ตอนที่ 90 ภาพต้องสาป

เช้าวันนั้น แสงแดดสาดลอดหน้าต่างบานกว้างเข้ามาในเรือนของ จ้าวหย่งหยู ภายในโถงเงียบสงบแต่กลับอบอวลด้วยความกดดันที่ไม่อาจมองข้าม ชายพิการร่างค่อมนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ไม้ มือที่บิดงอเกร็งสั่นเล็กน้อย ดวงตาขุ่นหมองพลันเปล่งประกายวาวโรจน์ยามเอ่ยปาก

“ข…ข้า…ต้ะ…ต้อ…งการ…ภาพ…ของนาง…”ริมฝีปากเบี้ยวคดขยับช้า ๆ ถ้อยคำติดขัดจนฟังยาก “ภาพ…ห…หละ…หลานเยว่…นาง…นางต้อง…ดู…มีชีวิต…ชีวา…เสมือนนาง…นั่ง…อยู่…ตรง…หน้า”

เสียงที่แหบพร่า สะอื้นขาดห้วง เสมือนสายโซ่หนักรัดรอบคอ แต่ทุกถ้อยคำกลับแฝงแรงบังคับและความคลั่งไคล้อย่างไม่อาจปิดบังได้เหล่าจิตรกรที่ถูกเชิญตัวมา นั่งคุกเข่าเรียงกันตรงหน้า ต่างพยักหน้ารับคำ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มสุภาพเกินจริง แววตาแต่ละคนฉายชัดถึงความยินดีไม่ใช่เพราะเกียรติ หากเพราะรายได้ก้อนโตที่พวกเขาจะได้รับสำหรับงานง่าย ๆ เพียงวาดภาพสตรีผู้หนึ่ง

“คุณชายโปรดวางใจเถิด” จิตรกรวัยกลางคนผู้นำก้มหัวลง กล่าวเสียงหนักแน่น “ข้าจะวาดให้…ดั่งกับว่าภาพนี้มีชีวิตจริง หากท่านทอดสายตาเมื่อใด ก็เหมือนนางกำลังจ้องตอบกลับมา”

คำสัญญานั้นยิ่งทำให้ดวงตาของจ้าวหย่งหยูสว่างวาบ มือพิกลที่วางอยู่บนเข่ากำเกร็งแน่นจนสั่น ดวงหน้าบิดเบี้ยวกระตุกยกเป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจเรียกว่างดงามได้

“ด…ดึ…ดี…มะ…มาก…ถ้า…ถ้าเจ้า…ทำได้…ข้าจะ…จะ…ให้…รางวัล…ใหญ่…หึหึหึ…”

เสียงหัวเราะกระท่อนกระแท่นดังขึ้น คล้ายทั้งเจ็บปวดและชุ่มไปด้วยความปีติ แววตาของเขาไม่ได้จับต้องผู้ใดในห้องอีกเลย หากแต่ทอดไปยังภาพในใจโฉมหน้าของ หลานเยว่ ผู้เดียวเท่านั้น เวลาเพียงชั่วครู่ จิตรกรผู้มากฝีมือก็วางพู่กันลง ถอนหายใจยาวด้วยความภาคภูมิ ก่อนหันไปยกแผ่นภาพขึ้นอย่างมั่นใจ“เสร็จแล้วขอรับ…นายท่าน”

เขายิ้มกว้าง คล้ายมั่นใจว่าผลงานครานี้จะต้องทำให้นายท่านพึงใจอย่างแน่นอนแต่ทันทีที่ภาพถูกตั้งตรงเบื้องหน้า จ้าวหย่งหยู ดวงตาขุ่นหมองกลับเบิกกว้าง ริมฝีปากเบี้ยวคดสั่นระริก เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบ ๆ ความเดือดดาลพลันพวยพุ่งขึ้นมาราวภูเขาไฟที่ปะทุเสียงแหบพร่าแตกห้วงเปล่งออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด“ไอ้…ไอ้สา…สารเลว! แก…กล้า…กล้าวาด…นาง…ในใจข้า…ออกมา…เป็…น…เช่นนี้…หรอ! ภาพ…ห่วยแตก…เช่นนี้…มันไม่…ไม่ใช่…เยว่…ของข้า!”

