ตอนที่ 15 เก็บหญ้ากิน

เจียงเหิงหันมองน้องสาว “ขึ้นเขาไม่ใช่เรื่องเล่น เดินผิดก้าวอาจพลัดตกหินได้”

“แต่ข้าระวังได้! ท่านพี่อย่าห้ามข้าเลย ข้าแค่อยากช่วยหาอาหาร ไม่อยากให้พี่ทั้งสองต้องออกแรงหาอยู่ฝ่ายเดียว”

เจียงเหยียนกล่าวอย่างมุ่งมั่น ดวงตาสุกใส

กู้ชิงเหอยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ถ้าพรุ่งนี้แดดไม่แรงนักข้าจะพาเจ้าขึ้นไปด้วย ระหว่างทางจะคอยสอนเจ้าว่าพืชอะไรควรเลี่ยง พืชใดกินได้”

ชายหนุ่มมองเจียงเหยียนที่โตขึ้นมากกว่าเดิมนัก ดวงหน้านั้นยังคงมีรอยเยาว์วัยอยู่ แต่แววตาเริ่มมีประกายของคนที่พร้อมจะรับผิดชอบชีวิต

ความรู้เรื่องพืชผักของตนมีไม่เท่ากู้ชิงเหอ สตรีร่างเล็กผู้นี้เดินขึ้นเขาเข้าป่าทุกวันราวกับเป็นบ้านหลังหนึ่ง หากให้นางเป็นคนสอนวิธีเอาตัวรอดให้น้องสาวก็ไม่เลวนัก

“หากเจ้าแน่ใจว่าจะไป ข้าก็ไม่ขัด เพียงแต่ต้องฟังแม่นางกู้ให้ดี อย่าซุกซนจนเดินพลาดก็พอ”

เจียงเหยียนตาเป็นประกาย รีบพยักหน้าอย่างหนักแน่น“เจ้าค่ะ ข้าจะระวังอย่างยิ่ง!”

แววตาของกู้ชิงเหอเจิดจ้าขึ้น 

แม้จะยังไม่รู้ว่าบนเขานางจะโชคดีได้เจอผักป่าหรือไม่  แต่หากต้องรับตัวกู้ชิงฉีมาอยู่ที่นี่ด้วย ก่อนอื่นนางต้องทำให้เจียงเหิงมั่นใจว่านางมีความสามารถ และน้องชายจะไม่กลายเป็นภาระของเขาในภายหน้า

“อดทนอีกหนึ่งวัน อีกหนึ่งวันเท่านั้นพี่สาวจะไปรับเจ้ามาอยู่ด้วยกัน กู้ชิงฉี!”

……….

กู้ชิงเหอตื่นแต่เช้าก่อนใครเหมือนเช่นเคย นางต้มข้าวฟ่างทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พอถึงเช้าก็เอาออกมาบดหยาบๆ แล้วแผ่เป็นแผ่นบางก่อนจะย่างบนกระทะหินที่ตั้งอยู่เหนือเตาไฟ

เสียงฉ่าเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมกลิ่นไหม้อ่อน ๆ อบอวลไปทั่วเรือน แผ่นข้าวฟ่างย่นตัวเล็กน้อยจากไอร้อน ขอบเริ่มเกรียม น้ำตาลธรรมชาติจากเมล็ดข้าวผุดขึ้นแวววาว

นางใช้ตะเกียบไม้หยิบขึ้นมาทีละชิ้น ทิ้งให้เย็นเพียงครู่ ก่อนจะแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งสำหรับเจียงเหิง อีกส่วนหนึ่งก็เป็นของนางกับเจียงเหยียนเอาไว้ไปกินบนเขา

เช้าวันนี้พวกเขาไม่ได้ตั้งโต๊ะอาหารเหมือนเคย ต่างฝ่ายต่างหยิบฉวยข้าวของส่วนตัวของตนกันไปอย่างรู้หน้าที่

แม้อยากจะขึ้นเขาไปพร้อมกับน้องสาวทั้งสองแทบตาย แต่เจียงเหิงเพิ่งเริ่มตั้งโต๊ะรับเขียนจดหมายไปได้วันเดียวเท่านั้น เขาจึงยังไม่อยากหยุด 

