บทที่ 16 แอบซ่อนเงินที่หามา

บทที่ 16 แอบซ่อนเงินที่หามา

เมื่อเข้าในห้อง ถังลู่เหมยมองอาหารที่บ้านใหญ่แบ่งมาให้ด้วยความเบื่อหน่าย พร้อมกับทอดถอนใจออกมา ต่อให้จะไม่มีอาหารอย่างซาลาเปาที่กินไปก่อนหน้านี้จนอิ่มท้อง เธอก็ทนกินอาหารพวกนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แถมอาหารตรงหน้าไม่มีประโยชน์เลยสักนิดเดียว ดูแล้วน่าจะแตกต่างจากบ้านใหญ่มากนัก

“เดี๋ยวพ่อกับแม่กินซาลาเปานี้ดีกว่าครับ ผมและน้องซื้อมาจากในเมือง รีบกินเสียก่อนที่บ้านใหญ่จะมาเห็นเถอะ” ถังอี้คุนรีบหยิบถุงซาลาเปาออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะบอกพ่อกับแม่ให้รีบกิน

“นี่มัน! ลูกเอาเงินจากที่ไหนไปซื้อ ไหนจะเงินค่าพาน้องไปหาหมออีก” เหนียงฟางเห็นซาลาเปาก็ตาโตและถามออกไปอย่างตกใจ เพราะนี่จะต้องใช้เงินจำนวนมากแน่

“ผมไปทำงานในตลาดมืดครับ เจอนายจ้างใจดีเลยได้จ่ายจ้างมาสิบหยวน แต่ผมจะต้องไปทำงานให้เธออีกครั้งครับ” ถังอี้คุนตอบออกไปตามความจริงบางส่วน เพราะเขาเจอนายจ้างใจดีจริง ๆ

“โอ้ ช่างโชคดีอะไรแบบนี้” ถังเยี่ยพูดขึ้นมาอย่างดีใจ

“ครับผมกับอาเหมยโชคดีจริง ๆ แต่ตอนนี้พ่อกับแม่รับกินเถอะครับ เดี๋ยวกลิ่นลอยออกไปแล้วย่าจะรู้แล้วจะมาแย่งไปหมด” ชายหนุ่มรีบพูดให้พ่อแม่รีบกินเพราะซาลาเปานั้นส่งกลิ่นหอมยั่วยวนมาก

“กิน กิน” ถังลู่เหมยพยักหน้าและหยิบซาลาเปาลูกหนึ่งมากินอย่างเอร็ดอร่อย

ถังอี้คุนมองน้องกินซาลาเปาอย่างมีความสุขจากนั้นจึงพูดต่อว่า “ส่วนนี้คือเงินค่าจ้างที่ผมไปทำมาวันนี้ และยาของอาเหมยนายจ้างจ่ายให้เรียบร้อย แต่เราต้องแอบเก็บไว้ไม่ให้บ้านใหญ่รู้นะครับ ไม่อย่างนั้นจะถูกช่วงชิงไปอีก เหตุการณ์เมื่อเช้าพ่อกับแม่น่าจะเห็นแล้ว พอเกิดอะไรขึ้นย่าก็ไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเราเลย” ชายหนุ่มพูดจบก็ส่งเงินให้คนเป็นแม่ที่รับไปด้วยความตื่นเต้น

“โอ้ ทำไมมันมากมายขนาดนี้ล่ะลูก” เหนียงฟางมองเงินในมือของตัวเองแล้วพูดขึ้นมาเสียงสั่น เธอไม่เคยได้จับเงินจำนวนมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย

“เขาจ้างให้ผมทำงานเพิ่มครับ ผมจะต้องพาเจ้านายไปดูสถานที่ในเมืองอีกเพราะเขาเพิ่งมาทำกิจการในเมืองนี้ แม่เก็บเงินดี ๆ นะครับ เอาไว้ใช้ในเวลาจำเป็น ผมไม่อยากเห็นเหตุการณ์อย่างเมื่อเช้าอีก” ถังอี้คุนบอกกับแม่ไปอย่างนั้น เพราะเขาต้องไปทำงานเพื่อทดแทนค่าจ้างวันนี้จริง ๆ

