ตอนที่ 27 มะเขือเผาแห่งตระกูลซ่ง

ทันทีที่ร่างสูงสง่าของซ่งเจี้ยนหงหยุดยืนเบื้องหน้าหอนางโลมชื่อดังย่านโคมแดง กลิ่นหอมจางของดอกไม้แห้งและสุราหมักลอยคลุ้งมากับสายลมค่ำคืน หญิงวัยกลางคนที่รูปร่างยังคงสง่างามรีบก้าวเข้ามาต้อนรับ นางคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้อดีตดอกไม้แห่งนคร ผู้เคยทำให้ขุนนางน้อยใหญ่คลุ้มคลั่งถึงขั้นล้มเมืองเพื่อช่วงชิงเพียงค่ำคืนกับนาง

แม้ยามนี้ผมหงอกแซมขมับ และรอยยิ้มจะปิดรอยเหนื่อยล้าแห่งกาลเวลา แต่นางยังคงเปี่ยมไปด้วยอำนาจแห่งการควบคุมอารมณ์บุรุษ ดวงตาเฉียบคมจับจ้องซ่งเจี้ยนหงราวกับมองทะลุความคิด

“คุณชาย...” เสียงนุ่มละมุนเอ่ยขึ้น พลางก้มศีรษะน้อย ๆ อย่างนอบน้อม “ค่ำคืนนี้ ท่านปรารถนาสตรีเช่นใด ข้า...จะจัดหานางให้สมกับศักดิ์ศรีของท่าน”

ซ่งเจี้ยนหงสูดลมหายใจลึก…แต่กลับรู้สึกถึงความพร่าเลือนภายใน ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้ม แต่ภายในใจกลับหม่นมัว ดวงตากวาดมองหญิงงามหลายสิบชีวิตที่ยืนเรียงรายราวกับเครื่องเซ่นในพิธีกรรมเก่าแก่ แต่แทนที่จะปลุกเร้าความปรารถนา…กลับมีเพียงเงาของความกังวลแฝงอยู่ลึกในใจ

“ข้าต้องการสตรีที่เร่าร้อนดุจเปลวเพลิง…นางที่สามารถพาข้าล่องลอยไปสู่โลกแห่งความฝัน คืนนี้ข้าจะไม่ยอมหลับใหล หากยังไม่ตายอยู่ในอ้อมแขนนางนั้น”

น้ำเสียงของซ่งเจี้ยนหงเปล่งออกมาอย่างมั่นคง ดวงตาของเขาทอแววหิวกระหายราวเปลวเพลิงในพายุฤดูหนาว เขายืดอก หยิ่งผยองในรสชาติเชี่ยวชาญแห่งราตรี เหมือนนักล่าผู้เคยผ่านสนามรบแห่งเรือนร่างมาอย่างโชกโชน

หญิงสูงวัยผู้เป็นเจ้าของหอโลมยิ้มมุมปาก เงาดวงตาของนางสะท้อนทั้งความพึงพอใจและเล่ห์เหลี่ยมเมื่อเห็นถุงเงินอวบแน่นที่ชายหนุ่มเหน็บไว้แนบเอว นางพยักหน้าเบา ๆ

“ท่านพูดเช่นนี้ ข้าย่อมไม่อาจละเลยได้ ข้าจะเลือกสิ่งที่...ดีที่สุดให้คุณชาย” กล่าวจบ นางหันหลังกลับไปยังประตูม่าน แล้วเปล่งเสียงเรียกสาวงามเพียงคำเดียวไม่นานนัก สตรีนางหนึ่งก็ก้าวออกจากม่านผ้าเรืองรอง นางก้าวเดินเชื่องช้า ราวกับทุกย่างก้าวเป็นบทกวี ภายใต้แสงโคมแดง ผิวขาวดุจหยกงาช้างสะท้อนแสงอ่อน พลันเมื่อซ่งเจี้ยนหงสบตากับนาง ดวงตาเขาก็เบิกโพลง ความปรารถนาแล่นวาบขึ้นจากสันหลังไล่ถึงลำคอราวถูกสายฟ้าฟาด