อีกอย่าง..อาหารที่กู้ชิงเหอปรุงออกมาก็อร่อยมากจนเขาเผลอกินข้าวไปเต็มท้อง ต้องรีบหาเงินซื้อข้าวสารกลับมาเพิ่ม

“อย่าลืมนะเหยียนเอ๋อร์ เชื่อฟังพี่สาวอย่าซน ดูแลตัวเองดีๆ” 

เจียงเหยียนเม้มปาก ทำหน้าบูด “ท่านพี่พูดกับข้าเหมือนข้าเป็นเด็กสามขวบ! แล้วเหตุใดไม่สั่งพี่ชิงเหอบ้างเล่า?”

เขาชะงักเล็กน้อย หันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าไม่รู้จะวางตัวยังไง จังหวะนั้นสายลมยามเช้าพัดชายเสื้อของนางเบา ๆ เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่ไม่ได้ยุ่งเหยิงเหมือนเมื่อวานสะบัดผ่านสายตาเขา

นางเลิกคิ้วน้อย ๆ ราวกับจะว่า "ข้าอยู่ตรงนี้ อยากสั่งอะไรก็ว่ามาเถิด"

ชายหนุ่มกระแอมเบา ๆ แววตาเก้อเขินชัดเจนใบหน้าแข็งเกร็ง “..ฝากด้วย” กล่าวจบเขาก็รีบหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีก

กู้ชิงเหอหลุดหัวเราะเสียงใส ไม่คิดมาก่อนว่าเจียงเหิงผู้มีใบหน้าเยียบเย็น จะเผยท่าทีประหนึ่งคนธรรมดาที่พกความเก้อเขินไว้เต็มกระบุงเข่นนี้ออกมาได้

“ไปกันเถิดเหยียนเอ๋อร์ ข้าตื่นเต้นจะแย่แล้ว ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบนเขาบ้าง”

เจียงเหยียนพยักหน้ารับคำ ก่อนจะคว้าตะกร้าใบหนึ่งขึ้นมาคล้องแขนเดินตามหลังกู้ชิงเหอไป

แม้พวกนางจะออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า แต่อากาศก็ร้อนอบอ้าวจนเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าและแผ่นหลัง

ทางขึ้นเขาแห้งกรัง ก้อนหินกลิ้งกรอบแกรบอยู่ใต้รองเท้าฟางของสตรีทั้งสอง วัชพืชที่ขึ้นตามข้างทางแผ่ใบแข็งกระด้าง ปลายแหลมเหมือนหนาม ทะลุชายเสื้อได้โดยง่าย

เมื่อเวลาล่วงเข้าช่วงสาย ทุกย่างก้าวของกู้ชิงเหอเริ่มเชื่องช้าลง นางไม่ได้เหนื่อยกาย แต่เป็นใจที่เริ่มหวั่นไหว

“แห้งแล้งกว่าที่ข้าคิดไว้ไม่น้อยเลย” นางเหลือบไปมองตะกร้าบนหลังที่ยังว่างเปล่า

เจียงเหยียนเองก็เริ่มหงอย ดวงตากลมโตที่เคยสดใสยามเช้ายามนี้กลับล่องลอยไร้จุดหมาย

แต่แล้วสายตาของกู้ชิงเหอก็เหลือบเห็นบางสิ่ง ท่ามกลางกลุ่มหญ้ารกแห้งมีต้นสีเขียวอ่อนโผล่พ้นขึ้นมา

ใบเรียวหยักเป็นแฉกเล็ก ๆ ยอดม้วนเข้าหากันประหนึ่งห่วงกลม

“เฟินป่า!” สวรรค์ไม่ทอดทิ้งนางจริงๆ! 

ปกติแล้วพืชประเภทเฟินจะขึ้นอยู่บริเวณป่าฝนหรือริมห้วย แต่เฟินป่าสายพันธุ์ที่นางพบเป็นเฟินที่ขึ้นบนภูเขาหิน ป่าดิบแล้ง หรือแม้แต่กึ่งทะเลทราย 

ใบแก่ของมันจะมีขนละเอียดคล้ายเกล็ดปลาช่วยรักษาความชื้น แม้ในยามแล้งเป็นเวลานานใบก็ยังไม่เหี่ยวเฉา

เจียงเหยียนตาลุก กระตือรือร้นขึ้นมาทันใด “กินได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“เด็ดเอาเฉพาะยอดอ่อนของมัน ลวกกินได้ หวานด้วย!”

