บทที่22

บทที่ 22

จากจุมพิตอ่อนหวานนานไปก็เริ่มร้อนแรงไปตามแรงอารมณ์เสน่หาของทั้งคู่ที่มันระอุอยู่ภายในอกไปตามครรลองของมนุษย์ชายและหญิง จุมพิตนั้นร้อนแรงจนมีเสียงดัง จ๊วบจ๊าบ ออกมาเลยทีเดียว

"แฮ่ก! แฮ่ก! หะ…หายใจไม่ทันค่ะพี่ลู่เฉิน ฉันหายใจไม่ทัน"

ถึงจุมพิตนี้จะซาบซ่านถึงทรวงจนไม่อยากหยุด ทว่าเหรินซินนั้นยังเป็นมือใหม่เธอจึงไม่รู้วิธีจูบที่ถูกต้องจนเผลอกลั้นลมหายใจอยู่หลายครั้งเขาจึงหยุดหายใจเลยไม่แปลกที่จะมีสภาพดังที่เห็น ถึงจะเป็นนักเขียน และนักอ่านผ่านการเขียนฉากรักมา2เรื่อง ส่วนการอ่านนั้นเหรินซินไม่แน่ใจตนเองเคยอ่านฉากแซ่บกันมาเกินพันเรื่องแล้วหรือไม่ เรียกได้ว่าเธอทฤษฎีแน่นมาก แต่ปฏิบัติกลับเป็นศูนย์

"เอ่อ…มะ แมวมองอยู่ค่ะพี่ลู่เฉิน"

หลังจากหายใจได้ปกติจ้าวลู่เฉินที่อารมณ์เตลิดไปไกลยากจะกู่กลับคืนเพราะหลายเดือนมานี้แม้แต่ใช้มือช่วยตัวเองเขาก็ยังแทบไม่มีเวลาไปหมกมุ่นเรื่องอย่างว่า แต่พอมีคนของใจมาอยู่ตรงหน้าไม่แปลกที่ ของเขาจะขึ้น จนยากจะสงบลงไปได้หากยังไม่ได้ระบายน้ำในกายออกไปบ้าง หากแต่พอเขาจะก้มลงไปจุมพิตซ้ำตามใจตน เหรินซินนั้นกลับดันปลายคางของเขาเอาไว้แล้วพูดอุบอิบว่าขณะนี้มีแมวกำลังจ