“ข้าเลือกนาง...นางผู้นี้!” เขาเอ่ยอย่างร้อนรน แทบไม่รอให้หญิงงามกล่าวคำใดออกมา ใจของเขาพลุ่งพล่านไปด้วยความปรารถนา และมากยิ่งกว่านั้นคือความหวาดกลัว…กลัวว่าหากปล่อยให้นางหลุดมือไป แม้เพียงครึ่งลมหายใจ อาจจะมีคนชิงตัดหน้าเสียก่อน

ภายในห้องหอ บรรยากาศรอบกายช่างชวนลุ่มหลง ผ้าม่านโปร่งบางไหวระริกใต้แสงโคมแดง กลิ่นเครื่องหอมอวลอยู่ในอากาศ เสียงพิณแว่วเบาดังมาจากห้องข้างเคียง ทุกอย่างเหมือนถูกจัดวางเพื่อจุดไฟแห่งราคะให้ลุกโชน...แต่ในความเป็นจริง กลับเยียบเย็นกว่าความตายซ่งเจี้ยนหงยืนนิ่ง สีหน้าซีดเซียว ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและโกรธเกรี้ยว

แม้นางคณิกาตรงหน้าจะเปี่ยมไปด้วยชั้นเชิงเย้ายวน ความงดงามของนางก็ไม่ใช่ปัญหา หากแต่เป็น...ตัวเขาเองไม่มีการตอบสนองจากร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย ดั่งสิ่งที่เคยภาคภูมิใจที่สุดของบุรุษ กลับกลายเป็นเพียงเศษซากที่ไร้ชีวิตเขาเคยเชื่อว่าตนคือชายผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ในสนามใด ไม่ว่าจะในสนามรบหรือร่างกายของสตรี...แต่ค่ำคืนนี้ทำลายทุกอย่าง

"เจ้าก็...ทำอะไรสักอย่างสิ!" เสียงตวาดของเขาดังลั่น ราวคนที่กำลังจมน้ำในเงาตัวเอง ไม่ใช่เพื่อตำหนินาง แต่เพื่อหนีจากความอับอายที่กัดกินหัวใจเขาเบือนหน้าหนี ก่อนจะโบกมือไล่นางออกจากห้องโดยไม่แม้แต่สบตา

"ออกไป...ข้าไม่ต้องการเจ้าอีกแล้ว เรียกคนอื่นมา..." น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว ทว่าสั่นเครือในตอนท้าย เพราะสิ่งที่สั่นสะท้าน...ไม่ใช่เพียงเสียง หากคือเกียรติทั้งหมดของเขาเอง เวลาผ่านไป...สตรีมากหน้าหลายตาเวียนเปลี่ยนเข้ามา แต่ไม่ว่านางใดจะมีวาทศิลป์หรือความเย้ายวนเพียงใด ก็ไม่อาจปลุกสิ่งที่หลับใหลอยู่ในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมาได้อีก

ซ่งเจี้ยนหง ยิ่งพยายาม...ก็ยิ่งถลำลึกสู่ความสิ้นหวัง ศักดิ์ศรีที่เคยแน่นิ่งดั่งหินผาในสนามรบ วันนี้กลับสั่นคลอนเพียงเพราะร่างกายของเขาไม่ตอบสนองตามใจและในเวลาเดียวกันนั้น...เบื้องหลังม่านความวุ่นวายในย่านโคมแดง บรรดาสตรีที่เคยรับใช้เขาต่างมายืนเรียงแถวเบื้องหน้าแม่ทัพหลานซือเหยียนเขาฟังทุกคำเล่าอย่างสงบ...ก่อนจะยกถ้วยสุราขึ้นจิบ ริมฝีปากค่อย ๆ คลี่ยิ้มจาง

“งั้นหรือ...หนอนน้อยของเขายังคงหลับใหล” เขากล่าวด้วยเสียงเบาแต่ก้องกังวานแม่ทัพเอื้อมมือหยิบถุงเงินถุงใหญ่ขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะค่อย ๆ ผลักมันไปเบื้องหน้า

“รับสิ่งนี้ไป แล้วทำหน้าที่ของพวกเจ้าให้สมบูรณ์...บอกเล่าคืนนี้ให้ทุกคนในย่านโคมแดงได้รับรู้ ว่าซ่งเจี้ยนหงวีรบุรุษผู้หาญกล้าในสนามรบไม่อาจเอาชนะศึกบนเรือนร่างสตรีได้แม้แต่คนเดียว”

