ตอนที่ 15 หาผักหาปลา

“ข้าจะเข้าไปในเมือง อาจจะกลับมาช้าหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องห่วงนะ” เจียงเหิงหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือนแล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับสะพายห่อผ้าเล็กๆ ไว้บนบ่า

ชายหนุ่มหน้ามุ่ยลงเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด

น้องสาวสองคนแค่พยักหน้าแสดงออกว่ารับรู้ แล้วพวกนางก็หันกลับไปยกก้อนหินกันต่อไม่สนใจตนเลยสักนิด!!

“พี่สาวกู้ ท่านจะขยายบ่อน้ำตื้นเพิ่มขึ้นอีกหรือเจ้าคะ?” เจียงเหยียนเอียงคอถาม

นางกับกู้ชิงเหอช่วยกันขุดบ่อน้ำตื้นจนมีความลึกมากพอให้ใช้ถังไม้จ้วงลงไปตักน้ำได้โดยไม่ทำให้น้ำขุ่นสำเร็จแล้ว แต่พี่สาวร่างเล็กกลับยังไม่ยอมหยุดมือ นางยังคงเดินพลิกหินก้อนใหญ่ตามธารน้ำไม่หยุดคล้ายกำลังหาสิ่งใดอยู่

“ข้าจะหาปลามาทำเป็นมื้อเย็นให้พวกเราได้กินกัน”

“ปลา!! ยังจะมีปลาเหลืออยู่อีกหรือเจ้าคะ?”

“ที่ใดมีน้ำ ที่นั่นย่อมมีปลา ยอมเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกนิดวันนี้เราจะได้กินเนื้อปลาแน่นอน!”

“ข้ากลัวแต่ท่านจะเหนื่อยเปล่าน่ะสิ..พี่เสี่ยวเหวินชอบหาปลา เขาออกไปจับปลากับเด็กชายในหมู่บ้านทุกวัน จนเวลานี้แม้แต่ปลาตัวเล็กๆ ก็ไม่เหลือแล้ว”

“เสี่ยวเหวินหาปลาในน้ำใช่หรือไม่ แต่ข้าจะหาปลาจากในดินให้เจ้าดูเอง” กู้ชิงเหอกล่าวด้วยรอยยิ้มและแววตาซุกซน 

นางเชื่อว่าในน้ำต้องมีปลาอย่างแน่นอน แต่หากต้องการปลาที่มีขนาดใหญ่สักหน่อย นางต้องหาจากโคลนใต้หินเหล่านี้นั่นล่ะ

“เจ้ามาดูนี่สิ!” หญิงสาวกวักมือเรียกเจียงเหยียนเข้ามาใกล้

“เจ้าดูให้ดี ดินตรงนี้จะต่างจากบริเวณอื่นเล็กน้อย” 

เจียงเหยียนนั่งยองพิจารณาดินทรายใต้ก้อนหินที่กู้ชิงเหอเพิ่งยกออกไปเมื่อครู่

พื้นดินบริเวณนี้แห้งไม่ได้ชุ่มน้ำ แต่ใต้ก้อนหินกลับมีรอยเปียกชื้นและดินดูหลวมไม่แน่นเหมือนพื้นที่รอบข้าง

“ปลาตัวใหญ่ไม่สามารถอาศัยอยู่ในน้ำได้ มันเลยหาที่ซ่อนตัวหลบแดดใต้ก้อนหิน อาศัยความชื้นของน้ำเพียงเล็กน้อยมันก็มีชีวิตรอดอยู่ได้แล้ว”

กู้ชิงเหอหยิบเสียมเล็กที่ใช้ขุดดินเมื่อครู่มาถือไว้ ขุดลึกลงไปเพียงไม่กี่ชุ่นพื้นดินด้านล่างก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว เปลือกโคลนแตกร้าวตามแรงขุดและสิ่งหนึ่งก็สะบัดตัวหนี เป็นปลาถู่อวี๋ขนาดเท่าฝ่ามือ ที่ยังซุกตัวอยู่ใต้ชั้นเลนเย็น!

