บทที่ 9 เปลี่ยนตัวเองได้ก็ดีแล้ว

บทที่ 9 เปลี่ยนตัวเองได้ก็ดีแล้ว

ส่วนทางด้านหลินซินเยว่ เมื่อสามีไปทำงานแล้ว เธอก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองว่าง จึงได้ลงมือจัดเก็บบ้านให้เป็นระเบียบ รวมถึงเข้าไปตรวจดูว่าในห้องเก็บอาหารมีอะไรขาดบ้าง จากนั้นก็นำของจากมิติมาเติมไว้จนเต็ม ไม่ว่าจะเป็นข้าวสารอาหารแห้ง หรือเครื่องปรุงต่าง ๆ

หญิงสาวตั้งใจว่าหากเข้าเมืองแล้วกลับมาพร้อมสามีในตอนเย็น เธอจะเอาของไปฝากบ้านเดิมรวมถึงบ้านสามีด้วย โดยจะบอกว่าซื้อมาจากในเมือง แต่ความจริงแล้วเธอนำมาจากมิติต่างหากล่ะ

เมื่อจัดการงานบ้านทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินซินเยว่จึงตัดสินใจไปซักผ้าที่ลำธารของหมู่บ้าน เพราะหากไม่ทำแบบนี้ชาวบ้านคนสงสัยไม่น้อย

ระหว่างทางไปที่ลำธาร เหล่าบรรดาแม่บ้านที่เห็นเธอถือตะกร้าผ้าและกะละมังซักผ้าติดมือมาด้วย ก็รู้สึกสงสัยปนตกใจไม่น้อย ต่างก็ขยี้ตาอีกครั้งเพื่อพิสูจน์ว่ามองไม่ผิด

“นี่หล่อน หญิงสาวที่เดินผ่านไปพวกเราไป นั่นคือหลินซินเยว่จริง ๆ  เหรอ” หญิงชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ใช่จริง ๆ ด้วย นั่นมันสะใภ้สามบ้านโม่นี่นา วันนี้ไม่ฝนก็คงเป็นหิมะตกผิดฤดูแน่นอน เกิดอะไรขึ้น หล่อนถึงมาซักผ้าเองแบบนี้” ชาวบ้านอีกคนพูดยืนยันอีกคนว่าหญิงสาวที่เดินผ่านไปนั้นลูกสาวบ้านหลิน

“ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าหล่อนจะมาซักผ้าเอง ร้อยวันพันปีเห็นใช้แต่สามีและพี่สะใภ้ทั้งสองทำให้ วันนี้สงสัยพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก” ชาวบ้านที่เห็นก็พูดอย่างเหลือเชื่อ

“จริงด้วยถ้าไม่ขยี้ตาซ้ำหลายครั้ง ฉันก็คงไม่เชื่อว่าเป็นหลินซินเยว่จริง ๆ ภาพความสดใสของเธอนั้นแตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก”  อีกคนพูดขึ้นพร้อมกับขยี้ตาไปด้วย

“ฉันรู้สึกว่าหลินซินเยว่น่าคบหาก็วันนี้แหละ” ส่วนอีกคนก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มทุกเสียงถึงแม้จะมีการพูดกระแหนะกระแหนอยู่บ้าง แต่ก็พูดไปในทางที่ดี และชอบที่เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบนี้ แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่ชอบเธออยู่ดี

“อย่าเห็นภาพลวงตาเป็นเรื่องจริงเชียว นี่อาจจะเป็นแค่ภาพลวงตาก็ได้ เธอก็แค่เสแสร้งเรียกความสนใจน่ะ” หญิงคนหนึ่งที่ไม่ถูกกับหลินซินเยว่ พูดอย่างไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะปรับตัวได้

“หล่อนก็อย่าอะไรมากนักเลย หากหลินซินเยว่เปลี่ยนแปลงตัวเองได้ พวกเราก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยต่อไปนี้ก็ไม่มีใครมาหาเรื่องทะเลาะกันในหมู่บ้านของเราอีก”

