื่อในค่ำคืนนี้ มือข้างหนึ่งถือพัด อีกข้างเหน็บถุงเงินหนักอึ้งไว้ข้างเอว เสียงเงินกระทบกันเบา ๆ ทุกครั้งที่เขาก้าวเดินคือเสียงประกาศอำนาจของบุรุษผู้หนึ่งที่คิดว่าตนกำลังจะ ได้บางสิ่งคืนมา

คืนนี้…เขามาที่นี่เพื่อ พิสูจน์ความเป็นชาย พิษที่แฝงเร้นในร่างยังไม่สำแดงอาการออกมาอย่างเด่นชัด หลังจากความมั่นใจเคยถูกทำลาย เขากลับรู้สึกว่าไฟในกายลุกโชนขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เพียงรสสวาท แต่คือ ชัยชนะเหนือความอัปยศที่กัดกินใจ

เขาย่างเท้าเข้าสู่ย่านโคมแดงอย่างภาคภูมิ เหล่าสาวงามต่างหันขวับเมื่อเห็นเขา รอยยิ้มของพวกนางหวานหยดยิ่งกว่าน้ำผึ้งฤดูใบไม้ผลิ สายตาหยาดเยิ้มทอดผ่านม่านบางเบา ดั่งจะล่อลวงจิตวิญญาณแต่ไม่มีใครรู้เลย...

ใต้รอยยิ้มแห่งชัยชนะของซ่งเจี้ยนหง มีบางสิ่งกำลังรอเวลาเผยตัวและในเงามืด... ที่มุมตึกด้านหนึ่ง หญิงสาวร่างบางสวมผ้าคลุมปิดหน้า ยืนเงียบอยู่ท่ามกลางแสงโคมแดง ดวงตาเรียบนิ่ง ราวกับน้ำแข็งที่ไม่ละลายหลานเยว่ มาถึงแล้วนางมาเพื่อดูด้วยตาตนเอง...

แม่ทัพหลานซือเหยียนเองเขาก็มาถึงแล้วต่างจากผู้มาเยือนทั้งหลาย ชายผู้นี้สวมหน้ากากสีดำเนื้อดีที่ปิดบังใบหน้าครึ่งล่าง แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราสง่างามจากผ้าไหมชั้นดี ท่วงท่าแม้จะนั่งนิ่ง แต่ก็มีรังสีบางอย่างที่ทำให้เหล่าหญิงงามไม่กล้าเข้าใกล้โดยพลการข้างกายเขา วางถุงเงินใบโตที่แน่นหนาจนแทบปริออก หากใครล่วงรู้จำนวนเงินที่อยู่ภายใน คงมีหวังสิ้นสติในบัดดล

เขาจิบสุราด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย แต่ในสายตาแฝงไว้ด้วยเปลวเพลิงแห่งแผนการ…สาวงามนางหนึ่งขนาบอยู่ข้างกาย อีกนางเทสุราให้อย่างนอบน้อม ทุกยิ้ม ทุกท่วงท่า ล้วนถูกจัดเตรียมไว้เพื่ออำนวยให้ แผนเดินหน้าอย่างสมบูรณ์

แม่ทัพหลานซือเหยียน…ไม่ได้มาเพื่อหาความสำราญเขามาเพื่อจัดฉาก คืนนี้ เขาต้องการเห็นทุกสิ่งดำเนินไปตามบทที่เขาเขียนไว้ความอัปยศของซ่งเจี้ยนหง ความพินาศของความภาคภูมิในความเป็นบุรุษ...และเหนือสิ่งอื่นใด  สายตาเย็นชาของบุตรสาวตนเอง ที่จะเป็นประจักษ์พยานความเงียบในจิตใจของเขา ขับขานบทเพลงแห่งการล้างแค้นเงียบงัน ราวกับนักเชิดหุ่นที่บรรจงดึงด้ายทีละเส้น

ใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่ไหวเบา ๆ กลางย่านโคมแดง แม่ทัพหลานซือเหยียนยื่นเหรียญทองแวววาววางลงบนฝ่ามือของหญิงงามผู้หนึ่ง  หญิงสาวที่ได้ชื่อว่ามีเรือนร่างเย้ายวนที่สุดในหอคณิกาแห่งนี้ ผิวพรรณนวลเนียนราวหิมะ ดวงตาเฉียบคมฉายแววเจนโลก เสียงหัวเราะเบา ๆ ของนางสามารถปลุกเลือดให้ไหลเวียนในร่างชายใดก็ได้...แต่ไม่ใช่กับเขา

แม่ทัพหลานซือเหยียนเหลือบมองนางเพียงครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยอย่างเรียบง่าย หากกลับแฝงไว้ด้วยอำนาจที่ไม่อาจขัดขืน

“หลังจากนี้ เจ้าจงเรียกหญิงสาวทุกนาง...ที่ได้รับใช้ซ่งเจี้ยนหง มาพบข้าให้หมด” หญิงสาวก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม

“เจ้าค่ะ...นายท่าน” แม้ภายนอกจะดูเชื่อฟัง แต่ดวงตาของนางกลับวูบไหวด้วยความโลภและความหวัง นางรู้ดีว่า บุรุษผู้นี้มิใช่คนธรรมดา และหากสร้างความประทับใจให้เขาได้มากพอ...ผลตอบแทนอาจเกินกว่าแค่เหรียญทองเพียงหนึ่ง

นางเก็บเหรียญทองไว้แนบอก เสมือนจะปิดบัง คำสั่งลับ ไว้กับหัวใจ แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วด้วยก้าวย่างอ่อนช้อย แต่มีเป้าหมายแน่ชัด เงาของนางค่อย ๆ จางหายไปในม่านหมอกของกลิ่นสุราและกลิ่นเครื่องหอมขณะที่แม่ทัพหลานซือเหยียน ยังคงนั่งนิ่ง ทอดสายตาออกไปยังถนนสายแคบที่คึกคักด้วยเงาคน เขาไม่ได้สนใจเหล่าสตรีที่เดินผ่านไปผ่านมาเลยแม้แต่น้อย ใจของเขาไม่เคยหวั่นไหวกับความงามที่แลกมาด้วยเสียงหัวเราะปลอม

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อปล่อยใจ...แต่มาเพื่อ ปลดปมปมอดีตที่เขาเองเป็นผู้ผูกไว้กับมือ