เจียงเหยียนเบิกตากว้าง “ยังมีปลาอยู่จริง ๆ หรือเจ้าคะ!?” เด็กสาวมองใบหน้ากู้ชิงเหอด้วยสายตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความชื่นชม

“เจ้าก็เห็นกับตาตัวเองแล้วนี่ อยากลองขุดหาเองดูไหม?"

เด็กสาวเม้มปากแน่น หากเป็นพี่ใหญ่ เขาคงเพียรพยายามหาปลามาให้นาง แต่พี่สาวกู้กลับยอมให้นางจับปลาเอง!

พี่สาวดีที่สุด!!

หลังจากได้ปลาถู่อวี๋มาสามตัว กู้ชิงเหอก็ยังไม่หยุดพัก นางเดินวนเวียนหาทรัพยากรที่สามารถนำมาเป็นอาหารได้บริเวณเส้นทางน้ำเก่าต่อไป

เท่าที่นางรู้ ในนิยายบรรยายเอาไว้ว่าชาวบ้านเก็บผักป่ากันจนเกลี้ยงภูเขาไปแล้ว หนทางเดียวที่จะได้อาหารมาก็คือใช้เงินซื้อมาเท่านั้น 

แต่นางผู้ซึ่งเคยอ่านนิยายแนวทะลุมิติมาหลายเรื่อง มั่นใจเหลือเกินว่านางจะได้พบพืชสักหนึ่งหรือสองชนิดที่คนในยุคโบราณไม่นิยมกิน หรือไม่รู้วิธีกินแน่นอน!

ดวงตาของกู้ชิงเหอกวาดมองไปยังพุ่มหญ้าเลื้อยเตี้ย ๆ ที่ขึ้นกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ ดูเผินๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับวัชพืชไร้ค่าในสายตาคนทั่วไป แต่นางเห็นใบเรียวยาวที่แซมเขียวอยู่ใต้เงาหญ้าแห้งนั้น

หญิงสาวเด็ดใบเหี่ยวแห้งใบหนึ่งขึ้นมา สูดกลิ่นแล้วพลันดวงตาเป็นประกาย

“มันคือผักแว่นป่า!”

เจียงเหยียนที่เดินตามหลังอยู่ห่าง ๆ ถึงกับขมวดคิ้ว เห็นพี่สาวใหม่กำลังเด็ดหญ้าใบประหลาดขึ้นมากำใหญ่ จึงรีบเข้าไปคว้าแขนแล้วร้องอย่างตกใจ

“พี่ชิงเหอ! มันกินไม่ได้เจ้าค่ะ”

กู้ชิงเหอชะงัก ยิ้มน้อย ๆ แล้วยื่นใบหญ้าสีเขียวให้เจียงเหยียนดู

“เจ้าว่ามันเหมือนหญ้า แต่ข้าว่ามันคือผัก แม้คนในหมู่บ้านนี้จะไม่รู้จัก แต่ที่อื่นเขากินกัน”

เจียงเหยียนยังลังเล แม้จะเห็นท่าทางมั่นใจของกู้ชิงเหอ แต่ก็อดเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไม่ได้ว่า

“ข้าไม่เคยกิน แต่ได้ยินว่ามันมีรสเผ็ดซ่า ซ้ำยังมีกลิ่นฉุนแรง ถ้ามันกินได้เหตุใดจึงไม่มีคนเก็บไปกินเล่าเจ้าคะ บางทีมันอาจจะมีพิษก็ได้”

กู้ชิงเหอยิ้มบาง ไม่ตอบทันที แต่ยกผักขึ้นดมอีกครั้ง กลิ่นซ่านั้นทำให้นึกถึงห้องครัวสมัยเรียนตอนออกค่ายชนบท นางเคยต้มปลาแม่น้ำไร้เกลือ แล้วใช้ผักแว่นช่วยดับคาว จนเพื่อน ๆ ต้องขอสูตร