ถังเยี่ยรับฟังและเข้าใจที่ลูกชายพูดมาก็เข้าใจดี เหตุการณ์เมื่อเช้าช่วยให้เขาตาสว่างขึ้นมากกว่าเดิม คิดได้ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินมายังที่นอนของตนและภรรยา ก่อนจะเรียกหาลูกชาย

“อาคุนมาช่วยพ่อหน่อย หยิบถุงเครื่องมือมาด้วย”

“ครับพ่อ” ชายหนุ่มรู้ดีว่าพ่อต้องการเก็บซ่อนเงินจำนวนนี้ จึงได้รีบลุกขึ้นและหยิบถุงเครื่องมือให้อย่างรวดเร็ว โดยยังไม่พูดเรื่องควรเอาเงินไปฝากไว้ที่ธนาคารของรัฐอย่างที่เขาทำ เพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลา

“ไปดูๆ” ถังลู่เหมยพูดออกมาเหมือนเด็กๆ ก่อนจะเดินตามไปดู เหนียงฟางจึงเดินไปที่มุมนั้นด้วย

ถังเยี่ยตัดสินใจรื้อที่นอนฝั่งของตัวเองและภรรยาออกหมด ก่อนจะงัดแผ่นไม้ออกมาสองถึงสามแผ่น จากนั้นรับเอามีดขนาดเล็กจากถังอี้คุนมาขุดหลุม เพื่อซ่อนเงินของบ้านรองไว้ จากนั้นก็รับเงินที่ห่อไว้ในผ้าอย่างดีจากภรรยามาใส่ไว้ในหลุมและฝังกลบ จากนั้นก็นำไม้มาปิดไว้เช่นเดิม

สาเหตุที่ทำแบบนี้ก็เพราะแน่ใจว่าต่อให้บ้านใหญ่มาค้น ก็ไม่มีทางหาเจอเงินพวกนี้ เนื่องจากห้องนี้ปูพื้นด้วยไม้ธรรมดาและบ้านใหญ่คงไม่คิดว่าบ้านรองจะมีเงินจำนวนมากมายอย่างไรล่ะ

ถังลู่เหมยยืนมองพ่อและพี่ชายทำที่ซ่อนเงินอย่างเหนื่อยใจ ในใจนั้นคิดว่าที่ซ่อนเงินทำไมต้องยุ่งยากแบบนี้ ถ้าเธอมีช่องว่างหรือมิติเหมือนตัวละครในนิยายที่เคยได้ยินพวกแม่ค้าในตลาดเล่าให้ฟังในชาติที่แล้วก็คงจะดี จะได้เอาเงินและของมีค่าไปเก็บไว้ในนั้น มันดูปลอดภัยเยอะเลย แถมยังไม่ยุ่งยากแบบนี้ด้วย

‘รอเวลาแยกบ้านให้ได้ก่อนเถอะ ฉันจะทำให้ทุกคนสบายกว่านี้เอง’ หญิงสาวได้แต่นึกในใจและมองดูอย่างเงียบ ๆ

“เสร็จแล้ว หากจะใช้ก็มาหยิบเอานะ” ถังเยี่ยพูดกับลูกและภรรยา ก่อนจะเอาฟูกมาปิดทับไว้เหมือนเดิม

ครั้งนี้เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า ต่อให้ถมเงินให้บ้านใหญ่ขนาดไหน บ้านรองของเขาเป็นเพียงมดปลวกและคนใช้แรงงานให้บ้านใหญ่เท่านั้น อีกอย่างเงินส่วนนี้ลูกชายไปทำงานในตลาดมืดที่เสี่ยงอันตรายไม่น้อยกว่าจะได้มา จึงไม่คิดจะเอาเงินไปถมให้บ้านใหญ่

“ครับพ่อ แต่ช่วงนี้ผมอาจจะต้องลางานบ่อยครั้งนะครับ เพราะต้องทำงานให้นายจ้างให้คุ้มค่าแรงสิบหยวน” ถังอี้คุนบอกเรื่องที่เขาจะต้องลางานในครั้งต่อไปให้พ่อและแม่รับรู้เสียก่อน