เจียงเหยียนกะพริบตา “เหมือนหญ้าชัด ๆ…”

กู้ชิงเหอหันไปสบตา “ผักแว่นเมื่อวานเจ้าก็ว่าเหมือนหญ้า”

“จริงสินะ ผักแว่นเมื่อวานก็กินได้จริงๆ ข้าเชื่อฟังพี่สาวเจ้าค่ะ”

กู้ชิงเหอไม่พูดมาก นางรีบเด็ดยอดเฟินใส่ตะกร้า หันมองไปรอบๆ ก็ยังเห็นอีกว่าบริเวณนี้มีต้นเฟินป่าขึ้นอยู่ไม่น้อย และคาดว่าบริเวณอื่นก็น่าจะพบมันได้อีกจึงเด็ดยอดใส่ตะกร้าไม่ยั้งมือ!

“ดีจังเลยที่ไม่มีใครสนใจเจ้าต้นนี้” 

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของเจียงเหยียนลอยวนเวียนอยู่ในอากาศ แต่แล้วเสียงหัวเราะของสตรีผู้หนึ่งกลับดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง

“ซูหลานเจ้าดูนั่นสิ ภรรยากับน้องสาวของเจียงซิ่วไฉถึงกับต้องเก็บหญ้าไปต้มกินกันแล้ว" 

กู้ชิงเหอชะงักมือ เงยหน้าขึ้นตามเสียง

นางเห็นหญิงสาวอายุราว 16-17 ปีสองคนยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้เตี้ย ๆ คนหนึ่งใบหน้าจืดชืดทว่านัยน์ตาคม ปลายตายิ้มเยาะอย่างเปิดเผย

ส่วนอีกคนดวงตาและจมูกเรียวเล็ก แม้จะไม่งดงามแต่ก็ยังน่ามองกว่าสตรีคนแรก กำลังจ้องมองนางตรงๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก

แน่นอนว่ากู้ชิงเหอไม่รู้ว่าสตรีทั้งสองคนนี้คือใคร แต่สิ่งที่ทำให้นางสนใจกลับเป็นเถาวัลย์สีเขียวอมเทาในตะกร้าของสตรีทั้งสองมากกว่า

เถาเงาเทาหรือฮุยเถิงเฉ่า เป็นเถาวัลย์ที่อมน้ำใสไว้ข้างใน มันมีรสขมเล็กน้อยแต่ชาวบ้านในยุคนี้ก็ยังรู้จักเก็บไปกินแก้กระหาย

หลินซูหลานเม้มริมฝีปากยิ้มในใจ

นางแอบชอบเจียงซิ่วไฉมานานแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมหยุดพูดจากทักทายกับนางเลยสักประโยค วันที่รู้ว่าเจียงเหิงรับเอากู้ชิงเหอไปเป็นภรรยา นางปวดใจจนอกแทบจะระเบิด แต่เมื่อเห็นกู้ชิงเหอต้องมาเก็บหญ้าไปต้มกินกลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เจียงซิ่วไฉเป็นบัณฑิตตกอับอย่างผู้อื่นเขาว่ากันจริงๆ เป็นภรรยาของซิ่วไฉก็ใช่ว่าจะสุขสบายมีหน้ามีตาเมื่อใดกัน!

“เสี่ยวเหมยอย่าไปสนใจพวกนางเลย รีบไปหาของป่ากันก่อนเถอะ วันนี้คนขึ้นเขาเยอะมัวชักช้าจะไม่เหลืออะไรให้เก็บกิน”

เสี่ยวเหมยผู้เป็นสหาย มองสตรีทั้งสองอีกครั้งแล้วยิ้มเยาะ ก่อนจะตะโกนกลับมาเสียงดังลั่น

“อย่าลืมเก็บหญ้าไปให้น้องชายเจ้ากินด้วยเล่า! เห็นว่าตั้งแต่เช้ายังเก็บอะไรไม่ได้สักอย่าง!”