หญิงคนแรกบอกออกมา เธอมองว่าหากหลินซินเยว่เปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีได้จริง ๆ  ต่อไปหมู่บ้านคงอยู่ในความสงบ

“ฉันเห็นด้วย” หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น และยังมีอีกหลาย ๆ คนที่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

พอเห็นอย่างนั้น หญิงคนที่ไม่ชอบหลินซินเยว่ก็ทำอะไรไม่ได้อีก จึงสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างไม่พอใจ

ส่วนหลินซินเยว่ไม่ได้สนใจเลยว่า ใครจะนินทาหรือพูดถึงเธออย่างไร เธอยังคงเดินมุ่งหน้าไปยังลำธาร เพื่อจัดการซักผ้าของตัวเองและสามี

และเมื่อมาถีงก็ได้เจอกับพี่สะใภ้ทั้งสอง ที่มานั่งซักผ้าของครอบครัวบ้านโม่ เธอจึงเข้ามานั่งด้านข้าง แล้วกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะพี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้รอง มากันนานหรือยังคะ”

น้ำเสียงของเธอนั้นไม่มีความฉุนเฉียวเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด แต่กลับเต็มไปด้วยความยินดีที่ได้พบพี่สะใภ้ทั้งสอง แถมใบหน้าก็มีรอยยิ้มที่สดใสประดับอยู่

“เราสองคนเพิ่งมาน่ะ ขอบใจเรื่องอาหารจานเนื้อและปลาด้วยนะ เมื่อเช้าทุกคนได้กินกันอิ่มมาก แถมชมว่าอร่อยไม่ขาดปากเลยทีเดียว แต่คราวหลังไม่ต้องหรอก มันสิ้นเปลืองเกินไป”

สะใภ้ใหญ่พูดอย่างเกรงใจ เพราะอาหารจานเนื้อที่น้องสะใภ้ทำให้มันราคาแพงมาก แถมยังมีอาหารที่ทำจากปลาอีก รวม ๆ แล้วมันสิ้นเปลืองเกินไป

“ไม่สิ้นเปลืองหรอกค่ะพี่สะใภ้ เนื้อและปลาพวกนั้นก็ไม่ได้ซื้อมา เมื่อวานพี่กวนหยางได้สัตว์ป่ากับปลามาเยอะ ฉันเลยทำอาหารแล้วแบ่งไปให้ทั้งบ้านโม่และบ้านหลิน เดี๋ยวเที่ยงนี้ฉันจะเอาข้าวไปให้พี่กวนหยางที่ร้านในเมือง พี่ทั้งสองอยากได้อะไรในเมืองไหมคะ”

หลินซินเยว่ตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เพราะอาหารที่ทำในเช้านี้เป็นไก่และปลาที่สามีหามาได้นั่นเอง จึงไม่สิ้นเปลืองอะไร

จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เธอจะเข้าไปในเมือง และถามสะใภ้ทั้งสองไปพร้อมกับซักผ้าไปด้วย หญิงสาวใช้น้ำยาซักผ้าที่ทั้งหอมและทำให้ผ้าสะอาดแถมยังไม่ทำลายธรรมชาติ จนชาวบ้านที่อยู่ไม่ไกลต่างก็มองและสูดดมกลิ่นนั้น รวมถึงสะใภ้ทั้งสองคนด้วย 

ห่ายเยี่ยนไม่สนใจคำถามของน้องสะใภ้ แต่เธอกลับมองแต่น้ำยาที่หลินซินเยว่เอามาใช้ และถามอย่างสนใจ “นี่อะไรเหรอสะใภ้สาม กลิ่นหอมเชียว”

“น้ำยาซักผ้าค่ะ อันนี้ใช้ดีมาก เราแทบไม่ต้องแปรงผ้าแรง ๆ ผ้าก็สะอาดแล้ว อีกทั้งยังไม่ทำลายเนื้อผ้าและมีกลิ่นหอมด้วย พี่สะใภ้ลองใช้ดูสิ ถ้าชอบฉันจะเอาไปให้ ที่บ้านของฉันยังมีอีกหลายขวด”

หญิงสาวพูดอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดจบก็ยื่นขวดน้ำยาซักผ้าไปให้พี่สะใภ้คนรองอย่างไม่หวงของ แล้วยังสาธิตวิธีใช้ให้ดูอีกด้วย

 เฉินซุงอิ๋งและห่ายเยี่ยนลองใช้น้ำยานี้แล้ว ก็เกิดความพอใจอย่างมาก เพราะน้ำยานี้ทั้งมีกลิ่นหอมแล้วยังซักผ้าได้สะอาด อีกด้วย แค่เทใส่นิดเดียวก็ตีฟองเต็มกะละมังแล้ว

“ใช้ดีมากเลยนะ ว่าแต่แพงไหมซินเยว่” สะใภ้คนรองถามอย่างเกรงใจ 

“ไม่เท่าไรหรอกพี่สะใภ้ แต่ไม่ว่าจะถูกจะแพงก็ไม่ต้องคิดมากหรอก พวกเราครอบครัวเดียวกัน เดี๋ยวฉันเอาไปให้ที่บ้านนะ”

หลินซินเยว่ตอบกลับอย่างเป็นกันเอง เรื่องนี้เล็กน้อยมากสำหรับเธอ เพราะน้ำยาซักผ้าที่เอามาใช้นั้น เธอก็ไม่เสียเงินเลยสักเหมาเดียว 

“ขอบใจนะสะใภ้สาม”

สะใภ้ทั้งสองกล่าวขอบคุณพร้อมกัน พวกเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมแบ่งปันของราคาแพงให้ ทั้งที่เมื่อก่อนสะใภ้สามไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่พี่ ๆ อยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวฉันจะเข้าเมืองแล้ว” หญิงสาวตอบและถามกลับไปอีกครั้ง

   “ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว เอาผ้ามานี่ พี่จะช่วยซัก” เฉินชุงอิ๋งตอบกลับพร้อมกับยื่นมือมาเอาเสื้อผ้าไปช่วยน้องสะใภ้ซัก

หลินซินเยว่เอ่ยปากขอบคุณ จากนั้นทั้งสามคนต่างก็นั่งซักผ้าด้วยกัน และมีเสียงพูดคุยและหัวเราะดังขึ้นมาเป็นระยะ จนทำให้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันแปลกใจ ที่สะใภ้ทั้งสามคนดูจะสนิทสนมกันมากกว่าเดิม 

พอจัดการซักเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลินซินเยว่และพี่สะใภ้ทั้งสองคนก็เดินกลับบ้านเพื่อไปตากผ้าพร้อมกัน

หลินซินเยว่มาถึงบ้านก็รีบจัดการตากผ้า เพราะเธอต้องรีบไปทำอาหารมื้อเที่ยงให้กับสามี วันนี้เธอจะทำหมูทอดและผัดฉ่าปลา เพราะยังมีเนื้อปลาเหลืออยู่ หรือต่อให้ไม่เหลือเลย เธอก็เข้าไปเอาในมิติออกมาเหมือนกับเนื้อหมูอยู่ดี

แต่ในขณะที่กำลังรีบทำอาหารอยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้าน ก็เลยวางมือไว้แล้วต้องรีบออกมาดูเพราะเสียงนั้นคุ้นหูมาก เมื่อออกมาแล้วก็เห็นว่าเป็นพี่ชายตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่าพี่ใหญ่ ถึงเดินมาที่นี่ในเวลานี้” หญิงสาวทักทายออกไปอย่างแปลกใจ เพราะเวลานี้พี่ชายของเธอน่าจะอยู่ที่ทำงานไม่ใช่เหรอ

