ตอนที่ 5 เจอเฟิงลี่ฉี่

ตอนที่ 5 เจอเฟิงลี่ฉี่

ชิงชิงขนลุกซู่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายคนนี้มีสมองคิดแค่เรื่องบนเตียงอย่างเดียวหรือยังไงกัน แต่เธอจำได้ในนิยายพระเอกกับนางเอกนอนด้วยกันไม่กี่ครั้งเองไม่ใช่หรือไง หรือว่าตอนนี้เธอยังอ่านไม่ถึงกันนะ หรือว่าบทนิยายจะเปลี่ยนไปเพราะเธอเข้ามา ‘ไม่มีทางให้เกิดเรื่องอย่างที่นายต้องการหรอกย่ะ ยังไงฉันจะไม่ยอมให้นายแตะเนื้อต้องตัวหรอก ฉันคือซ่งชิงชิงคนใหม่ไม่ใช่นางเอกที่อ่อนแออีกแล้ว’ ชิงชิงคิดในใจก่อนจะเดินออกจากรถยนต์

“ร่างกายของฉันยังไม่แข็งแรง ต่อให้นายกระแทกกระทั่งเข้ามายังไงก็ไม่ท้องหรอกนะ นายต้องให้ฉันพักผ่อนสบาย กินอิ่มนอนอุ่นเมื่อไหร่ที่ฉันอารมณ์ดีเมื่อนั้นร่างกายของฉันถึงจะพร้อมตั้งท้อง แต่ดูเหมือนว่าจะยากแค่เห็นหน้านายความสุขทั้งหมดของฉันก็หายไปหมดแล้ว” 

"เจ้าเล่ห์ช่างพูดดีจริง ๆ อย่างนั้นวันนี้ฉันจะต้องขุนเธอเสียหน่อยแล้ว " พูดจบเขาจับมือของเธอให้เดินตามไปโต๊ะที่คุณพ่อนั่งอยู่ก่อนหน้านั่นแล้ว ชิงชิงตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อเดินเข้ามาเห็นอาหารบนโต๊ะทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า นี่ไม่ใช่อาหารของคนสองสามคนกินเสียหน่อย แบบนี้สามารถเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้านเลยด้วยซ้ำ

"มากันแล้วก็รีบนั่งลงเถอะ อาหารเย็นแล้วจะกินไม่อร่อยเอานะ ลูกสะใภ้วันนี้ฉันสั่งของมากมายดีสำหรับหญิงที่เตรียมตัวตั้งท้อง กินให้เยอะ ๆ ล่ะ ยิ่งขิงยิ่งต้องกินเยอะ ๆ รู้มั้ยจะได้บำรุงน้ำนม" โจวเฉิงผายมือให้ชิงชิงนั่งเก้าอี้ตรงหน้า พร้อมทั้งสาธยายอาหารบำรุงร่างกายให้เธออีกด้วย ชิงชิงหันขวับไปมองใบหน้าของหยางหลงเขายิ้มกริ่มออกมาด้วยความสะใจที่เมื่อครู่เธอพูดถึงเรื่องอาหาร

"เป็นยังไงทีนี้สมใจเธอหรือยัง กินให้เยอะ ๆ ล่ะจะได้มีความสุขร่างกายอุดมสมบูรณ์" เขาพูดยิ้มกริ่มนั่งลงเก้าอี้พร้อมหยิบตะเกียบคีบอาหารใส่จานของกับชิงชิง เธอหมั่นไส้ชายตรงหน้านี่เสียจริงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามนั่งฝืนใจกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า ทว่าอาหารคำแรกเข้าปากรสชาติความอร่อยทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกาย เป็ดย่างปักกิ่ง ไก่ตุ๋นน้ำดำ ยากนักที่จะได้กินหากไม่ใช่คนที่มีฐานะจริง ๆ ชิงชิงยิ้มกว้างพูดออกมาด้วยความเอร็ดอร่อย

“อาหารอร่อยมากจริง ๆ ฉันไม่ออมมือแล้วนะคะ” เธอวางตะเกียบใช้มือฉีกน่องไก่ออกมาทั้งขากัดกินเต็มปากเต็มคำ แม้ว่าทั้งสองพ่อลูกจะตกใจในการกระทำแต่ก็ชอบใจไม่น้อยที่ชิงชิงชอบอาหารมื้อนี้

