ตอนที่ 89 ไอ้ง่อยผู้ผุดมาจากนรก

ถนนยามค่ำคืนยังคงสว่างไสวด้วยแสงโคม แว่วเสียงผู้คนคึกคักอยู่ไกล ๆ หลานเยว่จูงมือบุตรชายตัวน้อยก้าวเดินออกจากย่านงานเทศกาลไปยังเส้นทางกลับจวน รอยยิ้มอ่อนโยนยังประดับอยู่บนใบหน้าเมื่อก้มลงมองลูก แต่ในความสงบนั้น ดวงตาคมใต้แพขนตายาวกลับฉายประกายเยือกเย็น แฝงแววระแวดระวังที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้

เงามืดสองข้างทางยังคงเคลื่อนไหวอย่างแนบเนียน คนเหล่านั้นพยายามเก็บฝีเท้าและลมหายใจจนแผ่วเบา แต่ทว่า…สำหรับนาง เสียงเพียงหนึ่งจังหวะที่คลาดเคลื่อนก็ชัดเจนยิ่งกว่าความว่างเงียบที่รายล้อม พวกมันอาจคิดว่ากำลังกลืนหายไปกับความมืด แต่ต่อหน้านางผู้ที่เคยโลดแล่นในสมรภูมิเลือดและความตายพวกมันไม่ต่างอะไรกับมือสมัครเล่นที่ยังไม่เคยผ่านราตรีอาบเลือดจริง ๆ

นางจับได้ทุกฝีเท้าที่แอบตามหลัง เสียงลมหายใจที่สั้นยาวไม่สม่ำเสมอ ล้วนบอกชัดว่าอีกฝ่ายมิใช่คนธรรมดา หากเป็นผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมา แต่ก็ยังอ่อนด้อยเกินไปในสายตานาง หากนางอยู่เพียงลำพัง…ศพของพวกมันคงกองเรียงรายจนถนนยามค่ำคืนกลายเป็นลำน้ำเลือดไปแล้ว

ทว่าขณะนี้ มือเล็ก ๆ ของหลานจิ่วอวิ๋นกำลังแกว่งไปมาอย่างร่าเริง เสียงหัวเราะใสของเด็กน้อยดังขึ้นท่ามกลางแสงโคมลอยที่ปลิวคว้าง นางจึงเพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่ในใจกลับเย็นเยียบ

“น่ารำคาญนัก…” นางคิดในใจ พลางก้าวเดินต่อไปอย่างสงบ

จนกระทั่งร่างสองแม่ลูกเลือนหายเข้าไปในจวนเงียบสงบ เงามืดทั้งหลายที่คอยสะกดรอยจึงรีบสลายตัวไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ราตรีที่ปกคลุมฟ้าเหนือเมืองหลวงมืดสนิทราวกับม่านดำหนา ทว่าในห้องเงียบแห่งหนึ่ง มีเสียงรายงานดังขึ้นต่ำพร้อมเงาร่างที่คุกเข่าลง

“คุณชาย… สตรีนางนั้น… เป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพหลานซือเหยียน”

ถ้อยคำนั้นเพิ่งหลุดออกมาไม่ทันขาดห้วง จ้าวหย่งหยูพลันชะงัก ดวงตาที่หม่นหมองพลันสว่างวาบดุจเปลวไฟสาดประกายยามค่ำคืน ความคุ้นเคยที่กวนอยู่ในห้วงจิตได้รับคำตอบชัดเจนเสียที หลานเยว่ คือบุตรสาวคนเล็กของแม่ทัพหลานซือเหยียน ขุนศึกผู้เกรียงไกรแห่งแผ่นดิน

ริมฝีปากที่เบี้ยวคดของเขาขยับช้า ๆ คล้ายกำลังลิ้มรสถ้อยคำในใจ ภาพสตรีที่ถูกผู้คนทั้งเมืองล้อเลียนว่า “มีเพียงความงาม หากแต่ไร้พรสวรรค์ปราณ เป็นสตรีไร้ค่า” ฉายวาบขึ้นมา เขารู้สึกถึงเสี้ยวของโชคชะตาความโดดเดี่ยวที่นางแบกรับช่างคล้ายกับตน… ผู้ที่ทั้งชีวิตถูกโลกเย้ยหยัน

แววตาเขาสั่นสะท้าน ความปรารถนาท่วมท้นผุดขึ้นในห้วงจิตดุจคลื่นทะเลกระแทกฝั่ง มือที่บิดเบี้ยวของเขาค่อย ๆ ยกขึ้น กอดก่ายเรือนร่างนวลของหญิงงามที่นั่งข้างกายสตรีรับใช้ที่อยู่เพื่อปลอบประโลมยามค่ำคืนแต่ในดวงตาของเขากลับมิได้มองเห็นนาง หากกำลังวาดภาพใบหน้างดงามสงบนิ่งของ หลานเยว่

“โชคชะตาเจ้าช่างเหมือนข้านัก…”เสียงแหบพร่าเอื้อนเอ่ยออกมาช้า ๆ เต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันลึกล้ำ“หรือว่าฟ้าจะส่งให้เรา… เกิดมาเป็นคู่กัน”

ยิ่งในห้วงคิดปรากฏโฉมหน้าของ หลานเยว่ มากเท่าใด เพลิงราคะในกายของจ้าวหย่งหยูยิ่งปะทุรุนแรง ราวกับสตรีทั้งมวลบนโลกนี้ล้วนไร้ค่า เว้นเพียงนางผู้เดียวที่กลายเป็นศูนย์กลางแห่งความใคร่และความคลุ้มคลั่งในหัวใจเขาเขาโน้มกายลง ใช้ปากที่บิดเบี้ยวเปล่งเสียงกระซิบแหบพร่าใกล้ริมหูสาวใช้ ลมหายใจร้อนผ่าวรดรินจนขนลุกซู่