มือที่บิดงอสะบัดขึ้นชี้ตรงไปยังจิตรกร ตัวสั่นสะท้านด้วยแรงโทสะ“ท…ทำลาย…มือมัน…ซะ! ข้า…ข้าไม่…อยากเห็น…มือโสโครก…นี่…อีก!”

จิตรกรผู้เคราะห์ร้ายหน้าซีดเผือดทันที ดวงตาเบิกกว้างจนเห็นเส้นเลือดปูด เขารีบคุกเข่าลง ก้มหัวกระแทกพื้นเสียงดัง โป๊ก น้ำเสียงสั่นพร่าเอื้อนเอ่ยด้วยความสิ้นหวัง“นายท่าน! ได้โปรด…ได้โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้ง ข้าจะวาดใหม่ให้…จะวาดให้เหมือนนางที่สุด โปรดเมตตาด้วย!”

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา มีเพียงเสียงหัวเราะสั้นหอบหืดของจ้าวหย่งหยู ริมฝีปากบิดเบี้ยวแสยะยิ้มเหี้ยม เสียงกระท่อนกระแท่นลอดออกมาเหมือนปีศาจล้อเลียน“หึ…ข้า…ไม่…ไม่ทน…เห็นภาพอุจาด…ของเจ้า…อีกแล้ว… ข้า…คือ…ตัวยุติธรรม…จะไม่…ให้ผู้ใด…ต้องทน…ดูของห่วย…ของเจ้าอีก…” ดวงตาขุ่นหมองหันไปยังผู้ติดตามอีกครั้ง เสียงคำสั่งดังก้องห้วนสั้น“ท…ทำลาย…มือมัน!”

ไม่กี่อึดใจถัดมาเสียง ก๊อบแก๊บ ของกระดูกแตกหักก็ดังก้องพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวนที่สะเทือนขวัญ ทุกคนในห้องต่างก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าสบตานายท่านแม้แต่น้อยเลือดแดงสาดเปื้อนพื้น จิตรกรผู้เคยภาคภูมิในฝีมือบัดนี้เหลือเพียงร่างสั่นเทิ้ม มือทั้งสองแหลกเละ ใช้พู่กันไม่ได้อีกชั่วชีวิต เสียงสะอื้นอู้อี้ดังลอดไรฟัน

จ้าวหย่งหยูเอนกายพิงพนัก หอบหายใจแรงครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากเบี้ยวคดจะค่อย ๆ คลี่ยิ้มกว้างออกมา แววตาขุ่นหมองฉายแสงพึงพอใจ ราวกับการได้เห็นผู้อื่นตกอยู่ในห้วงเคราะห์กรรมคือความสุขอันล้ำเลิศของเขา เสียงแหบพร่าเอื้อนเอ่ยออกมาทีละคำ ขาดห้วงและสั่นเครือ แต่เต็มไปด้วยแรงเยาะหยัน“เจ้า…ไม่…ไม่ต้องกลัว…อดตาย…หึหึ…”

ว่าจบ เขาก็ตวัดขันทองเหลืองใกล้มือขว้างใส่หัวของจิตรกรที่นอนพังพาบอยู่กับพื้น เสียง กัง! ดังสะท้อนในห้อง ร่างนั้นสั่นสะท้าน ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตาและเลือดที่ไหลลงข้างขมับจ้าวหย่งหยูหัวเราะหอบเบา ๆ ก่อนกระซิบต่อ“ต่อไป…เจ้า…ไม่…ต้องวาด…ภาพ…ให้เหนื่อย…หึหึ…ก็ไป…ขอทาน…เอา…หาเลี้ยงชีพแทน…”

คำพูดนั้นเย็นเยียบยิ่งกว่าโทษประหาร เพราะมันพรากทุกสิ่งที่ชายผู้นั้นภาคภูมิใจไปจนสิ้น ราวกับถูกโยนให้ไร้ค่าดั่งเศษผงสายตาของจิตรกรคนอื่น ๆ ที่ยืนรออยู่ด้านข้างพลันเต็มไปด้วยความหวาดผวา บางคนมือที่จับพู่กันสั่นระริก บางคนเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดทั่วหน้าผาก ความตั้งใจแรกที่จะร้องทักว่างานของตนเสร็จสิ้นแล้ว…กลับถูกกลืนหายไปจนสิ้น พวกเขารู้ดีว่าหากเพียงภาพวาดไม่ถูกใจคนโรคจิตผู้นี้ มือของตนก็จะตามรอยชะตาไม่ต่างจากคนแรก