“งั้นเหรอ ดีแล้ว เขาให้เรามาตั้งสิบหยวน อาคุนต้องทำงานให้คุ้มค่าของเงินนะลูก เรื่องลางานในคอมมูนไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพ่อจัดการให้เอง” ถังเยี่ยพยักหน้ารับรู้ก่อนกล่าวกำชับลูกชายให้ไปทำงานให้คุ้มค่าจะได้ไม่เป็นการเอาเปรียบนายจ้าง ส่วนเรื่องลางาน เขาจะคุยกับหัวหน้าคอมมูนให้เอง แต่ก็ยังกังวลใจว่าจะหาข้ออ้างยังไง เพื่อไม่ให้ตกอยู่ในสายตาของใคร

“ผมจะพาอาเหมยไปด้วยนะครับ พ่อบอกว่าผมลางานพาน้องไปหาหมอในเมืองก็ได้ครับ” ถังอี้คุนพูดขึ้นอีกครั้ง

เรื่องนี้เขาได้คุยกับน้องสาวไว้แล้วในตอนที่เดินมาด้วยกัน โดยเธอต้องการออกจากบ้านอย่างไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนอื่นเหมือนกัน การอ้างไปพบหมอในเมืองเพื่อรักษาอาหารสติไม่ดีจึงเป็นข้ออ้างที่ดี

“ดี ๆ อย่างนั้นก็เอาตามนี้” ถังเยี่ยยิ้มออกมาได้ในเมื่อหมดปัญหาในข้ออ้างนี้

“พ่อกับแม่กินซาลาเปาไส้เนื้อนี่กันก่อนเถอะครับ อร่อยมากครับ อาเหมยกินไปแล้วลองบอกพ่อกับแม่สิว่าอร่อยหรือไม่” ถังอี้คุนบอกพ่อกับแม่ให้รีบกินหลังจากจบเรื่องเงิน ก่อนจะพูดกับน้องสาวด้วยความเอ็นดู

“อร่อย อาเหมยกินอิ่มมาก ท้องโตเลย ” ถังลู่เหมยยิ้มแป้นให้กับทุกคน พร้อมกับยืนยันคำพูดพี่ชายว่าซาลาเปานี้อร่อยมากด้วยการตบพุงตัวเองแล้วหัวเราะออกมา

“ขอบใจลูกทั้งสองคนนะ อาฟางเรามากินกันให้อร่อยเถอะนะ” ถังเยี่ยหันมาพูดลูกทั้งสองคน จากนั้นก็ชวนภรรยากินซาลาเปาด้วยความซาบซึ้งใจ ที่ลูกทั้งสองยังนึกถึงเขากับภรรยาด้วยการที่ซื้อซาลาเปาพวกนี้มาให้กิน แถมยังไว้ใจมอบเงินจำนวนมากไว้อีก

“ครับพ่อ” ถังอี้คุนตอบกลับ โดยที่ถังลู่เหมยก็พยักหน้ารับอยู่ข้าง ๆ

แม้จะเป็นของเพียงเล็กน้อย แต่นี่ก็คือความสุขของคนเป็นลูกที่ได้ทำให้กับพ่อและแม่

ส่วนถังลู่เหมย แม้ว่าเธอจะมีท่าทางเหมือนคนสติไม่สมประกอบอย่างที่นัดแนะกับพี่ชาย แต่ภายในใจของเธอนั้นรู้สึกว่าเวลานี้พ่อไม่ได้หัวอ่อนอีกแล้ว การที่จะบอกพ่อกับแม่ว่าเธอหายดีแล้วน่าจะเป็นสิ่งที่กระทำที่สุด แต่ขอให้เธอแน่ใจมากกว่านี้อีกสักหน่อยค่อยบอกก็ยังไม่สาย คิดถึงตรงนี้เธอก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นมา

“กิน ๆ อร่อยจริง ๆ น้า”

“จ้ะ ๆ แม่จะกินเดี๋ยวนี้แล้ว” เหนียงฟางพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแล้วรับซาลาเปาจากลูกสาวมากิน

หลังจากนั้นทั้งครอบครัวนั่งกินซาลาเปาอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วเข้านอน