“จ…จงทำ…ให่ะ…ข้า…พะ…พอใจ…”เสียงติดขัดเหมือนคนลิ้นแข็งแต่แฝงแรงบีบบังคับดุจโซ่ตรวน“เ…เดี๋ยว…ข้าจะ…จะ…มีรางวลล…ให้เจ้า…หึหึ…”

“เจ้าค่ะ นายท่าน” สาวใช้ตอบเสียงแผ่วพลางทำทีเขินอาย ราวกับว่าตรงหน้าเป็นบุรุษรูปงามหาใช่ชายพิการไม่ หากแต่ในใจนาง…สิ่งเดียวที่นางมองเห็นคือ เงินตรา ความปรารถนาของเขา คือราคาค่าจ้างของนางเมื่อสตรีตรงหน้าตอบสนองจนเขาปล่อยกายสมใจแล้ว จ้าวหย่งหยูทิ้งตัวเอนพิงเบาะ พลันหัวเราะหอบหายใจ แววตากลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาแฝงการดูหมิ่นริมฝีปากเบี้ยวคดกระตุกยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม“หึ…สตรี…ชั่ะ…ชั้นต่ำ…ก็แค่…ขี้…ขี้ข้า…ให้ข้า…ข้า…ระบายใคร่…”

ทันใดนั้น มือบิดงออันวิปริตกลับตวัดคว้าลำคอขาวเนียนของนาง บีบแน่นจนเสียงขลุกขลักดังลอดออกมา

“น…นายท่าน…” สาวใช้พยายามเปล่งเสียง แต่ในที่สุดถ้อยคำก็ดับวูบพร้อมประกายตาที่ค่อย ๆ มืดลง สติของนางดับสูญไปในอ้อมแขนของปีศาจผู้สวมร่างมนุษย์อย่างสิ้นเชิง จ้าวหย่งหยูปล่อยมือที่บิดงอออกจากลำคอขาวเนียน ร่างของสาวใช้ทรุดฮวบลงกับพื้นเย็นเฉียบ ไร้ลมหายใจ เขายกคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาขุ่นหมองฉายแววเบื่อหน่ายปนดูถูก ราวกับสิ่งที่นอนแน่นิ่งตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเพียงเศษสกปรกชิ้นหนึ่ง

ริมฝีปากเบี้ยวขยับช้า ๆ เสียงที่ลอดออกมาขาดห้วง แหบพร่าและสั่นกระทบลิ้นแข็ง“น…นำร่าง…โสโครก…นี่ ไป…ทิ้ง…ทิ้งให้ไกล…จวน…ข้า”

บ่าวรับใช้ที่ยืนคอยด้านนอกรีบค้อมศีรษะรับคำทันทีโดยไม่กล้าแม้จะเหลือบตามอง “ขอรับนายท่าน”

ภาพเช่นนี้หาใช่ครั้งแรกไม่ในเงามืดเบื้องหลัง จ้าวหย่งหยูเคยสังหารสตรีมานับไม่ถ้วน ทุกนางที่ถูกใช้จนหมดค่า ล้วนมีจุดจบไม่ต่างกัน ถูกโยนทิ้งไปในความมืดราวเศษขยะไร้ชื่อ ไม่มีแม้ใครสักคนกล้าทวงถามสำหรับเขาแล้ว…สตรีเหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากภาชนะราคาถูกที่ไว้รองรับตัณหาชั่วคราวมีเพียง หลานเยว่ เท่านั้น ที่เขายกขึ้นวางไว้บนแท่นสูงในห้วงจิต เป็นดั่ง สตรีเดียวในโลก ที่คู่ควรแก่ความคลุ้มคลั่งของตน

จ้าวหย่งหยู…คือบุรุษที่เกิดมาพร้อมกับร่างกายพิการ บ่าหลังค่อม แขนขาบิดเบี้ยว ปากเบี้ยวพูดไม่ชัด ตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็ถูกรายล้อมด้วยสายตาเหยียดหยามและเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ผู้คนต่างมองเขาเป็นตัวประหลาดที่ไม่คู่ควรแม้แต่จะยืนเคียงข้างใคร

วันเวลาผ่านไป ความพิการที่แท้จริงหาได้อยู่เพียงร่างกายไม่ หากแต่หยั่งรากลึกลงในหัวใจของเขาด้วย ทุกครั้งที่เห็นผู้ใดสง่างามกว่าตน ฉลาดหลักแหลมกว่าตน หรือแม้แต่เพียงยิ้มได้กว้างกว่าตน ความริษยาอันดำมืดก็จะกัดกินจนแทบคลุ้มคลั่ง สิ่งเดียวที่จะทำให้ความต่ำต้อยในใจเขาบรรเทาลงได้…คือการ ทำลาย

จ้าวหย่งหยูเชื่อเสมอว่า ผู้ที่ สมควรตาย คือผู้ที่เหนือกว่าเขา ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ไม่ว่าผู้ใดที่ก้าวขึ้นสูงจนทำให้เขารู้สึกด้อยค่าคนผู้นั้นล้วนเป็นเป้าหมายที่จะต้องถูกกำจัด

นับจากวัยเยาว์จนถึงวันนี้ มีผู้คนตกตายเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เพียงเพราะผ่านสายตาและถ้อยคำตัดสินจากเขา ปีศาจที่ก่อร่างจากความเจ็บปวดและความอิจฉา…ได้ถือกำเนิดขึ้นในร่างพิการนี้แล้ว