ฝั่งด้านเฟิงลี่ฉี่หลังจากที่คุยกับอวี้ถิงเรื่องซ่งชิงชิงพ่อของเธอได้กลับมาจากรับจ้าง เธอใช้ให้พ่อทำอาหารให้กินจนอิ่ม แล้วก็กลับไปนอนพักเอาแรง ตะวันบ่ายคล้อยเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเห็นเงินที่แม่วางเอาไว้หน้ากระจกใบหน้าระรื่นรีบแต่งตัวออกไปด้านนอกเที่ยวเล่นกับเพื่อนเหมือนอย่างเคย วันนี้เพื่อนของเธอนัดเจอกับเสี่ยสูงอายุคนหนึ่ง เขาเป็นพ่อหม้ายเมียตายไปหลายปี พอเห็นหญิงวันคราวลูกเข้าหาไม่ว่าเธอต้องการอะไรย่อมให้ได้เสมอ เธอจึงออดอ้อนให้พามาเลี้ยงข้าวเย็นที่ภัตตาคารหรูที่สุดในย่านนี้แถมยังขอชวนเพื่อนมาอีกหนึ่งคน เพราะต้องการให้เฟิงลี่ฉี่เจอชายที่ร่ำรวยทีเงินมีทองให้ใช้เหมือนกับเธอ

ระหว่างนั่งกินอาหารกันอยู่นั้นสายตาของเฟิงลี่ฉี่เหลือบไปเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะห่างจากตนไปสองโต๊ะ เธอพยายามเพ่งเล็งหลายครั้งจนมั่นใจว่านั่นคือซ่งชิงชิงญาติผู้น้องของตัวเองนั่งร่วมโต๊ะอาหารอยู่กับลุงโจวเฉิง แต่ทว่าชายร่างกำยำใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่นั่งข้าง ๆ ชิงชิงนั่นใครกัน ทำไมเธอไม่เคยเห็นมาก่อน อีกอย่างเธอสังเกตมาพักหนึ่งไม่เห็นสามีของชิงชิงลูกชายของลุงโจวเฉิงที่พิการมาด้วยยิ่งทำให้เธอสงสัยจนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

“จิงถิงเดี๋ยวฉันมานะพอดีเจอชิงชิงนะ ขอเข้าไปทักทายเสียหน่อย”

“อ้อ... นังชิงชิงน้องสาวของเธอนะหรือ? ได้ยินว่าแต่งงานกับลูกชายของลุงโจวเฉิงแทนเธอนี่น่า ฮ่า ฮ่า ป่านนี้คงอยู่กับผู้ชายพิการดูแลเอาอกเอาใจอยู่สินะ ไปสิแล้วเป็นยังไงมาเล่าให้ฉันฟังด้วย” เพื่อนของเฟิงลี่ฉี่หัวเราะเยาะเย้ยชิงชิงเพราะทุกเรื่องของเฟิงชี่ฉี่เธอมักจะเล่าให้จิงถิงฟังทุกเรื่อง

“จิงถิงจ๋า ที่พูดเมื่อครู่ใช่โจวเฉิงมาเฟียครองมณฑลนี้หรือเปล่า”

“ใช่ค่ะพี่ฟ่ง พี่ฟ่งเองก็รู้จักใช่มั้ยคะ เคยเห็นลูกชายบ้านนั้นหรือเปล่า”

“รู้จักสิ แต่ว่าเรื่องลูกชายนะรู้จักแค่ชื่อไม่เคยเห็นหน้าตาเลย เพราะถูกส่งไปเรียนที่อื่นตั้งแต่เด็ก เหมือนได้ยินมาว่านิสัยเหมือนโจวเฉิงชอบความรุนแรงจนเกิดเรื่องทะเลาะต่อยตีจนพิการ จริงหรือไม่อันนี้ไม่อาจจะรู้ได้เพราะไม่มีใครเคยเห็นนะสิ” เฟิงลี่ฉี่ได้ยินยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นังชิงชิงเป็นใครเธอรีบเดินเข้าไปทักทายทันที