“ไม่มีอะไรหรอก พี่พักเที่ยงน่ะ เลยจะมาถามว่าที่ซินเยว่ป่วยน่ะหายดีแล้วเหรอ เมื่อเช้าเธอรีบเดินกลับ พี่เลยยังไม่ได้ถามอะไร”

หลินอี้เฉินเอ่ยถามอย่างห่วงใย เพราะเมื่อเช้าที่น้องสาวเอาอาหารไปให้นั้น เขายังไม่ทันได้คุยอะไรกัน เธอก็รีบเดินกลับมาเสียก่อน

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เรียกว่าหายดีแล้วด้วย พี่เข้ามาก่อนสิ ฉันกำลังทำมื้อเที่ยงพอดี ตั้งใจว่าจะให้เอาไปให้พี่กวนหยางที่ทำงานสักหน่อย พี่ล่ะกินข้าวเที่ยงมาหรือยัง”

หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกวักมือเรียกพี่ชายให้ตามเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางหลังบ้านเพื่อไปที่ห้องครัว

อาหารที่หลินซินเยว่นั้นทำไว้มีไม่น้อยเลยทีเดียว และเธอยังคงตักแบ่งเพื่อนำไปให้บ้านหลินและบ้านโม่เหมือนเดิม

“พี่ใหญ่ เดี๋ยวเอากับข้าวพวกนี้ไปให้พ่อกับแม่ด้วยนะ ส่วนนี่ของบ้านโม่ ฉันเอาไปให้เองดีกว่า ยังไงก็เป็นทางผ่าน” หญิงสาวหันมาบอกพี่ชายและยกกล่องใส่อาหารให้เขา

“หืม เธอทำกับข้าวพวกนี้เองเหรอ”

ชายหนุ่มถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่คราวนี้จะไม่เชื่อก็คงไม่ได้แล้ว ในเมื่อมีหลักฐานวางอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองน้องสาวอีกครั้ง

“ฉันไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะพี่ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก ฉันแค่อยากเปลี่ยนแปลงเป็นคนที่ดีขึ้นก็เท่านั้น ที่ผ่านมาฉันรู้ตัวว่าทำตัวแย่มาก คอยหาเรื่องให้พี่ใหญ่ปวดหัวไม่เว้นวัน ฉันขอโทษนะพี่ ต่อไปนี้ฉันจะทำตัวดี ๆ ให้พี่กับพ่อแม่ภูมิใจให้ได้”

พอพูดถึงตรงนี้ หลินซินเยว่ก็หันมาสบตาพี่ชายอย่างจริงจัง เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น 

“ฉันพูดจริงนะ พี่เชื่อฉันไหม”

หลินอี้เฉินตัวเกร็งเล็กน้อยหลังจากฟังจบ เพราะน้องสาวคนนี้ไม่ค่อยจะพูดดีกับตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ไม่คิดว่าวันนี้เธอจะพูดจาอ่อนน้อมเป็นด้วย แถมยังยืนยันที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีอีกด้วย

“เรื่องที่แล้วมาก็ช่างมันเถอะ ขอแค่ต่อไปนี้น้องสาวของพี่คิดได้และจะทำตัวดี ๆ ก็พอแล้ว พี่เชื่อว่าซินเยว่ทำได้แน่นอน ขอบใจนะสำหรับอาหาร เดี๋ยวพี่จะรีบเอาไปกินกับพ่อแม่ แล้วจะกลับไปทำงานก่อน ยังไงถ้าซินเยว่ว่างก็แวะไปหาพ่อกับแม่สักหน่อยนะ พ่อแม่เป็นห่วงน้องมาก”

หลินอี้เฉินตอบกลับไปอย่างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่ผ่านมา แต่น้ำเสียงนั้นดีใจไม่น้อยที่น้องสาวจะปรับเปลี่ยนตัวเอง

และเมื่อเห็นว่าน้องสาวไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาจึงคิดจะกลับไปกินข้าวกับพ่อแม่และไปทำงานที่คอมมูนเหมือนเดิม เพราะอีกไม่นานก็จะหมดเวลาพักแล้ว