ดังนั้น แม้จะเสร็จแล้ว…พวกเขาก็ยังฝืนวาดต่อ วาดแล้ววาดอีก ขีดเส้นใหม่ไม่รู้กี่ครั้ง เพียงเพื่อยืดเวลาชีวิตของตนให้นานที่สุดบรรยากาศในห้องอับชื้น กลับแน่นขนัดไปด้วยกลิ่นหวาดกลัว…และเสียงหัวเราะหอบพร่าของปีศาจในร่างพิการ

เวลาคล้อยผ่านไปเนิ่นนาน แต่ในห้องกลับยังคงเงียบกริบ มีเพียงเสียงพู่กันลากผ่านผืนผ้า เสียงหอบหายใจตื่นตระหนกของจิตรกรทั้งหลาย และเสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา ทุกผู้คนพยายามยืดเวลาให้ตนเองรอดพ้นจากสายตาของปีศาจที่นั่งพิงเก้าอี้เบื้องบน

จ้าวหย่งหยู จ้องมองภาพวาดที่ยังไม่เสร็จสักชิ้นด้วยดวงตาหม่นหมองที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด ริมฝีปากเบี้ยวคดกระตุกยกขึ้น เขาหอบหายใจถี่ ก่อนจะเปล่งเสียงขาดห้วงออกมา“ยัง…ยังไม่…เสร็จอีก…เหรอ…พวกเจ้า…ชักช้า…นัก…!”

เสียงนั้นแม้พร่าและติดขัด หากแต่ทุกถ้อยคำกลับแฝงแรงกดดันมหาศาลจนคนทั้งห้องสั่นสะท้านเขาสะบัดมือบิดเบี้ยวสั่งการทันที “เอา…มา! ข้าจะ…จะดูเอง!”

บ่าวรับใช้พุ่งเข้าไปฉีกผืนผ้าออกจากมือจิตรกร แม้เสียงร้องวิงวอนดังขึ้น แต่ก็ไร้ค่าในห้องที่ไร้ความเมตตา ทันทีที่ภาพถูกคลี่ออกเบื้องหน้าจ้าวหย่งหยู เขาชะงักเพียงชั่ววูบ ก่อนริมฝีปากคดจะบิดเบี้ยวกลายเป็นรอยยิ้มเหยียดต่ำ

“ขยะ…! เจ้ากล้า…เอาสิ่งนี้…มาลบหลู่…นางในใจข้า…เหรอ?”

ถ้อยคำสิ้นสุด เสียงกรีดร้องก็ระเบิดขึ้นทันใด เมื่อมือของจิตรกรผู้นั้นถูกบดขยี้จนแหลกเละ เลือดสาดกระเซ็นทั่วผืนผ้าภาพวาดเปรอะเปื้อนกลายเป็นสีแดงฉาน คล้ายล้อเลียนความสิ้นหวังที่ฉายอยู่ในดวงตาของชายผู้เคราะห์ร้ายเสียงสะอื้นดังแผ่วในหมู่จิตรกรที่เหลือ ทุกคนก้มหน้าสั่นระริก บางรายแทบล้มทั้งยืน ความหวาดกลัวเกาะกินจนแทบสิ้นสติ แต่ก็ยังถูกบีบให้วาดต่ออย่างไร้ทางเลือก

และแล้ว…เหตุนองเลือดนี้ก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือของจิตรกรแต่ละคนถูกทำลายอย่างโหดเหี้ยม เมื่อภาพที่วาดไม่อาจเอื้อมถึงความคลั่งฝันอันบิดเบี้ยวของจ้าวหย่งหยู

สุดท้าย จากจิตรกรนับสิบ เหลือรอดเพียงแค่หนึ่งหรือสองคนที่ยังคงมีมือครบถ้วน พวกเขาหน้าซีดเผือด ราวกับถูกขุดวิญญาณออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง เพราะต่างรู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่นี้…อาจเป็นเพียงการรอวันเคราะห์ร้ายที่จะมาเยือนในไม่ช้า