“อุ้ย! ช่างเป็นความบังเอิญจริง ๆ เลยนะที่ได้พบกันวันนี้ ชิงชิงสบายดีมั้ย? คุณลุงโจวเฉิงฉันขอโทษด้วยนะคะที่ทำเรื่องน่าเกียจจนไม่น่าให้อภัยที่ส่งตัวน้องสาวไปแต่งงานแทน แต่ดูเหมือนว่าคุณลุงเองก็คงจะชอบใจไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงส่งคืนชิงชิงกลับตั้งแต่วันแรก ฉันซาบซึ้งน้ำใจของคุณลุงจริง ๆ ใจกว้างไม่เอาเรื่องครอบครัวของฉัน” โจวเฉิงเงยหน้ามองเฟิงลี่ฉี่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้ากินต่อย่างไม่ใส่ใจ พร้อมพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่น้อย

“คิดว่าเป็นความโชคดีของฉันมากกว่าที่ไม่ได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ และต้องขอบใจที่ส่งหนูชิงชิงมาแทน หากพูดเรื่องการไม่ไว้หน้า ฉันอยากจะบุกไปทำลายบ้านตระกูลเฟิงให้ราบคาบที่กล้าผิดคำพูด แต่คิดดูแล้วฉันไม่เอาเวลาอันมีค่าไปใช้กับคนที่ไม่เห็นค่าหรอก” เฟิงลี่ฉี่หน้าชาไปหมดรีบหันไปหาชิงชิงทันที

“ชิงชิงเธอไม่คิดจะทักทายฉันเลยหรือไง ไปเป็นคุณนายจนลืมแล้วหรือว่าเราเป็นพี่น้องกัน” ร่างเล็กวางตะเกียบลงจ้องมองนางร้ายในนิยายอย่างเฟิงลี่ฉี่ที่เคยรังแกชิงชิง ดวงตาเต็มไปด้วยความโมโหแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะแก้แค้นแทนนางเอกสักหน่อย เธอเลือกที่จะยิ้มและตอบกลับเฟิงลี่ฉี่

“ฉันจะลืมได้อย่างไรล่ะ ฉันสบายดีค่ะตั้งแต่ก้าวเท้าออกมาจากบ้านตระกูลเฟิงชีวิตของฉันเปลี่ยนไปราวกับคนละคน งานบ้านไม่ต้องทำแถมยังมีคนรับใช้มากมายไม่ว่าอยากจะกินอะไรก็ได้กิน ดูสิคะว่าร่างกายของฉันอ้วนขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่บ้านตระกูลเฟิงมากแค่ไหน และอีกอย่างต้องขอบใจพี่ที่ส่งฉันมาแทนจนได้เจอกับสามีที่น่ารักอย่างอู๋หยางหลง”

“อู๋หยางหลงนะหรือน่ารัก ไหนล่ะน้องเขยของฉัน”

“ก็นั่งอยู่ตรงหน้าพี่อย่างไรละคะ” ชิงชิงผายมือบอกกับเฟิงลี่ฉี่เพื่อให้เธอได้เห็นหากเป็นเหมือนในเนื้อเรื่องเฟิงลี่ฉี่ต้องอิจฉาและอยากได้หยางหลงแน่ ๆ และก็เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิดดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อก้มมองหยางหลง

“นี่ใช่อู๋หยางหลงจริง ๆ นะหรือ ไม่จริง! ไหนบอกว่าเขาพิการยังไงล่ะ”

“ฉันจะโกหกพี่ทำไมล่ะ นี่คืออู๋หยางหลงตัวจริง เมื่อก่อนฉันไม่คิดว่าพี่จะรักฉันขนาดนี้ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพี่รักฉันมากจนยอมให้ฉันมาแต่งงานกับอู๋หยางหลงที่เอาใจเก่งแถมยังรูปหล่อร่างกายกำยำจนทำให้ฉันแทบไม่ได้นอน ขอบคุณพี่จริง ๆ นะ” ชิงชิงพูดกระตุ้นให้ความอยากได้ของเฟิงลี่ฉี่มีมากกว่าเดิม ใบหน้าของเธอเผยออกมาอย่างชัดเจนว่าเสียดายมากแค่ไหนและเจ็บใจที่ถูกคนตระกูลอู๋โกหก