ซ่งเจี้ยนหงก้าวออกจากห้องหออย่างเชื่องช้า ร่างสูงใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยหยิ่งทะนง บัดนี้ดูทรุดโทรมไม่ต่างจากเงาของตนเอง กล้ามเนื้อที่เคยกำยำกลับห่อเหี่ยว สายตาที่เคยคมกริบคล้ายนักล่า บัดนี้หม่นหมองและหลบเลี่ยง แม้ภายนอกหอนางโลมจะครึกครื้นด้วยเสียงดนตรี รอยยิ้ม และกลิ่นสุรา แต่สำหรับเขาแล้ว...ทุกสิ่งกลับดูจืดจาง เหมือนเสียงเหล่านั้นไกลเกินจะเอื้อมถึง ราวกับเขาหลุดออกมาจากโลกใบเดิม

ทว่าทันทีที่เขาก้าวพ้นบานประตูออกมา สายตานับสิบก็พุ่งตรงมาหาอย่างพร้อมเพรียง ไม่ใช่ด้วยความชื่นชมดังเช่นเคย หากแต่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย เจือความสมเพชเวทนาเสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังขึ้นจากมุมมืด

“เงียบเป็นศพเชียว... หรือว่านกกระจอกจะไม่กินน้ำเข้าเสียแล้ว?”

เสียงหัวเราะแผ่วต่ำจากกลุ่มชายแปลกหน้าแผ่กระจายดั่งโรคร้าย

 “มะเขือเผาแห่งตระกูลซ่ง! ฮ่าฮ่า!”

เสียงเหล่านั้นราวกับคมมีด กรีดลึกเข้าไปในศักดิ์ศรีของชายชาติทหาร ซ่งเจี้ยนหงขบกรามแน่น ใบหน้าซีดเผือดแล้วแดงซ่านคล้ายไฟสุมในอก

“มันเป็นไปไม่ได้...” เขากระซิบกับตัวเอง ดวงตาเบิกโพลง เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความตกใจและความโกรธแค้นเขาหันรีหันขวางเหมือนคนหลงทาง หูยังคงได้ยินเสียงเยาะเย้ยที่ไม่หยุดหย่อน ราวกับคนทั้งย่านต่างรู้พร้อมกันหมดแล้วว่า ซ่งเจี้ยนหง ขุนพลหนุ่มผู้เคยเชือดศัตรูนับร้อยในสนามรบ บัดนี้กลับปราชัยให้กับศึกในเรือนหออย่างสิ้นท่า เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะและคำซุบซิบนินทาที่เหมือนระฆังแห่งความอัปยศ ซ่งเจี้ยนหงเร่งฝีเท้าออกจากย่านโคมแดง วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ราวกับพยายามหนีเงาของตนเอง

หลานเยว่นั่งอยู่ในมุมหนึ่งของเรือนน้ำชาเก่าแก่ ที่ตั้งตัวอยู่เงียบงันท่ามกลางเสียงครึกครื้นของย่านโคมแดง ไฟโคมสีแดงนวลสะท้อนแสงอ่อนบนใบหน้าของนาง แต่แววตากลับไร้ซึ่งประกายชีวิต

เบื้องหน้า...ร่างของชายผู้หนึ่งเดินเซผ่านฝูงชน สีหน้าแดงก่ำด้วยโทสะและความอับอาย ซ่งเจี้ยนหง บุรุษผู้ครั้งหนึ่งเคยย่ำยีเกียรติของนางด้วยฝ่าเท้า ยามนี้กลับถูกสังคมย่ำยีด้วยเสียงหัวเราะของฝูงชน

หลานเยว่ยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างแผ่วเบา กลิ่นใบชาหอมกรุ่นแผ่ซ่านขึ้นในอากาศ แต่หาได้ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใด ๆ นางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นจ้องมองร่างของชายผู้นั้นด้วยความว่างเปล่า...ว่างเปล่าจนชวนให้ขนลุก

“เจ้ามันช่างน่าเวทนา...” เสียงของนางเอ่ยเบา ราบเรียบ ไม่ใช่ด้วยความโกรธ ไม่ใช่ด้วยความสมเพชอย่างแท้จริง หากเป็นการสรุปคำพิพากษาที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง