ตอนที่ 88 เสียงพร่าในเงามืด

ถนนสายยาวของเมืองหลวงสว่างไสวไปด้วยโคมไฟนับร้อย แสงสีแดงส้มระยิบระยับคล้ายหมู่ดาวที่ตกลงมาประดับพื้นดิน กลิ่นหอมของเกี๊ยวร้อน ขนมถั่วหวาน และขนมเปี๊ยะอบใหม่ ๆ ลอยคลุ้งไปทั่ว ขับกล่อมให้ผู้คนเบียดเสียดกันด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และเสียงกลองที่บรรเลงเป็นจังหวะของการเชิดสิงโตที่เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

ท่ามกลางความคึกคักนั้น ภาพของสองแม่ลูกดึงดูดสายตาไม่น้อย หลานเยว่ในชุดเรียบง่ายสีอ่อน เดินจูงมือบุตรชายไปตามทาง แสงโคมที่สะท้อนบนใบหน้างามสงบของนางทำให้ผู้คนแถวนั้นอดไม่ได้ที่จะมองด้วยสายตาชื่นชม ยามที่นางก้มลงยิ้มให้ลูก รอยยิ้มอ่อนโยนงดงามจนหลายคนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมในใจว่านางคือ ท่านแม่ที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่น

บุตรชายของนาง หลานจิ่วอวิ๋น วิ่งกระโดดโลดเต้นไปตามร้านรวง ตาโตเป็นประกายเมื่อเห็นขนมสายไหมสีสดและลูกกวาดน้ำตาลรูปสัตว์ เขาหัวเราะร่า ดึงมือแม่พาไปดูโคมลอยที่ปล่อยขึ้นสู่ฟ้า แสงสว่างของโคมนับพันดวงแต่งแต้มท้องฟ้ายามค่ำราวกับหมู่ดาวเคลื่อนตัวช้า ๆ ท่ามกลางเสียงอื้ออึงของผู้คน

ทุกย่างก้าวของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความสุขสดใส แต่ในขณะที่ใบหน้าของหลานเยว่ประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แท้จริงแล้วภายในกลับว่างเปล่า รอยยิ้มนั้นเป็นเพียงหน้ากากที่นางสวมใส่ชำนาญขึ้นทุกวัน เพื่อไม่ให้ลูกมองเห็นความเย็นชาในใจ ในอดีต นางคือมือสังหารไร้หัวใจที่สัมผัสเพียงเลือดและความตาย แต่บัดนี้นางแสดงบทบาทของมารดาผู้เปี่ยมรักได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ใช่เพราะหัวใจนางเปลี่ยน หากเพราะนางไม่อยากให้บุตรชายต้องเผชิญโลกอันโหดร้ายอย่างที่ตนเคยผ่านมา

เสียงหัวเราะของเด็กชายคือทุกสิ่งที่นางปรารถนาจะปกป้อง แม้ภายในจะยังว่างเปล่า แต่รอยยิ้มที่นางมอบให้บุตรชายกลับสมจริงยิ่งกว่าครั้งใด และยิ่งวันเวลาผ่านไป การแสดงนี้ก็ค่อย ๆ สมบูรณ์แบบ จนแม้กระทั่งนางเองก็ไม่แน่ใจ…ว่าแท้จริงมันเป็นเพียงการเสแสร้ง หรือหัวใจที่ตายด้านของนางกำลังเริ่มสั่นไหวโดยไม่รู้ตัวท่ามกลางแสงโคมที่ส่องสว่างไปทั่วถนนงานเทศกาล หลานจิ่วอวิ๋นวิ่งเล่นซุกซนไปตามประสาเด็กน้อย เขาหัวเราะเสียงใส ขาเล็กก้าวฉับอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย จนเผลอชนเข้ากับชายผู้หนึ่งอย่างแรง

“ขะ…ขอโทษขอรับ!”เด็กชายรีบยกมือไหว้ ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตกใจยังไม่ทันชายผู้นั้นจะตอบ หลานเยว่ก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว นางโน้มตัวเล็กน้อย กุมมือบุตรชายแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยนเต็มไปด้วยความจริงใจ“ข้าต้องขอโทษแทนลูกชายของข้าด้วย เขามิได้ตั้งใจ เพียงซุกซนเกินไปเท่านั้น”

น้ำเสียงอ่อนละมุนดังสายลมอบอุ่นพัดผ่านยามหนาวเหน็บ ทำให้ผู้คนรอบข้างที่บังเอิญได้ยินยังพลอยหันมามองบุรุษตรงหน้านาง ร่างกายค่อมงอ ขาและแขนเบี้ยวบิดจนผิดรูป ปากบิดเบี้ยวจนเอ่ยถ้อยคำได้ไม่ถนัด น้ำเสียงที่หลุดออกมาขาดห้วนและไม่ชัดเจน“มะ…ไม่ เป็น… ไร…เด็…ก ก็… เด็ก”

แต่ถึงกระนั้น เสื้อผ้าชั้นดีที่เขาสวมล้วนบ่งบอกชัดว่า มิใช่ชาวบ้านธรรมดา หากแต่เป็นลูกหลานของขุนนางใหญ่ที่แม้ร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่ยังได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี

แววตาของเขาที่ทอดมองหลานเยว่ เต็มไปด้วยความสั่นสะท้านที่ยากปิดบัง ราวกับถ้อยคำอ่อนโยนของนางได้แหวกทะลุกำแพงความอับเฉาและการถูกดูหมิ่นที่เขาแบกรับมาตลอดทั้งชีวิต…

จ้าวหย่งหยู… ชายผู้เกิดมาพร้อมร่างกายพิกลพิการ หลังค่อม แขนขาบิดเบี้ยว ปากคดเบี้ยวจนเปล่งเสียงได้ไม่ถนัด ตลอดชีวิตเขาเคยชินกับสายตาดูถูกเย้ยหยัน หากไม่ใช่ความสมเพชก็เป็นการหลบเลี่ยงเหมือนไม่อยากให้เขาอยู่ในสายตาโลก แต่ในค่ำคืนนี้…สตรีที่ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า กลับเอ่ยถ้อยคำอ่อนโยนแทนลูกชายด้วยท่าทีจริงใจ รอยยิ้มสงบและสายตาอบอุ่นของนาง เหมือนแสงแรกที่ส่องทะลุความมืดหม่นในหัวใจที่ด้านชาของเขาอย่างรุนแรง จนชายผู้นี้รู้สึกราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหวเขารีบยืดกายค่อมงอขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเบี้ยวพยายามขยับ เสียงที่หลุดออกมาติดขัดทว่าเต็มไปด้วยความจริงใจ“ขะ… ข้าชื่อ… จ้าวหย่งหยู… ขะ… ขอข้าทราบชื่อ… ของเจ้าได้หรือไม่”

นั่นคือถ้อยคำที่เปล่งออกจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ประหนึ่งชายที่เพิ่งได้พบรักแรกในชีวิต แม้รู้ตัวว่าตนไม่คู่ควร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมคว้า

หลานเยว่เพียงหันไปมองเขาเล็กน้อย ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายและสั้นกะทัดรัด “ข้า… หลานเยว่” นางกุมมือบุตรชายไว้แน่น พลางเอ่ยเสริมต่อ “ส่วนลูกข้า… หลานจิ่วอวิ๋น”

สำหรับนางแล้ว การบอกชื่อก็เป็นเพียงมารยาท มิได้มีน้ำหนักใด ๆ ในใจ แต่สำหรับจ้าวหย่งหยู… ทุกถ้อยคำของนางกลับถูกจารึกไว้ในหัวใจดั่งคำสาบาน ราวกับเป็นของขวัญล้ำค่าที่เขาไม่เคยได้รับจากผู้ใดมาก่อนในชีวิต

จ้าวหย่งหยูสูดลมหายใจลึก พยายามเก็บความตื่นเต้นในอกแล้วเปล่งเสียงที่ขาดห้วงออกมาอย่างยากลำบาก“คะ… ค่ำนี้… ขอ ข้า… เดินเยี่ยม… งานเทศกาล… กับเจ้า ได้หรือไม่”

แววตาของเขาเปล่งประกายดั่งคนไขว่คว้าความฝัน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่กล้าขอในสิ่งที่ใจปรารถนา แม้จะตระหนักดีว่าตนมิอาจคู่ควร แต่เพียงได้เดินเคียงนางก็ถือว่าฟ้าประทาน

หลานเยว่เงียบไปชั่วครู่ สายตาอันสงบงามวูบไหวด้วยความเย็นชาเพียงแผ่วเบา ก่อนนางจะคลี่ยิ้มบาง ๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสุภาพ“ข้าต้องขอโทษท่านด้วยจริง ๆ… ข้ากับลูกตั้งใจจะกลับแล้ว”

คำตอบนั้นอ่อนโยนไร้ร่องรอยเยาะหยัน แต่ก็เป็นดั่งมีดที่ตัดความหวังของชายผู้นั้นให้ขาดสะบั้น หลานเยว่ไม่รอให้เขาพูดสิ่งใดต่อ นางเพียงกุมมือบุตรชายไว้แน่น แล้วก้าวเดินจากไปอย่างสงบ

“แล้ว… พบกันใหม่…”จ้าวหย่งหยูเปล่งเสียงแหบพร่าออกมาพร้อมความยากลำบาก ริมฝีปากบิดเบี้ยวสั่นไหว แต่แววตาของเขากลับฉายชัดด้วยความหลงใหลและศรัทธา ประหนึ่งว่าเพียงการหันหลังจากไปของนาง ก็กลายเป็นภาพงดงามที่สุดที่เขาอยากจารึกไว้ในใจตลอดกาล

ยามเมื่อเงาหลังของหลานเยว่และลูกชายเลือนหายไปท่ามกลางแสงโคมนับร้อย จ้าวหย่งหยูยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ร่างค่อมงอแทบจะบดบังดวงตาที่วาววับด้วยความหลงใหลและความอยากครอบครองริมฝีปากเบี้ยวขยับอย่างยากลำบาก คำพูดที่เปล่งออกมาแตกหักเป็นช่วง ๆ ทว่าแฝงด้วยแรงปรารถนาอันรุนแรง“จง… ไป… สืบ… เรื่องของนางมา… ข้า… ต้องการรู้… ว่านาง… เป็นใคร”

ทันทีที่คำสั่งสิ้นสุด เงามืดที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางผู้คนก็พลันเคลื่อนไหว คนของเขาที่เฝ้าคุ้มกันอยู่ห่าง ๆ ก้าวออกจากมุมมืดอย่างเงียบงัน ราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน พวกเขาเพียงโค้งศีรษะเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไป ส่วนหนึ่งลอบติดตามร่างของสองแม่ลูกที่เพิ่งจากไปอีกส่วนหนึ่งคอยคุ้มกันเขาอย่างลับๆ