“ข้าจะต้มปลาเป็นอาหาร เราไม่มีเกลือก็ใส่เจ้านี่ลงไปแทน ข้ารับรอง กลิ่นคาวจะลดลงไปกว่าครึ่ง แล้วเจ้าค่อยตัดสินดูอีกครั้งว่ามันสมควรกินหรือไม่”

ในแววตาของเด็กสาวเริ่มมีรอยลังเลที่คลี่คลาย แล้วสุดท้ายนางก็ถอนหายใจเบา ๆ 

“ก็ได้..แต่ท่านห้ามบอกพี่ใหญ่ ถ้าเขารู้ว่าท่านใส่อะไรแปลกๆ ลงไปในอาหารเขาไม่ยอมแน่”

“ตกลง! พวกเจ้าจะปลอดภัย เชื่อข้า” นางรับคำด้วยสีหน้าเบิกบานใจ

แม้แต่ผักแว่นป่าก็ยังไม่เป็นที่รู้จัก เช่นนั้นบนภูเขาที่อยู่เบื้องหลัง ก็ยังมีอะไรให้น่าค้นหาอีกไม่น้อย!

คราวแรกนางก็กระตือรือร้นจะรีบมาเตรียมมื้อกลางวันให้เจียงเหยียนได้ลิ้มลองปลาต้มผักแว่น แต่พอรู้ว่าโดยปกติคนสกุลเจียงกินอาหารเพียงแค่วันละสองมื้อ คือเช้ากับเย็นแล้วหญิงสาวก็ถึงกับต้องผงะ

“ไม่แปลกใจแล้วที่ตัวข้าผ่ายผอมถึงเพียงนี้” หญิงสาวรำพันออกมาเบาๆ

หากปกติแล้วชาวบ้านทั่วไปได้กินสองมื้อ เด็กไร้ที่พึ่งอย่างนางกับน้องชายคงได้กินวันเว้นวันเป็นแน่!

กล่าวถึงกู้ชิงฉีน้องชายวัยสิบปีของนางที่ยังอยู่ในเรือนสกุลกู้แล้วหญิงสาวก็ใจหายวาบ

น้องชายเพียงคนเดียวของนางจะอดข้าวจนตายหลังจากที่นางมาย้ายมาอยู่กับเจียงเหิงได้ไม่กี่วันเท่านั้น!

“มันกี่วันกันแน่นะ? สาม ไม่ใช่สิ! สี่วัน! แล้วเริ่มนับจากวันไหนกันแน่ถึงจะครบสี่วัน”

กู้ชิงฉีเป็นตัวละครที่ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาเลยสักฉากเดียว 

ในวันที่เกิดเหตุ เป็นเพราะกู้ต้าซุนไม่ได้เอาเสื้อผ้าและข้าวของส่วนตัวมาส่งให้นางตามที่เคยบอกไว้ กู้ชิงเหอจึงกลับไปที่เรือนสกุลกู้อีกครั้ง และได้เห็นหลุมศพของน้องชายฝังไว้ใต้ต้นไม้หลังเรือน

เขาเพิ่งจากไปและถูกฝังทันทีภายในเวลาไม่กี่ชั่วยาม ไม่มีพิธีศพ ไม่มีแม้แต่เศษไม้มาทำป้ายชื่อให้น้องชายของนาง!

กู้ชิงเหอมิใช่หญิงสาวที่ตื่นตระหนกกับชะตากรรมอีกต่อไปแล้ว นางไม่ได้เป็นเพียงผู้อ่าน แต่มีตัวตนอยู่ในโลกใบใหม่นี้จริงๆ และกู้ชิงฉีก็คือน้องชายร่วมสายเลือด เพียงคนเดียวของนาง!

และนางจะไม่ยอมให้เรื่องราวของกู้ชิงฉีจบลงเช่นเดิมแน่!!